Η συγκεκριμένη ταινία, την οποία είδα δύο φορές, με χρονική απόσταση για να πιστοποιήσω αυτό που είχα εισπράξει την πρώτη φορά, δεν έχει κανένα ψεγάδι ώστε να την προσπεράσεις ή να την ειρωνευτείς ή να την υποτιμήσεις.
Αντίθετα, χωρίς να πρόκειται για κάτι «μεγάλο» έχει του κόσμου τα καλά.
Και τελικά και το «μεγάλο» τι είναι ;
Το να καταφέρνεις να κάνεις έργο με ήρωα καρκινοπαθή όπου όλη η υπόθεση είναι γύρω από αυτό, ξεκινά από τη διάγνωση και κλείνει πριν την αναχώρηση, και να σου δημιουργεί αισθήματα ευφορίας.. συγγνώμη, δεν ξέρω αν δεν είναι κάτι… «μεγάλο», σίγουρα πάντως δεν είναι κάτι μικρό.
Τόσο ωραίος χειρισμός θέματος, τόσο όμορφη κινηματογραφική περιποίηση, τόση φροντίδα στην παραγωγή και με καλλιτεχνικό ψάξιμο στα σύνολα και στα επιμέρους (η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΠΑΡΆΔΕΙΓΜΑ ΕΊΝΑΙ ΟΝΕΙΡΕΜΈΝΗ, με τους δουλεμένους και ψαγμένους φωτισμούς της όχι μόνο φτιάχνει υπέροχη όψη στην ταινία αλλά και υποβλητική ατμόσφαιρα, δουλεύει συνεχώς με τις σκιές, αφού στη σκιά κινείται κι ο ήρωας, σε ένα μαύρο που πάει να απλωθεί ως πέπλος κι όμως υπάρχουν εστίες φωτός παντού που κάνουν το ημίφως ζωηρό και υποβλητικό, σαν να είναι ένα ευχάριστο night club ή ένα μπάρ …
Κι έχει επίσης κι έναν ΤΖΩΝΥ ΝΤΕΠ , ο οποίος χωρίς να απαρνιέται την προσωπική του τσαχπινιά κι εκείνη τη χάρη και πονηράδα του φλερτ μέσω του φακού, προσδίδει στην προσωπικότητα του και στο χάρισμα μια ωρίμανση, συνειδητοποιεί απόλυτα τι είναι ο ρόλος που παίζει και σε τι έργο τον παίζει και τον κάνει τρισχαριτωμένο ενώ δεν παύει να κουβαλά το βάρος ενός επερχόμενου τέλους.
Το οποίο «επερχόμενο τέλος» δίνεται με τέτοιο τρόπο από το σενάριο που επιτρέπει στον ηθοποιό τα προσωπικά σκαλίσματα , κι ο Τζώνυ Ντεπ απολύτως συνειδητά αυτή την τσαχπινιά δεν την μεταβάλει σε ναρκισσισμό, όπως του συμβαίνει μερικές φορές…
Τον βρήκα εξαιρετικά ώριμο στο ρόλο . Μα ακριβώς, το σενάριο, του τον δίνει έτσι τον ήρωα, καθώς και την ιστορία στην οποία τον εντάσσει οπότε κι ο Ντεπ, τα προσωπικά του χαρίσματα τα δουλεύει με επίγνωση κι αυτό τον τιμά. Συνηθίζουν να μιλούν γα τους ηθοποιούς πολλές φορές και για τις ερμηνείες τους σαν να είναι οι ρόλοι μια ξεκομμένη από το σενάριο υπόθεση- δεν είναι, όμως έτσι τα πράγματα.
Τις λεπτομέρειες που του έχουν γράψει πάνω στο ρόλο είναι που ο Ντεπ επεξεργάζεται και με τον τρόπο του αναδεικνύει.
Ενας καθηγητής Πανεπιστημίου, κάπως… «Ντεπ» (διότι σίγουρα κάνει star performance», δεν μεταμορφώνεται, δεν ενσαρκώνεται) , κάπως επιπόλαιος κι ανέμελος στη ζωή, πληροφορείται πως πάσχει από Καρκίνο του Πνεύμονα κι ότι του μένουν έξη μήνες ζωής. Κι επειδή τα έπαθε ΧΩΡΙΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΠΝΙΣΕΙ, αποφασίζει να τα δοκιμάσει τώρα όλα, και το τσιγάρο και τον μπάφο ακόμα και το σεξ με άντρα, με φοιτητή του …Να κάνει όσα δεν έκανε και να βγάλει μια γλώσσα προς τις συμβάσεις που τον κράτησαν απέξω και που να… ο Αρχάγγελος Μιχαήλ του έστειλε την επιστολή.
Σε ένα σπίτι, όπου η σύζυγος ζει εξωσυζυγική σχέση με συνάδελφο του και το μεταξύ τους είναι στην απόλυτη και ξεθωριασμένη σύμβαση, και με την κόρη που του αποκαλύπτει ότι είναι ομοφυλόφιλη κι έχει και δεσμό με μια φίλη της… Κι ο Καθηγητής τα αποδέχεται όλα, και μπαίνει σε όλα και δημιουργεί εξ αρχής και νέα βάση σχέσης με το τμήμα των φοιτητών του κι οι χαρακτήρες ξεδιπλώνονται μαζί με την πλοκή κι η μελαγχολία που υφέρπει δεν βγαίνει ποτέ ως κυρίαρχη στην επιφάνεια, στην επιφάνεια βγαίνουν οι πλάκες της ζωής κι η ανεμελιά που όλοι οφείλουμε. Μόνο η Φωτογραφία φροντίζει με τους φωτισμούς της να μας θυμίζει ότι τα πράγματα είναι κομματάκι σκούρα… Κι η μπυσική που ξέρει από κάτω να κάνει κόντρα με αδιόρατο ρέκβιεμ….
Υπάρχον πολύ όμορφα γραμμένες καταστάσεις από το σενάριο, υπάρχουν κλιμακώσεις, υπάρχουν εξελίξεις κι υπάρχει και μια σκηνή αποθεωτικού φινάλε που είναι τόσο όμορφη μα τόσο όμορφη στην πλάκα της, στην καταγγελία της, στην πίκρα της ..και το πλάνο της γυναίκας του που μετά από τις μεγάλες αποκαλύψεις σε ακροατήριο στέκει μόνη (ΡΟΖΜΑΡΥ ΝΤΕ ΓΟΥΙΤ).. τόσο ωραίο πλάνο, ωραία στημένο, από σενάριο εκπορευόμενο . Και το ταξίδι προς τον.. Αγιο Πέτρο τόσο ευφάνταστο και ελλειπτικό ως φινάλε με τα άστρα….
Ειλικρινά, είναι μια ταινία των δικών της μεγεθών, που δεν έχει να της βρεις κανένα ψεγάδι. Κι από τη στιγμή που κάνει τον θεατή να αισθάνεται τόσο όμορφα ενώ ταυτοχρόνως παίρνει και το δυσάρεστο μήνυμα, γιατί να μην του αποδώσεις εύσημα;
Η πολλή κριτικολογία γύρω από τα έργα ,από ανθρώπους που δεν κάνουν σινεμά ώστε να ξέρουν όχι μόνο τα μυστικά της Τέχνης του αλλά και τον προορισμό του, ναι, κάνει κακό! Ουκ ολίγες φορές.
Σκηνοθεσία: ΓΟΥΈΙΝΥ ΡΟΜΠΕΡΤΣ