Ο ΑΑΡΟΝ ΣΟΡΚΙΝ, κορυφαίος Σεναριογράφος, βραβευμένος με ΟΣΚΑΡ για το «THE SOCIAL NETWORK» μας κάνει το πρώτο δώρο της ταλαίπωρης κινηματογραφικής (κι όχι μόνο..) χρονιάς, εκτελώντας και χρέη σκηνοθέτη.
Σε ένα έργο ΣΕΝΑΡΙΟΥ ΚΙ ΕΡΜΗΝΕΙΩΝ λόγω απίστευτων ρόλων κι εξαίρετης διανομής που έρχεται να χορτάσει τους φίλους προπάντων των ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ταινιών αλλά και του πολιτικού είδους, μέσω Δικαστηρίου.
Το χρονικό της Δίκης των 7 του Σικάγου που συντάραξε την Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο, το 1968, όταν εφτά ακτιβιστές, από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες και ομάδες, αποφάσισαν να διαδηλώσουν έξω από το χώρο που θα γινόταν το Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος για να υψώσουν φωνή έντονης διαμαρτυρίας για τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Ρίχνοντας στο ίδιο τσουβάλι Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους, μια κι η πολιτική τους απέναντι στο θέμα της εμπλοκής των Αμερικανών στο Βιετνάμ ήταν ίδια κι απαράλλακτη. Ανάμεσα στους ακτιβιστές ήταν κι ο ΤΟΜ ΧΕΪΝΤΕΝ, που τον παίζει ο ΕΝΤΙ ΡΕΝΤΜΕΪΝ. Κατοπινός σύζυγος της ΤΖΕΗΝ ΦΟΝΤΑ
Οι 7 ακτιβιστές- κι ένας 8ος που τον έχωσαν κι αυτόν στην υπόθεση απλώς επειδή ήταν μαύρος και φορτωμένος με το φόνο ενός αστυνομικού που ο ίδιος ισχυριζόταν ότι δεν είχε διαπράξει, πέρασαν από δίκη, μια δίκη συνταρακτική, με μπόλικο παρασκήνιο, διαρκείς ανατροπές, και με τη Δικαιοσύνη ενίοτε να παρεκτρέπεται.
Το χρονικό αυτής της Δίκης δραματοποιεί ο Ααρον Σόρκιν με ένα τρόπο που δείχνει τη μεγάλη δραματουργική του ικανότητα, στο πως να μας βάλει στο κλίμα, στην αγωνία, στα τεκταινόμενα αλλά και να μας φτιάξει ανθρώπους, χαρακτήρες δηλαδή ώστε να μπορέσουμε να την παρακολουθήσουμε έτσι όπως ευχαριστιόμαστε το ένα και μοναδικό ΑΛΗΘΙΝΟ ΣΙΝΕΜΑ. Ένα δωρο για τους φίλους των ταινιών δικαστηρίου.
Οι χαρακτήρες φτιάχνονται με περίτεχνο τρόπο, ο καθένας χρησιμοποιείται τόσο όσο χρειάζεται να εξυπηρετηθεί ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ η Δίκη, να μπουν τα εμπόδια τα απαραίτητα, οι χαρακτήρες εξελίσσονται και συγκρούονται αλλά κι αντιφάσκουν με τους εαυτούς τους ενίοτε ή κι ωριμάζουν καθοδόν, στα πλαίσια, πάντα, της Δίκης. Τους μαθαίνουμε, τους κατανοούμε, τους παρακολουθούμε κι ας μην έχει προεκτάσεις στα ιδιωτικά τους πέραν των όσων ιδιωτικών μπορεί να χρειάζεται η Δίκη. Αλλωστε, ούτε και στο «Οι 12 ένορκοι» βγαίναμε στα ιδιωτικά τους, οι ένορκοι εξετάζονταν ως φορείς θέσεων, μέσα στην κλειστή τους αίθουσα. Αυτό, για τις βλακείες κάποιων περι σεναρίου που είχαν πάει να πουλήσουν σεναριακή υπόδειξη και να ειρωνευθούν τον Γαβρά στο «Ενήλικοι στην αίθουσα» ότι αυτοί των Βρυξελλών που ήταν μέσα στην αίθουσα δεν είχαν σπίτι ή οικογένεια; Λες κι ήταν οι κεντρικοί ήρωες…
Ως Σκηνοθέτης, παρεμβαίνει με εκπληκτική διανομή που εδώ είναι και παραπάνω από τη μισή σκηνοθεσία, οπότε απλώνεται πολύ περισσότερο στη σκηνοθετική έννοια, αφού η διανομή κατέληξε τέλεια, δίνοντας δυνατότητες σε ηθοποιούς να κάνουν πράγματα που τους παρέχουν καλλιτεχνική ολοκλήρωση κι ελπίδες για Οσκαρ .
Ο ΜΑΡ ΡΑΪΛΑΝΣ ως συνήγορος.. Αυτός ο ηθοποιάρας που πήρε το ΟΣΚΑΡ ως πράκτορας των Σοβιετικών στη «ΓΕΦΥΡΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ» του Σπήλμπεργκ με σενάριο των Κοέν. Ο ορισμός του απρόβλεπτου παιξίματος, του τρόπου με τον οποίο φτιάχνει τον ευέλικτο , σκεπτικό αλλά κι αγωνιζόμενο δικηγόρο που ενίοτε στριμώχνεται από το πολιτικό κατεστημένο κι ειδικά από το δικαστικό…
Ο ΤΖΟΤΖΕΦ ΓΚΟΡΝΤΟΝ ΛΕΒΙΤ. Του δόθηκε του παιδιού η δυνατότητα για να ένα ρόλο που ζητάει από αυτόν εσωτερικό κτίσιμο. Παίζει τον Εισαγγελέα αλλά με τον τρόπο ερμηνείας του και χάρη στην περιεκτικότητα του σεναρίου που δεν στηρίζεται σε ατάκες σύστασης όσο σε τρόπο συμπεριφορών, μας τον κάνει απόλυτα οικείο.
