Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Pantimo

«ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΚΥΡΙΕΣ» (Hustlers): ΤΟ «ΣΤΡΙΠΤΗΖ» ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ…

22 Οκτωβρίου 2019
Κατηγορία Κριτικές
Διαβάστηκε 2205 φορές

Συμβαίνει κάτι περίεργο με αυτή την ταινία: Είναι ΚΑΛΥΤΕΡΗ από αυτό που έδειχνε ότι μπορεί να είναι , και ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ από αυτό προς το οποίο έδειχνε να πηγαίνει.

Θα τα κάνουμε «λιανά».

Είναι ταινία που την εμπνεύστηκαν από άρθρο , από δημοσίευμα, γύρω από ένα σκάνδαλο με «στρίπερς» (για να μην πω… «στριπτητζούδες» και το φτηνύνω), όπου οι ηρωίδες του θέματος δούλευαν όχι μόνο ως «στρίπερς» σε νάιτ κλαμπ αλλά πήγαιναν στη συνέχεια και με πελάτες, κάτι σαν κολ γκερλ σε οργιώδη πάρτυ σε καλά ξενοδοχεία ή πανάκριβα διαμερίσματα , και , με το δικό τους τρόπο, του …. ξάφριζαν. Οι πελάτες ήταν ως επί το πλείστον χρηματιστές, άνθρωποι της Wall Street, τύποι που πετούσαν τα λεφτά από το παράθυρο έτσι για πλάκα κι οι κοπέλες μας τα κονομούσαν. Η κάθε μια βέβαια είχε το δικό της background, αν και το σενάριο τελικά το χρησιμοποιεί αυτό το «φόντο» περισσότερο ως δήλωση για την κάθε μια και λιγότερη ως εμβάθυνση. Ως εδώ πάμε καλά, τόσο θέλει.. ίσως..

Ωστόσο, σχεδόν από την αρχή, και λίγο -  λίγο το κλιμακώνει καλά ,τους πελάτες τους έβλεπαν  κι από μια κοινωνική σκοπιά, από το ότι παίζουν με τα χρήματα του κόσμου κι ότι στην ουσία πουλάνε αέρα κοπανιστό κι από αυτό τον κοπανιστό αέρα μπορούν και διασκεδάζουν. Κι έτσι τα κορίτσια μας, που η κάθε μια έχει πίσω της και μια ταξική, χαμηλή προέλευση, το βλέπουν και λίγο σαν κοινωνική εκδίκηση.

Στο μεταξύ, η παραγωγή είναι φροντισμένη, η φωτογραφία υπέροχη, με υποβλητικούς φωτισμούς που κάνουν πολύ ελκυστικό το νυχτερινό κλαμπ , ελκυστικό και μυστηριώδες, η φωτογραφία υποκαθιστά ακόμα και σκηνογραφία. Κι οι γυναίκες είναι όχι απλά ελκυστικές η δε ΤΖΕΝΙΦΕΡ ΛΟΠΕΖ είναι στα ωραιότερα της  και προσπαθεί και να παίξει. Και μάλιστα, έναν επιθετικό ρόλο.Αν κι η ΚΟΝΣΤΑΝΣ ΓΟΥ, που έχει περισσότερο ρόλο, είναι πιο συγκινητική αλλά λιγότερο λαμπερή από την J.Lo, πάντως το μάτι του θεατή «γεμίζει».

Ελκυστικό και φροντισμένο ως παραγωγή, ήδη στο πρώτο μισό της ταινίας σε έχει κερδίσει, καθώς σου φέρνει και στο νου την αποτυχία του Πολ Βερχόφεν «Showgirls» εξ αιτίας της οποίας ο αγαπητός κι ευφάνταστος και τολμηρός σκηνοθέτης έκανε χρόνια να συνέλθει και ίσως να μη συνήλθε οριστικά και ποτέ. Κερδίζει λοιπόν τούτη εδώ στις εντυπώσεις. Κι όσο προχωρεί και διαπιστώνεις και κοινωνική βάση στα δρώμενα, σε κερδίζει παραπάνω. Σε σημείο που σου φαίνονται ακόμα καλύτερες κι οι ηθοποιοί..

