Δεν μπορώ να τις προσπεράσω και να αρχίσω κι εγώ να μιλώ για «ελεγεία», για «ποίηση» και για διάφορα τέτοια που λέγονται κάθε φορά που ένας φεστιβαλικός auteur βγάζει καινούργιο φιλμ κι αρχίζουν να το υμνούν με βάση το προφιλ του «auteur». Κι επειδή δεν υπάρχουν άλλου είδους πατήματα , το γυρνάμε στην «ποίηση». Σε πολλές περιπτώσεις, τα έργα ως κινηματογραφικά αποτελέσματα, με τα ονόματα αυτών που τα υπογράφουν, κι εννοώ τα φεστιβαλικά, δεν συνάδουν μεταξύ τους.

Η «ΑΓΡΙΑ ΑΧΛΑΔΙΑ» είναι απαράδεκτα μακρουλή. Από εδώ θα ξεκινήσω. Διότι το μάκρος πρέπει να συμβαδίζει με το περιεχόμενο. Να είναι κάποιο μυθιστόρημα –ποταμός αυτό που δίνει πρώτη ύλη στην ταινία, να το καταλάβω. Να είναι κάποια υπόθεση με επική διάθεση, ανάλογη πλοκή και χαρακτήρες που εξελίσσονται στη διάρκεια του χρόνου, να το δεχτώ και να το απολαύσω κιόλας. Να είναι όμως η ιστορία ενός παιδιού που σπουδάζει στην πόλη για να γίνει συγγραφέας και γυρίζει στην περιφέρεια του επειδή ο πατέρας του έχει χρεοκοπήσει και τα όνειρα του παιδιού θα συνθλιβούν κι αυτό να θέλει ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΔΕΚΑ ΛΕΠΤΑ για να το πει, όχι! Δεν έχει φτιαχτεί ανάλογη υπόθεση που να το δικαιολογεί.

Προχωρώ στην αφήγηση. Μεγάλες σεκάνς που τραβούν κι αυτές σε μάκρος κι επαναλαμβάνουν πράγματα, τα οποία θα μπορούσαν να έχουν ειπωθεί εν συντομία. Διότι δεν υπάρχει κάτι αναλυτικό παρά κάτι που απλώς τραβάει.

Η έννοια «σεναριακή οικονομία» είναι άγνωστη. Κι οι χαρακτήρες δεν εξελίσσονται, περισσότερο δηλώνονται, αφού δεν εξελίσσεται κι η υπόθεση οπότε πώς να εξελιχθούν αυτοί; Στη «Χειμερία νάρκη» οι υπερασπιστές του auteur και του auter-ισμού είχαν πάει να το δικαιολογήσουν περί… Τούρκου Τσέχωφ. Από πού κι ως που; Επειδή πλήττουμε με τα όσα επαναλαμβάνονται και διαρκούν τρίωρο και συμβαίνουν σε απομονωμένη περιοχή σημαίνει πως είναι Τσέχωφ;  Στον Τσέχωφ δεν πλήττει ο θεατής, οι χαρακτήρες πλήττουν. Κι οι καταστάσεις υποκαθιστούν τη δράση.

Εδώ στην «Αγρια αχλαδιά» δεν υπάρχει ούτε Τσέχωφ για.. πλήξη, υπάρχει μόνο ένα συναισθηματικό στοιχείο.

Αυτό είναι από τα ΘΕΤΙΚΑ της ταινίας. Η συναισθηματική προσέγγιση του ήρωα που μας γίνεται πολύ συμπαθές παιδί και το συναισθανόμαστε σύμφωνα με τα όσα δηλώνονται γύρω από αυτόν. Αυτό, όμως, το άκρος των σκηνών; Της κάθε σεκάνς; Με την κοπέλα, με τον πατέρα, με το λεωφορείο, με την επιστροφή..Και δεν μαθαίνουμε και τίποτε το καινούργιο μετά την κάθε μακρυά σκηνή, δεν βλέπουμε να πηγαίνει την ιστορία παρακάτω από εκεί που την άφησε η προηγούμενη σκηνή. Κι επίσης τη «λογοτεχνικότητα» κάποιων διαλόγων θα μπορούσα να την δεχτώ ως θέση απέναντι στον ήρωα που επιθυμεί να γίνει συγγραφέας.Δεν στέκει, όμως, περισσότερο τον Τσεϊλαν ενδιαφέρει παρά τον ήρωα.

Το άλλο ΘΕΤΙΚΟ είναι φυσικά η φωτογραφία. Η απόδοση του τοπίου, της περιοχής, η κάμερα όπως τα καταγράφει αλλά μέχρι εκεί. Όπως τα καταγράφει και στήνει τα πλάνα. Όχι όπως τα κιnεί. Κι όμως, η κάμερα καταφέρνει και κινεί με τη δική της διάθεση τη στατικότητα και τη στασιμότητα των σεκάνς.

Το σενάριο είναι που φταίει κι από εκεί ξεκινούν όλα τα δεινά. Γενικώς το έργο δεν έγινε δεκτό ούτε από τους auter-ίστες των Φεστιβάλ κι από όλους εκείνους που έφτιαξαν το όνομα του Τσεϊλάν, Στις Κάννες δεν αποκόμισε τίποτα, στα Ευρωπαϊκα σταμάτησε στα προκριματικά, στα Οσκαρ ως υποβολή της Τουρκίας δεν μπήκε ούτε στη short list.

Με κινηματογραφικούς κανόνες το έργο μπάζει από πολλές μεριές.

Το αν τώρα εμφανίζονται και θεατές που λένε το «εμένα μ’ άρεσε», γιατί όχι; Όμως το «εμένα μ’ άρεσε» το λένε θεατές σε ΚΑΘΕ ταινία, για ΟΛΕΣ τις ταινίες. Συνεπώς η επίκληση της γνώμης κάποιων θεατών ή τα εισιτήρια μιάς ή δύο αιθουσών δεν μπορεί να λαμβάνονται υπόψη a la carte προς υπεράσπιση ενός έργου.  ‘Η ΙΣΧΥΟΥΝ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ‘Η ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ.