Εκεί ήταν που χρησιμοποιήθηκε για τον Γουίλιαμς ο χαρακτηρισμός «ποιητής των κολασμένων»,  σε ένα έργο που ο ποιητικός ρεαλισμός του είχε εκτοξευτεί κι έβρισκε πλήρη εφαρμογή.

Οντως ποιητικός ρεαλισμός, σε πιο ακραία μορφή με ήρωα έναν απόντα, τον Σεμπάστιαν, ο οποίος χάθηκε ΞΑΦΝΙΚΑ ΠΕΡΣΥ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, κάπου στους Τροπικους, στο ΚΑΜΠΕΘΑ ΝΤΕΛ ΛΟΜΠΟ υπό μυστηριώδεις συνθήκες  και στο έργο θα μάθουμε το τι και πως…

Με το ξεκίνημα μας μπάζει στον ποιητικό ρεαλισμό και στην αγριάδα του συγκεκριμένου , με ην πρώτη επαφή του γιατρου και της κυρίας Βεναμπλ . Η πρώτη περιγραφή από εκείνη, του περιστατικού στους τροπικούς με τα αγρια πουλιά που έπεσαν πάνω στις ανυποψίαστε χελώνες και τις καταξέσκισαν, στην έρημη παραλία, είναι η ποιητικά ραμμένη σηματοδότηση αυτού που θα δούμε, αυτού που θα μάθουμε ότι έγινε με τον Σεμπάστιαν, τον απάντα ήρωα για τον οποίο όλοι μιλούν κι είναι ο ήρωας του έργου αλλά τον δεν τον βλέπουμε πουθενά.
Όπως ξέσκισαν τα άγρια πουλιά τις χελώνες ,έτσι ξέσκισαν και τον Σεμπάστιαν οι επιβήτορες, τα άγρια , γυμνά πεινασμένα παιδιά, εκείνο το καλοκαίρι που αποφάσισε να μην πάει με τη μητερα του αλλά με την εξαδέλφη του. Και να σπάσει το νόμο…

Κι εδώ παίζεται το άλλο έργο του έργου, η σύγκρουση των δυο γυναικών, της μητέρας και της εξαδέλφης, την οποία η πρώτη θέλει να βγάλει από τη μεση με μανία προσωπικής εκδίκησης -τιμωρίας. Κι ο γιατρός στη μέση για να ρυθμίσει..Αλλα τα πραγματα θα ξεφύγουν…

Οσο περνουν τα χρόνια και το παρακολουθώ εκ νέου και διαπιστώνω την αντοχή του στο Χρόνο, όλο και κάτι νέο ανακαλύπτω Μια λεπτομέρεια, επί του έργου, εννοώ. Καθώς κι εγω με τα χρόνια ενδυναμώνομαι με νέες γνώσεις, πρόσθετη πείρα, καινούργιες πληροφορίες… Αυτή τη φορά δεν ηταν η αγριάδα του ξεσκίσματος του Σεμπάστιαν, ήταν η αρρωστημένη σχέση με τη μητέρα από μεριάς της ίδιας της μητέρας.

Θαρρείς κι η ίδια η παράσταση εστίασε πολύ σε αυτό. Για να κοινωνήσει το απόσταγμα του έργου. Με την ελάχιστη συντόμευση, και με την περικοπή δυο ρόλων, όχι σημαντικών, συνοδευτικών περισσότερο, της οικονόμου και της καλόγριας νοσοκόμου που συνοδευει την Κάθρην, έτσι όπως στάθηκε πάνω στις δυο γυναίκες, ξεκινώντας από τη κυρία Βέναμπλ, πρόβαλε κι άλλες πτυχές του. Με άλλα λόγια το έργο αυτό είναι ανεκτίμητο, γι αυτό κι η αντοχή. παρα τις αγριάδες ακόμα κι όταν το κοινό εξοικειώνεται.

