Κι έτσι, θα κατανοήσετε και τη φετινή 5άδα όπου θα επαναλάβω το κύριο μοτίβο πως Ηθοποιός σημαίνει Ρόλος και Ρόλος σημαίνει Σενάριο. Είναι αλληλένδετα, συνδέονται μεταξύ τους και δεν μπορεί να αξιολογηθεί ερμηνεία χωρίς να παρακολουθείται το σενάριο. Ειδικά στην περίπτωση του supporting  που έρχεται να «στηρίξει» μία κατάσταση και σε όσο διάστημα τον χρειαστούν πρέπει να είναι ολοκληρωμένος με αρχή, μέση και τέλος είτε μιλάμε για 8λεπτο ρόλο είτε για συμπρωταγωνιστικό από πλευράς διάρκειας όχι όμως και θέσης μέσα στο έργο, μέσα στο σενάριο.

Πάμε να τους δούμε όπου οι 4 εξ αυτών (οι ηθοποιοί που τους ερμηνεύουν δηλαδή) πάνε φέτος για πρώτη φορά στα Οσκαρ ενώ ο 5^ος δεν πάει απλώς για επαναληπτική φορά αλλά είναι και κάτοχος αγαλματιδίου.

ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ

1. KIEΡΑΝ ΧΑΪΝΤΣ «Belfast»

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 1^η υποψηφιότητα

Ο ΡΟΛΟΣ: Παίζει τον παππού όπως τον βλέπουμε οι θεατές ως εικόνα αναμνήσεων του εγγονού του στο Μπέλφαστ της Βορείου Ιρλανδίας το 1969. Ενας παππούς πράος για τον εγγονό του, ένας πατέρας  που τον υπολογίζει – έως και «φοβάται»-ο γιός του, ένας σύζυγος για τη γιαγιά που τον ελέγχει και κρατά και τις αποστάσεις της…ένα πρόσωπο μνήμης , με απλά λόγια

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Οι απαλοί τόνοι για να παιχθεί  ένα πρόσωπο «μνήμης», ένας παππούς,  όπου στο ρόλο η κυρίαρχη είναι η σχέση με τον εγγονό. Εξού κι η απαιτούμενη πραότητα. Είναι ρόλος στον οποίο επένδυσε πολύ η σκηνοθεσία περισσότερο κι από το σενάριο, μόνο που σενάριο και σκηνοθεσία τα έχει κάνει ο ίδιος άνθρωπος και τα δύο, ο Κένεθ Μπράνα. Κι όπως στην περίπτωση της γιαγιάς Τζούντι Ντεντς, έτσι και στην περίπτωση του παππού Κίεραν Χάιντς, περισσότερο βλέπουμε την σκηνοθετική επένδυση στο να προβληθούν οι ρόλοι ως σημαντικοί περισσότερο από όσο θα τους φανταζόμασταν αν διαβάζαμε το σενάριο χωρίς τη βοήθεια της εικόνας.

2. ΤΡΟΫ ΚΟΤΣΕΡ «Coda»

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 1^η υποψηφιότητα

Ο ΡΟΛΟΣ: Είναι ο πατέρας σε μια οικογένεια κωφών όπου το μόνο πρόσωπο που γεννήθηκε με πλήρεις όλες τις αισθήσεις είναι η κόρη. Ο πατέρας είναι ένας τύπος άνετος, έχει αποδεχτεί την κατάσταση του, μάγκας, σεξουλιάρης, ενεργός με τη γυναίκα του στο κρεββάτι, δίπλα στα παιδιά, ώσπου έρχεται η ώρα που η κόρη του πρέπει να αποφασίσει αν θα συνεχίσει να είναι  η «διερμηνέας» της οικογένειας ή αν θα ανοίξει τα δικά της φτερά..