Και φτάνουμε στην ώρα του καινούργιου κραχ, το 2008. Οπου καταρρέει η Wall Street, οι πελάτες χρεοκοπούν, πρέπει όλο το πράγμα να αλλάξει, οι κοπέλες σκαρφίζονται καινούργιες μεθόδους για τους επόμενους πελάτες και ποιοι θα μπορεί να είναι αυτοί και εκδηλώνεται ωραία στο σενάριο κι η κοινωνική καταγγελία ( «το μεγάλο σορτάρισμα» θα είναι τελικά ταινία –σταθμός , η ταινία που κατέγραψε όσο καμία άλλη το τι παίχθηκε) .

Κι ενώ λοιπόν, βλέπεις ότι το έργο το πάει για συνειδητοποίηση κι ότι επιπλέον αρχίζει και βγάζει και τα ανθρώπινα κάποιων πελατών, πρώην αδηφάγων κτηνών, νυν χρεοκοπημένων καθημερινών με δραματικές εκδηλώσεις της χρεοκοπίας στη ζωή τους κι ότι οι κοπέλες από τις δικές τους πιστωτικές κάρτες γίνονταν πλούσιες, δηλαδή ουσιαστικά κι αυτές εξαπατούσαν, απλώς το έκαναν συνειδητά….χμ! Δεν μας πάει προς τα εκεί που μας άνοιξε την όρεξη ότι πήγαινε ή μας έδινε την ψευδαίσθηση ότι μας πάει.

Ξαφνικά, στο ξεκαθάρισμα του ρόλου των κοριτσιών, το κοινωνικό χάνεται ενώ το ψυχολογικό τις αφήνει αδικαίωτες στα μάτια του θεατή.

Δεν διαφωνώ σεναριακά τόσο με το ότι πήγε εκεί που πήγε, στο κάτω κάτω δικαίωμα τους είναι να το πάνε όπου θέλουν, όσο διαφωνώ με τον τρόπο τον αδούλευτο που κατέληξε εκεί που ήθελε να καταλήξει κι η τιμωρία, η κάθαρση, δεν πήρε διαστάσεις μεγαλύτερης ουσίας αλλά έγινε κάτι λίγο…

Δεν βγαίνεις πάντως δυσαρεστημένος από την ταινία, δεν είναι «Showgirls», κάποιοι μπορεί να βγουν κι αρκούντως ευχαριστημένοι διότι είναι καλοφτιαγμένο κι επιχειρεί να πεί κάτι περισσότερο. Δεν μπορείς, όμως, να βγεις κι ενθουσιασμένος.

Λυπήθηκα και για κάτι ακόμα: Για την εκπληκτική ρολίστα ΜΕΡΣΕΝΤΕΣ ΡΟΥΕΛ, την οποία είχα καιρό να δω, και την είδα να έχει πειράξει κι αυτή το πρόσωπο της. Θα μου πείτε, αυτό είναι «κριτική»; Στην αντίληψη μου, ναι, διότι το πρόσωπο είναι βασικό εργαλείο στον ηθοποιό και στον κινηματογράφο ακόμα περισσότερο. Κι όχι τίποτε άλλο, μα παίζει ρόλο μητέρας. Και δεν αφήνει να φανεί το μέγεθος της αξίας της , το έχει αναλάβει όλο η φωνή της διότι είναι εκπληκτική ηθοποιός , έτσι κι αλλιώς.

Σκηνοθεσία και Σενάριο: ΛΟΡΕΝ ΣΚΑΦΑΡΙΑ

 

 

Τροποποιήθηκε Τρίτη, 22 Οκτωβρίου 2019 16:47
Pantimo

Τελευταία άρθρα από τον/την Pantimo