Πρώτα από όλα, να ξεκινήσουμε από το ΕΙΔΟΣ. Κι από τον έρμο τον Αριστoτέλη και τα περί «ειδών». Κάτι που αγνοείται στις διδασκαλίες εγχωρίων καταστάσεων, σχολών είτε εντός είτε εκτός εισαγωγικών, που αντι να διδάσκουν είδη, διδάσκουν περί ..auteurs. Οι ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΠΑ, καταρχάς έχουν μελετήσει το είδος. Πολύ καλά μάλιστα. Τόσο, ώστε να μη χρειάζεται να καταφύγουν σε κανενός μα κανενός τύπου κλισέ, ούτε σε σπλατεριές, ούτε σε ρυάκια αίματος, ούτε σε τίποτα τέτοιο, διότι τους ενδιαφέρει η ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ. Και δείχνουν ότι την ξέρουν. Την έχουν μελετήσει, την έχουν παρακολουθήσει, την έχουν βιώσει, δεν ξέρω αν την έμαθαν σε σχολές και ποιες σχολές ή αν όλο αυτό είχε να κάνει με δικό τους ορμέμφυτο που τους οδήγησε στη μελέτη. Ως ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ δεν ενδιαφέρομαι για κάτι τέτοιο, απλώς το επικαλούμαι, επειδή δια αυτού του τρόπου, μας κάνουν ένα πρώτο ξεκαθάρισμα ταυτότητας: Τη ΔΙΑΦΟΡΑ μεταξύ ΕΠΙΡΡΟΗΣ και ΜΙΜΗΣΗΣ.
Δεν μιμούνται, οπότε μπλοκάρουν και την κριτική εκείνη που από τη μια θα αναγνωρίζει την απουσία κλισέ αλλά δεν θα ξέρει και που να τους εντάξει.
Αρκεί να ξέρεις σενάριο κι όλα βρίσκονται.
Κι εδώ υπάρχει σενάριο. Πρώτα από όλα, καταστάσεων. Δεν είναι απαραίτητο να έχουμε διάλογο για να μιλήσουμε με σιγουριά περί σεναρίου στο σινεμά. Η ακολουθία των εικόνων, έτσι όπως είναι γραμμένη, είναι βάση σεναρίου. Δεύτερο και σημαντικό που μας οδηγεί στο σενάριο, είναι ότι οι άνθρωποι, σιγά – σιγά , καθώς εξελίσσεται η μεταξύ τους επικοινωνία, εκθέτουν την προϊστορία τους, δηλώνουν τις καταγωγές τους, το ποιοι είναι, τι τους έφερε ως εδώ, με άλλα λόγια δηλώνουν την ηλικία των χαρακτήρων που υπήρχε πριν αρχίσει το έργο και τώρα, στην παρακολούθηση εκθέτουν την ηλικία των ηρώων στην διαδικασία εκτύλιξης.
Μάνι - Μάνι αυτά τα δυο είναι βάσεις, για να αρχίσει το έργο σου να πατά στέρεα.
Διότι, και προχωράμε στο ψητό, ώστε να φτάσουμε και στη σκηνοθεσία, το έργο είναι θρίλερ και μάλιστα ΘΡΊΛΕΡ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΩΝ. Το να κάνεις θρίλερ με δυο πρόσωπα και χωρίς εμφανή μεσολάβηση τρίτου προϋποθέτει τεράστια μαγκιά. Μόνο ο ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΓΟΥΑΙΛΕΡ το έχει καταφέρει στον «ΣΥΛΛΕΚΤΗ» βάζοντας τεράστια υπογραφή , κι επικαλούμαι ένα ιερό όνομα που σήμαινε την έννοια ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ στα πέρατα, όταν μετά το «Μπεν Χουρ» με τα πολλαπλά σκηνικά και τους αναρίθμητους κομπάρσους, χώρια τους πολλούς βασικούς ρόλους, ερχόταν κι έκανε ένα ψυχολογικό θρίλερ, με έναν άντρα και μια γυναίκα σε ένα υπόγειο. Μετά βέβαια, τον ακολούθησαν κι άλλοι, πάνω στη συγκεκριμένη περγαμηνή, κι ο Μάνκιεβιτς με το ανάλογο «από την «Κλεοπάτρα» των δισεκατομμυρίων στο «Sleuth» των δυο ερμηνευτών και του ενός χώρου, ανεξαρτήτως τι μπορεί να είχε προηγηθεί του «Συλλέκτη», όπως ο «Βρόχος» του Χίτσκοκ αλλά εκεί τα πρόσωπα είναι τρία και πάμε αλλού.
Εδώ λοιπόν, έχουμε για ήρωα έναν ερημίτη που ζει σε μια καλύβα στο δάσος, ζωή ερημίτη κανονική, μέσα στην απόλυτη ερημιά και φυσικά το σενάριο μας φιλοξενεί κατά βάση σε νυχτερινούς χρόνους, δίνει όμως έστω κι ελάχιστα και μια πρωινή ‘έξοδο, έτσι για να πάρουμε πλήρη εικόνα του μέρους. Χωρίς η φωτογραφία να χάνει την ατμόσφαιρα της ή την ομοιογένεια της.
