Γι αυτό κι έφτασε αισίως στο 4ο remake, για αυτό και το είδαμε και σε άπειρες παραλλαγές, όχι μόνο του ξένου κινηματογράφου (είτε μιλάμε για το «ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ» του ΜΑΡΤΙΝ ΣΚΟΡΣΕΖΕ ή για το γαλλικό «THE ARTIST» του Μισέλ Αζαναβίσιους) αλλά και του ελληνικού- αν θυμηθούμε το «Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ» με την ΑΛΙΚΗ και τον ΔΗΜΗΤΡΗ ή μια παραλλαγή του story στις «ΔΙΠΛΟΠΕΝΙΕΣ» με το ίδιος ζεύγος, φτάνουμε ως το σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο στο «ΧΑΡΑΜΑ» του ΑΛΕΞΗ ΜΠΙΣΤΙΚΑ με τον ΣΤΑΥΡΟ ΖΑΛΜΑ και την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΚΑ.. Για να μην πω και για την ελληνική βιντεοκασέτα στα χρόνια του ’80 όπου ο ΑΛΕΚΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ έκανε το «ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΓΕΝΙΕΤΑΙ…. ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΤΟΜΗ» με πρωταγωνίστρια την ΔΟΥΚΙΣΣΑ…
Αρα, λοιπόν όλα αυτά τι δείχνουν;
Ότι ο σταρ ο πραγματικός είναι η ίδια η ιστορία. Κι ας είναι ιστορία που καλείται να παιχθεί από σταρ που θα της δώσουν λάμψη και χρώμα. Η ιστορία είναι που τραβάει, εξού κι οι άπειρες παραλλαγές. Επίσημες κι ανεπίσημες.
Και τραβάει, ελκύει δηλαδή, επειδή αφενός έχει δύο ανθρώπινα ΑΡΧΕΤΥΠΑ, τον ένα σε πτώση και την άλλη σε άνοδο που δίνουν ωραία σύγκρουση στην ερωτική ιστορία που γεννιέται μεταξύ τους κι επιβεβαιώνουν το «πόρισμα» ότι στον έρωτα τα ταμεία είναι πάντα αρνητικά (εξού και τα μεγάλα, απελπισμένα μυθιστορήματα ή οι δραματικές ιστορίες αγάπης του σινεμά ) κι αφετέρου επειδή όλο αυτό συμβαίνει στο χώρο του θεάματος που είναι πάντα υπερ-ελκυστικός είτε μιλάμε για τον κόσμο του σινεμά είτε για τον κόσμο του θεάτρου είτε για τον κόσμο ης μουσικής.
Στην τωρινή ταινία είναι που προσωπικά έγινε τόσο αντιληπτό, πόσο πολύ αντέχει η ιστορία και γιατί μπορεί κάθε φορά και βγάζει ωραίες ταινίες. Ημουν πολύ επιφυλακτικός όταν είχα πρωτοπληροφορηθεί πως ετοιμάζεται ξανά και δεν κρύβω ότι το αντιμετώπιζα με βαρεμάρα , ως μία κίνηση των αδιέξοδων σημερινών στούντιο που καταφεύγουν κάθε τόσο στα remake. Τελικά, μπορεί η αφετηρία του να ήταν τέτοια, αν και δεν ήμουν …. μπροστά στις συζητήσεις, όμως αυτό που βγήκε κι είδα στην οθόνη, το κάνει να εξαιρείται και να εκτιμάται.
Δεν θα πω αν είναι καλύτερο ή χειρότερο από τα προηγούμενα φιλμ του ίδιου σεναρίου (όπου το αρχικό του ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΓΟΥΕΛΜΑΝ είχε πάρει ΟΣΚΑΡ ΣΕΝΑΡΙΟΥ στην απονομή του 1938- είχαν δει οι ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΕΣ περί τίνος επρόκειτο κι είχαν κάνει focus στο σενάριο παρόλο ότι ερμηνευόταν εκπληκτικά από την ΤΖΑΝΕΤ ΓΚΕΗΝΟΡ και τον ΦΡΕΝΤΕΡΙΚ ΜΑΡΤΣ) αλλά θα πω ότι το σημερινό είναι το «ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΓΕΝΙΕΤΑΙ» της εποχής μας. Είναι πολύ συμβατό με το σήμερα, και με τον κινηματογράφο του σήμερα, προ παντός με αυτόν!