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Τα στοιχεία που αναφέρω στην παράγραφο “ο ρόλος” ανήκουν εν πολλοίς στον ίδιο τον ηθοποιό, πέρα από την πολυτιμότητα του σεναρίου. Ο Τρόϋ Κότσερ δίνει έναν απαράμιλλο αέρα στο ρόλο αυτού του πατέρα, του δίνει μια διάσταση έως και «ροκ», έως ερχόμενου από κάπου παλιά, ένας πλακατζής της ζωής που για αυτόν η απώλεια της αίσθησης δεν είναι πρόβλημα αλλά κατάσταση, ο ηθοποιός τον ρόλο τον κτίζει μέσα στη διάθεση της ταινίας και φτάνουμε στη μεγάλη σκηνή που η ερμηνεία του σπάει κόκκαλα, στη συναυλία της κόρης. Τι συναίσθημα είναι αυτό και τι τρόπος να ερεθίζει με το παίξιμο το συναίσθημα του θεατή.

3. ΤΖΕΣΕ ΠΛΕΜΟΝΣ «Η εξουσία του σκύλου» (The power of the dog)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ:1^η υποψηφιότητα

Ο ΡΟΛΟΣ: Παίζει τον καλό κι ευγενικό αδελφό του άξεστου και ρυπαρού κεντρικού ήρωα, ο οποίος παντρεύεται μια αλκοολική χήρα, τη φέρνει στο κτήμα και στο εχθρικών ενστίκτων περιβάλλον  του αδελφού.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Ξεκινά από σκηνοθετικό και καταλήγει σε ερμηνευτικό. Διότι όλη η σκηνοθεσία της Τζέην Κάμπιον είναι τέτοια, είναι σκηνοθεσία αποχρώσεων και υπόγειων ρευμάτων και καλείται κι η ερμηνεία να είναι τέτοια. Ο Τζέσε Πλέμονς δίνει από τα καλύτερα δείγματα αυτής της σκηνοθεσίας που κατευθύνει ερμηνεία,  τη στιγμή που οι συμπαθείς χαρακτήρες είναι κι ερμηνευτικά οι πιο «άχαροι», οι λιγότερο απαιτητικοί -εκτός αν πρόκειται για την Μέλανι στο «Οσα παίρνει ο άνεμος» όπου εκεί όμως έχουμε ανθρώπινο αρχέτυπο. Ο Τζέσε Πλέμονς διαχειρίζεται με εξαιρετικό εσωτερικό τρόπο τον χαρακτήρα του καλού, με ένα τρόπο που νομίζει ο θεατής ότι κάτι υποφώσκει, κάτι που θα ξεσπάσει και ίσως με ανυπολόγιστες συνέπειες και το οποίο διαρκώς αναβάλλεται. Αυτή είναι η αίσθηση που αφήνει ο ηθοποιός με την ερμηνεία του, αυτό είναι το επίτευγμα του. Χωρίς το σενάριο να μας έχει δώσει δικαίωμα να τον υποπτευόμαστε.

4. ΤΖ.Κ.ΣΙΜΜΟΝΣ «Being the Ricardos»

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Ο ΟΣΚΑΡΟΥΧΟΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΔΑΣ. Πήρε ΟΣΚΑΡ β’ ρόλου το 2015 για το «ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΟ». Αυτή είναι η 2^η υποψηφιότητα του.

Ο ΡΟΛΟΣ: Υποδύεται τον Γουίλιαμ Φρώλεϊ, υπαρκτό πρόσωπο, ηθοποιό του αμερικάνικου βαριετέ, του «βωντβίλ», ο οποίος μετά από 40 χρόνια στις εκεί κωμικές υπηρεσίας, προσλήφθηκε  στην TV για να παίξει στη «Λούσυ» δίπλα στην Λουσιλ Μπολ. Και βλέπουμε τις παρασκηνιακές ενέργειες

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Όπως όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας, έτσι και του Φρώλεϋ είναι μια παρασκηνιακή ψυχανάλυση, δεν βλέπουμε τον «κωμικό» της σειράς εκείνης (όπως άλλωστε δεν βλέπουμε ούτε τη «Λούσυ» στο ρόλο της Νικόλ Κίντμαν)  αλλά ένα εσωτερικό ψάξιμο στο οποίο ο Τζ.Κ. Σίμμονς ανταποκρίνεται συγκινητικά. Διότι μέσα στην παροιμιώδη λιτότητα του έχει πιάσει κάποιους τόνους θλίψης για αυτό τον άνθρωπο , του έχει «πιάσει» μια διάθεση «ξεπεσμού»..

