Κι αυτό τιμά πολύ τον Ντελ Τόρο . Και δείχνει το διαμέτρημα του ως σκηνοθέτη, το πως σκέφτεται και το πως παίρνει στροφές το μυαλό του και με τη γνώση του Παραγωγού. Διότι ακριβώς επειδή θα κάνει τον «Πινοκιο» σε μορφή κινουμένου σχεδίου χρειάζεται κάποιον δίπλα του, ως κάτι παραπάνω από δεξί χέρι. Κι έχει την καλλιτεχνική εντιμότητα να τον ορίσει και να τον δηλώσει ως συν-σκηνοθέτη, στα ίδια γράμματα στους τίτλους. Αυτό ακριβώς που είχε κάνει κι ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΓΟΥΆΙΖ ως μέγας γνώστης, στο «WEST SIDE STORY» κι είχε δώσει credit συν-σκηνοθέτη στον χορογράφο ΤΖΕΡΟΜ ΡΟΜΠΙΝΣ, ακριβώς επειδή η χορογραφία θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο, η σκηνοθεσία, το μοντάζ και τα συμπαρομαρτούντα, θα ήταν βασισμένα σε αυτήν. Και προέκυψε και χορευτικός ρόλος που ανέδειξε τον Τζωρτζ Τσακίρη, κάτι που δεν εγινε στη νεα βερσιόν του Σπήλμπεργκ διότι ο χορογραφος δεν ηταν συν-σκηνοθέτης- ο ρόλος του Τσακίρη είχε αναδειχθεί μέσα από τη Χορογραφία για αυτό και καταγραφηκε ως κάτι χωρίς προηγούμενο και χωρίς επί της ουσίας επομενα. Κλείνω την παρένθεση του παραδείγματος που ορίζει τη σημαντικότητα της πράξης του Ντελ Τόρο για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα.
Δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη ταινία είναι ο καλύτερος «Πινόκιο» όπως θεωρούν πολλοί, κι όχι αβάσιμα, διότι κι ο προ διετιας ιταλικός του ΜΑΤΕΟ ΓΚΑΡΟΝΕ με τον ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΠΕΝΙΝΙ στο ρόλο του Τζεπέτο είχε το καλλιτεχνικό του ενδιαφέρον κυρίως πάνω στην αισθητική των πρωτογενών υλικών της μαριονέτας, και κυρίως του ξύλου. Απο εκεί, άλλωστε, κρατούσε και το πρωτογενές μια κι ο ΚΑΡΛΟ ΚΟΛΟΝΤΙ, ο συγγραφέας των ιστοριών του Πινόκιο , ξεκίνησε να τον γράφει για θέατρο μαριονετών. Κι αυτό που διαπιστώνουμε είναι πως το έργο αντέχει στο Χρόνο, έχει δεχεθεί πολλές κινηματογραφικές μεταφορές, κάποιοι αναρωτιούνται-λογικά!- για το ποιο είναι το μυστικό του , μα ουσιαστικά είναι το στοιχείο της αγάπης που λειτουργεί ως βάση κι επεκτείνεται και στα άψυχα, τους δίνει ζωή.
Ο Ντελ Τόρο στον δικό του «Πινάκιο», είτε ηταν δική του η ιδέα να τον κάνει ταινία είτε του την πρότειναν -αδιάφορο, στην επιλογή περί κινουμένου σχεδίου απαρνήθηκε τον εαυτό του εκείνο με το γκροτέσκο και τον τρόπο με τον οποίο το δουλεύει στις ταινίες με ζωντανούς ανθρώπους. Όμως άντλησε έμπνευση κι αυτός από κάτι πρωτογενές που υπήρχε στον «Πινόκιο», όπως είχε κάνει κι ο Γκαρόνε αλλά εντελώς διαφορετικό, κατέφυγε στις ρίζες του συγγραφέα του Κάρλο Κολόντι ενός Φλωρεντινού του 19ου αιώνα, ο οποίος συγγραφικά είχε υπηρετήσει την αλληγορία και τα γραφτά του υπαινίσσονταν διαρκώς την ανατροπή της αυστριακής κυριαρχίας επί της Ιταλίας.
Πάνω σε αυτό πάτησε ο φίλος μας ο Ντελ Τόρο , για να δώσει περιεχόμενο στον δικό του «Πινόκιο», ένα περιεχόμενο που να βγαίνει από τα έγκατα των αρχικών διαθέσεων του συγγραφέα του. Το μετέφερε στην Ιταλία του Μουσολίνι, και η σχέση του Τζεπέτο με το ξύλινο δημιούργημα του, την ιστορία του γιού που έχασε και που τον αναζητεί και τον φτιάχνει σε μια μαριονέτα που το θαύμα της αποδίδει ψυχή και ζωή, παίρνει μια άλλη συγκινητική διάσταση.
Ελα μου όμως, που δεν τον ενδιαφέρει να τον κάνει απόλυτο δράμα τον «Πινόκιο» παρά να φτιάξει μια απόλυτη ψυχαγωγική ταινία στην οποία όλα θα υπαρχουν, από τη συγκίνηση ως το γέλιο, υπό ένα σκεπτικό: Την ψυχαγωγία. Γι αυτό κι η αίσθηση που αφήνει η ταινία στο φινάλε της, καθως ο θεατής αποχαιρετά την αίθουσα και την οθόνη, είναι η αίσθηση της απόλυτης διασκέδασης, Ποιοτικής διασκέδασης. Τα πάντα υπάρχουν σε υπολογισμένους τόνους και Γνώση. Δεν ξεφεύγει ποτέ προς το χονδροειδές και το διογκωμένο που το γκροτέσκο, το οποίο είναι κι η Τέχνη του, του το επιτρέπει. Εδώ μαλακώνει πολύ.
Και βέβαια, στην όλη κατάσταση συμβάλλει ανεκτίμητα ο ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΝΤΕΣΠΛΑ, ο οποίος έχει γράψει μουσική τύπου μιούζικαλ, άλλοτε γλυκιά, πάντα μελωδική, ενίοτε παιχνιδιάρικη, μια μουσική στην οποία φαίνεται ότι ο σκηνοθέτη συνεννοήθηκε πολύ καλά μαζί του- άλλωστε έχουν συνεργαστεί με μεγάλη επιτυχία κι ένα από τα δυο Οσκαρ του Ντεσπλά είναι για ταινία του Ντελ Τόρο, για τη «ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ»..Η συμβολή της μουσικής στην αίσθηση μιούζικαλ, περισσότερο στην αίσθηση και λιγότερο στην εικόνα, είναι υπογραμμισμένη. Και με υπογράμμιση και με υπογραφή. Και το τραγουδάκι στο τέλος, είναι να το πιείς….