Ο «Αόρατος» του Τζέημς Γουέηλ έχει εμπνεύσει τόσες βερσιόν και τόσους δανεισμούς ώστε να μη χρειάζεται να μπούμε στον κόπο να κατασπαταληθούμε σε αναφορές.
Θα μείνουμε στο συγκεκριμένο και στο Αυστραλό σκηνοθέτη και σεναριογράφο ΛΗ ΓΟΥΑΝΕΛ που δηλώνει στα διαπιστευτήρια του και το σενάριο και το story και φυσικά την σκηνοθεσία της ταινίας, ο οποίος πήρε το μύθο του «Αόρατου» κι έφτιαξε το δικό του φιλμ.
Κι αυτό το φιλμ και ταυτότητα έχει κι ωραιότατο είναι.
Και φυσικά ξεκινάμε, από ο σενάριο, διότι ο συγκεκριμένος Αυστραλός κατά βάση σεναριογράφος είναι και παραγωγός κι άντε τώρα αυτά να τα εξηγήσεις στην Ελλάδα που εξακολουθούν να διαβάζουν τη λέξη «παραγωγός» και να βγάζουν φλύκταινες.
Ναι, ξεκινώ από το σενάριο διότι υπάρχει και επ αυτού μια παρεξηγημένη και παρερμηνευμένη αντίληψη που ξεκινά σαφώς από την πλημμελή μάθηση στις ανάλογες σχολές, περί Σεναρίου εννοώ και περνάει στα «κριτικά» δημοσιεύματα , όπου για ΣΕΝΑΡΙΟ νομίζουν μόνο ό,τι έχει να κάνει με ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ , άντε και με πλοκή. Λόγω της θολούρας από τη θεωρία του auteur έχουν χάσει την έννοια και τι ακριβώς κάνει ο σκηνοθέτης.
Το είδαμε το σύμπτωμα της ανεπάρκειας στο «1917» όπου επειδή δεν ήξεραν, ειρωνεύονταν αυτό που δεν καταλάβαιναν, το περί Σεναρίου και της υποψηφιότητας του για το Οσκαρ. Το συναντάμε σε όλα τα έργα δράσης όπου όλα τα χρεώνουν ή τα πιστώνουν (τις λίγες φορές που ΠΙΣΤΩΝΟΥΝ το είδος) στο Σκηνοθέτη και μερικοί ημιμαθείς εσχάτως και στο Μοντάζ όπου τελευταίως έχει αρχίσει να κακοπαθαίνει κι αυτό σε μιάα χρήση που δεν είναι πολλές φορές της δικής του αρμοδιότητας….
Αυτό που διαφεύγει είναι πως ΟΛΕΣ ΟΙ ΣΚΗΝΕΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ σε μιά Ταινία, είτε πρόκειται για μονόλογους του Μπέργκμαν είτε για τα κυνηγητά στο «Τελεσίγραφο του Μπορν», έχουν γραφτεί σε σενάριο. Και Κάθε Σενάριο υπακούει σε ένα Είδος. Με τις σκηνές του σεναρίου πηγαίνουν για γύρισμα. Το σενάριο κρατούν στα χέρια τους από το Διευθυντή Φωτογραφίας που θέλει να φωτίσει τις Σκηνές, από τους ενδυματολόγους που θα ντύσουν τα πρόσωπα της σκηνής που περιγράφει το Σενάριο, τους Ηθοποιούς που θα παίξουν, τον Σκηνοθέτη που αναλαμβάνει να κάνει αυτή την ταινία. Τα τι αλλαγές θα προκύψουν καθοδόν αφορά επίσης σε όλα τα σενάρια.
Εδώ λοιπόν, στον «ΑΟΡΑΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟ» του 2020, Σενάριο είναι που φτιάχνει την εισαγωγική σκηνή και μας μπάζει απευθείας στο πρόβλημα της ηρωίδας με το σύζυγο που την ταλαιπωρεί, οι περιγραφές του φόβου της ηρωίδας μέσα στο ήσυχο σπίτι που τρέμει να κινηθεί κι ετοιμάζει απόδραση, η διαφυγή της και φυσικά όλο το παρακάτω, ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ. Ολες οι σκηνές που δείχνουν με εικόνα και χωρίς λόγο το τι συμβαίνει στη νέα της κατάσταση, όπου ο βασανιστής σύζυγος έχει σκοτωθεί αλλά σιγά σιγά και σταδιακά κάνει αισθητή την αόρατη παρουσία του ώστε να τρελάνει τη γυναίκα που τον εγκατέλειψε, όλα αυτά είναι του ΣΕΝΑΡΙΟΥ. Οι επιθέσεις του Αόρατου, , η υποψία της παρουσίας του κλπ, κλπ.. όλα έχουν γραφτεί από το σενάριο ώστε να κάνει ταινία ο ίδιος άνθρωπος, μια κι όπως είπα, ο ΛΗ ΓΟΥΑΝΕΛ είναι και σεναριογράφος και σκηνοθέτης του φιλμ. Η διπλή αυτή ιδιότητα πιθανον και βοηθάει, εφόσον υπάρχουν αμοιβαία προυποθέσεις κι από τα δύο χαρίσματα, να γράφει σκηνή και μύθο, βλέποντας ταυτοχρόνως και την εικόνα. Όμως αυτά, επαναλαμβάνω, είναι γραμμένα, είναι Σενάριο.
