Το παρακολούθησα μετά μεγίστης προσοχής κι είδα ότι το είδος το γνωρίζει καλά. Μιλάμε για το «θρίλερ» κι όχι για το «αστυνομικό» ή για το «έργο μυστηρίου», μια και λόγω επικυριαρχίας της αντίληψης περί σινεμά auteur, συγχέουν και τα είδη.

Το «θρίλερ» δεν έχει ως ζητούμενο την ικανοποίηση της περιέργειας του θεατή, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο. Δεν είναι είδος που «εκθειάζει» την ίντριγκα ούτε το αίνιγμα αλλά έχει ως επιδιωκόμενο τη ρηγιλότητα. Κι αυτή επιτυγχάνεται μέσα από την ατμόσφαιρα.

Στο «Παραμονεύοντας» αυτό ακριβώς  είναι που υπερισχύει. Περισσότερο η ατμόσφαιρα αγωνίας για την ηρωίδα που δέχεται επίθεση στο σπίτι της από ένα άγνωστο ένα βράδυ που έχει μείνει μόνη και λιγότερο η περιπλοκή που θα φτιάξει αίνιγμα κι ο θεατής θα αγωνιά για τη λύση του. Το τελευταίο, υπάρχει μεν στην ταινία αλλά σε επικουρικό ρόλο, ίσα – ίσα για να κεντρίζει.

Μέσα σε κλειστό χώρο, στο πρώτο μέρος, που είναι και το δυνατό κομμάτι της ταινίας, ο σκηνοθέτης του φιλμ δείχνει γνώση των λεπτομερειών με τις οποίες φτιάχνει σύνθεση αγωνίας. Όλα δουλεύουν στην εντέλεια. Η κίνηση της κάμερας, οι φωτισμοί, οι ήχοι. Μέσα στον κλειστό χώρο κατορθώνει να φτιάξει την πρέπουσα αγωνία και να δώσει απόλυτη κινηματογραφικότητα. Ακριβώς, επειδή η αντίληψη του είναι κινηματογραφική.

Μα κι ο τρόπος που το βγάζει κάποια στιγμή έξω από το σπίτι είναι πολύ προσεκτικός, πολύ εναρμονισμένος με τα πριν αν κι οι σκηνές  που οδηγούν στη λύση του αινίγματος δεν είναι το δυνατό στοιχείο της ταινίας.

Επίσης, αξιοποιεί τη νεαρή πρωταγωνίστρια, την Τες Σπέντζου, η οποία δείχνει ότι έχει κινηματογραφικό δρόμο μπροστά της, την είδα με άνεση  να στέκεται και να κινείται στο φακό αλλά και με ένα προσόν σημαντικό για τον φακό:  Σαν να αλλάζει και το πρόσωπο της, όταν αλλάζουν τα εκάστοτε συναισθήματα και την οδηγούν σε διαφορετικές εκφράσεις.

Θέλω να πω πως αν αυτή η συγκεκριμένη ταινία είχε μια καλύτερη παραγωγή και συγχρόνως την επίβλεψη ή την παρουσία ενός παραγωγού με κινηματογραφική άποψη κι όχι ενός χρηματοδότη, όπως έχει παρεξηγηθεί κι αυτή η ιδιότητα στην κινηματογραφική Ελλάδα λόγω θεωρίας του auteur, το «Παραμονεύοντας» θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό ως προς την συνεισφορά των Ελλήνων στο είδος «θρίλερ», στο να μπορούμε δηλαδή να έχουμε και τα δικά μας. Με αυτή την κατάρτιση θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στο να κάνουμε το είδος πιο «ελληνοπρεπές», διότι, κακά τα ψέματα, η χρήση της αγγλικής γλώσσας όσο νάναι αφήνει περιθώρια παρεξήγησης περί μιμητισμού.

Πάντως, δεν έχει σχέση με άλλα θρίλερ που είδαμε στα οποία ανακατεύτηκαν Ελληνες κι Αμερικάνοι και Καναδοί, είτε μιλάμε για εκείνο το ανεκδιήγητο με τον Ρουβά ή  για τα δύο που έκανε στο Χόλυγουντ ο Ντένης Ηλιάδης.