Ο ΕΝΤΙ ΡΕΝΤΜΕΪΝ ως Τομ Χέηντεν. Εδώ έχει γίνει απολύτως Αμερικανός ηθοποιός ο συγκεκριμένος Βρετανός, παίζει με την αμερικάνικη κινηματογραφική λιτότητα και φτιάχνει έτσι τον Χέιντεν του ΣΕΝΑΡΙΟΥ ώστε να πιάσουμε όλες τις αποχρώσεις του. Ακόμα και τους υπαινιγμούς για το άτομο του.
Ο ΦΡΑΝΚ ΛΑΝΤΖΕΛΑ. Ως αντιπαθής πρόεδρος της Εδρας , δίνει προέκταση στις λιτές ατάκες που του παραδίδει ο Σόρκιν αλλά αφήνει ΄πολλά να φανούν και να δικαιωθούν στο κλείσιμο.
Τέλος, ο ΣΑΣΑ ΜΠΑΡΟΝ ΚΟΕΝ, ο οποίος έχει δείξει ότι είναι και δραματικός ηθοποιός χωρίς τις μούτες που κάνουν κωμικοί τύπου Ανταμ Σάντλερ ή Τζιμ Κάρεϊ όταν αποπειρώνται να αναλάβουν δραματικούς ρόλους. Ο Σάσα Μπάρον Κοέν, το είχε δείξει πρώτα στην τηλεόραση, στη μίνι σειρά «ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ». Όπου είχε μεταμορφωθεί σε έναν άλλο από εκείνον που ξέραμε. Εδώ, στο ρόλο ακτιβιστή ελευθερίας σε αφήνει άφωνο με τις ερμηνευτικές του επιλογές, που ο ρόλος, όπως είναι γραμμένος από τον Σόρκιν, του παρέχει, δεν μιμείται τον δραματικό ηθοποιό αλλά γίνεται και γίνεται χωρίς να τονίζει τίποτε το «δραματικό» στην έκφραση του. Κι από την άλλη, με τους ίδιους λιτούς τρόπους μπορεί και περνά και το κωμικό του, ως χάρη, ως άνεση αλλά και με υποδειγματικό φρένο. Με υποδειγματική γνώση των Ορίων. Θα τον δούμε με κανένα Οσκαρ και δεν θα το πιστεύoυμε..
Και οι άλλοι ηθοποιοί. .Που δεν μπορώ να αναφέρω όλα αυτά τα ονόματα.
Θα πω, όμως για τον ΜΑΪΚΛ ΚΗΤΟΝ, που του έχει δύο μόνο σκηνές αλλά τι σκηνές. Τη μεταστροφή του επί Λύντον Τζόνσον υπουργού Δικαιοσύνης Ράμσεϊ Κλαρκ, , η μία αφορά στην προσέγγιση-επίσκεψη του συνηγόρου, κι η άλλη στη Δίκη, σε μια υπέροχη σεναριακά σκηνή όπου συντελείται δικαστικό πραξικόπημα…
Ολο αυτό λοιπόν έχει να κάνει με το ότι αν μη τι άλλο ο ΣΌΡΚΙΝ ως Σκηνοθέτης ξεκίνησε από το Αλφα, δηλαδή από τη σωστή, από την ΤΕΛΕΙΑ ΔΙΑΝΟΜΗ.
Στα υπόλοιπα, ως σκηνοθέτης ακούμπησε πρώτα στον ΦΑΙΔΩΝΑ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ, τον ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ο οποίος του φώτισε δικαστήριο και του κίνησε κάμερα τόσο εντός της Δίκης όσο κι εκτός αυτής, ώστε να του το κάνει όλο αυτό κινηματογράφο.
Βέβαια, ο Σόρκιν ως Σεναριογράφος είχε φροντίσει και για αυτό, με τις σκηνές που έγραψε, με τον τρόπο που τις έγραψε, με το πως είχε καρφιτσωμένο το μοντάζ στον καθρέφτη του μυαλού του. Ο μοντέρ ΑΛΑΝ ΜΠΑΟΥΜΓΚΑΡΤΕΝ, υποψήφιος για Οσκαρ στο ¨Οδηγός διαπλοκής», έχει παρέμβει κι έχει αναλάβει τον τεμαχισμό των σκηνών και την παραδίδει την ταινία ως ΑΠΟΛΥΤΟ Κινηματογράφο.
Αυτά είναι τα τρία βασικά στοιχεία που δούλεψε ο Σκηνοθέτης Σόρκιν προκειμένου να στηρίξει το Μεγάλο Σενάριο του!!
Να μην ξεχάσω να αναφερθώ και στην κινηματογραφικότητα της μουσικής από τον Βρετανό συνθέτη ΝΤΑΝΙΕΛ ΠΕΜΠΕΡΤΟΝ. Μια μουσική που κάνει τη δουλειά της σε υπέρτατο βαθμό χωρίς να αποσπά την προσοχή του θεατή από την εικόνα.
Η πρώτη αληθινή κινηματογραφική ανάσα του ταλαίπωρου 2020