5. ΚΟΝΤΙ ΣΜΙΤ-ΜΑΚΦΗ «Η εξουσία του σκύλου»

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 1^η υποψηφιότητα

Ο ΡΟΛΟΣ: Ο έφηβος γιός της χήρας που έρχεται να μείνει στο κτήμα μετά το γάμο της μάνας του και θα έλθει σε εσωτερική επαφή με τον σκληρό κι άξεστο κι απάνθρωπο αδελφό του καλού πατριού του και θα αποκαλύψει εσωτερικά κι ένα δικό του στοιχείο , αυτού του χαρακτήρα , που ως την τελευταία σκηνή δεν υπολογιζόταν

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Το «δικό του στοιχείο» που θα αποκαλύψει  και που «δεν υπολογιζόταν» είναι του ηθοποιού και της βαθύτατης υπακοής του στις εντολές της σκηνοθέτη, στην εσωτερική κατεύθυνση κι ότι το φινάλε δεν πρέπει να αποκαλυφθεί ούτε στη διάρκεια της εκτύλιξης του ρόλου αλλά ούτε και κατά το φινάλε κι ας μας δείχνει ό,τι μας δείχνει η σκηνή. Η ανταπόκριση του ηθοποιού στη σκηνοθετική γραμμή των εσωτερικών, «ψυχανεμιστικών» λεπτομερειών είναι παραπάνω από υποδειγματική. Ένα παίξιμο που πρέπει ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΚΡΥΒΕΙ. Δεν μιλάμε για κάτι εύκολο.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Ηθοποιοί, Σκηνοθέτες και Σεναριογράφοι  δίνουν τη γραμμή, οι άλλοι συμπληρώνουν. Ο Τρόϋ Κότσερ, όχι μόνο επειδή πήρε το Βραβείο του Σωματείου Ηθοποιών , τους παίρνει με το μέρος του. Φέρνει νέο αέρα στο παίξιμο κωφαλάλου κι όχι μόνο αυτό αλλά πλέον οι κωφάλαλοι εμπνέουν σενάρια, εισβάλουν στη δραματουργία, βγαίνει παγκοσμίως γενιά για να εκφραστεί ερμηνευτικά μέσα από τη νοηματική. Στην περίπτωση του Κότσερ θα ενθουσιαστούν και σεναριογράφοι διότι πάει το ρόλο ψηλά, αν κι οι Σκηνοθέτες έχουν να διχαστούν ανάμεσα στους δύο ηθοποιούς της Τζέην Κάμπιον και δευτερευόντως στου Κένεθ Μπράνα. Από την ταινία της Κάμπιον ο νεαρός Σμιντ ΜακΦη παίρνει μαζί του κι άλλους κλάδους, ποιός δεν θέλει να τον φωτίσει είτε ως φιγούρα είτε ως βλέμμα είτε ως αποτέλεσμα ανείπωτης έντασης; Ενδυματολόγοι και Μακιγιέρ σίγουρα θα στηρίξουν Τζ. Κ. Σίμμονς για το πως έβγαλε τον βωντβίλιαν κωμικό ως δραματικό χαρακτήρα απλώς με υπόδειξη από μακιγιάζ και ρούχο….Κι όπως ήταν κρυφή πληγή στην ταινία, δεν ήξερες αν θα ξεσπάσει και πότε, κάτι τέτοιο είναι και στα Οσκαρ  ο Τζέσε Πλέμονς  Θα ήθελα πολύ να μου εκμυστηρευόταν ο Σκορσέζε την άποψη του για αυτόν στην «εξουσία του σκύλου». Εχω την αίσθηση ότι ε/είναι κάτι που θα το έχει εκτιμήσει υπέρ το δέον…..