Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Pantimo

«ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΟΥ ΡΗΝΟΥ» (Rheingold): H ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΡΑΠΕΡ

20 Ιανουαρίου 2023
Κατηγορία Κριτικές
Διαβάστηκε 885 φορές

Η Οδύσσεια ενός ράπερ είναι το θέμα της καινούργιας ταινίας του ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ, του τουρκικής καταγωγής Γερμανού σκηνοθέτη, κι ο ράπερ αυτός είναι υπαρκτό πρόσωπο κι η ζωή του είναι ένα κανονικό  ομηρικό έπος. Με προσφυγιά κι υπόκοσμο.

Ξεκινώ από το θέμα διότι εδώ εστιάζεται το ενδιαφέρον, τόσο για το θεατή που καλείται να πάει σε μια ταινία που η ιστορία της θα τον συναρπάσει όσο και για τον ίδιο τον δημιουργό της , ο οποίος με τις ταινίες του ανεβαίνει διαρκώς στην εκτίμηση μου.. Επειδή αναζητά θέματα και ιστορίες, με ένα συγκεκριμένο ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό, με μια εξέλιξη στην αναζήτηση, με τη βεντάλια του να ανοίγει διαρκώς και πάντοτε να λαμβάνει υπόψη τους κανόνες της αφήγησης ως νούμερο ένα χαρτί  για να κάνεις κινηματογράφο και εξ αυτού να λαμβάνει υπόψη του και τον θεατή, όχι για να υποχωρήσει στις απαιτήσεις του αλλά για να τον κάνει να ευχαριστηθεί αυτό που  θέλει να του πει και να του δείξει. Στην κριτική αντίληψη του γράφοντος αυτά είναι πολύ σημαντικά προσόντα και καταλήγουν σε εργοκεντρικό αποτέλεσμα.

Η ανανέωση του Φατίχ σε αυτό το φιλμ αφορά και στο είδος, έχει κάτι κι από γκανγκστερική ταινία, δικής του όμως υπογραφής καI υφής. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πατεί σε αρχικά στάδια του είδους κα του κινηματογράφου, ειδικά του αμερικανικού της δεκαετίας 30 με ήρωες γκάνγκστερ  και τις κοινωνικές συνθήκες που του ώθησαν.

Εδώ το «χάπυ εντ» το έχει γράψει η ζωή διότι ο εδώ ήρωας είναι πρόσωπο υπαρκτό, το οποίο επέζησε. Κι αυτή τη στιγμη ζει ως διάσημος ράπερ- μην επαναλαμβάνω τη λέξη.

Ο ήρωας ονομάζεται Τζιγουάρ Χατζάμπι, το όνομα του το καλλιτεχνικό με το οποίο κάνει καριέρα είναι Ξατάρ, η οικογένεια, κουρδικής καταγωγής, ξεκινούν από το Ιράν από όπου διαφεύγουν όταν αναλαμβάνουν την Εξουσία οι μουλάδες και διώχνουν το Σαχη, κι η Οδύσσεια είναι από εκεί και μετά, παίζεται στη Συρία, στην Ολλανδία και το εν Γερμανία θέατρο της είναι η Βόννη κι ένα από τα προσόντα της ταινίας είναι αυτό της Βόννης που μας δείχνει κομμάτια ενός κόσμου που ζει στο περιθώριο και κινεί παράξενα νήματα , παραβατικές καταστάσεις κι ο ραπερ μας στο επίκεντρο, μπλεγμένος σε ιστορίες -παγίδες με το θεατή να αναρωτιέται πως άντεξε αυτός άνθρωπος, να αναρωτιέται όμως και για τον χαρακτήρα του κεντρικού ήρωα που περνάει του λιναριού τα πάθη κι ο Φατίχ Ακίν με προσήλωση του σε αυτό που εκπροσωπεί ο κεντρικός ήρωας, δεν πάει να τον εξωραΐσει. Τον δείχνει όπως είναι. Με μόνη τη διαφορά πως όταν δεν κρύβεις αυτό που πραγματικά είναι , τότε το πρόσωπο καθίσταται συμπαθές και το μπαλάκι περνά στον θεατή όταν αρχίζει κι αναρωτιέται για το αν πράγματι συμπαθεί, ή συμπάθησε (αν μιλάμε για το τέλος της ταινίας) αυτό τον χαρακτήρα, ή αν κατι μεσα του κλωτσάει, δεν μπορεί να τον αποδεχτεί και τον κυριεύει ένα μη εξηγήσιμο συναίσθημα, αμφιβολίας απέναντι στη συμπάθεια. Κυρίως επειδή η Κάθαρση είναι στην ίδια την προσωπικη ζωή και σε αυτό που ο ήρωας μας είναι σήμερα.

Ο Φατίχ τον αγαπάει. Είναι σαφές. Από τον τρόπο με τον οποίο ξεκινά να μας πει την ιστορία του, του ίδιου και της οικογένειας του σε μεγάλο βαθμό, χωρίς κι εκεί να εξωραΐζει αλλά το δεν εξωραΐζω δεν σημαίνει δεν συμπαθώ. Διότι στην Τέχνη υπάρχει η δραματουργική συμπάθεια. Κι έτσι  με αυτο τον τρόπο συμπαθεί και τον πατέρα του ήρωα ΄που κάποιοι θεατές μπορεί να «τσινήσουν» αλλά όπως τον δείχνει η ταινία δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο. Τον Ξατάρ τον συμπονας διότι ο Φατίχ Ακίν τον έχει κάνει ήρωα περιπέτειας κι έχουμε δει δυνατές εικόνες κι από τις περιόδους φυλάκισης κι από την παρανομία κι από το πως τον εμπλέκουν στην ιστορία του τίτλου, στο «χρυσάφι του Ρήνου» που αναφέρεται σε κλοπή αυτού που λέει ο τίτλο, μια κλοπή που δεν εξακριβώθηκε, μπορεί να είναι κι αστικός μύθος, εμάς μας ενδιαφέρει πως το χειρίζεται σεναριακά ο Φατιχ για να βάζει δραματουργικά εμπόδια στον ήρωα του, αυτά που προηγουμένως του έβαλε κι  ίδια η ζωή..

Η ταινία κερδίζει από ατμόσφαιρα, επαναλαμβάνω για τη Βόννη, για τη φωτογραφία και πως προβάλει την τότε γερμανική πρωτεύουσα, δυτικο-γερμανική για την ακρίβεια, κι η συνεργασία με τον υπεύθυνο σκηνογραφίας και τον διευθυντή φωτογραφίας είναι άψογη, δημιουργική.

Ο Φατίχ εκτός από τον ήρωα αγαπά και τον πρωταγωνιστή. Toν ΕΜΙΛΙΟ ΣΑΚΡΑΓΙΑ. Πρέπει πολύ να τον έψαξε , όχι τόσο με βάση την εξωτερική ομοιότητα με τον ήρωα όσο με την ψυχή του ήρωα όπως αποφάσισε να τη μεταφέρει στην οθόνη μια και το σενάριο δεν είναι πρωτότυπο αλλά βασίζεται στην αυτοβιογραφία του Χατζάμπι.

Αν μου ζητούσαν να απαντήσω μονολεκτικά στην ερώτηση ποιο είναι το θέμα της ταινίας, θα απαντούσα: Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ.

 

Pantimo

Τελευταία άρθρα από τον/την Pantimo