Ο ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ είναι ΑΡΣΤΟΤΕΛΙΚΗ έννοια είναι η διδασκαλία πως κοιτάμε τι λέει το ΕΡΓΟ, τι είναι το ΕΡΓΟ κι όχι ο ποιητής. Εργοκεντρισμός εναντίον Ποιητοκεντρισμού, Βασικές αρχές διδασκαλίας Ποιητικής Αριστοτέλη.

Τα μηνύματα από τις Ακαδημίες κι ειδικά από την συγκεκριμένη η οποία έχει καταστεί η πιο global του Πλανήτη, και το «Αμερικανική» είναι μόνο κατ’ όνομα, είναι ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ. ΑΜΙΓΩΣ κινηματογραφικά.

Όλα τα άλλα αφορούν σε ελλείψεις και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Ο απολογισμός λοιπόν  δεν θα σταθεί στο τελετουργικό το οποίο ανταποκρίθηκε στις ανάγκες του καιρού και κατάφερε όμως να δώσει λάμψη και να μην το κάνει εντελώς «διαδικτυακό» όπως συνέβη με άλλες περιπτώσεις (εξαίρεση τα γαλλικά «Σεζαρ» που επίσης ανταποκρίθηκαν στο αίτημα – ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ κι αυτά) κι υπενθύμισαν , όπως και τα Oscar, ότι το σινεμά δεν μπορείς να το αποστερείς από τη λάμψη του.

Τη μεταφορά στον Σιδηροδρομικό Σταθμό τη βρήκα θεϊκή ως ιδέα και την εκτέλεση, ειδικά από πλευράς μετατροπής και διακόσμησης, σε ΟΣΚΑΡ για ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ. Μου θύμισε μια σκηνογραφική παρέμβαση , που ήταν υποψήφια για Οσκαρ Σκηνικών, το 1992, στην ταινία του Τέρρυ Γκίλιαμ «Ο βασιλιάς της μοναξιάς», στο σταθμό της Νέας Υόρκης που τον μετέτρεψε σε σκηνικό…χοροεσπερίδας.

Προχωρώντας κινηματογραφικά, πριν πιάσω την κάθε ταινία με βάση τα βραβεία που πήρε αρα τις ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ στοιχείων που αποτελούν την ξεχωριστή αξία της, θα σταθώ σε δυο τρία πράγματα που ειπώθηκαν εκεί μέσα αλλά οι μη εργοκεντρικοί ούτε που τα πιάνουν.

Θα σταθώ στο γεγονός πως όσοι μίλησαν είτε για να ευχαριστήσουν για τη διάκριση είτε στον προαύλιο χώρο ως υποψήφιοι, πριν την απονομή, ξεκινούσαν από τη λέξη ΣΕΝΑΡΙΟ. Με βάση το «όταν διάβασα το σενάριο..» άρχιζαν να τοποθετούνται για τη δουλειά τους, σχεδόν άπαντες.

Το κρατάμε διότι ΑΠΟ ΤΟ ΣΕΝΑΡΞΟ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Μια δεύτερη επισήμανση που θα κάνω, η οποία αφορά πολύ και στα διαδικτυακά «μαθήματα» που κάνω συνομιλώντας με θεατές, με αφορμή τα σήριαλ ή τις ταινίες, είναι μια φράση που αποδόθηκε στον ΑΝΤΟΝΥ ΧΟΠΚΙΝΣ: «Μόλις βάλω το κοστούμι αρχίζει και ξεδιπλώνεται μέσα μου ο χαρακτήρας». Αυτό σε σχέση με το ποιά είναι η δουλειά του κοστουμιού στην ταινία, ότι στήνεται για να δηλώσει χαρακτήρα κι όχι για να κριθεί «στυλίστικα» κι ότι κάθε ρούχο έχει σχέση με τον χαρακτήρα και μόνο.  . Όπως επίσης, γύρω από τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ θα επισημάνω  και κάτι που αποδόθηκε στην ενδυματολόγο ΑΝΝ ΡΟΘ , η οποία στα 90 της κέρδισε το δεύτερο της Οσκαρ με τη «ΘΡΥΛΙΚΗ ΜΑ ΡΕΪΝΥ», στον τρόπο που δουλεύει: «Σκέφτομαι τον κάθε χαρακτήρα τι το κάνει το  συγκεκριμμένο ρούχο όταν είναι η ώρα να το βγάλει για να πέσει για ύπνο". Κι ότι με βάση αυτό κινείται στο τι είδους κοστούμι θα του φτιάξει- του χαρακτήρα!!

