Η τωρινή ταινία είναι ένα ΜΕΘΥΣΤΙΚΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΑΡΩΜΑ και το απόσταγμα του είναι αυτό που διάλεξα προσεκτικά για τίτλο. Ναι, η αίσθηση είναι πως επί 2,5 περίπου ώρες αυτό που έβλεπες ήταν όμοιο με εκείνο που αισθάνεσαι όταν διαβάζεις ένα υπέροχο μυθιστόρημα. Και δεν εννοώ εδώ, το συγκεκριμένο. Για το αν ήταν πιστό ή όχι μια και δεν το έχω διαβάσει και δεν με ενδιαφέρει η πιστότητα.
Προσπαθώ να τα ξεδιαλύνω λίγο επειδή υπάρχει πάντα η λανθασμένη τάση να συγκρίνονται οι ταινίες με τα βιβλία κι ενίοτε συνηθίζουν να υποτιμούν τον κινηματογράφο έναντι των βιβλίων. Κι αυτό χαρακτηρίζει ημιμάθεια. Επειδή είναι ανόμοια πράγματα για να συγκριθούν και δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω και να το τονίζω.
Η επίκληση του μυθιστορήματος δεν έχει να κάνει με το αν είναι καλύτερο ή χειρότερο το φιλμ από το βιβλίο του Ούγγρου συγγραφέα ΜΙΛΑΝ’ ΦΟΥΣΤ στο οποίο βασίζεται διότι ακριβως δεν υπάρχουν τέτοιου είδους συγκρίσεις. Η επίκληση έχει να κάνει με την αίσθηση της ταινίας. Πως νιώθεις όταν διαβάζεις ένα μυθιστορημα που μαζί με την ιστορία σε γοητευουν οι περιγραφές; Κάπως έτσι συμβαίνει κι εδώ… Κι όλο μαζί καταλήγει σε κάτι απολύτως ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΟ, σε μια εποχή που το σινεμά δεν διανύει την καλύτερη του περίοδο, σε Αμερική κι Ευρώπη και διεθνώς , κι από την άλλη χάνεται μέσα στις αναζητήσεις από μεριάς αρμοδίων.
Το «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΜΟΥ» είναι ένας υπέροχος κινηματογράφος, με θέμα ασυνήθιστο και στη σύλληψη και στην προσέγγιση , σε ένα βαθμό. Εν πάση περιπτώσει αν θέλετε υποχρεωτικά να σας δωσω στιγμα μιας ταινίας για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται, θα σας έλεγα την «Αόρατη κλωστή» ως περισσότερο συγγενεύουσα - κι από την άλλη εντελώς διαφορετική.
Είναι ένας ναυτικός ο ήρωας, σε μια ακαθοριστη εποχή και κάπου στην Ολλανδία, ο οποίος μπαίνει σε ένα καφέ, έτσι χαρακτηριστικά ντυμένος όπως το πρότυπο των ναυτικών που κάνουν στάση στα λιμάνια και τους βλέπουμε μεσα από πίνακες ,κι εκεί στην κουβέντα με τον παρακαθήμενο, βάζει στοίχημα ότι θα παντρευτεί την πρώτη γυναίκα που θα δει να μπαίνει στο «καφέ». Και μπαίνει. Κι είναι η ΛΕΑ ΣΕΫΝΤΟΥ. Σε μια ακόμα εμφάνιση φετινή ή των τελευταίων χρόνων, η οποια ενισχύει τα εγκώμια που της έχω γράψει ως ό,τι πιο μοντέρνο σε ηθοποιό στο σύγχρονο σινεμά και δη το γαλλικό, η οποία καταφέρνει να είναι έξω από στερεότυπα Γαλλίδας στα διεθνή αλλά να γίνεται κι απολυτα Γαλλίδα στα γαλλικά της, παίζει του κόσμου τα μεταξύ τους παράταιρα είδη και μέσω αυτών διαμορφώνει την ιδιαίτερη προσωπικότητα της. Κι εδώ κάνει κάτι δύσκολο: Εξισορροπεί στο παίξιμο της τα στοιχεία της αινιγματικότητας για την ηρωίδα της, για το αν και κατά πόσο είναι συναισθηματικά βάναυση, μοιραία, απόκοσμη, θετικός ή αρνητικός χαρακτήρας.
Διότι το έργο, από τη στιγμή που ο ήρωας βάζει το στοίχημα, αυτος ο ωραιος ναυτικός που για το ρόλο εχουν επιλέξει τον Ολλανδό ΓΚΙΖ ΝΑΜΠΕΡ και τον παίζει εξ αρχής συναισθηματικά, από τη στιγμή λοιπόν που έβαλε το στοίχημα, «απασφαλισε» μια ερωτική ιστορία που ξεχύνεται και διαρκεί δυομιση ώρες, μια ερωτική ιστορία με προδοσίες, πάθη, ανασφάλειες, αβεβαιότητες, μίση κι επαναφορές στο συναίσθημα, η οποία σε παίρνει μαζί της και σε συναρπάζει, κυρίως με τον τρόπο που δίνεται.
Διότι η δουλειά της ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ είναι τέτοια ώστε να σου φτιάξει χώρους κλίματος μοναδικού και χρώματος κι ο διευθυντής φωτογραφίας παραδίδει μια ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ από τις ωραιότερες στη φετινή οθόνη, φωτογραφία ατμόσφαιρας , ατμόσφαιρας μυθιστορηματικής, στο πως εννοούν τα μυθιστορήματα τους ναυτικούς, τη θαλασσα, τα ωραια «καφέ» τις νυχτερινές προβλήτες , τις όμορφες ευρωπαϊκες πολεις, όλα αυτά ως πλαίσιο συνυφασμένο απολύτως με το θέμα, στο οποίο θα κινηθούν τα προσωπα και θα βάλουν σε δοκιμασία τις δικές μας ταυτίσεις και τα δικά μας συναισθήματα. Κι όλο αυτό σε ένα κλίμα υποβλητικής γοητείας, όχι λουστραρισμένης.
Ο ΛΟΥΙ ΓΚΑΡΕΛ, που προβάλλεται στα διαφημιστικά, ως επειδή είναι πιο γνωστός, δεν είναι ο παρτενέρ, ο παρτενέρ είναι ο Ολλανδός, ο Γκαρελ παίζει σε δυο σκηνές ουσιαστικά, βέβαια υπαρχει λόγος για να πάρουν έναν γνωστό ώστε να ταραξει τα νερα στις δυο σκηνές που εμφανίζεται και να κάνει τσατάλια τα νευρα του ήρωα και των θεατών που ταυτίζονται με τον Ολλανδό ναυτικό.
Ειχα καιρό να δω μια ταινία που να τη βρώ πνευματικά γοητευτική μέσα από την ιστορία ενός δοκιμαζόμενου έρωτα στον οποίο περιττεύουν οι ψυχολογικές εξηγήσεις, όπως συμβαίνει συχνά στον έρωτα…