Ο ΜΠΡΑΝΤΛΕΫ ΚΟΥΠΕΡ εκτός από εκπληκτικός ερμηνευτικά στο ρόλο του σταρ που έχει παραδοθεί στις ουσίες κι οδηγείται στην κατάπτωση ενώ η άσημη κοπέλα που γνώρισε ακολουθεί αντίθετη πορεία κι εκτοξεύεται στα ουράνια, με εντυπωσίασε και σκηνοθετικά. Το σκηνοθέτησε με ρεαλιστικό ύφος, όσο γινόταν για ένα τέτοιο θέμα, ώστε να μην του αφαιρεί και στοιχεία του θεάματος, με καταπληκτική συνδρομή της ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ όπου τόσο ως κάμερα όσο κι ως αισθητική απόδοση του πρόσφερε ανεκτίμητα το ύφος που χρειαζόταν. Απέφυγε τη μίμηση των προηγουμένων παρόλο ότι ως concept (κι αυτό πιθανόν να έχει να κάνει με ιδέα της παραγωγής) βρίσκεται πιο κοντά στη ροκ εκδοχή του 1976 του ΦΡΑΝΚ ΠΗΡΣΟΝ (βλ ΜΠΑΡΜΠΡΑ ΣΤΡΕΗΖΑΝΤ…) παρά στις χολυγουντιανού παρασκηνίου του αρχικού αλλά και του 1954 με την ΤΖΟΥΝΤΙ ΓΚΑΡΛΑΝΤ από τον ΤΖΩΡΤΖ ΚΙΟΥΚΟΡ. Η ροκ εκδοχή της Στρέηζαντ δείχνει πιο προσοδοφόρα στους καιρούς μας (για το μέλλον δεν έχω να πω κάτι) διότι εκείνο το Χόλυγουντ δεν υπάρχει πιά ενώ υπάρχει η ροκ σκηνή των αστέρων. Κι αυτό αποδεικνύει περίτρανα την αξία της ιστορίας, πως δεν είναι μια ταινία για το Χόλυγουντ αλλά για τις αντίθετες πορείες δύο ανθρώπων που αγαπήθηκαν σε περιβάλλον καλλιτεχνικό με ανόδους και πτώσεις και τον έρωτα στη μέση να συνθλίβεται αλλά και με αυτοθυσία του ενός για την άλλη.
Ο ΜΠΡΑΝΤΛΕΫ ΚΟΥΠΕΡ με τους συνεργάτες του δόμησαν εξαιρετικά την ιστορία και την ταινία ώστε να κάνουν focus σε αυτό που θα επενδυόταν ως αποκάλυψη, κι αυτό είναι η ΛΕΪΝΤΥ ΓΚΑΓΚΑ . Μια τραγουδίστρια με εξαιρετική φωνή (προσωπικά, τέτοια φωνή έχω να ακούσω στο ΣΙΝΕΜΑ από τον καιρό που αποκαλύφθηκε η Στρέηζαντ!) κι η οποία θα έπρεπε και να «παίξει» διότι ο ρόλος είναι δραματουργικά απαιτητικός. Στη δόμηση του έργου που έκανε ο σκηνοθέτης για την ανάδειξη και επιβολή κυριολεκτικά του «Ένα αστέρι γεννιέται», όπως βγαίνει από τον τίτλο, της όρισαν τις σκηνές να κλιμακώνονται λίγο λόγο αφού πρώτα έχει συστηθεί κι επιβληθεί στο φιλμ, φωνητικά . Με τραγούδια της. Κι η ανάδειξη μας σταρ τραγουδίστριας σε ρόλο δραματικό, μουσικού είδους και πλαισίου, πρέπει να κορυφώνεται με δική της σκηνή, σε τραγούδι οσκαρικών προδιαγραφών. Η εντύπωση που έχω είναι πως το σενάριο το καινούργιο οικοδομήθηκε πάνω σε αυτή τη λογική, θαρρείς και το ζητούμενο ήταν ταινία και κεντρική ηρωίδα να φτάσουν στην τραγουδιστική αποθέωση, με ένα τραγούδι που θα έχει όλα τα προσόντα για το ΟΣΚΑΡ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ όπου εκεί πάνω θα αποθεώνεται κι η ίδια. Και πράγματι, η ΛΕΪΝΤΥ ΓΚΑΓΚΑ στη σκηνή του αποθεωτικού τραγουδιού στο τέλος, βγαίνει αποδοτική κι ερμηνευτικά! Πρώτα ερμηνευτικά ως τραγουδίστρια , ΚΑΙ ερμηνεύτρια δηλαδή κι όχι μόνο φωνάρα, αλλά κι ως ηθοποιός αφού το τραγούδι το ερμηνεύει δραματικά , είναι η μεγάλη δραματική της σκηνή.
