Τα «ΟΧΤΩ ΒΟΥΝΑ» είναι μεν ιταλικά αλλά είναι και καμωμένα από Βέλγους. Από το ζεύγος ΦΕΛΙΞ ΒΑΝ ΚΡΕΝΙΝΓΚΕΝ και ΣΑΡΛΟΤ ΒΑΝΤΕΡΣΜΕΕΡΣ. Βέλγοι Φλαμανδοί. Δηλαδή έχουν ένα άλλο τρόπο να εκφράζουν και να προσεγγίζουν το συναίσθημα. Ένα τρόπο πιο ψυχρό, πιο κεντροευρωπαϊκο, όμως από την άλλη δεν παύουν να έχουν γοητευθεί από κάτι ιταλικό. Από το βιβλίο του ΠΑΟΛΟ ΚΟΝΙΕΤΙ. Και για να γοητευθεί ξένος από την Ιταλία σημαίνει ότι είναι πρόθυμος να μπεί πιο βαθιά.
Και το ζευγος των Φλαμανδων σκηνοθετων, οι οποίοι υπογράφουν και στη σεναριακή διασκευή του ιταλικού βιβλίου, το οποίο διαδραματίζεται στην Ιταλία κι οι ήρωες είναι Ιταλοί, έχουν πράγματι μπει βαθιά. Στο συναίσθημα του βιβλίου, το οποίο βιβλίο είναι μεν ιταλικό αλλά είναι και βόρειο ιταλικό. Ένα διαφοροποιημένο ταμπεραμέντο.
Κι έχει μια ιστορία, η οποία με την εξέλιξη, την δήθεν αργή, καταφέρει και κερδίζει εκείνον που κάθισε να τη δει.. Διότι αυτά που υπόσχεται στην αρχή, στο τέλος τα εκπληρώνει.
Υπόσχεται ιστορία μιας φιλίας μεταξύ δύο αγοριών, που την πιάνει από το ξεκίνημα , από παιδική ηλικία, και τους περνά από κύματα, τόσο μεταξύ τους όσο και προσωπικά του καθενός. Το ένα αγόρι είναι από το αριστοκρατικό Τορίνο, το άλλο είναι βουνίσιο, κι εκεί θα γνωριστούν, στις Αλπεις, όταν θα πάει πρώτη φορά η αστική οικογένεια εκεί..
Τα αγόρια θα ξεκινήσουν τη φιλία τους, θα έχουμε όμως και ιστορίες συγκρούσεων γύρω από την έννοια «πατρικό πρότυπο» κι ο ταλαιπωρημένος από πατέρα βουνίσιος θα καταλήξει να γίνει «αναπληρωματικός» γιός του πατέρα του φίλου του, όταν ο τελευταίος θα συγκρουστεί μετωπικά με το πρότυπο..
Κι έπεται συνέχεια. Διοτι τα βουνά δεν θα πάψουν να παρεμβάλλονται τόσο στη σχέση των δυο κεντρικών χαρακτήρων όσο και στην προσωπική εξέλιξη του καθένα. Από τις ιταλικές Αλπεις ως τα Ιμαλάια…
Ευφυώς κινήθηκαν το ζεύγος των Φλαμανδών κινηματογραφιστών. Απομόνωσαν το βουνό ως έννοια, εκεί πάνω έστρεψαν την προσοχή τους , το σκηνοθέτησαν ως πλαίσιο αλλά κι ως προέκταση μα κι ως καθοριστικό περιβάλλον ..Καταρχάς, οι υπεύθυνoι της ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ έχουν κάνει άθλο στην αναζήτηση κι εξεύρεση ορεινών τοπίων που να φτιάχνουν ατμόσφαιρα για να κινηθεί η συγκεκριμένη ιστορία. Από τη στιγμή που μέσα από το βουνό θα περάσει η όλη σκηνοθεσία. Κι οι υπεύθυνοι της εν λόγω ειδικότητας είναι Ιταλοί. ΜΑΣΙΜΙΛΙΑΝΟ ΝΟΤΣΕΝΤΕ, ΜΑΡΤΣΕΛΑ ΓΚΑΛΕΟΝΕ
