Φυσικά, όταν τις έχεις δει μαζί στην τηλεόραση, σε εκείνη την εκπληκτική κωμική σειρά του Αλέξανδρου Ρήγα «Η ΤΟΥΡΤΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ», παύει να αποτελεί για το κοινό έκπληξη αυτή η συνύπαρξη. Οπωσδήποτε, όμως, επί Σκηνής Θεάτρου, επειδή λειτουργούν άλλοι «κώδικες», κυρίως «φαντάσματα», φαντάσματα ρόλων και ειδών που κουβαλά κάποιος ηθοποιός (ή μάλλον, κάθε ηθοποιός, λίγο ως πολύ)και το κοινό τον ταυτίζει, κάνει σαν πρωτόγνωρο.
Επί σκηνής θεάτρου η συνύπαρξη των δυο συγκεκριμένων κυριών, ΕΙΝΑΙ επισήμως πρωτόγνωρη. Πρώτη φορά συναντιούνται.
Τη Λυδία Φωτοπούλου την είχαν ταυτίσει οι θεατρόφιλοι με τα κλασικά ρεπερτόρια και τους δυνατούς ρόλους, την Καίτη Κωνσταντίνου με τις κωμωδίες.
Εδώ συμβαίνει το εξής εκπληκτικό. Το έργο του ΑΚΗ ΔΗΜΟΥ «ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΟ MONTEREY» είναι κατά βάση κωμωδία, που , όμως, απολήγει και σε κάτι δραματικό, άρα θεωρητικά παίζεται στο «γήπεδο» της Καίτης Κωνσταντίνου. Η οποία είναι εκπληκτική κωμικός, έχει ένα θαυμάσιο μέτρο, που μπορεί και το ελέγχει και το ρυθμίζει ακόμα κι όταν ο ρόλος την υποχρεώνει να κραυγάσει. Ξεφεύγει από εκείνη την παγίδα στην οποία πέφτουν ενίοτε κωμικοί ηθοποιοί. Η Καίτη Κωνσταντίνου καλείται να φέρει στα νερά της, έτσι όπως είναι φτιαγμένο το έργο, τη Λυδία Φωτοπούλου. Για την οποία είχε πει κάποτε ο Ανδρέας Βουτσινάς πως όταν λέμε «καλή ηθοποιός» εννοούμε τη Λυδια Φωτοπούλου, πως είναι ο ορισμός της έννοιας ¨καλή ηθοποιός». Κι εδώ δείχνει πόσο την ωφέλησε η τηλεόραση, η συμμετοχή της στην αξέχαστη κωμική σειρά του Ρηγα, που της επέτρεψε να απελευθερώσει πράγματα δικά της, πράγματα που είχε αλλά δεν της δινόταν η ανάλογη ευκαιρία. Γι αυτό οι ηθοποιοί καλό είναι να παίζουν σε όλα ώστε να εμπλουτίζεται το παιξιμο τους και να μη στερεύει η ιδιοσυγκρασία τους. Οι κωμικοί τόνοι της Κωνσταντινου πάνε πάνω στη Φωτοπουλου, η οποία ανταποκρίνεται με το δικό της τρόπο και σιγά σιγά φέρνει στα δικά της δραματικά νερά, την Κωνσταντίνου.
Διότι το έργο τις έχει περιποιηθεί εξαίρετα, με δυο ρόλους, που ξεκινούν ως κωμικοί , εννοώ να παιχθούν κωμικά, και μέχρι να τελειώσουν έχουν αποκαλύψει και τις δραματικές τους πλευρές.
