Μια οικογένεια Αμερικανών (αν κι ο πατέρας είναι Βρετανός που είχε εγκατασταθεί στην Αμερική) έρχονται να στήσουν τη ζωή τους στην Αγγλία. Στη δεκαετία 80. Θα βρεθούν να κατοικούν, να εγκατασταθούν δηλαδή σε ένα mansion, σε μια παράξενη έπαυλη  και να προσπαθήσουν να δουν τι θα κάνουν με τη ζωή τους. Το ανδρόγυνο, τα πάνε και δεν τα πάνε καλά, τα παιδιά παρακολουθούν αν και τι ακριβώς, ο πατέρας προσπαθεί να ενσωματωθεί στο οικονομικό γίγνεσθαι της Αγγλίας στη δεκαετία 80 και περιμένουμε να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει κι έγινε αυτή η ταινία.

Μυστηριώδεις οι σιωπές ανάμεσα στο ζευγάρι, τη μια μας προυποθέτουν ότι παίζει κάτι σε ψυχολογικό δράμα για την έλλειψη επικοινωνίας στο ανδρόγυνο, την άλλη η εμμονή στην έπαυλη την απομονωμένη, τα πλάνα με την αργόσυρτη κίνηση της κάμερας ή με τους σκοτεινούς φωτισμούς και με κοντινά αινιγματικών εκφράσεων μας κάνουν να υποπτευόμαστε ότι μπορεί να ζήσουμε και καμιά… «Λάμψη»…Προσπαθούμε να εντοπίσουμε τη σημαντικότητα του οικονομικού ζητήματος της Αγγλίας και τις επιπτώσεις στις σχέσεις της οικογένειας, τελικά, αυτό που διαπιστώνεται είναι ότι δεν ξέρει η ταινία και βασικά ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος ΣΟΝ ΝΤΕΡΚΙΝ, τι ακριβώς ταινία θέλει να κάνει, τι θέλει να δείξει. Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο;

Αν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που επιδιώκει, τότε τα χαλάει στη ζυγοστάθμιση. Στο να ζυγίσει σωστά και με αναλογία όλα αυτά με τα οποία καταπιάνεται.

Αυτά, όμως, για να ισοζυγιστούν και να.. ζυγοσταθμιστούν θέλουν άλλη προεργασία. Δεν είναι ευθύνη του…βουλκανιζατέρ η ελλιπής ζυγοστάθμιση. Αλλού πάει η ευθύνη.

Πού;

Στο ότι υπάρχει πρόβλημα με το σινεμά των ειδών. Εξού και δεν ξεκαθαρίζει ο Σον Ντέρκιν προς τα που θέλει να κεντράρει. Θέλει κοινωνικό φιλμ; Θέλει ψυχολογικό δράμα συζυγικής ασυνεννοησίας; Θέλει θρίλερ αλα «Λάμψη» κι αν ναι, με ποιο αίτιο κι αιτιατό;

Οποιοδήποτε έργο και να κάνεις, ακόμα κι ένα σύνθετο, στο οποίο να αναμειγνύεις είδη, πρέπει ΕΝΑ είδος να είναι ο μπούσουλας σου. Να πατάς στέρεα σε αυτό κι ύστερα να του κάνεις τις ενέσεις δοσολογίας των υπολοίπων.

Οπότε, όλο αυτό (κακο)μαγειρεύεται auter-ίστικα κι αρχίζουν oι βιογραφικού τύπου κριτικές περί  του «ανερχόμενου» auteur, περί του ποια ήταν η προηγούμενη ταινία του, πόση σχέση έχει με την τωρινή,τι θέλει να μας πει ο ποιητής, και λοιπά και λοιπά, αλλά ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΩΣ ΤΑΙΝΙΑ, ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;

Αυτό που γίνεται είναι ότι δεν έχει ξεκαθαριστεί το πράγμα.

Κι επειδή, δεν συμβαίνει επί της ουσίας κάτι, δεν έχουμε χαρακτήρες ώστε να μιλάμε για ερμηνείες. Δηλαδή, τα κοντινά πλάνα στο σοβαρό ύφος του ΤΖΟΥΝΤ ΛΟ σε συνθήκες φωτιστικά ημι-σκότεινες και τον ίδιο να εκφέρει με τη στίξη που κατέχει (διότι είναι εν γένει καταρτισμένος ηθοποιός), την όποια ατάκα, δεν είναι ερμηνεία για να εκθειάζεται. . Δεν είναι για να μιλάμε για ερμηνεία. Είναι η σοβαρή παρουσια ενός συμπαθούς, καλού ηθοποιού. Όταν ο ρόλος είναι αξεκαθάριστος κι ακόμα πιο αξεκαθάριστες οι συνθήκες από τις οποίες διέρχεται. Πιο ολοκληρωμένη είναι η σύζυγος, ως ρόλος και κατάσταση, οπότε εδώ με άνεση μπορούμε να πούμε ότι η ΚΑΡΥ ΚΟΥΝ που την υποδύεται , ξεχωρίζει. Οι υπόλοιποι ρόλοι παραμένουν απλά σχεδιαγράμματα. Και περιμένουν να «γεμίσουν» αλλά για να γεμίσουν οι ρόλοι πρέπει πρώτα να γεμίσει το σενάριο…