Για να τα κάνουμε λοιπόν πιο «λιανά» και για να μπώ απευθείας στον γρίφο που άνοιξα με τον τίτλο που έβαλα:Είναι η «ΠΙΣΙΝΑ»!. Αυτό το ανακάλυψα όταν έψαξα τα στοιχεία μετά την προβολή. Διότι από όταν ξεκίνησα το site κι έβαλα εγώ τους κανόνες του παιχνιδιού, επιδιώκω να μην ενημερώνομαι για τις ταινίες πριν τις δω παρά αφού τις δω. Ηταν κάτι που πάντα με απασχολούσε και χρειάστηκε πολλή δουλειά ώστε να κατανικώ την περιέργεια, οξύνοντας έτσι την προσωπική μυ κριτική αντίληψη και χωρίς να επηρεάζομαι, ακόμα κι ασυναίσθητα, όχι μόνο από κριτικές αλλά κι από πληροφορίες.
Αν δηλαδή είχα ενημερωθεί προκαταβολικώς ότι τούτο το φιλμ βασίζεται στο σενάριο της «Πισίνας» είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι θα έβλεπα την ταινία προς εκείνη την κατεύθυνση , θα κατέληγα στις συγκρίσεις μεταξύ των δύο ταινιών κι αυτό θα ήταν εξίσου άκαιρο κι άδικο!
Το ότι δεν είχα ενημερωθεί με βοήθησε πιστεύω σε πιο αντικειμενική εξέταση.
Οφείλω να ομολογήσω ότι η σκηνοθεσία και το στυλ μου θύμισαν το «ΕΙΜΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ», ένα ιταλικό φιλμ που στην Ελλάδα θεοποιήθηκε ενώ στην Ιταλία τόσο οι κριτικοί όσο και το κοινό του γύρισαν την πλάτη (οι κριτικοί είχαν χωριστεί σε δύο εχθρικές προς την ταινία ομάδες, σε εκείνους που την κατηγορούσαν ως «ψευτο-βισκοντική» και στους άλλους που την έψεγαν ως «ψευτο-αντονιονική»), προσωπικά το φιλμ μου είχε αρέσει αλλά η υποστήριξη του σε μια χώρα που οι κριτικοί της κι οι διανομείς της απεχθάνονται κάθε τι ιταλικό και μας αποξενώνουν από τον ιταλικό κινηματογράφο, ενίσχυσε στη συνείδηση μου τους Ιταλούς που τη νέβριζαν, αν κι εμένα μου άρεσε- το επαναλαμβάνω, δεν το παίρνω πίσω.
Αναγνώρισα λοιπόν και σε τούτη την ταινία τον σκηνοθέτη ΛΟΥΚΑ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΙΝΟ, ο οποίος δεν έχει «αποκατασταθεί» πουθενά ως όνομα εκτός από την Ελλάδα όπου οι παπαγαλίζοντες τις κριτικές , τον θεωρούν σπουδαίο σκηνοθέτη. Εχει, όμως, προσωπικότητα και τονίζω ότι τη διέκρινα διότι επαναλαμβάνω είδα την ταινία χωρίς κανενός τύπου ενημέρωση. Αρα, κάτι έχει ως προσωπικό ύφος. Πιθανόν αυτό να είναι κι ο τρόπος με τον οποίο χιερίζεται την ΤΙΛΝΤΑ ΣΟΥΙΝΤΟΝ.
Επειδή είμαι επιρρεπής στα «αντονιονικά», έχω μια τάση στις ταινίες αυτού του είδους να ψάχνω να βρίσκω στυλ, ύφος, σιωπές κι ανθρώπινες αποξενώσεις και διάφορα συμπαρομαρτούντα . Από την άλλη, η βραδύτητα της εξέλιξης κι ο τρόπος εισαγωγής των ηθοποιών του έδιναν μια «δηθενιά» παραπάνω, αν και δεν είμαι καταδικαστικός.
Ωσπου άρχισαν οι ομοιότητες με την «Πισίνα». Αυτές που εκ των υστέρων πληροφορήθηκα ότι προέρχονταν από την ίδια σεναριακή βάση. Για να μη γίνει μπέρδεμα, δεν πρόκειται για remake του φιλμ εκείνου του ΖΑΚ ΝΤΕΡΑΙ (ενός σκηνοθέτη, του λεγόμενου «εμπορικού» σινεμά της Γαλλίας, του ΣΙΝΕΜΑ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ όπως το λέω εγώ και κάτι εκατομμύρια –μπορεί και παραπάνω- ακόμα) αλλά πρόκειται για την ίδια ιστoρία που αποτέλεσε τη βάση για το σενάριο εκείνης της ταινίας. Ηταν ένα story, που το είχαν μετατρέψει σε σενάριο. Από το ίδιο story, εδώ προκύπτει ένα άλλο σενάριο.
