Αυτό που τους εκτίμησα στη συγκεκριμένη κωμωδία, είναι τα όρια μεταξύ φαρσας και κωμωδίας πως δεν είναι πάντα ευδιάκριτα διότι στην παρεξήγηση που στηρίζει το είδος έχουν δουλέψει μεγάλοι συγγραφείς της κωμωδίας ξεκινώντας από τον Αριστοφάνη, προχωρώντας στον Σαίξπηρ φτάνοντας ακόμα και στο Μολιέρο. Η κωμωδία σηκώνει την παρεξήγηση ώστε να βγάλει γέλιο, συνεπώς ο υπογράφων αποφεύγει τη χρησιμοποίηση του όρου «φάρσα», προτιμά τον όρο «κωμωδία» με ό,τι το εκάστοτε έργο περιλαμβάνει. Το ίδιο για τον υποφαινόμενο ισχύει και για το δράμα, αποφεύγει τη λέξη «μελό», χρησιμοποιεί τον όρο «δράμα»…
Και το συγκεκριμένο που τους εκτίμησα στο έργο είναι ότι καταφέρνουν και δίνουν αφενός στην κωμωδία τους πολιτικο-ιστορικό πλαίσιο κι αφετέρου δεν το υποβαθμίζουν, δεν του υποβιβάζουν, δεν το ευτελίζουν αλλά και δεν ξεπέφτουν στη σοβαροφάνεια.
Το πλαίσιο είναι ή ελληνική επαρχία στη διάρκεια της Κατοχής. Κι ενός Εμφύλιου που ετοιμάζεται κι ο οποίος είχε ήδη ξεκινήσει από την Κατοχή ακόμα…Πριν από τα Δεκεμβριανά του 1944.. Η κοπέλα που έχασε τον άντρα της στα αλβανικά βουνά, προχώρησε σε νέο γάμο , μένει με τη μάνα της στο σπίτι του πρώην πεθερού της, κάποτε ο πρώτος σύζυγος επιστρέφει αλλά….δεν πρέπει να το πάρουν χαμπάρι η γειτονιά κι ο δεύτερος σύζυγος, συν ότι ο πρώτος σύζυγος είναι κι αριστερός, ΕΑΜίτης δηλαδή, ο δεύτερος είναι ΕΔΕΣίτης, κι οι δυο κάποιοι στιγμή κινδυνεύουν…..και δεν θέλω να πω κάτι περισσότερο επειδή αυτό που εκκρεμεί είναι και το στοιχείο που κάνει την περιπλοκή εντονότατη και καλό είναι ο θεατής να ξαφνιάζεται, να μην τα ξέρει εκ των προτέρων όλα όσα πρόκειται να δει....
Λοιπόν.. ανέφερα το στοιχεία για να κατατοπίσω περί κωμωδίας και παρεξήγησης, αυτό που θέλω να τονίσω είναι εκείνο από το οποίο πιάστηκα. Ότι δεν έχει ευτέλεια. Γελάς πού χωρίς να γελοιοποιείται η γύρω κατάσταση , ωστόσο ναι, οι καταστάσεις των ανθρώπων και τα αίτια μπερδέματος είναι τέτοια που πραγματικά σε διασκεδάζουν. Το έχουν κρατήσει πολύ ισορροπημένα οι δυο συγγραφείς κι είναι αξιέπαινοι. Διότι, το έργο είναι διαρκές. Και βγαίνει μέσα από τις καταστάσεις που ζουν οι χαρακτήρες.. Ο Ρέππας με τον Παπαθανασίου το κατέχουν το άθλημα, αυτό είναι οριστικό, κατέχουν και τη θεατρική χαρά που πρέπει να εκπέμπεται από σκηνής, από κει πάνω, ξέρουν και τους ρόλους να φτιάξουν και τους ηθοποιούς να διαλέξουν είτε εκ των προτέρων είτε εκ των υστέρων.
Η κωμωδία παίζεται στο ύψος της, στο ύψος της απαιτούμενης διασκεδαστικότητας. Θα σταθώ πρώτιστα στον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ που μέσα στα χρόνια έχει καταστεί εξαιρετικά χρήσιμος και ξέρει να την παίξει την κωμωδία, ξέρει να τονίσει την ατάκα και να την ενισχύσει. Θα σταθώ και στη θαυμάσια ΣΑΡΑ ΓΑΝΩΤΗ με την οποία γέλασα πολύ, έχει μερίδα του λέοντος σε κωμικότητα ρόλου κι ενώ θα φωνάξει και θα χτυπηθεί στα παλαβά που της συμβαίνουν, έχει ένα τρόπο να το φρενάρει και να μην ακούγεται η κραυγή σαν υστερία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να σώζεται πάντοτε το αστείο, να φτάνει στην πλατεία και βεβαια με τον Αλέξανδρο έχουν εξαιρετική κωμική χημεία. Στη ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΟΥΛΙΝΆΚΗ έχουν γράψει κωμικό ρόλο άλλου τύπου απαιτήσεων ως εκ τούτου κι ερμηνείας από την ηθοποιό, κι εννοείται ότι ανταποκρίνεται στο ακέραιο. Στους νεότερους , ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΙΔΗΣ έδειξε κωμική άνεση. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΜΙΤΣΕΛΗΣ κινήθηκε με την παρουσία του, το ίδιο κι η ΔΑΝΑΗ ΠΑΠΠΑ-ωραία κοπέλα, για κωμικό δεν τη βλέπω με σιγουριά αλλά δεν «φάλτσαρε», ήταν εκεί. Η άλλη κοπέλα, η ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΑΘΙΟΥΛΑΚΗ, έδειξε ότι έχει «νεύρο» κι ένα εσωτερικό ρυθμό στη σκηνή που έπρεπε να δηλώσει διότι ήταν και πάνω της κι ανταποκρίθηκε στο απαιτούμενο «μπέρδεμα» με τον τρόπο της και με το ρυθμό της…
Το σκηνικό (ΜΑΡΙΑ ΦΙΛΙΠΠΟΥ) εξυπηρέτησε τη σύμβαση περί Κατοχής και αστικού σπιτιού επαρχίας. Στα κοστούμια ας μου επιτρέψει η ΕΒΕΛΥΝ ΣΙΟΥΠΗ να της δώσω τα συγχαρητήρια μου για το πως συνδύασε χρώμα, είδος κι εποχή και για τη λεπτομέρεια με τις κάλτσες των γυναικών. Ολες φορούσαν σοσόνια, λευκά, περιποιημένα, περιποιημένες ήταν κι οι ίδιες, φαντάζομαι κάπως έτσι θα ήταν κι οι γυναίκες στα αστικά σπίτια είτε της Αθήνας είτε της επαρχίας, οι πιο λαϊκές ή οι φτωχές θα φορούσαν πιο χοντροκομμένα, πιο σκούρα, κάτι τέτοιο, διότι ακόμα δεν είχε έρθει το αμερικάνικο νάυλον που άλλαξε το γυναικείο πόδι. Εξαιρετική η Σιούπη στις λεπτομέρειες αυτές. Τις έκαναν κομψές τις γυναίκες τα σοσονια που τους έβαλε, υπο τις επιταγές της εποχής.