Εχω κάνει πολυετή έρευνα πάνω στο θέμα.
ΟΜΩΣ…ΟΜΩΣ..ΟΜΩΣ…
Όμως, ξεχνάμε ενίοτε ποια είναι η βάση της κωμωδίας. Από που έρχεται, που πατά ο κωμωδιογράφος, πως παίρνει τα ανάποδα και τα δυσάρεστα της ζωής και τα μεταβάλει σε γέλιο…’η σε σκώμμα- αν είναι σατιρικός ή επιθεωρησιογράφος.
Σε όλες αυτές τις σκέψεις ανταποκρίνεται πλήρως η κωμωδία που έχει στήσει ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΘΕΡΙΔΗΣ στο «Μικρό Παλλάς», της οποίας ο τίτλος «ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΩΜΩΔΊΑΣ» είναι όνομα και πράγμα…
Ο θεατής σε όλη τη διάρκεια γελά ακατάπαυστα. Τα ευφυολογήματα, τα «παρατράγουδα» κι η ανταπόκριση των ηθοποιών στο εγχείρημα που έχουν αναλάβει αυτό το σκοπό και τον υπηρετούν στο έπακρο, είναι οι λόγοι του ακατάπαυστου..
Ναι, «ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΩΜΩΔΙΑΣ» διότι αυτό είναι το θέμα του έργου, ο ήρωας που είναι ο Αθερίδης διδάσκει κωμωδία σε τέσσερις ηθοποιούς. Από που την πιάνουν, ποια είναι τα στοιχεία της, ποιο το κλίμα της, τους βάζει μεσα στο κλίμα της ή προσπαθεί νατους βάλει ; …ολο είναι καμωμένο με επίφαση αυτοσχεδιασμού. Ενας αυτοσχεδιασμός που ορίζεται από το κείμενο αλλά και που επιτρέπει φαντάζομαι την ελεγχόμενη παρασπονδία…Αν και σε αυτές τις περιπτώσεις, ότα νο αυτοσχεδιασμός είναι δραματουργικό ζητούμενο, μάλλον απαιτείται απόλυτη τάξη και πειθαρχία.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πέντε ηθοποιοί «απόψε» να «αυτοσχεδιάζουν» κι ο Αθερίδης, απόλυτα κάτοχος του είδους, όπως αποδεικνύει εδώ και καιρό, να κάνει τους αυτοσχεδιασμούς ώστε να γίνονται ολοκληρωτικά αστείοι.
Με τη ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΑΤΣΟΥΚΑ να έχει μια αίσθηση του κωμικού που τη δείχνει, στα αρκετα πιά χρόνια που την αναγνωρισαν ως ταλαντουχα κι όχι μόνο σέξυ όπως συμβαίνει στις επιπόλαιες αναγνώσεις, να είναι μια πολύ χρήσιμη ηθοποιός. Όταν παίζει έτσι την κωμωδία, ΚΑΙ την κωμωδία..ΠΟιό είναι το «έτσι»; Ενας τόνος συγκεκριμένος που βρίσκει ο ηθοποιός ώστε τα πάντα να καταλήγουν να λειτουργούν ως αστεία ενώ η έκφραση είναι «ουδέτερη, «σοβαρή» και δεν χάνει ούτε πόντο το δρόμο που χάραξε.
Στο ίδιο κλίμα έχει μπει κι η νεαρή ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΣΙΛΙΜΠΙΟΥ. Ταλεντάκι (το υποκοριστικό πάει στην ηλικία) αναδεικνυόμενο, ανταποκρινόμενο. Συμμετέχει στον «αυτοσχεδιασμό» με τον ιδιαίτερο ρόλο και δεν καίει το αστείο Καθόλου! Της πιστώνεται αυτό.
Κι ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΜΟΛΗΣ, Αυτοσχεδιάζει πάνω σε κάτι ιδιαίτερο του ρόλου του το οποίο είναι συνεπές.
Το ίδιο κι ο ΗΛΙΑΣ ΒΑΛΑΣΗΣ που δουλεύει σταθερά τον «αυτοσχεδιασμό» του πάνω σε ένα συγκριμένο εύρημα από το οποίο δεν παρεκκλίνει.
Όπως θα είδατε, για ΚΑΝΕΝΑ από τους ηθοποιούς δεν ανέφερα το σημείο αυτοσχεδιασμού διότι διότι είναι στοιχείο έκπληξης για τους θεατές, να παρακολουθούν πως γίνεται αυτό το «μάθημα».
Και φτάνουμε στην ουσία και στον πρόλογο αυτού του σημειώματος. Ακριβώς. Γελάσαμε. Κι οι αυτοσχεδιασμοί μας διασκέδασαν. Όμως, εδώ είναι θέατρο, είμαστε μείς, είμαστε τα φώτα, είμαστε η μουσική…που θα έλεγε κι ο Μέγας Πιραντέλλο, όμως από κάπου ερχόμαστε.. Και τούτοι οι αυτοσχεδιασμοί δεν ένα πάρτυ για να περάσει απλώς η ωρα. Από κάτω υπήρχε και κάτι. Κι αυτό το κάτι είναι η ζωή κι η τρέχουσα πραγματικότητα.
Κι είναι αυτό που δίνει στην κωμωδία τα εύσημα για κάτι ιδιαίτερο, πως από κάτω έχουμε ένα δράμα κι η κωμωδία το βοηθά να ξεσπάσει αλλά χωρίς να θέλω να αποκαλύψω τίποτα ή να κάψω κάποιο μυστικό θα πω ότι ο συγγραφέας Αθερίδης επιχειρεί στο κλείσιμο κάτι που, η κωμωδία ως είδος ,φροντίζει να το αποφεύγει. Εκτός αν γίνεται δραματική κωμωδία….Οπότε σε αυτή την περίπτωση θα παρέμβαιναν καταλυτικά οι κανόνες του δράματος. Οταν όμως δεν γίνεται δραματική κωμωδία για να κλείσει ως δράμα; Τότε; Τότε έχουμε ένα ενδιαφέρον στοιχείο από τον συγγραφέα κι ο Αθερίδης αυτό το έχει ξανακάνει Με εντελώς διαφορετικό τρόπο…Στο να γελάς με το δράμα ή το θάνατο….Τείνει να εξελιχθεί σε συγγραφικό σ χαρακτηριστικό του.
Το σαλόνι που υπογράφει σκηνογραφικά η ΜΑΡΙΑ ΦΙΛΙΠΠΟΥ είναι σαλόνι για να υποδεχθεί κωμωδία, εύχαρι, ζωντανό, ζωηρό, αλλά και να μην «ξενίσει» καθόλου αν χρειαστεί να υποδεχθεί μια αντίθετη μεταστροφή..