Είναι θέμα σκηνοθεσίας αφενός και συμβολής πρωταγωνίστριας αφετέρου, με την ΒΙΡZΙΝΙ ΕΦΙΡΑ, να βρίσκεται σε ανοδική πορεία αν κι ακόμα τα «Σεζάρ» δεν της έχουν δώσει την αποδοχή τους, είναι στην ουρά και περιμένει, τέσσερις φορές ως τώρα υποψήφια. Ούτε σε αυτή την ταινία φυσικά, την ταινία καθαυτή εννοώ, δόθηκε αποδοχή από τους Γάλλους Κινηματογραφιστές και την Ακαδημία τους.
Ο σκηνοθέτης ΑΝΤΟΥΑΝ ΜΠΑΡΩ που συνεργάζεται στο σενάριο με την ΕΛΕΝΑ ΚΛΟΤΖ, (ωστόσο δείχνει περισσότερο σενάριο σκηνοθέτη) , έχει γράψει μια ιστορία την οποία έχει εμποτίσει με αίσθηση αινίγματος και το πετυχαίνει αυτό και στην ατμόσφαιρα: Μια γυναίκα που ζει ταυτοχρόνως δύο ζωές, «τρέχει» δυο οικογένειες, σε δυο διαφορετικές πόλεις, με διαφορετικούς συζύγους και διαφορετικά παιδιά.
Το θέμα είναι ενδιαφέρον, από την ίδια του τη φύση. Αν λάβουμε υπόψη μας πόσα τέτοια περιστατικά υπάρχουν κι ένα παράδειγμα με ήρωα διασημότητα είναι ο Βιττόριο Ντε Σίκα, ο οποίος, επειδή το διαζύγιο απαγορευόταν στην Ιταλία ως το 1974, είχε δυο οικογένειες, όπου τα παιδιά γνωρίστηκαν μεταξύ τους όταν πιά ‘ηταν πολύ μεγάλα – κάποιες φορές καταφερνε να συμμετέχει ταυτοχρόνως και στις δυο οικογενειακές γιορτές, να κάνει Χριστούγεννα και με τη μία οικογένεια και με την άλλη. Δεν ξέρω πως..
Το ενδιαφέρον στην εδώ ταινία είναι πως τις δυο ζωές τις ζει Γυναίκα. Αυτό , επειδή ανακατεύονται και στοιχεία μητρότητας αλλά και γυναικείας αινιγματικότητας κλπ, το κανει εκ προοιμίου πιο ενδιαφέρον. Ο Αντουάν Μπαρώ δείχνει γνώστης ειδών και πως να μην είναι ένα σκηνοθέτης που διατυμπανίζει το πόσο σέβεται το «Κράμερ εναντιον Κράμερ». Ενώ έχει στοιχεία λοιπόν κάποιου «Κράμερ», αυτά τα στοιχεία παραγκωνίζονται , μένουν μόνο ευρήματα τα αξονικής κι ο Μπαρώ το ντύνει με ένα ύφος μυστηρίου και θρίλερ γυρω από αυτή τη γυναίκα. Καταφέρνει και την κρατά αυτή την ατμόσφαιρα, έχοντας δώσει και τον ανάλογο χώρο στην πρωταγωνίστρια, την ΒΙΡΖΙΝΙ ΕΦΙΡΑ, που είπαμε, της κάνει και τα κοντινά της στα οποία η ηθοποιός ανταποκρίνεται , και με αυτό τον τρόπο την επιβάλει ως στοιχείο ενδιαφέροντος στην ταινία, κι ο θεατής μπαίνει στην παρακολούθηση του ενδιαφέροντος. Ωσπου το εργο τελειώνει κι αναρωτιέται τι ‘ήταν αυτό που είδε. Ούτε θρίλερ είναι, ούτε Κράμερ είναι , ούτε περίπτωση Ντε Σίκα ακριβώς είναι…τείνει προς το δράμα από πλευράς παιδιού αλλά…….ούτε ψυχολογικό διέξοδο φώτισε αφού ποτέ δεν καταλάβαμε για ποιο λόγο αυτή η γυναίκα έχει επιλέξει αυτή τη διπλή ζωή, στο βαθμό που την κάνει και δυστυχισμένη αφού και στο ένα σπίτι της γκρινιάζουν και στο άλλο επίσης…
Αυτά, όμως, όταν φεύγεις από το σινεμά και ξεκινάς να το κουβεντιάσεις..Οσο το βλέπεις σε κρατά σε ενδιαφέρον..Γι αυτό και δεν μπορείς να το απορρίψεις αλλά δεν μπορείς να το αφήσεις κι ασχολίαστο. Κινηματογραφικά, οι συνεργάτες έχουν κάνει θαυμάσια δουλειά προπαντός στη φωτογραφία και στη σκηνογραφική διεύθυνση όπου έχουν στήσει ενιαίο κόσμο για την ηρωίδα. Θαρρείς και τα μέρη κι η ατμόσφαιρα που τα ορίζει και τη φωτίζει είναι μία. Και ενιαία.
Α, στο μικρό ρόλο της μαμάς της ηρωίδας βλέπουμε και την ΖΑΚΛΙΝ ΜΠΙΣΕ. Μια χαρά είναι Μές στη φρεσκάδα. Καλλονή.