Το story μπορεί να μην το λες κακό, το λες όμως ανεπεξέργαστο , που θέλει να είναι ελλειπτικό αλλά καταλήγει σε … ελλιπές. Χωρίς να έχεις διαβάσει την υπόθεση δυσκολεύεσαι να μπεις με τη μία στο τι γίνεται, όχι επειδή είναι κάτι δύσκολο, βαθύ ή στρυφνό αλλά επειδή αργεί να πάρει ζωή και χρώμα ο κεντρικός του ήρωας. Κι από την ελλειπτικότητα στο διάλογο κάποια πράγματα μένουν κενά που καλούμαστε οι ίδιοι να τα συμπληρώσουμε . Αναγνωρίζω βέβαια ότι επιμέρους υπάρχουν κάποιες σκηνές που ανεβάζουν τη θερμοκρασία με κάποιες σκηνές δράσης ή με κάποιο χιούμορ στους διαλόγους-το τελευταίο το συναντάμε πιο συχνά. Διότι προσπαθεί να δέσει την υπόθεση με πολιτικό γεγονός, με αλλαγές που έχουν συμβεί στην Ουκρανία κατά τα τελευταία χρόνια και στο κομμάτι αυτό υπάρχει αν όχι δόση , μα σίγουρα πάντως διάθεση σάτιρας.
Κι η σάτιρα περί του πολιτικού που είναι μακρινή κι ολίγον νεφελώδης δένεται με τους ανθρώπους και τις ιστορίες τους σε καθαρά τοπικό επίπεδο.
Μια ομάδα Ευρωπαίων αξιωματούχων, γράφει η υπόθεση, παθαίνουν ζημιά με το αυτοκίνητο τους στη μέση της ουκρανικής στέπας(;) Κι ένας νεαρός που είναι μαζί τους(;) τρέχει για να βρει βοήθεια αλλά «παγιδεύεται»(;) σε ένα χωριό όπου οι κάτοικοι τον βλέπουν παράξενα(;), ωστόσο κάποιος του προσφέρει φιλοξενία(;), βγαίνει και πηγαίνει σε μπαρ όπου μετά από λίγο τον ληστεύουν, πάει και στη φυλακή…. Ενπάση περιπτώσει για να μη μακρηγορήσω με την υπόθεση, το σενάριο έχει κενά γραφής. Ισως όχι εξ αρχής νοημάτων, όμως τα κενά γραφής είναι που δυσκολεύουν και το νόημα. Βέβαια, είναι εμφανής μια σουρεαλιστική διάθεση απέναντι στις καταστάσεις κι όσο νάναι αυτό βοηθά και προσφέρει ένα άλλοθι «καθολικότητας», αλλά πως; Το προσφέρει;
Ο σκηνοθέτης από την άλλη, ο Ρομάν Μπονταρτσούκ, που, όπως διάβασα είναι ντοκυμαντερίστας και κάνει για πρώτη φορά ταινία με υπόθεση, προσπαθεί να φέρει γυροβολιά τα είδη και δεν θα έλεγα ότι δεν τα καταφέρνει…
Όμως, να σοβαρευτούμε: Σε τι επίπεδο μιλάμε; Σε επίπεδο μιας ταινίας που πραγματικά θα πάει να τη δει κόσμος και να την ευχαριστηθεί; Εννοώ να πάει να τη δει κόσμος στα σινεμά πληρώνοντας εισιτήριο.. Σε επίπεδο ταινίας που έρχεται από την Ανατολική Ευρώπη με προορισμό κάποιο Φεστιβάλ, μεσαίο ή μικρό όπου εκεί θα περιμένουν να της βρουν άλλοθι «μικρής» ταινίας μπας και πουληθεί σε κανένα μικρό γραφείο διανομής που πλέον έχουν φρακάρει κι αυτά την αγορά; Σε επίπεδο πολιτικής ταινίας που να εστιάζει στη σύγκρουση Ουκρανών και Ρώσων; Ένα πολιτικό σχόλιο της ταινίας που υπάρχει στο φινάλε μέσα από τις ειδήσεις της τηλεόρασης και δείχνει τον Βλαντιμίρ Πούτιν της Ρωσίας να μιλά για μια περιοχή της Ουκρανίας στην οποία προφανώς τοποθετείται η υπόθεση, απλώς μας… ψυλλιάζει. Αλλά οι απέξω δεν τα ξέρουμε.. Αρα; Σε τι από όλα;
Η ταινία ποτέ δεν αποποιείται τον τοπικό χαρακτήρα της κι αυτό δεν είναι μόνο γεωγραφικό μα είναι και κινηματογραφικό ως εμβέλεια, μέχρι που φτάνει και που δεν γνωρίζω κι αν οι Ουκρανοί θεατές πηγαίνουν να δουν τέτοια έργα ή αν τρέχουν κι αυτοί στα αμερικάνικα για να ξεδώσουν όπως λένε οι πληροφορίες μου από τις εν Ευρώπη Ακαδημίες και λοιπούς κινηματογραφικούς φορείς. Κι αν είναι έργα της φεστιβαλικής μπίζνας (που είναι μια τεράστια βιομηχανία με τόσα Φεστιβάλ που γίνονται ανα τον κόσμο) για τα Κάρλοβυ Βάρυ και τα λοιπά….