Η περικοπή δεν είπε τίποτε, μόνο λίγο πάνω στη δομή, στο κτίσιμο, για τη μελέτη περισσότερο,  μην ξεχνάμε ότι στον καιρό του διαφημίστηκε, δηλώθηκε, ως «μεγαλο μονόπρακτο»  και παιζόταν κατά το ξεκίνημα σε ενιαίο πρόγραμμα με ένα άλλο, το οποίο δεν επέζησε. Ετούτο που διαρκει περί τα 100 λεπτά, τι ανάγκη, τι μονόπρακτο, είναι τόσο «κανονικό» τόσο ΠΛΗΡΕΣ.

Στην παρασταση έχουμε τη ΦΙΛΑΡΕΤΗ ΚΟΜΝΗΝΟΥ ως κυρία Βέναμπλ, μητέρα του Σεμπάστιαν.  Η Κομνηνού έχει παίξει ρόλους και ρόλους ,κλασικού ρεπερτορίου και σύγχρονου θεάτρου κι αρχαίου δράματος  και σε όλα έχει διακριθεί . Στην κυρία Βέναμπλ βγάζει τον εσωτερικό δυναμισμό αλλά κάνει και κάτι που είναι δική της συνεισφορά, είναι το φινάλε. Συνήθως το φινάλε όλες σχεδόν οι μεγάλες ερμηνεύτριες το έχουν παίξει είτε φωναχτά είτε παραλογισμένα, με υπογράμμιση το δευτερο. Η ΦΙΛΑΡΕΤΗ ΚΟΜΝΗΝΟΥ το έπαιξε σβησμένα. Το κλείσιμο του ρόλου και του έργου μετα τις αποκαλύψεις, που για την Κα Βεναμπλ είναι ήττα κι αποκάλυψη μυστικών εφτασφράγιστων, αντιμετωπίστηκε από την ηθοποιό με ένα σβήσιμο, μια εξάντληση, μια παράδοση  στην φυσική πλέον αδυναμία.

Δεν ξέρω αν ήταν επινόηση της ηθοποιού ή δουλειά της σκηνοθέτη ΛΙΛΛΥ ΜΕΛΕΜΕ, ή μπορεί και προϊόν συνεργασίας, δεν μας ενδιαφέρει τόσο αυτό, μας ενδιαφέρει ότι αφενός έδειξε η ηθοποιός τη δική της ερμηνευτική παρέμβαση στο ρόλο αφετέρου συνδέθηκε με την άλλη ερμηνεύτρια…

…Κι εννοώ την ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΑΝΤΟΥΣΗ, η οποία με ΚΑΤΕΠΛΗΞΕ. Εντάξει, την έχω δει  σε δυο τρεις καλούς δραματικούς ρόλους όπου έχει δείξει πως διαθέτει  δραματικότητα. Εδώ, όμως, μιλάμε για ένα ρόλο, το ρόλο της Κάθρην που δεν είναι απλώς ένας καλός δραματικός ρόλος. Απαιτεί από την ηθοποιό που θα την παίξει το είναι της, καταρχάς εσωτερικά.  Να ξεκινήσω κι από το ότι είναι και μια πολύ όμορφη κοπέλα, ψιλόλιγνη, σαν μίσχος, με παρουσία που κάνει αμέσως κατάσταση επί Σκηνής, κι ύστερα το ξετυλιγμα της, όταν αρχίζει να παίζει. Εντυπωσιάστηκα.!!!! Πάλλεται ολόκληρη και φάλτσο μηδεν. Στο μεταξύ, όπως στη περίπτωση της Κομνηνού με το φινάλε είχαμε «πρωτοβουλία», κάτι αναλογο είχαμε κι εδώ, οπότε όλα αυτά μπορει να είναι και της σκηνοθεσίας, μπορεί και των ηθοποιών όπως τα λειτούργησαν μεταξύ τους στις πρόβες, πάντως πρώτη φορά είδα το μονόλογο της Κάθρην που είναι το κλειδί του εργου κι η κορύφωση του, να μην παίζεται καθιστά. Οσα έχω δει, η Κάθριν καθιστή κάνει την διήγηση-εξομολόγηση -αποκάλυψη του τι εγινε στο Καμπέθα Ντελ Λόμπο. Ολες οι ηθοποιοί μέσα από την έκφραση προσώπου και φωνής βγάζαν αυτό το έντονο συναίσθημα. Εδώ είδα για πρώτη φορα, ο ρόλος να παίζεται όρθιος. Το κορίτσι πάλλεται ολόκληρο.., Με ένα αξιοθαύμαστο αυτοέλεγχο, να παίζεις αυτό τον τεράστιο γεμάτο εναλλαγές και δραματικές εντάσεις μονόλογο και να είσαι όρθια. Φυσικά δεν τον απαγγέλει ως όρθια. Όλα τα συναισθήματα τα κάνει κίνηση, τα κάνει σωματικό παλμό.

