Τελικά στα ΟΣΚΑΡ ο «JOKER» όχι μόνο προτάθηκε ΑΛΛΑ στέφθηκε κι επικεφαλής , έχει τις περισσότερες υποψηφιότητες, 11(έντεκα) τον αριθμό, περισσότερες από όλες τις υπόλοιπες (για τις οποίες θα γράψω παρακάτω), προτάθηκε ΚΑΙ στη ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, κάτι που δεν είχε γίνει στο ΣΩΜΑΤΕΙΟ των ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, δείχνοντας ακόμα κι εδώ πως οι Σκηνοθέτες του Σωματείου που είναι μέλη στην Ακαδημία ήταν αυτοί που πλειοψήφησαν υπέρ του ενώ στο Σωματείο, που υπάρχει κι ένα συντεχνιακό πνεύμα , το σύνολο τον είχε προσπεράσει κι είχε βάλει στη θέση του το «JO JO RABBIT». Και πλέον ο δρόμος για τον ΓΙΟΑΚΙΝ ΦΙΝΙΞ είναι ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΟΣ για την κατάκτηση του Οσκαρ με τόση ενίσχυση κι από την ίδια την ταινία.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει υποχρεωτικά και νίκη της ταινίας στα Οσκαρ, πρώτα από όλα επειδή η απουσία του σκηνοθέτη της από τη λίστα του Σωματείου, οπωσδήποτε μετράει…ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΟΣ- όχι σε επίπεδο αποκλεισμού. Δεύτερον, ακολουθείται από τρεις ταινίες, ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΕΣ, που επιβεβαίωσαν τη δύναμη τους κι οι οποίες έχουν μία υποψηφιότητα μείον (ας σημειωθεί ότι ο αριθμός των υποψηφιοτήτων δεν είναι «αστεράκια» αξιολόγησης αλλά ΑΠΑΡΙΘΜΗΣΗΣ επί μέρους ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΩΝ. Με 10 (Δέκα) υποψηφιότητες ακολουθούν ο «ΙΡΛΑΝΔΟΣ» που τόσα «άκουσε», το «ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ» που «άκουσε» άλλα τόσα και το «1917» που μόλις έσκασε μύτη.
Κι έχουμε και τα «ΠΑΡΑΣΙΤΑ» που απέδειξαν περίτρανα την δύναμη τους με την αναγνώριση όχι μόνο στην Καλύτερη Ξενόγλωσση αλλά και στην Καλύτερη Ταινία, μαζί με τη Σκηνοθεσία και το Σενάριο και βέβαια με την παρουσία της στην κατηγορία της ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ, που αποδείχτηκε και σκηνογραφικό επίτευγμα κι όχι μόνο σεναριακή υπαγόρευση. Και προτάθηκαν και για το Μοντάζ. Με άλλα λόγια αποδοχή κι αναγνώριση από πολλούς κλάδους.
Το «1917» κι ο «ΙΡΛΑΝΔΟΣ» αποδεικνύουν αναγνώριση με την παρουσία τους και σε κατηγορίες που δεν ήταν «ορατές δια γυμνού οφθαλμού». Το μεν «1917» υπάρχει και στην κατηγορία των οπτικών εφφέ , που ανεβάζει τις μετοχές Σκηνοθεσίας και Διεύθυνσης Φωτογραφίας με την κάμερα και το «μονοπλάνο» ως επίτευγμα το ότι κατάφεραν εκεί μέσα να έχουν εισχωρήσει κι εφφέ που δεν «αναγνωρίζονται» στην «οφθαλμαπάτη», καθώς και στο Μακιγιάζ. Αυτό δείχνει ότι την ταινία την εκτίμησαν πολλοί κλάδοι Κινηματογραφιστών και περιμένουν να της δώσουν την ψήφο τους.
Δεν την συμπεριέλαβαν ωστόσο στο Μοντάζ κι αυτό κι ανεβάζει τις μετοχές, κυρίως της Φωτογραφίας , πως όλη αυτή η σύνθεση κι ο ρυθμός και το «ξεγέλασμα» ήταν δική της υπόθεση. Κι ότι της αναγνωρίζεται το «μονοπλάνο» που δεν επιδέχεται μοντέρ. Και βέβαια, η παρουσία της στο Σενάριο δίνει μια απάντηση σε όσους μιλούν περί «Σεναρίων» χωρίς να ξέρουν τι είναι ακριβώς «σενάριο».