Ένα τρίτο, που θέλω να επισημάνω , κι επειδή πολλοί δεν ξέρουν πως γίνεται το σινεμά και με τη θεωρία του auteur και τον «ποιητοκεντρισμό» έχουν χάσει τα αβγά και τα πασχάλια, πως , όπως μας διευκρίνισε η ΦΡΑΝΣΕΣ ΜΑΚ ΝΤΟΡΜΑΝΤ, η οποία όχι μόνο κέρδισε το ΤΡΙΤΟ ΤΗΣ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΟΣΚΑΡ αλλά πήρε ΟΣΚΑΡ και ως παραγωγός επειδή εμπλεκόταν στην παραγωγή του «NOMADLAND», εκείνη είναι που  πήγε και βρήκε την Κλόε Ζάο. Της μίλησε για το έργο, για το βιβλίο, και τη ρώτησε αν θα ήθελε να το σκηνοθετήσει. Δεν ήταν δηλαδή μια ταινία που ξεκίνησε να την κάνει η Κλόε Ζάο και σκέφτηκε να πάρει την Φράνσες Μακ Ντόρμαντ για πρωταγωνίστρια. Για να ξέρετε και τι διαβάζετε..

Το λέω αυτό διότι ο ρόλος του Παραγωγού στην Ελλάδα εξ αιτίας υπόπτων ή ασχέτων κι ακατάρτιστων κινηματογραφικά δημοσιευμάτων, παραμένει, στην καλύτερη περίπτωση, θολός.. Στη χειρότερη…, άσ’τα να πάνε... Θα αναφερθώ σε ευρωπαϊκες ταινίες δημιουργών που ο παραγωγός πήγε και τους βρήκε με το βιβλίο ανα χείρας, του οποίου τα δικαιώματα είχε αγοράσει, και τους πρότεινε να το σκηνοθετήσουν. Ο ΓΚΟΝΤΦΡΕΝΤΟ ΛΟΜΠΑΡΝΤΟ, πρόεδρος της ιταλικής εταιρίας «TITANUS» ήταν που είχε αγοράσει τα δικαιώματα του βιβλίου του ΤΟΜΑΖΟ ΝΤΙ ΛΑΜΠΕΝΤΟΥΖΑ «ΓΑΤΟΠΑΡΔΟΣ» κι απευθύνθηκε στον Βισκόντι επειδή θυμήθηκε πως είχε κάνει το «SENSO» κι ότι ήθελε στην ταινία  ένα τέτοιο αέρα γι αυτό κι αγόρασε τα δικαιώματα. Ο Λομπάρντο έκλεισε τη συνεργασία με την Fox στο Χόλυγουντ , διότι ήθελε υποστήριξη μεγάλης παραγωγής, η Fox δέχτηκε υπό τον όρο να παίξει ένας Αμερικανός σταρ, ο Μπαρτ Λάνκαστερ, ο Λομπάρντο τον έκλεισε, ο Βισκόντι τα έχασε «πως θα παίξει ένας Αμερικάνος κάου-μπόυ τον Σικελό πρίγκηπα;» ήταν η ένσταση του στον Λομπάρντο κι ο  τελευταίος του απάντησε «Α, αυτό είναι δική σου δουλειά, εσύ είσαι ο σκηνοθέτης». Επειδή σε μερικά «περισπούδαστα» δημοσιεύματα θεωρητικά κλπ θα έχετε διαβάσει ότι ο Βισκόντι διάλεξε τον Μπαρτ Λάνκαστερ. Αυτά από τον ίδιο τον αείμνηστο Γκοντφρέντο Λομπάρντο. Επίσης, στην περίπτωση του «Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΦΙΝΤΣΙ ΚΟΝΤΙΝΙ» του ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΣΙΚΑ, οι παραγωγοί είχαν αγoράσει τα δικαιώματα του βιβλίου του ΤΖΟΡΤΖΙΟ ΜΠΑΣΑΝΙ κι ο Ντε Σίκα τα ‘εχασε που απευθύνθηκαν σε αυτόν. Οπως μου έχει διηγηθεί ο εγγονός του, τους είπε «Δεν καταλαβαίνω γιατί ήρθατε σε μένα. Αυτό το βιβλίο ταιριάζει περισσότερο στον Βισκόντι ή στον Μάουρο Μπολονίνι». Κι οι παραγωγοί του απάντησαν: «Διότι θέλουμε το δικό σου ανθρώπινο άγγιγμα, γι αυτό κι αγοράσαμε τα δικαιώματα, για το ανθρώπινο στοιχείο. Δεν θέλουμε μια ταινία αισθητικής για την αστική τάξη των Εβραίων της Φεράρα». Δηλαδή, και στις δύο περιπτώσεις που ανέφερα, οι Παραγωγοί ήξεραν πολύ καλά τι ταινία ήθελαν, αγοράζοντας τα δικαιώματα, και με βάση αυτό, σε ποιόν να αποταθούν.

