Όπως και να έχει πρόκειται για μια γαλλική ταινία που , σε ψυχαγωγικό τουλάχιστον επίπεδο, μπορεί και συναρπάζει.
Σαφώς και παίζει τεράστιο ρόλο η σαρωτική, πρωταγωνιστική παρουσία της ΖΥΛΊΕΤ ΜΠΥΝΟΣ, η οποία είναι φρέσκια, ανανεωμένη, πανέμορφη και ηθοποιός πάντα. Συνολικά: ΞΑΝΑΝΙΩΜΕΝΗ
Κατά δεύτερον λόγο, έχουμε μια ιστορία, πολύ ωραία γραμμένη, για να φτιάξει ΕΡΓΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ, όπου όλα τα κινηματογραφικά αιτούμενα δουλεύουν για αυτό το μυστήριο με το συναρπαστικό τρόπο που το θέλουν οι δικοί του.
Βέβαια, η υπόθεση, την οποία θα διηγηθώ εν συντομία πιο κάτω, μπορεί και να σήκωνε άλλη αντιμετώπιση, μια πιο ΠΙΡΑΝΤΕΛΙΚΗ. Ποια είναι η αλήθεια; Ποιο το ψέμα; Ποιοι οι ρόλοι που παίζουμε στη ζωή; Ποιους και ποιές ερωτευόμαστε; Τι ακριβώς είναι αυτό που ερωτευόμαστε;
Το story (προσέξτε, λέω το «story», όχι το σενάριο- διότι κάποτε πρέπει να μάθουμε και το διαχωρισμό μερικών πραγμάτων, όταν θέλουμε να μιλάμε για σινεμά σε ένα άλλο επίπεδο) χειρίζεται πολύ έξυπνα και με γνώση γραφής αυτό που θέλει να υποστηρίξει ως είδος ταινίας και χειρίζεται πολύ καλά το πιραντελικό άνωθεν. Με τη συνδρομή του ΜΟΝΤΑΖ, το σενάριο που έχει προκύψει από το story, κάνει εξαιρετικά τη δουλειά. Κι η σκηνοθεσία φέρνει το επιθυμητό, ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ, αποτέλεσμα. Ωστόσο- λεπτομέρεια μεν αλλά αξίζει να αναφερθεί, για να καταλάβουμε και τις έννοιες- το έργο βασίζεται σε μυθιστόρημα. Από το οποίο παίρνουν την υπόθεση. Τι κάνει λοιπόν το story;
Τοποθετεί την ιστορία στο χώρο του Διαδικτύου , όπου μια 50άρα, που θέλει να παρακολουθεί τον πρώην της, ο οποίος ήταν και νεώτερος, ,κατασκευάζει ψεύτικο προφίλ στο Διαδίκτυο, με κλεμμένη φωτογραφία μιας 24χρονης, και παρουσιάζεται ως έτσι. Ο πρώην μπορεί να μην ενδίδει, μια κι από ό,τι φαίνεται δεν ανταποκρίνεται σε προφίλ που δεν γνωρίζει, τσιμπάει όμως ο νεαρός συγκάτοικος κι αρχίζει ένας διαδικτυακός έρωτας, με ψεύτικο το όλον όπου δημιουργείται μια σχέση πάθους μεταξύ δύο ανθρώπων που δεν συναντήθηκαν ποτέ αλλά όχι σαν τους ήρωες της ρομαντικής λογοτεχνίας που ερωτεύονταν μέσω επιστολών… Η μάλλον, από εκεί κρατά η λογοτεχνική σκούφια του μύθου. Η συγγραφέας του βιβλίου στο οποίο βασίζεται η ταινία, πιθανόν από εκεί να έχει επηρεαστεί (άλλωστε η γαλλική λογοτεχνία-κι η παγκόσμια!- είναι γεμάτη από παθιασμένους έρωτες δι αλληλογραφίας) και να έχει μεταφέρει την κατάσταση στο σημερινό χώρο του Διαδικτύου, όπου τα ψεύτικα προφίλ δίνουν και παίρνουν.