Χωρίς Μοντάζ και το «ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ» με τις δέκα υποψηφιότητες όπου το μήνυμα είναι πως από τότε που πέθανε η Σάλλυ Μένκε, ο Ταραντίνο δεν έχει βρει τον απαιτούμενο μοντέρ κι ότι ο ρυθμός που επιτυγχάνεται, οφείλεται κυρίως στις σεναριακές ικανότητες του φοβερού και τρομερού Ταραντίνο που αυτός είναι που γράφει τα σενάρια με τη λογική του μοντάζ κατά τον χρόνο της ίδιας της συγγραφής.
Κατά τα άλλα, το «ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ» έχει παρουσία σε όλα τα οπτικά- αισθητικά στάνταρντς (φωτογραφία, σκηνικά, κοστούμια) ενώ η απουσία της μουσικής, αφού δεν είναι original αναγνωρίζεται στο Ηχητικό Μοντάζ όπου θα πρέπει να υπερψηφίστηκε από τους music editors.
Επίσης, ο «ΙΡΛΑΝΔΟΣ» κάνει έντονη την παρουσία του και σε κατηγορίες όπως των Κοστουμιών, που δεν τον είχε το συντεχνιακό Σωματείο, καθώς και στων Σκηνικών, δείχνοντας έμμεση αναγνώριση στη δουλειά του Σκορσέζε που την πέρασε σε όλους τους συνεργάτες κι .όλοι του έφεραν αποτέλεσμα στο ύφος της Σκηνοθεσίας που θέλησε. Και βέβαια στο Μοντάζ όπου κάποιοι έκαναν κι «υποδείξεις» στην…. ΘΕΛΜΑ ΣΟΥΝΜΕΗΚΕΡ (!!!!) πως έπρεπε να είχε πετάξει σκηνές… χωρίς να καταλαβαίνουν ή να γνωρίζουν ότι ο ρυθμός της σκηνοθεσίας ήταν ηθελημένα γεροντικός, ότι απηχούσε τις ηλικίες και την κούραση των ηρώων κι ότι το μοντάζ δεν μπορούσε εδώ να είναι σπινταριστό όπως στα «Καλά παιδιά» όπου η σκηνοθεσία και το μοντάζ επιδίωκαν την ένταση και το σπιντάρισμα της κοκαϊνης- εδώ ζητούμενο ήταν η γεροντική κούραση, η γεροντική νωχέλεια.
Η παρουσία του «ΙΡΛΑΝΔΟΥ» και στην κατηγορία των οπτικών εφφέ , «εξηγεί» και τους λόγους του αποκλεισμού του ΡΟΜΠΕΡΤ ΝΤΕ ΝΙΡΟ από τν Α Ανδρικό ρόλο, σε αντίθεση με τους ΑΛ ΠΑΤΣΙΝΟ και ΤΖΟ ΠΕΣΙ, που έμεινα να διεκδικούν το αγαλματάκι στην κατηγορία του supporting. Διότι ποια ήταν τα οπτικά εφφέ ώστε να φτάνουν να προτείνονται για Οσκαρ δίπλα στο «Avengers» και στο «Star Wars»; Ηταν η παρέμβαση στο πρόσωπο του Ντε Νίρο. Και το ότι ο Ντε Νίρο δεν έπαιζε τον νέο ως νέος αλλά ήταν μια παρέμβαση των οπτικών εφφέ. Οι Ηθοποιοί έδω έκαναν πίσω, οι των Οπτικών Εφφέ ανέλαβαν την απόδοση διαπιστευτηρίων.