Αυτό επειδή και στην ΕΥΡΩΠΗ, ο ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ είναι πρωτεύουσα έννοια. Κι ας νομίζουν διάφοροι τα δικά τους…. Στη Μεγάλη Σχολή της Κοπεγχάγης, που έχω τόσες αναφερθεί επειδή είχα την τιμή να με προσκαλέσουν για να με ξεναγήσουν όταν έγινα μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, οι δύο ΒΑΣΙΚΕΣ έδρες είναι της ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ και του ΣΕΝΑΡΙΟΥ. Από τη Μεγάλη αυτή Σχολή στην οποία διδάσκονται ΟΛΑ ΤΑ ΕΙΔΗ και δίνουν εξετάσεις  κάθε χρόνο 5000 υποψήφιοι και παίρνουν μόνο τους 6, φέτος είχαν πάλι διακρίσεις: Η ΔΑΝΙΑ των 5 εκατομμυρίων κατοίκων, πήρε το ΤΕΤΑΡΤΟ   ΔΙΕΘΝΕΣ ΟΣΚΑΡ της, με το «ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ» του ΤΟΜΑΣ ΒΙΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ, το δε ΟΣΚΑΡ ΜΟΝΤΑΖ στο «ΗΧΟΣ ΑΠΟ ΜΕΤΑΛΛΟ» ήταν για ΔΑΝΟ Μοντέρ, τoν MIKΕΛ ΝΙΛΣΕΝ, της Μεγάλης αυτής Σχολής …

Και μετά από αυτό το μακρύ πρόλογο προχωράμε στον ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ Ανά Ταινία

1. NOMADLAND

OSCAR 3: ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ (ΚΛΟΕ ΖΑΟ), Α΄ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ (ΦΡΑΝΣΕΣ ΜΑΚ ΝΤΟΡΜΑΝΤ)

Η ποιητική εκδοχή ενός κοινωνικού ζητήματος. Σε ένα πρόβλημα που ταλανίζει τον Πλανήτη, από το 2008 μέχρι σήμερα και Κύριος Οίδε το Αύριο, βγήκε μια ταινία ποιητικού ύφους και καθολικού περιεχομένου. Με ηρωίδα την οικονομικά κατεστραμμένη, που καταφεύγει στο βανάκι της, το μεταβάλει σε τροχόσπιτο κι αποδύεται στη διαρκή περιπλάνηση, που όμως  καταλήγει στην Ελευθερία, στη διαφορά «άστεγου» και «περιπλανώμενου». Αν και δεν είναι ταινία ψυχαγωγικής ευχαρίστησης, αν κι είναι αργή ως κινηματογράφος καθότι ποιητικός κι όχι δράσης, έδειξε ότι οι ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΕΣ δεν το θεώρησαν μείον και την ψήφισαν στο σύνολο τους και για την καλύτερη ταινία κι όχι μόνο για την ποιητική εκδοχή που πήγαινε στη Σκηνοθεσία. Βέβαια, το ότι είναι αργή επισημάνθηκε με το να μην ψηφιστεί στα βραβεία Μοντάζ και Σεναρίου εκ Διασκευής. Το Οσκαρ στην ΦΡΑΝΣΕΣ ΜΑΚ ΝΤΟΡΜΑΝΤ, που ήταν και το τρίτο της καριέρας της και μάλιστα με τρία μόλις χρόνια διαφορά από το δεύτερο, ήταν μια μεγάλη αναγνώριση της ερμηνείας της Ηθοποιού, σε αυτό που λέμε ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΑΙΞΙΜΟ. Σε ένα ρόλο όπου μετρούσε η κινηματογραφική παρουσία και στο όσα έλεγαν οι σιωπές κι αυτό είναι ένα προσόν κινηματογραφικής , υποκριτικής αξίας. Με την παρουσία της αυτή και με τα βλέμματα της, πήρε όλη την ταινία στους ώμους της και την οδήγησε. Όπως η ηρωίδα το βανάκι της.

