Ένα παιχνίδι, ένα ολοκάθαρο παιχνίδι, πανέξυπνο, ευφυώς γραμμένο, αποτελεσματικά σκηνοθετημένο και με τέλεια διανομή που λαμπρύνει την όλη κατάσταση και δίνει τους τόνους και τον αέρα της κομεντί στο αστυνομικό. Αλλά επαναλαμβάνω πως μιλάμε για παιχνίδι.
Το οποίο παιχνίδι ξεκινά σε μία έπαυλη , στην οποία δίνεται τόνος κι αέρας Αγγλίας ώστε να λειτουργεί η σύμβαση του είδους αλλά κι οι καταβολές του κι ο τόπος καταγωγής του, κι από το πρώτο πλάνο, έχουμε νεκρό. Τον, όπως μαθαίνουμε γρήγορα, ιδιοκτήτη της έπαυλης, που τον παίζει ο ΚΡΙΣΤΙΦΕΡ ΠΛΑΜΕΡ, ο οποίος βρίσκεται νεκρός στο καναπέ με κηλίδες αίματος.
Ο οποίος ιδιοκτήτης είναι ζάπλουτος κι είναι και συγγραφέας διασημότατος αστυνομικών (όπα!!!!) έργων.
Συνεπώς ο μπαγάσας ΡΑΪΑΝ ΤΖΟΝΣΟΝ, που το έγραψε και το σκηνοθέτησε, δείχνει πολύ διαβασμένος πάνω στο είδος, τόσο λογοτεχνικά όσο και κινηματογραφικά και μας βάζει αυτομάτως στην πρώτη αμφιβολία περί του νεκρού και της συγγραφικής ιδιότητας και τι είδους παιχνίδι μπορεί να στήνεται. Με μόνη τη διαφορά ότι καθώς μας παρουσιάζει τον κάθε ύποπτο-ένοικο της έπαυλης, μας έχει μοιράσει τα πιόνια για το επιτράπεζιο κι άντε να βγάλουμε άκρη. Ο καθένας κι η κάθε μία έχει λόγους να μισεί τον νεκρό και στην κάθε ανάκριση βλέπουμε την υποτιθέμενη πραγματικότητα του περιστατικού που αφηγείται ο εκάστοτε ανακρινόμενος και από την άλλη την κατάθεση, που λέει ακριβώς ή μερικώς τα αντίθετα. Οπότε, πάμε από το ψέμα στο ψέμα. Τόσο ψέμα που υποψιαζόμαστε ακόμα και τον εαυτό μας.
Διότι υπάρχει κι ένας επίσης μυστήριος και μυστηριώδης ανακριτής- διάσημος ντετέκτιβ που βοηθά άτυπα την Αστυνομία κι ο οποίος όλως μυστηριωδώς έχει προληφθεί και δεν ξέρουμε, ούτε κι ο ίδιος ξέρει, από ποιόν. Να σημειώσω παρεμπιπτόντως ότι στο ρόλο του ντετέκτιβ αυτού ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΡΑΙΓΚ δείχνει μια αξιομνημόνευτη γκάμα και ισορροπία του πώς να παίζει το ρόλο κωμικά χωρίς να μεταχειρίζεται κανένα τερτίπι του είδους κωμωδία.
Το επισημαίνω όχι μόνο διότι μου άρεσε εξαιρετικά αλλά επειδή εκφράζει και τον τόνο του έργου, ο οποίος ακολουθείται κι από τους άλλους καλούς ηθοποιούς, που αφήνουν παράθυρο διακωμώδησης ενώ το παίζουν απολύτως σοβαρά..
Γι αυτό και τον βρήκα πολύ καταρτισμένο και διαβασμένο τον Ράιαν Τζόνσον, τόσο συγγραφικά όσο και κινηματογραφικά, ακριβώς επειδή κατέχει κι από διανομή ρόλων και μέσα από εκεί περνά την γραμμή της κομεντί διότι αυτά τα έργα χρειάζεται να παιχθούν πολύ καλά, διαφορετικά κινδυνεύουν να καταλήξουν ή φανούν πολύ πολύ μέτρια. Το παίξμο αυτών των έργων θέλει αέρα και ρυθμό και φυσικά στο σινεμά καλείται το μοντάζ να συντονίσει αυτό τον αέρα και το ρυθμό που στη Σκηνή, όταν είναι θέατρο, τον επωμίζονται αποκλειστικά οι ηθοποιοί.