Κι αν πάμε να συγκρίνουμε τις δύο ταινίες, θα κάνουμε κακό στον εαυτό μας.
Σαφώς και κερδίζει η «ΠΙΣΙΝΑ» (η οποία επίσης είχε σημεία κοιλιάς- για να τα λέμε όλα), η οποία όμως κυρίως είχε τον ΑΛΑΙΝ ΝΤΕΛΟΝ με τη ΡΟΜΥ ΣΝΑΙΝΤΕΡ σε επανασύνδεση, στις μεγάλες τους ομορφιές και τους δύο, τρίτο πρόσωπο τον ΜΩΡΙΣ ΡΟΝΕ, ένα γοητευτικότατο Γάλλο ηθοποιό και στο ρόλο της κόρης του που έρχεται και διαταράσσει τη γαλήνη την ΤΖΕΗΝ ΜΠΙΡΚΙΝ, που ήταν κι η λιγότερο λαμπερή από τη διανομή αλλά έκανε ωραίο «κοντράστ»με τους άλλους. Και συγχρόνως είχε μια υπέροχη φωτογραφία ηλιόλουστη, αισθησιασμό με το πώς σκηνοθετούσε ο Ζακ Ντεραί ακόμα και τις σταγόνες που έσταζαν από τα μαγιό τους κι είχε και μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα μυστηρίου, που με τα χρόνια έκανε την ταινία πιο δυνατή ώστε να μείνει και κλασική διότι στο μεταξύ, τέτοια έργα όλο κι εξέλιπαν.
Κι εδώ, η ΝΤΑΚΟΤΑ ΤΖΟΝΣΟΝ είναι η λιγότερο λαμπερή της διανομής αλλά η αφήγηση έχει αλλάξει αρκετά κι έχουν αλλάξει και κάποια στοιχεία των χαρακτήρων. Βεβαίως κι η ΤΙΛΝΤΑ ΣΟΥΙΝΤΟΝ είναι πρώην ζευγάρι με τον ΡΕΙΦ ΦΑΙΝΣ, πατέρα της Τζόνσον, που έρχεται να πολιορκήσει ξανά την Σουίντον σε μια βίλλα του ιταλικού Νότου, όπου κάνει τις διακοπές της μαζί με ασκήσεις αφωνίας (υποτίθεται πως είναι ροκ σταρ) κι η οποία συζεί με ένα νεαρό κι ωραίο τυπάκο που μοιάζει ελαφρώς ύποπτος και τον παίζει ο ΜΑΤΙΑΣ ΣΟΝΑΕΡΤΣ. Τα υπόλοιπα που θα επακολουθήσουν, με βάση το σενάριο, είναι πάνω-κάτω εκείνα που ξέραμε κι από την «ΠισίνỨ
Δεν θα μπω στον κόπο να συγκρίνω την Σουίντον με τη Ρόμυ Σνάιντερ, ούτε τον Σόναερτς με τον Ντελόν. Ο Λούκα Γκουαντανίνο δεν το έχει σπρώξει προς την αισθησιακή κατεύθυνση, προσπαθεί να του δώσει όσο περισσότερο ψυχολογικό βάρος μπορεί, εξού και το ενδιαφέρον ζευγάρι εδώ είναι η Σουίντον κι ο Φάινς, λόγω ρόλων και κέντρου βάρους. Η ταινία δεν προβάλλει ούτε το τοπίο και την ατμόσφαιρα κι ας του δίνει ο Ελληνας διανομέας τον τίτλο «Κάτω από τον ηλιο» (σιγά τον ήλιο-θα πω εγώ), κοντολογίς μια ψυχολογική ιστορία που αν την δεις έτσι φαίνεται κι αδύναμη. Δεν έχει ως ψυχολογία ούτε το βάρος ούτε σπουδαιότητα για κάτι τέτοιο. Ως στοιχείο αστυνομικής κι ερωτικής κι αισθησιακής και κοσμπολίτικης ακόμα ταινίας, το ψυχολογικό μπορούσε να δίνει την πινελιά. Ετσι εξηγείται αναδρομικά κι η «κλασικότητα» της «Πισίνας»…
Σκεφτείτε να είχα ενημερωθεί εξ αρχής πως πρόκειται για το ίδιο σενάριο, πως θα είχα δει την ταινία αφού κατέληξα να ασχολούμαι με την «πισίνα» ενώ ο σκηνοθέτης θέλησε να την κάνει τόσο πολύ διαφορετική ώστε να μην τη θυμίζει. Αυτό, από τη μια είναι τιμή για τον ίδιο κι από την άλλη μάλλον μια άνιση μάχη που κατέληξε σε ημι-αποτυχία.