Οσο δε για τους ΣΟΒΑΡΟΥΣ ΜΕΛΕΤΗΤΕΣ επισημάνθηκε και το τι σημαίνει έργο πρωταγωνίστριας (ανεξαρτήτως του αν είναι σταρ ή ρολίστα), η λεπτή διαφορά ανάμεσα στο ο ηθοποιός κουβαλά την ταινία με το ότι τον σπρώχνει η ίδια η ταινία. Κι η πλάστιγγα τότε γέρνει υπέρ της πρώτης εκδοχής. ΚΑΝΟΝΑΣ!!!!

Το τελευταίο δεν είναι καθόλου μείον, έχει να κάνει με τη δομή του έργου αλλά είναι η διαφορά που επισημάνθηκε ανάμεσα στην Φράνσες Μακ Ντόρμαντ και την Κάρεϋ Μάλιγκαν, όπου στην ταινία της δεύτερης το ΣΕΝΑΡΙΟ ήταν εκείνο που έσπρωχνε και την Ηθοποιό- με την ΚΑΛΗ έννοια, το τονίζω. Αυτό όμως είναι και το τελικό κοσκίνισμα

2. ΠΑΤΕΡΑΣ (Father)

OSCAR 2: ΣΕΝΑΡΙΟΥ (ΕΚ  ΔΙΑΣΚΕΥΗΣ) (ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΧΑΜΠΤΟΝ, ΦΛΟΡΙΑΝ ΖΕΛΕΡ), Α΄ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ (ΑΝΤΟΝΥ  ΧΟΠΚΙΝΣ)

Ένα θεατρικό έργο μετετράπη σε κινηματογραφικό σενάριο κρατώντας τον εσωτερικό χώρο στον οποίο αποκλειστικά διαδραματίζεται, μέσα σε ένα διαμέρισμα, χωρίς να το βγάλει περίπατο, όπως λένε ώστε να του προσδώσει ψευδο-κινηματογραφικότητα. Η εκ νέου γραφή μετέτρεψε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο από θεατρικό σε κινηματογραφικό κι έδωσε την ευκαιρια στον ΑΝΤΟΝΥ ΧΟΠΚΙΝΣ να κάνει μια ερμηνεία ολκής στο ρόλο του υπερήλικα που πάσχει από Αλτζχάιμερ και μπερδεύει πρόσωπα και χώρους. Το παίξιμο του Χόπκινς είναι ένα μάθημα του τι σημαίνει θεατρική παιδεία εκφρασμένη με κινηματογραφική τεχνική, με απόλυτη κινηματογραφική λιτότητα. Στο παίξιμο του δεν υπήρχε καμιά εκδήλωση, ούτε καν υπόνοια, θεατρικών καμποτινισμών. Θα πρέπει να υπερψηφίστηκε από τους Μοντέρ, που είναι πολύ δύσκολοι στην έννοια κινηματογραφικό παίξιμο, όταν έχουν να μοντάρουν θεατρικούς ηθοποιούς. Πάντως η προσκόλληση του στο σινεμά τα τελευταία 30 και κάτι χρόνια, τον ωφέλησε. Του έκανε την κινηματογραφική αμεσότητα δεύτερη φύση και εδώ την έβγαλε ως «ντοκτορά» σε θεατρικό ρόλο.

3. PROMISING YOUNG WOMAN

OSCAR 1: ΣΕΝΑΡΙΟΥ (ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ) (ΕΜΕΡΑΛΝΤ ΦΕΝΕΛ)

Το Σενάριο της Χρονιάς. Αυτό επισημάνθηκε Το σενάριο είναι το Μεγάλο Ατου της Ταινίας κι ενέπνευσε φυσικά και τη σκηνοθέτηση του από την ίδια τη συγγραφέα του  καθώς και την ερμηνεύτρια του.. Αυτό έσυρε τους πάντες. Ο τρόπος γραφής μια ιστορίας εκδίκησης  και τιμωρίας με ύφος θρίλερ, με σκηνές διαρκούς κλιμάκωσης που βοηθούσαν τον μοντέρ να το ανεβάσει κι άλλο ως φιλμ, με χειρισμό και ηθικού στοιχείου πάνω στον τομέα εκδίκηση, στο πως τιμωρεί η ηρωίδα εκείνους που κακοποίησαν , ή έκαναν τα στραβά μάτια, την επιστήθια φίλη της και την οδήγησαν στην αυτοκτονία..