Το θέμα είναι ότι ο νεαρός που έχει ερωτευτεί τρελά το «24χρονο κορίτσι» , επιμένει στη συνάντηση. Κι η ηρωίδα προσπαθεί να βρεί τρόπους να το αποφύγει, παρόλο ότι τον θέλει κι αυτή κολασμένα, παρόλο ότι έχει βρεθεί δίπλα του πολλές φορές χωρίς εκείνος να τη γνωρίζει… Στήσιμο σε ραντεβού, ακυρώσεις, ξαφνικές ανατροπές προγράμματος, κάτι η δουλειά, κάτι ένα ταξίδι λόγω ηρωίδας δηλωμένης (κ όχι με βεβαιότητα) πολυάσχολης κλπ. Οπότε η κατάσταση φτάνει σε αδιέξοδο. Βεβαίως και στη μέση του έργου που αισθάνεσαι ότι τελειώνει, κι επειδή δεν είναι δυνατόν το έργο να τελειώσει σε λιγότερο από μια ώρα, έρχεται η ανατροπή, η οποία επανεκκινεί την ίντριγκα αλλά και τους… πιραντελισμούς.
Μια ψυχοθεραπεύτρια παίζει καταλυτικό ρόλο στην ιστορία κι είναι ίσως η πρώτη φορά που η ΝΙΚΟΛ ΓΚΑΡΣΙΑ, ως ΗΘΟΠΟΙΟΣ βγαίνει τόσο μεστή, Κάποιποι ηθοποιοί χρειάζονται και τη σωστή ηλικία για να δείξουν κάτι ουσιαστικότερο, πέρα από ένα πρόσωπο…
Ενπάση περιπτώσει, το έργο επιτελεί το σκοπό του και δεν παίρνω πίσω τίποτα από όσα είχα πει και στην πρώτη φορά που το είδα. Σίγουρα (και δεν ξέρω σε τι βαθμό ισχύει και στο αρχικό μυθιστόρημα) το έργο δεν έγινα για να εμβαθύνει, έγινε για να ευχαριστήσει με μια ιστορία βγαλμένη από τα σημερινά χρόνια του διαδικτύου, να δώσει στον θεατή ίντριγκα και σασπένς κι όχι να φτάσει σε πιραντελικά βάθη που η ιστορία το σήκωνε, στ βάση του τι ερωτευόμαστε τελικά; Ερωτευόμαστε το άλλο πρόσωπο; Ποιο πρόσωπο; Ερωτευόμαστε πρόσωπο; Είναι ο έρωτας χημεία; Τι είδους χημεία; Μπορούμε να ερωτευθούμε κι ένα ψεύτικο προφίλ; Δηλαδή ένα ξόανο; Ξαναγυρίζουμε στον Ευριπίδη και στην «Ελένη» όπου εκεί αναζητούνται οι πιραντελικές ρίζες..
Ενπάση περιπτώσει, το πήγα μακριά, ακριβώς επειδή θέλω να υπερασπιστώ την ταινία σε αυτό το κομμάτι όπως και ΟΛΕΣ τις ταινίες κι ΟΛΑ τα έργα όταν βάλλονται ή κατηγορούνται ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Είναι βασικός όρος της κριτικής που ξεκινά μέσα από την ίδια την Τέχνη ότι ένα έργο το κρίνουμε για αυτό που είναι, ως αυτό που είναι, κι όχι επειδή δεν είναι κάτι άλλο, που θα θέλαμε εμείς να είναι. Αυτό είναι δικό μας παράπτωμα.
Η συγκεκριμένη ταινία, και φαντάζομαι και το μυθιστόρημα αλλά αυτό δεν με απασχολεί, πετυχαίνει να είναι ένα έργο ίντριγκας που εμπνέεται από το διαδίκτυο γύρω από μια ερωτική ιστορία, όπου έντεχνα η παρουσία της ψυχιάτρου υπογραμμίζει και την παρείσφρηση του ψυχολογικού στοιχείου στους χαρακτήρες και βοηθά και την ίδια την ίντριγκα.
Κινηματογραφικά είναι άψογο.
Σκηνοθεσία ΣΑΦΙ ΝΕΜΠΟΥ. Από το βιβλίο της ΚΑΜΙΛ ΛΟΡΑΝΣ.
ΥΓ. Χωρίς να παίρνω πίσω τίποτα, οφείλω να ομολογήσω μια αλήθεια ώστε να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου, με την ταινία και με το κοινό: Από τη προβολή, όταν την είδα κάπου αρχές Μαρτίου στις εκδηλώσεις Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, είχα βγει καταγοητευμένος. Τον Ιούλιο που χρειάστηκε να γράψω την κριτική της, την είχα ξεχάσει. Δεν την θυμόμουν παρά αχνά. Αυτό δεν είναι υπερ της ταινίας.Σε 4 μήνες να μη θυμάμαι παρά ελάχιστα. Πήγα λοιπόν και την ξαναείδα ..Η γοητεία διαρκεί όσο διαρκεί η προβολή;