Και τον ΣΑΜ ΕΛΛΙΟΤ ενέταξε πολύ αποτελεσματικά στο ρόλο του πρεσβύτερου ετεροθαλούς αδελφού.
Για όλους αυτόύς τους λόγους λέω ότι ο ΜΠΡΑΝΤΛΕΫ ΚΟΥΠΕΡ με εντυπωσίασε κι ως σκηνοθέτης , όπως φυσικά μου άρεσε πολύ κι ως ηθοποιός κι ως παρουσία, αυτό το κοκκινισμένο διαρκώς από το αλκοόλ πρόσωπο του, πως το κατέφερε; Σωστός ο καλλιτέχνης.
Φυσικά, το έργο διαθέτει κι άλλα τραγούδια που μπορούν να διεκδικήσουν θέσεις στην οσκαρική πεντάδα, όπως επίσης όλη αυτή η συναυλιακή -τραγουδιστική υπερπαρουσία δίνει βάση για μεγάλη δουλειά στους ανθρώπους του ΗΧΟΥ των οποίων η συμβολή είναι εξίσου πολύτιμη με εκείνη της φωτογραφίας.
Κι επειδή κάθε τόσο επαναλαμβάνεται αλόγιστα από αυτούς που το βαράνε σαν παπαγάλοι, έκανα μια ακόμα σκέψη περί «χολυγουντιανού happy end» κι από που το έχουν αντλήσει; Από το «ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ» ως το «ΈΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ», από την «ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ» ως το «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ», από το «LOVE STORY» ως «ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ» , από το «ΑΣ ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ» ως την «ΚΛΗΡΟΝΟΜΟ», από τη «ΓΕΦΥΡΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ» ως τη «ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ», από τη «ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ» ως το «ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ», από την «ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΜΕΛΊΕΣ» ως τον «ΠΥΡΓΟ ΤΩΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΩΝ», από την «ΖΕΖΕΜΠΕΛ» ως το «ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΜΠΕΪΜΠΥ ΤΖΕΗΝ;», από το «ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ»ως το «ΖΗΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ» της Ελίζαμπεθ Τέιλορ το πρώτο Οσκαρ, από το «ΓΡΑΜΜΑ» ως το «ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ» κι από άλλες αμέτρητες ων ουκ εστιν αριθμός, αναρωτιέμαι πραγματικά από που κοπανάνε τα περί «χολυγουντιανού hapy end»; Μπας κι εννοούν τις ρομαντικές κομεντί; Κατασκευασμένος μύθος κι αυτό που τον αναλαμβάνουν οι μη σκεπτόμενοι παπαγάλοι…
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ στον ΓΟΥΛΙΑΜ ΓΟΥΕΛΜΑΝ που όταν έγραφε αυτό το σενάριο τον ευλογούσε το Σύμπαν χωρίς ο ίδιος εκείνη τη στιγμή να το ξέρει. Και να σκεφτεί κανείς ότι το είδος στο οποίο διακρίθηκε ως σκηνοθέτης ήταν οι περιπέτειες.