4. Ο ΙΟΥΔΑΣ ΚΙ Ο ΜΑΥΡΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ(Judas and the Black Messiah)

OSCAR 2: Β’ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ (ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΑΛΟΥΓΙΑ), ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ (‘FIGHT FOR YOU”- H.E.R, ΝΤΕΡΝΣΤ ΕΜΙΛ, ΤΙΑΡΑ ΤΟΜΑΣ)

Κι εδώ το Κινηματογραφικό Παίξιμο, που ενώ έχει πάθος, ορμητικότητα, παλμό κι ένταση γίνεται απολύτως με κινηματογραφικούς όρους κι υπογραμμίζεται από τα κοντινά πλάνα στον ερμηνευτή που του προσφέρει η Διεύθυνση Φωτογραφίας. Ο Ντάνιελ Καλούγια πρόβαλε, μέσα από αυτά τα πλάνα, όλο το πάθος του αγωνιστή των Μαύρων Πανθήρων που οδηγείται στην εξόντωση. Το τραγούδι «fight for you» που ακουγόταν στους τίτλους φινάλε θεωρήθηκε ως το πιο ολοκληρωμένο ως «επιμύθιο»  πλάι στα άλλα ανάλογα. Ότι συμπύκνωνε το πνεύμα διαμαρτυρίας που διακατείχε όλη την ταινία.  Με κριτήρια κινηματογράφου κι όχι δισκογραφίας ούτε και φεστιβάλ τραγουδιού..

5. ΜΙΝΑΡΙ

OSCAR 1: Β’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ (ΓΙΟΥ ΤΣΑΝΓΚ ΓΙΟΥΝ)

Η αυθεντικότητα. Η αυθεντική, και κάθε άλλο παρά προσποιητή, γιαγιά. Η Κορεάτισσα γιαγιά. Η οποία παίζει και το ρόλο κλειδί του έργου, αυτή συνδέεται με τον τίτλου που είναι ένα φυτό το οποίο μεταφυτεύεται κι είναι η Ψυχή της Ταινίας. Με το Οσκαρ στην ηθοποιό έχεις βραβεύσει όλη την ταινία. Κι αυτή επισημαίνεται ως το κύριο επίτευγμα

6. ΜΑΝΚ

OSCAR 2: ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ (ΕΡΙΚ ΜΕΣΕΡΣΜΙΝΤ), ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ (ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΓΚΡΑΧΑΜ ΜΠΕΛΤ, ΖΑΝ ΠΑΣΚΑΛ)

Επισήμανση: ΕΡΓΟ ΥΦΟΥΣ, Εργο ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ. Το ύφος του μαυρόασπρου Χόλυγουντ των δεκαετιών 30 και 40 κι η αισθητική αλά «Πολίτης Κέιν» που είχε να κάνει με το θέμα του φιλμ. Στα Εργα Υφους κι Αισθητικής, η Πίστωση πηγαίνει στους επι μέρους αρμόδιους καλλιτέχνες, στα επι μέρους Επιτεύγματα, μια και μιλάμε για ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟ, κι όχι στη Σκηνοθεσία. Βεβαίως κι εισπράττει κι ο σκηνοθέτης για την κατεύθυνση που έδωσε, όμως δεν βραβεύεται αυτός. Αλλωστε, δεν του πιστώθηκε του φιλμ κι όλη η αισθητική στο ακέραιο αλλά αυτά τα δυο στοιχεία, που είχαν να κάνουν με το Στήσιμο του Υφους.

7. Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΜΑ ΡΕΪΝΙ (Ma Rainey’s Black Bottom)

OSCAR 2: ΚΟΣΤΟΥΜΙΩΝ (ΑΝΝ ΡΟΘ), ΜΑΚΙΓΙΑΖ-ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ (ΣΕΡΧΙΟ ΛΟΠΕΖ-ΡΙΒΕΡΑ, ΜΙΑ ΝΗΛ, ΤΖΑΜΙΚΑ ΟΥΙΛΣΟΝ)

Ο, τι είχε να κάνει με την μεταμόρφωση της Βαϊόλα Ντέηβις σε Μα Ρέινυ, πιστώθηκε στα Κοστούμια και στο Μακιγιάζ με τις Κομμώσεις. Αυτά θεωρήθηκαν ως έξτρα στοιχεία που βοήθησαν στην προβολή της ηθοποιού κι η αισθητική που δουλεύτηκε πάνω της- περισσότερο από την καθαυτή ερμηνεία που είχε να κάνει με το ρόλο. Το μήνυμα δηλαδή είναι πως η «ψυχή» του ρόλου ήταν το περίβλημα του..