Τόπος δράσης, τόπος συνάντησης, το σαλονάκι αναμονής μιας τουαλέτας ακριβού εστιατορίου . Η Φωτοπουλου είναι ηθοποιός που μόλις έχει ειδοποιηθεί ότι από το τηλεοπτικό σήριαλ στο οποίο έχει ξεπέσει , ή το βιώνει σαν κάτι τέτοιο, πρόκειται να παυθεί, να κοπεί ο ρόλος της. Η Κωνσταντίνου δηλώνει μανικιουρίστα αλλά μπορεί να είναι και πολλά άλλα…..Ο Άκης Δήμου συγγραφικά τις περιπλέκει πολύ ωραία, βγαίνει μια κωμωδία πολιτισμένη, ακόμα κι όταν χρησιμοποιεί που και που και κάποιες πιπεράτες λέξεις οι οποίες όμως δεν ηχούν κακόγουστα, κι έχει δουλέψει την ψυχολογία των δυο γυναικών πάνω σε είδος, φροντίζοντας δυο ωραίους πρωταγωνιστικούς γυναικείους ρολους. Μπορεί να μη μιλάμε για κάποιο μεγάλο έργο, μιλάμε όμως για ένα πολιτισμένο έργο, επιμένω στη λέξη, που παρακολουθείται ευχάριστα, που διασκεδάζει τον θεατή , διότι λειτουργεί η κωμωδία του, αλλά και του αφήνει να πάρει και κάτι μαζί του, φεύγοντας Κι αν πει κάποιος, μα καλά, τόση ώρα δεν μπήκε άλλη πελάτισσα στην τουαλέτα και της άφησε μόνες να πουν το κείμενο, υπάρχει απάντηση. Πρώτον ότι τα έργα δεν κρίνονται δια της λογικής ούτε δια τη καθημερινότητας αλλά δια του είδους και της Τέχνης. Το έργο δεν είναι φαρσοκωμωδία ώστε να γίνεται της τρελής στην τουαλέτα και να διακόπτεται ο διάλογος τους, ο συγγραφέα γράφει έργο για δυο πρόσωπα και το τοποθετεί εκεί! Με βάση το πως γίνονται τα έργα, με την ίδια βάση και κρίνονται.
Το έργο παίζεται με εξαιρετικό ρυθμό, σαν κι εκείνον που έχω πει κι άλλη φορά , που έχουν οι Γάλλοι στη Σκηνή, είναι εκπληκτικά συντονισμένες μεταξύ τους οι δυο ηθοποιοί, οπωσδήποτε παίρνει μερτικό από όλο αυτό ο σκηνοθέτης ΤΑΚΗΣ ΤΖΑΜΑΡΓΙΑΣ , ωστόσο στο θέατρο μετρά στο τέλος τι έχει κάνει ο ηθοποιός. Δεν ξέρω τι προηγήθηκε, αν εξαντλήθηκαν στις πρόβες, αν ο σκηνοθέτης τις καθοδήγησε και τις έστυψε, αν τις άφησε να βρουν μόνες τους το κλίμα κι εκείνος τις επόπτευε, δεν ξέρω τι ακριβώς, απλώς το θέτω, επειδή πάνω στην έννοια σκηνοθεσία και στην έννοια ερμηνεία υπεισέρχονται πολλά και δεν είναι μία και μόνη η συνταγή.
Οι δυο ερμηνεύτριες στους αντίθετους κόσμους που κουβαλούν ως σκηνική θητεία καταφέρνουν και βρίσκουν η μία την αδαμιαία πλευρά της άλλης και τη συμπληρώνουν και την ολοκληρώνουν σε σπάνιο ζευγάρωμα σκηνικής Εδέμ.
Ο δε συγγραφέας έχει πλέξει πολύ κομψά κάποιες καλλιτεχνικές τους αναφορές μέσα στο κείμενο, βρίσκω ευφυές το ότι επικαλείται στην ηρωίδα της Λυδίας Φωτοπούλου το ότι ως ηθοποιός πρέπει να φύγει από την τηλεόραση, να επιστρέψει στο θέατρο και να παίξει κάποια στιγμή το «Καλοκαίρι και καταχνιά» του Τενεσή Γουίλιαμς, το οποίο το ΈΧΕΙ παίξει στη Σκηνή η Λυδία Φωτοπούλου, σε θεϊκή παράσταση στο ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, η «Αλμα» της ήταν από τις καλύτερες που έχω δει, και θυμάμαι σε μια σκηνή που κάθεται στο τραπεζάκι ενός «καφέ» κι έπαιζε και το πόδι της, καθόμουν και παρακολουθούσα το πόδι της, τον αστράγαλο τον είχε κάνει κι αυτόν, εργαλείο της ερμηνείας. Εδω λοιπόν ο Δήμου της βάζει ένα τέτοιο στοιχείο, το παίζουν μαζί με την Κωνσταντίνου και θαυμάζεις τωρα την αυτό-παρωδία ως Τέχνη.
Το σκηνικό που «απεικονίζει» το σαλονάκι υποδοχής της τουαλέτας, μου έδωσε την εντύπωση σκηνικού εξυπηρέτησης πολλαπλών παραστάσεων (υπογραφή Γιώργος Θεοδοσίου).