Ο διευθυντής φωτογραφίας, όμως, είναι Βέλγος. Φλαμανδός κι αυτός. Ο ΡΟΥΜΠΕΝ ΙΜΠΕΝΣ. Ο οποίος «πιάνει» το σύννεφο των βουνών, το χρώμα του, τη θαμπάδα, το ξεθώριασμα του, το φως που φωτίζει τις επιλογές των ορεινών και το κάνει πιο ψυχρό ακόμα, για να αισθανόμαστε και τα εσωτερικά των ηρώων καθώς οι ηθοποιοί έχουν αναλάβει από την άλλη να τους παίξουν ζεστά. Υπέροχοι τόσο ο ΑΛΕΣΑΝΤΡΟ ΜΠΟΡΓΚΙ στο ρόλο του βουνίσιου κι άλλο τόσο ο ΛΟΥΚΑ ΜΑΡΙΝΕΛΙ στην εσωτερική του περιπλάνηση, όπως και τα αγόρια των νεότερων ηλικιών, όπου εκεί βέβαια στεκόμαστε στην επιλογή της διανομής, αν και τα αγόρια της παιδικής ηλικίας, ειδικά το βουνίσιο, είναι κάτι παραπάνω. Κι ο μπαμπάς ο αστός, το πρότυπο, με τη ζεστή φωνή του ΦΙΛΙΠΟ ΤΙΜΙ, είναι αυτή η ανδρική παρουσία για να τη λατρέψει το ένα αγόρι και να θελήσει να αποδεσμευτεί το άλλο.
Ολοι αυτοί μαζί με ταινία ,σεναριο σκηνοθεσία είναι υποψήφιοι στα DAVID DI DONATELLO, στα ιταλικά Οσκαρ, που θα απονεμηθούν το Μάιο και το έργο είναι βασικός διεκδικητής με κύριο αντίπαλο το φιλμ του Τζάνι Αμέλιο «Ο άρχοντας των μυρμηγκιών».
ΚΙ αξίζει να σταθούμε σε δύο ακόμα στοιχεία που απαρτίζουν το έργο για να καταλάβουμε βαθύτερα και την έννοια σκηνοθεσία και πως ο διαβήτης της ανοίγοντας πιάνει τα πάντα.
Θα σταθώ στο μοντάζ το οποίο μου θυμίζει το μοντάζ της ταινίας που είχε κάνει ο Σων Πεν προ πολλών ετών, το ¨Ταξίδι στην άγρια φύση» ένα έργο φαινομενικά αργό, πάνω σε μια αργή περιπλάνηση κι είχε προταθεί για Οσκαρ Μονταζ.. Και το μοντάζ τούτης της ταινίας είναι επίσης υποψήφιο στα David di Donatello. Διότι το μοντάζ δεν είναι μόνο συγκρούσεις αυτοκινήτων και ακατάσχετη δράση και «τελεσίγραφα του Μπορν», ούτε τα προφανή μιας παράλληλης εξέλιξης. Μονταζ άριστο έχουν κι οι αργές ταινίες, είναι αυτές που εχουν να κάνουν με την εσωτερικότητα και την αφηγηματικότητα κι εδώ το μοντάζ αφηγείται , είναι μέρος της αφήγησης της ταινίας , είναι ο τρόπος με τον οποίο γυρίζει τις σελίδες. Βέλγος κι εδώ, ο ΝΙΚΟ ΛΟΫΝΕΝ- Οι Βέλγοι ετοιμάζουν απόβαση στην Ιταλία.
Το αλλα ενδιαφέρον στοιχείο είναι η μουσική. Η οποία ουσιαστικά απαρτίζεται από τραγούδια. Μόνο που τα τραγούδια ενέχουν θέση μουσικής επένδυσης , χρησιμοποιούνται σαν να ήταν μουσικά θέματα, κι όχι ως τραγούδια με την πιο παραδεκτή τους έννοια. Είναι μια μουσική επένδυση μέσω 4-5 τραγουδιών τα οποία μπορούν να ακουστούν και σαν εσωτερικός μονόλογος μουσικά συνοδευμένος. Είναι τραγούδια τραγουδοποιού κι όχι θεσμικού κινηματογραφικού συνθέτη, του Σουηδού ΝΤΑΝΙΕΛ ΝΟΡΓΚΡΕΝ που η χρήση τους από το σκηνοθετικό ζεύγος τον στέλνει υποψήφιο για βραβείο κινηματογραφικής μουσικής στα Donatello….