Εις πείσμα του Σωματείου Ηθοποιιών τα κατάφερε ο ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΠΑΝΤΕΡΑΣ, δεν τα κατάφερε ο Τάρον Εγκερτον κι η «Χρυσή Σφαίρα» στην περίπτωση του αποδείχτηκε «τζούφια» (οι κάλπες των Οσκαρ έτσι κι αλλιώς είχαν κλείσει πριν την απονομή των «Σφαιρών») αλλά κι η ίδια η ταινία «Rocketman» που δεν θεωρήθηκε όχι συγκρίσιμη αλλά ούτε καν προσεγγίσιμη του περσινού «BOHEMIAN RHAPSODY»- Mόνο για Οσκαρ Τραγουδιού προτάθηκε
Αντίθετα, «ΟΙ ΔYΟ ΠΑΠΕΣ» «επιβεβαίωσαν» τον τίτλο της κριτικής του PANTIMO.GR «Ταινία σεναρίου μέσω Ερμηνειών». Υποψήφιοι το Σενάριο oι δύο ερμηνευτές ΤΖΟΝΑΘΑΝ ΠΡΑΪΣ (leading), ΑΝΤΟΝΥ ΧΟΠΚΙΝΣ(supporting)
Η ΣΚΑΡΛΕΤ ΓΙΟΧΑΝΣΟΝ κατάφερε διπλή υποψηφιότητα, τόσο ως Α’ ρόλος με την «ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΑΜΟΥ» (η οποία δεν προτάθηκε για Σκηνοθεσία αλλά μόνο για Σενάριο- το είπαμε ««Κράμερ», πάντως, δεν είναι..») και Β΄ Ρόλος με το «JO JO RABBIT» ενώ η ΤΖΕΝΙΦΕΡ ΛΟΠΕΖ διέψευσε τους «αστεράκησες» και τους αντιγραφείς του ….Indieκάτι , που γράφουν και λένε ό,τι τους έρθει, ανίδεοι από σινεμά κι από κανόνες κινηματογραφικής αξιολόγησης ερμηνευτών και λοιπών.
Μερικές ακόμα παρατηρήσεις που είχαν ξεκινήσει από τις ίδιες της κριτικές: Στη ,ΜΟΥΣΙΚΗ για τον ΤΖΩΝ ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ με το «STAR WARS». Μα που τις βρίσκει όλες αυτές τις παραλλαγές ενός μουσικού θέματος αυτός ο άνθρωπος; Η θαυμαστική απορία του έδωσε άλλη μια υποψηφιότητα- την 52η παρακαλώ!!!!!!!!!!!!
Στις ΞΕΝΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ , όπως πέρσι το «Ρόμα» έδωσε στο Μεξικό το πρώτο του Οσκαρ ύστερα από πολλές προσπάθειες, τα «ΠΑΡΑΣΙΤΑ» θα δώσουν στην Νότιο Κορέα το πρώτο Οσκαρ που είναι κι η πρώτη υποψηφιότητα της χώρας. Αντίπαλος με μειωμένες τις δυνάμεις το «ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΔΟΞΑ» του Δόν Πέδρο, που ωστόσο επανέρχεται στα Οσκαρ κι επαναφέρει και την Ισπανία ύστερα από καιρό ενώ η ΓΑΛΛΙΑ με το «LES MISERABLES» παίρνει την 38ή υποψηφιότητα της, κατέχουσα το ρεκόρ υποψηφιοτήτων , κάτι σαν την…Μέρυλ Στρηπ (Κάθρην Χέπμπορν», όμως, των χωρών,με τις περισσότερες νίκες, είναι η Ιταλία, η οποία τα τελευταία χρόνια , δεν τα πάει καλά στα Οσκαρ.
Στη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ επίσης θέλω να τονίσω πως τέτοιες επισημάνσεις μόνο από τίς Ακαδημίες γίνονται- κι ειδικά από την ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ- κι αναφέρομαι στον «ΦΑΡΟ». Δυστυχώς ο συμπατριωτης μας Φαίδων Παπαμιχαήλ δεν τα κατάφερε, το «FORD V FERRARI» θεωρήθηκε επίτευγμα κυρίως της ΗΧΗΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ και του ΜΟΝΤΑΖ , κι η κάμερα θεωρήθηκε μάλλον βοηθητική, ωστόσο η δύναμη των ηχητικών και του μοντάζ πρέπει να είναι πολύ μεγάλη για να φτάσει το φιλμ, με αυτά τα τρία όπλα, να προταθεί και για την Καλύτερη Ταινία (9άδα)
Ενπάση περιπτώσει, για «Πρώτη ματιά», πολλά είπα. Από αύριο ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ – ΘΕΣΜΟΣ ΤΟΥ PANTIMO.GR αναλυτικά για κάθε κατηγορία κι εκεί θα πούμε όσα δεν είπαμε και θα αναφέρουμε όσους ηθελημένα παραλείψαμε.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