Το έργο παίζεται τέλεια από τους γνωστούς ηθοποιούς , την ΤΖΕΗΜΙ ΛΙ ΚΕΡΤΙΣ, την ΤΟΝΙ ΚΟΛΕΤ, τον ΚΡΙΣ ΕΒΑΝΣ, τον ΝΤΟΝ ΤΖΟΝΣΟΝ, πάνω από όλους από τον Κραιγκ αλλά μας αποκαλύπτει και μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση, την ΑΝΝΑ ΝΤΕ ΑΡΜΑΣ, που παίζει τη νεαρή νοσοκόμο του ηλικιωμένου θύματος.. Με το εύρημα της αλλαεργίας στο ψέμα που εκδηλώνεται με εμετό . Ώστε να καρφωνεται σε ανακριτή και σε θεατές αλλά και να φουντώνει και την υποψία μήπως πρόκειται κι εδώ για στημένο παιχνίδι….
Τα πάντα που συμβαίνουν στην ταινία πρέπει να παρακολουθούνται απολύτως προσεκτικά από τον θεατή μια και τον προκαλεί η ταινία σε καθήκοντα ντεντέκτιβ αλλά και του υποδηλώνει ότι μπορεί να παίζει και απάτη. Σε ένα χώρο τέτοιο, με σκηνικό δανεισμένο ή εμπνευσμένο από το «Σλουθ» όπου εδώ δίνει ρέστα ο set decorator, ο διακοσμητής, πέραν του διευθυντή σκηνογραφίας. Τα γκατζετάκια, τα διάφορα τρυκ, παράξενες κούκλες με ακόμα πιο παράξενη έκφραση είναι διασκορπισμένες παντού, μαζί με έπιπλα κατάλληλα να διακοσμήσουν τέτοια έπαυλη αλλά και να την κάνουν χώρο υποδοχής τέτοιου αγκαθοκριστέικου εγκλήματος .
Αυτά, όμως, συνήθως προέρχονται κι από το σενάριο. Είναι υπαγορευμένες σκηνογραφίες ή διακοσμήσεις από τον συγγραφέα. Το «Σλουθ», ας πούμε ήταν ξεκάθαρα τέτοια περίπτωση, τα όσα υπήρχαν στη σκηνή και κυρίως στην ταινία του Τζότζεφ Μάνκιεβιτς ήταν λεπτομερώς δηλωμένα από τν συγγραφέα Αντονυ Σάφερ. Το ίδιο ίσχυε και στην εδώ θεϊκή παράσταση των Χορν-Αλεξανδράκη κι ας την είχα δει μικρός. Είναι σκηνογραφία που κατευθύνεται από τον συγγραφέα. Και κατευθύνεται από τον συγγραφέα επειδή σε βάζει σε κλίμα κι ατμόσφαιρα αινίγματος κι ο Ράιαν Τζόνσον αφού το κάνει αυτό με την ιδιότητα του συγγραφέα το προβάλει στη συνέχεια καταλλήλως με την ιδιότητα του σκηνοθέτη.
Κι ο θεατής φυσικά και «τρελαίνεται» διότι δεν ξέρει τι να πιστέψει και ποιον να πιστέψει, κυρίως, όμως, από το δεύτερο μέρος και μετά που βλέπει από σε σκηνή να ανατρέπονται κι οι δικοί του συλλογισμοί είτε είναι πρωτότυποι είτε καχύποπτοι είτε παραδοσιακοί. Πήγα και το είδα στο «ΙΝΤΕΑΛ» ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ και στο διάλειμμα , στο υπαίθριο καπνιστήριο έπιασα την κουβέντα με τους άλλους θεατές σχετικά με το τι νομίζει ο καθένας ότι μπορεί να συμβαίνει. Ολων οι συλλογισμοί , συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου, ΑΝΑΤΡΑΠΗΚΑΝ πανηγυρικώς. Δεν ίσχυσε κανενός. Κι οι άνθρωποι είχαν μια λογική στην έκθεση των υποψιών τους κι έδειχναν και θεατές που αγαπούν το είδος και έχουν δει ή διαβάσει έργα του. Κανενός μας δεν επιβεβαιώθηκε ο συλλογισμός. Κι ούτε ήταν «αβγό του Κολόμβου» δηλαδή κάτι τόσο απλό και μπροστά στα μάτια μας. Ετσι κι αλλιώς μπροστά στα μάτια μας ήταν όλοι. ΚΙ ΟΛΑ…
Μια πολύ ευχάριστη ψυχαγωγική ταινία, θαυμάσια κινηματογραφημένη, με φωτισμούς που να τονίζουν τις σκηνογραφικές υπαγορεύσεις του συγγραφέα και την εργασία των αρμόδιων συντελεστών, με κάμερα που έκανε τα παιχνίδια της αλλά όχι των πλάνων της αυταρέσκειας, ένα έργο απόλυτης ξεκούρασης νου και ψυχής.