Ναι, γιατί υπάρχουν κι έργα που πάμε να τα δούμε γι αυτό και μόνο το σκοπό, για να απολαύσουμε ηθοποιία. Οχι πως ο "Αύγουστος" δεν πατάει και σε κάτι πιό στέρεο. Πατάει. Με μόνη τη διαφορά ότι , ειδικά στο πρώτο μέρος, δίνει την εντύπωση πως δεν έχει σενάριο. Επειδή αυτού του είδους τα έργα που προέρχονται από το θέατρο και δεν απαλλάσσονται ποτέ από τη θεατρική λογική τους, δίνουν κι εσφαλμένες εντυπώσεις. Εννοώ τα έργα εκείνα που δεν υπάρχει ΔΡΑΣΗ παρά μόνο ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Σε αυτή την περίπτωση περιμένεις ξετύλιγμα χαρακτήρων. Στη σκηνή αυτό λειτουργεί καλύτερα. Στην οθόνη δικαιώνονται συνήθως στο δεύτερο μέρος, όταν πιά το ξετύλιγμα των χαρακτήρων έχει φέρει και τις ανάλογες συγκρούσεις. Για να σταθούν λοιπόν αυτά τα έργα στο σινεμά, θέλουν ΠΟΛΥ ΓΕΡΗ ΔΙΑΝΟΜΗ. Casting, που λέμε και στα χωριά μας. Ε, από αυτή την 'αποψη ο "Αυγουστος" δεν παίζεται. Να αρχίσω από τη Μέριλ Στριπ; Οχι, θα αρχίσω από την Τζούλια Ρόμπερτς. Αυτό κορίτσι το αγάπησα από το "Pretty woman" και το εκτιμούσα σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής του, που έβλεπα ένα πλάσμα που στα 21 του χρόνια είχε κατακτήσει το μεγάλο σουξέ, που ήταν ακόμα παιδί, δεν είχε γνωρίσει τη ζωή καλά - καλά, να καταφέρει, μέσα στο Χόλυγουντ όχι μόνο να σταθεί στα πόδια της, όχι να μην παρασυρθεί από σειρήνες και ξεπέσει σε γελοιότητες αλλά να βάλει πλώρη, να γίνει ηθοποιός, να εκμεταλλευθεί τη χαριτωμενιά της και να γίνει θαυμάσια κομεντιέν και στη συνέχεια να φτάσει να γίνει και δραματική ηθοποιός, να πάρει και το Οσκαρ κι ύστερα... να αποφασίσει να ζεί σαν άνθρωπος. Να κάνει τα παιδάκια της, να μην κυνηγάει το box-office, να παίζει επιλεκτικά, ανεξάρτητα από αγωνία ταμείου. Αυτό όλο αποτυπώνεται στη μούρη της στον "Αυγουστο" και καταφέρνει να παίζει με τη Μέριλ Στριπ στα ίσα.