8. ΗΧΟΣ ΑΠΟ ΜΕΤΑΛΛΟ (Sound of metal)

OSCAR 2: MONTAZ (ΜΙΚΕΛ ΝΙΛΣΕΝ), ΗΧΟΣ (ΝΙΚΟΛΑΣ ΜΠΕΚΕΡ, ΧΑΪΜΕ ΜΠΑΚΣΤ,ΜΙΣΕΛ ΚΟΤΡΟΛΕΝ, ΚΑΡΛΟΣ ΚΟΡΤΕΖ, ΦΙΛΙΠ ΜΠΛΑΝΤ)

Ο ΗΧΟΣ  σε ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ ΡΟΛΟ. Μέσα από το ίδιο το Σενάριο Με ήρωα ένα χεβιμεταλά ντράμερ , βουτηγμένο στην ηρωίνη, που απότομα χάνει την ακοή του. Ο Ηχος γίνεται στοιχείο του δράματος και δεν έχει καμία σχέση με τον Ηχο των blockbusters. To MONTAZ ανέλαβε τη διαχείριση αυτού του Ηχου με σκηνές έντασης που έδωσαν στο κοινό το δράμα του ήρωα. Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ, ΤΟ ΜΟΝΤΑΖ ΤΗΣ ΑΚΟΗΣ. Προχωρημένα πράγματα, που αναγνωρίστηκαν από τη ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑ των 10.000 ΜΕΛΩΝ , ως ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ στους δυο αυτούς Τομείς.

9. SOUL

OSCAR 2: MOΥΣΙΚΗΣ (ΤΡΕΝΤ ΡΕΖΝΟΡ, ΑΤΤΙΚΟΥΣ ΡΟΣ, ΖΑΝ ΜΠΑΤΙΣΤ), ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ (ΠΗΤ ΝΤΟΚΤΕΡ, ΝΤΑΝΑ ΜΑΡΕΪ)

Το ευφάνταστο Κινούμενο Σχέδιο που τη μεταφυσική και τη μετεμψύχωση τα ενσωμάτωσε σε κωμωδία του είδους, χωρίς να παραβλέψει το στοιχείο ψυχαγωγίας ακόμα και για την παιδική ηλικία στην οποία απευθύνεται ως Είδος. Η μουσική, μια κι ο ήρωας, είναι πιανίστας της τζάζ, έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στο να μεταβάλει τη μουσική σε Ηχο Κινουμένου Σχεδίου, σε λογική κινουμένου σχεδίου, και να την παντρέψει με την τζαζ που αφορά στον ήρωα και να χρησιμοποιεί ακόμα και την τζαζ για αυτό το σκοπό.

10. ΤΕΝΕΤ

OSCAR 1: ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΦΕ( ΑΝΤΡΙΟΥ ΤΖΑΚΣΟΝ, ΝΤΕΗΒΙΝΤ ΛΗ, ΑΝΤΡΙΟΥ ΛΟΚΛΗ, ΣΚΟΤ ΦΙΣΕΡ)

Τα Οπτικά Εφφέ ήταν αυτά που αναγνωρίστηκαν ότι εκφράζουν το πνεύμα του έργου του Κρίστοφερ Νόλαν, με τα πρωθύστερα του Χρόνου, με το πως παρενέβησαν στη δράση και στα ντεκόρ και τελικά επισημάνθηκαν ότι ήταν αυτά που πήραν την ταινία στους ώμους τους.

11. ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ (Another round)(Druk)

OSCAR 1: ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΤΑΙΝΙΑΣ (ΔΑΝΙΑ- ΤΟΜΑΣ ΒΙΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ)

Η ταινία που σάρωσε τα ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ, τιμήθηκε και με το ΟΣΚΑΡ. Το περιεχόμενο της αλλά κι ο τρόπος κινηματογράφησης από τον Τόμας Βίντερμπεργκ. Ένα έργο πάνω στο αλκοόλ, μια απενοχοποίηση του αλκοόλ, που ωστόσο εξετάζει και τα ανθρώπινα όρια και που κάνει την υπέρβαση να αποδέχεται τη Χαρά που αυτό προσφέρει. Προχωρημένο ως θέμα, άψογος χειρισμός κι ένα από τα ωραιότερα φινάλε αποθέωσης που έχουμε δει στην οθόνη. Είναι τα στοιχεία αναγνώρισης ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ Επιτεύγματος.

Εδώ τελειώνουμε με τα OSCAR 2021, και …ξεκινάμε για του ‘22

ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