Το ότι τοποθετείται σε νυχτερινούς χρόνους είναι μια ακόμα απόδειξη ικανότητας, διότι η νύχτα αφενός είναι πιο μυστήρια και πιο υποβλητική από τη μέρα, από την άλλη έρχονται οι αδελφοί Κάρπα, να μας θαμπώσουν με την ικανότητα τους στο να βγάλουν ατμόσφαιρα από μια τόσο μικρή παραγωγή , χαμηλότατου κόστους. Κι εδώ φαίνεται η μελέτη του είδους, πως δημιουργούν εστίες φωτιστικές για ατμόσφαιρα, πως γράφουν σεναριακά σκηνές για το μοντάζ διότι και το μοντάζ γίνεται μέρος για την ατμόσφαιρα, πως κάνουν φωτιστικό «σποτ» πάνω στον χαρακτήρα που χρειάζεται…Επίσης, δείχνουν ότι έχουν μελετήσει τον ΗΧΟ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ, με τον οποίο δεν ασχολούνται ποτέ στις κριτικές, λένε κάτι για το σκηνοθέτη και τέλος. Στα θρίλερ, όμως, ο ήχος, παίζει σημαντικό ρόλο. Κι είναι αυτός που υποβάλει ατμόσφαιρα, όχι μόνο με το θόρυβο αλλά και με ένα σύρσιμο.. Και φυσικά με τη χρήση του, και με το τι επιτρέπουν τα κενά του. Το πετυχαίνουν απολύτως κι εδώ.
Και το άλλο, που μου ανέβασε την εκτίμηση είναι το θέμα των ηθοποιών. Δείχνουν ότι ξέρουν κι από αυτό, και τι εννοώ; Ότι έχουν βάλει τους ηθοποιούς σε ένα κλίμα, ώστε τους χαρακτήρες του σεναρίου, που είναι μυστηριώδεις και καθοδόν εξελίσσονται όταν δεν αποκαλύπτονται, τους έχουν υποβάλει στο να παίζουν αυτούς χαρακτήρες, ως χαρακτήρες είδους Η στίξη, ο τονισμός, η οικονομία στην έκφραση αλλά κι η σαφήνεια στο το τι υπαινίσσεται και στο ότι κάτι μπορεί να μας κρύβει, είναι ένα ακόμα ενδιαφέρον σημείο δουλειάς πάνω στο είδος, Επιπλέον, τους έχει φωτίσει και στα κοντινά τους με τρόπο υπέροχο, δεν τα φοβάται τα κοντινά, αντίθετα δείχνει ότι τα ξέρει.. Κι οι οι ηθοποιοί του το επιστρέφουν με το απόλυτο μέτρο ακόμα κι όταν πρέπει να καταφύγουν στο μεταφυσικό, όπως η κοπέλα. Βέβαια, στους ηθοποιούς , ο πρωταγωνιστής είναι ο ένας εκ των δύο αδελφών, ο ΣΑΚΗΣ. Τα κάνουν όλα δηλαδή. Ο οποίος είναι κινηματογραφικότατος κι εκπέμπει τη γοητεία της συμπάθειας προς τον ήρωα που έχει αναλάβει. Τον προετοιμάζει ακόμα κι ως σέξι ,μέσα στο υποβλητικό φως της καλύβας, χωρίς ποτέ να τον γδύνει, χωρίς να τον οδηγεί σε τέτοια σημεία. Απλά, μας αφήνει να αισθανθούμε πως μπορεί να τον βλέπει ή να τον αισθάνεται ή να τον επιθυμεί η συγκεκριμένη κοπέλα, ειδικά όταν προχωρά στις δικές της αποκαλύψεις, του δικού της παρελθόντος. ΦΩΤΕΙΝΗ ΛΕΒΟΓΙΑΝΝΗ λέγεται και δεν της λείπει η δραματικότητα, ξέρει να την ντύσει και με μυστήριο.
Και φτάνουμε στο φινάλε: Για μια διευκρίνιση-καθοδήγηση (αν θελετε, στη συγκεκριμένη λέξη βάλτε εισαγωγικά), περί φινάλε. Έρχεται ακριβώς να μας θυμίσει τη συνέπεια που οφείλει στο είδος που παρακολουθούμε. Και το είδος, έχει ξεκινήσει ανάλογα κι εξίσου ανάλογα πρέπει να κλείσει: Ως ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ θρίλερ. Κι όχι ως κοινωνικό, αισθηματικό δράμα- ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΟΙΟ!!!
Η ταινία αυτή αποκαλύπτει δυο πράγματα: Οτι έτσι όπως εξελίσσονται οι καταστάσεις, σινεμά μπορεί να παραχθεί και με οικονομικότατους όρους, το διαδίκτυο της ελεύθερης διακίνησης μπορεί να αποβεί και φυτώριο, αρκεί να ξέρουν τι τους γίνεται αυτοί που το κάνουν.
Η ταινία των δυο αδελφών έχει μια δόση μαθητείας- πως άλλωστε; Αλλά δεν πάσχει από ερασιτεχνίλα, εξου και δεν αποζητά την επιείκεια. Αυτό την ΤΙΜΑ ιδιαιτέρως.