Μου αρέσει η κριτική αλλά όχι η γκρίνια ή η μεμψιμοιρία- η ύβρις είναι έτσι κι αλλιώς εκτός ρεπερτορίου μου. Δυστυχώς η ταινια αυτή από όπου κι αν την πιάσω, διαρκώς θα γκρινιάζω.

Πρώτα από λα κύριος υπεύθυνος είναι ο σκηνοθέτης . 100 ο/ο. Ο Ντέιβιντ Κοέπ. Δεν δείχνει να κατέχει το είδος. Και το είδος αυτό έχει έναν ΜΠΛΕΙΚ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤΣ για να βγάζει την απόλυτη κωμωδία μέσα από όλα αυτά που περιέγραψα στην εισαγωγή, έχει ένα ΣΤΑΝΛΕΥ ΝΤΟΝΕΝ με κάτι κομψοτεχνήματα ακόμα κι όταν το σενάριο έκανε «τρέλες» (βλ «Αραμπέσκ»), έχει έναν ΑΛΦΡΕΝΤ ΧΙΤΣΚΟΚ στο τέλος- τέλος. Δεν μένω όμως μόνο σε αυτούς διότι από το Χόλυγουντ των παλιών ταινιών έβγαιναν κάτι απίθανα μαστόρια που ήξεραν να τα παίζουν στα δάχτυλα. Με τις συμπαραγωγές του δε στην Ευρώπη, κυρίως σε Ιταλία και Γαλλία. ήταν κι Ευρωπαίοι που ήξεραν αυτά να τα κάνουν φίνα.

Σε αυτό εδώ τι να πω; Το ότι ο Τζόνι Ντεπ πάει να κάνει αστεία με το αστείο μουστακάκι του; Και το μόνο που κάνει είναι μορφασμούς; Θες να γελάσεις επειδή έχει πάει καλοδιάθετος και διαπιστώνεις ότι ζορίζεσαι. Σκεφτόμουν διαρκώς τον ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΝΙΒΕΝ. Πόσο αβίαστα έπαιζε αυτούς τους ρόλους. Να πω για την Γκουίνεθ Πάλτροου, της οποία είμαι και θαυμαστής, ότι δεν την έχω δει χειρότερη; Ούτε ρόλο έχει, ούτε το διακοσμητικό στοιχείο σωστά υπηρετεί και στο κάτω κάτω αυτό το είδος της παρτενέρ έχει περάσει από μεγάλες σταρ. Θέλω να πω δεν είναι υποτιμητικό. Η ίδια δεν δίνει απολύτως τίποτα στον έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτο ρόλο της αλλά δεν βγαίνει ούτε λαμπερή εδώ.

Κάτι πάει να κάνει ο Πολ Μπέτανυ στο ρόλο του ανεγκέφαλου μπράβου, να του δώσει μια κωμικότητα..Κάτι πάει να κάνει κι ο Γιούιν Μακ Γκρέγκορ ως ο γόης της υπόθεσης αφού ο Τζόνι Ντεπ ως αντίπαλο δέος παριστάνει τον κωμικό αλλά ΔΕΝ…  Κανείς. ΚΑΝΕΙΣ!!!

Οσο δε για την υπόθεση είναι τρεις λαλούν και δύο χορεύουν. Ούτε στα set ούτε στα ρούχα ούτε στα μέρη..πουθενά δεν είδαμε τίποτα. Γι αυτό και τα βάζω με το σκηνοθέτη. Το είδος είναι τέτοιο που μπορείς να το ντύσεις με ποικίλα χρώματα και ζωηρές παρδαλοσύνες και να το κάνεις αν μη τι άλλο ευχάριστο. Στη χειρότερη περίπτωση. Στη χείριστη κάνεις ένα έργο σαν κι αυτό.

Η αίσθηση με την οποία έφυγα από το σινεμά ήταν «ΠΕΤΑΜΕΝΑ ΛΕΦΤΑ». Για την ταινία, για την παραγωγή, που κάθονται και ξοδεύουν λεφτά και σπαταλούν ανθρώπους για να κάνουν σαχλαμάρες

Δεν ξέρετε πόσο λυπάμαι όταν αναγκάζομαι για ταινίες να εκφράζομαι κάπως έτσι.