Το ωραίο με το φιλμ, ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ κοιτώντας το, είναι πως ενώ εχει ύφος θρίλερ, λειτουργεί ως ψυχολογικό δράμα. Δεν ακολουθεί ο ΛΗ ΓΟΥΑΝΕΛ, με καμία από τις δύο ιδιότητες του, το δρόμο της «σπλατεριάς» αλλά την οδό του ψυχολογικού δράματος: Μια φοβισμένη αλλά και δυναμική γυναίκα που την έχει στοχοποιήσει ο θύτης της, ο οποίος πιθανόν και να είναι πιθανόν όμως και να μην είναι Μεταφυσικός, της κάνει «δολοφονία χαρακτήρα», την μετατρέπει σε κάτι από Κασσάνδρα, όχι στο να προβλέπει αλλά να λέει αυτά που αισθάνεται κι αυτά που συμβαίνουν κι οι άλλοι να μην την πιστεύουν. Ακόμα κι οι πιο κοντινοί της άνθρωποι που κάποια ώρα θα τους βρει κι αυτούς απέναντι, μια κι αρχίζουν κι εκείνοι να την αντιμετωπίζουν ως διαταραγμένη..
Κι η εξέλιξη κι η ανέλιξη κι η κορύφωση δεν ξεχνούν ποτέ ότι συνυπάρχουν το ψυχολογικό δράμα με το θρίλερ και βέβαια με την αφαιρετικότητα ώστε το σενάριο να έχει τέτοια πληρότητα που να μπορεί να αφαιρεί και να τα μετατρέπει σε εικόνα, να ζούμε την εκάστοτε κατάσταση της ηρωίδας, κυρίως μέσα από την εικόνα της.
Το θριλερικό μέρος εξασφαλίζεται, πάλι από το σενάριο, με το γράψιμο σκηνών που θα διευκολύνουν το μοντάζ, το οποίο για να βγάλει το αποτέλεσμα που πρέπει, οφείλει και το κάνει περίτεχνα, να συνεργαστεί με τους Ηχους ενώ ο Διευθυντής Φωτογραφίας έχει φωτίσει αναλόγως σκοτεινά ώστε να νιώθουμε κι μείς το απειλητικό συναίσθημα.
Ξεχωριστή μνεία στην πρωταγωνίστρια ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ ΜΟΣ, Ακριβώς επειδή έχει συμβουλευτεί το σενάριο, επειδή ο σεναριογράφος σκηνοθέτης της έχει γράψει ρόλο στον οποίο περισσότερο θα πρέπει να ζήσει τις διακυμάνσεις της ηρωίδας της , με τη σιωπή και το φόβο, κι η Ελίζαμπεθ Μος το κάνει ο έργο δικό της. Σε όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων. Μου θύμισε κάπου τη δική μας ΜΑΡΙΑ ΚΙΤΣΟΥ, στις εκφράσεις των συναισθημάτων, στα κοντινά της.
Το είδος θρίλερ δεν δίνει συχνά δυνατότητες διεκδίκησης Οσκαρ σε ηθοποιούς, εδώ, όμως έχουμε ψυχολογία κι η Ελίζαμπεθ ΜΟΣ θα μπορούσε σε να διεκδικήσει διάκριση …Βέβαια, αυτά μέχρι τώρα που έχουν βγει και λίγες ταινίες. Είναι πολύ παραπάνω από άλλες καλές ηθοποιούς που έπαιξαν τα τελευταία χρόνια σε θρίλερ και δεν εισέπραξαν τίποτα. Η περίπτωση της Ελίζαμπεθ Μος έχει ελπίδες διότι παίζει χαρακτήρα και μάλιστα διακυμάνσεων. Ολοι οι ηθοποιοί που την πλαισιώνουν κρατούν άψογα το μέρος του ο καθένας, όμως η Ελίζαμπεθ Μος σαρώνει.