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΚΛΗΣ ήταν ο ιδεώδης για το ρόλο του γιατρού απέναντι σε αυτές τις δυο γυναίκες. Είχε την ευγένεια, τη σοβαρότητα αλλά και μια κρυμμένη αγωνία όταν τον προλάβαιναν οι εξελίξεις,  ήταν πολύ κοντα στην περιγραφή του ίδιου του Ουίλιαμς για το ρόλο, ναι, ως νέο  παιδι και καλοβαλμένο το δηλώνει στο έργο (όχι στο διάλογο, στις οδηγιες) και τον είχαν περιποιηθεί κι ενδυματολογικά με τους τόνους του μπεζ σε όλα του ρούχα, μέχρι και τα παπούτσια με λευκό το πουκάμισο από μέσα. Σε όλα τα κοστούμια (ΕΙΡΗΝΗ ΓΕΩΡΓΑΚΙΛΑ) είδα εκπληκτική δουλειά. Ξεκίναγαν όλα με βάση το σκηνικό (ΜΙΚΑΕΛΑ ΛΙΑΚΑΤΡΑ) που ήταν μεν λιτό αλλά έπρεπε να υποδηλώνει, να υποδεικνύει κι ήταν ολο στο μπεζ. Το χρώμα της κομψότητας-κατά τη Μελίνα Μερκούρη. Αλλωστε υποδεικνυε το σπίτι της καλόγουστης και σνομπ κυρίας Βέναμπλ

Σε αυτό το μπεζ που ήταν επί σκηνής κυρίαρχο, έρχονταν τα κοστούμια ,ένα για τον κάθε ηθοποιό , να βάλουν απέναντι στο μπεζ το δικό τους τόνο για να φανεί ο ηθοποιός  αλλά κι ο χαρακτήρας. Τον Τσιγκλη , είπαμε, ως γιατρό τον είχαν προέκταση της κομψότητας, στην Παντουση -Κάθρην υπήρχε ενα εξαιρετικό κομματι, τσαγαλί χρωμα  και κόκκινο από μέσα, που, συμφωνα με το κείμενο, είναι ρούχο της Σκιαπαρελιπου της το είχε κανει δωρο της Κάθριν ο Σεμπάστιαν..  στην Φιλαρετη κυρία Βέναμπλ το σκούρο μπλε έκανε τον… Βαλεντίνο του σε κομψότητα, όμως παρατήρησα και κάτι άλλο. Σαν κάτι σκούρο ,αριστοκρατικό που όμως δεν ήθελε να παραδοθεί αμαχητί στο πένθος και να γίνει μαύρο.  Γκρίζο με μια πινελιά μπορντό για τη μητέρα, που την παίζει η σκηνοθετης της παραστασης ΛΙΛΛΥ ΜΕΛΕΜΕ ως εξαιρετιική καρατερίστα, σπορτιβ με τα άσπρα και την κάποια συγγένεια με το μπεζ του ντεκορ το ρουχο του γιου  που τον παίζει ο ΠΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΙΟΣ ο οποίος ήταν αυτό που έπρεπε να είναι.

Η μετάφραση του ΑΝΤΩΝΗ ΓΑΛΕΟΥ  έδωσε εύληπτα το κείμενο στο κοινό χωρίς να του στερήσει τα ποιητικά οφέλη του συγγραφέα.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΕΡΜΗΝΕΙΩΝ είναι το στίγμα που αφήνει η παράσταση.