Ναι το είδος στο οποίο παραπέμπει είναι το «θρίλερ εξορκισμών». Δεν θα πιάσουμε την ιστορία του είδους ούτε το ότι ο «ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ» του ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΦΡΗΝΤΚΙΝ σε σεναριο του ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΠΗΤΕΡ ΜΠΛΑΤΥ, είναι τα Ιμαλάια του είδους.

Θα πω όμως, πως για τα υπόλοιπα έργα εξορκισμών, τα θριλερ εξορκισμών, τούτο εδώ το "Βατικανό’" είναι καλύτερο από άλλα, καλύτερο από αυτό που θα μπορούσε να περιμένει ο επιφυλακτικός θεατής. Βέβαια, όταν αγαπάς το σινεμά, όταν αγαπάς πραγματικά , κι όχι ως «δήθεν», από το κάθε ένα μπορείς να αντλήσεις και την ανάλογη  ικανοποίηση.

Ετούτο εδώ ξεκινά πολύ καλά κι ένα μεγάλο μέρος του καλύπτεται με κάτι που του ανεβάζει επίπεδο.

Δεν γνωρίζω το βιβλίο στο οποίο βασίζεται, ούτε παρασύρομαι από όσα γραφτηκαν πως άλλαξε σκηνοθέτη και σεναριογραφους μέχρι να καταλήξει στους υπάρχοντες. Εγω , ως ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ, θα πω ότι το έργο δεν σπαταλιέται, τουλάχιστον μέχρι τη μέση σε εκείνα περί θριλερ εξορκισμών που γνωρίζομε. Πάει και κάπου αλλού, πάει στην ψυχολογία του εξορκιστή, του ιερέα που κάνει τους εξορκισμούς κι ο οποίος καλείται και να απολογηθεί από το «κονγκλάβιο» ενώ τρέχει μια υπόθεση δαιμονισμένου αγοριού , που «μολύνει» κι άλλα μέλη της οικογένειας.

Κι αυτή η ψυχολογία δίνει στο θρίλερ μια άλλη διάσταση. Καταρχάς , να διευκρινίσουμε κάτι. Όταν λέω για ψυχολογία του ιερέα-εξορκιστή εννοώ την ψυχολογία του ιερέα της συγκεκριμένης υπόθεσης. Δεν μιλώ για γενίκευση εξορκιστών. Όμως εδώ, ακριβως αυτό το στοιχείο , η ψυχολογία του ιερέα απέναντι στην υπόθεση που κρατεί στα χέρια του, είναι που κάνει και το ρόλο ενδιαφέροντα και χρειάζεται κι ένα στιβαρό ηθοποιό κι εξηγείται απολύτως η επιλογή του ΡΑΣΕΛ ΚΡΟΟΥ.

Διότι στο σενάριο που βλέπω , και το οποίο υπογράφουν στα τελικά ο ΜΑΪΚΛ ΠΕΤΡΟΝΙ κι ο ΕΒΑΝ ΣΠΗΛΙΟΤΟΠΟΥΛΟΣ,καταλαβαίνουμε ότι  ξέρουν να δομήσουν σενάριο ,ξέρουν να στηρίξουν σεναριακή δόμηση. Δεν ξέρω ποια στοιχεία έχουν πάρει από το βιβλίο και από τις αρχικές σεναριακές πηγές, όπως επίσης και το γεγονός πως ο εξορκιστής Αρμοθ είναι υπαρκτό (?) πρόσωπο κι ότι σε βιβλία του βασίζεται το σενάριο και κατεπέκταση το έργο.

Εκείνο, που εμένα ως κριτικό με θέλγει και το στέλνω μήνυμα στους θεατές είναι  πως ξέρουν να καθοδηγήσουν σενάριο κι αυτή η αρχική φράση που μπαίνει στους τίτλους περί Σατανά κι Ανθρώπου είναι ένας θαυμάσιος μπούσουλας στην ουσια, για το έργο που θα δούμε Σε αυτή τη φράση βασίζεται κι η εξέλιξη του έργου καθώς και το σκάψιμο του κεντρικού χαρακτήρα, του εξορκιστή ιερέα, και με βάση αυτήν προχωρά και τις αναγωγές στο παρελθόν, στις ενοχές, στις επιβαρυμένες συνειδήσεις, στις ενδο-εκκλησιαστικές έριδες  και σχέσεις κλπ.

Ναι, μας ενδιαφέρει αυτός ο ιερέας ως κεντρικός ήρωας , έτσι όπως εξελίσσεται.

Στο δευτερο ημισυ , ωστόσο, του β’ μέρους, χάνεται η απογείωση, κατά την εκπνοή μόνο επανέρχεται κι υπενθυμίζει τα όσα εννοούσε η αρχική φράση κι ολοκληρώνει όσο μπορεί τον ψυχολογημένο χαρακτήρα του εξορκιστή, από πλευρας ψυχολογικής , όπως τόνισα, καθορίζοντας όμως και την επίγευση.

Ο ΡΑΣΕΛ ΚΡΟΟΥ είναι ηθοποιός με τρομερό εκτόπισμα. Τον έχω συγκρίνει, ως ΕΚΤΟΠΙΣΜΑ, με του Μαρλον Μράντο. Το εκτόπισμα!!Η φορά η πρώτη , που  το είχα διατυπώσει δημόσια σε κριτική, ήταν στο «MASTER AND COMMANDER» του Πήτερ Γουίερ.Προϊόν μελέτης όλων των ταινιών του που είχαν προηγηθείι. Τι εννοώ με το  αλα Μπράντο εκτόπισμα; Δεν είναι μόνο η πληθωρικότητα κι ο όγκος, μα είναι εκείνο το ιδιαίτερο στοιχείο που κάνει την παρουσία αισθητότατη, ακόμα και χωρίς να μιλήσει, χωρις να παίξει, κι ότι αυτούς τους ηθοποιούς δεν θα τους έβαζες ούτε στα ξεκινήματα της ασημότητας να παίξουν τον ταμία πίσω από το μπαρ. Θα έκλεβαν τα βλέμματα. Για αυτό και γίνονται πρωταγωνιστές με τη μία. Σαφώς και δεν είναι οι μόνοι, απλά συγγενεύουν μεταξύ τους στο είδος εκτοπίσματος.

Ο Ράσελ Κρόου, με την παρουσία του, τον όγκο του, εκείνη τη βαθιά φωνή του, το σπινθηροβόλο βλέμμα του, επιβάλει τον εξορκιστή του κι ως καλός ηθοποιός μπορεί και του βάζει και μια σειρά από αδιόρατες ειρωνείες που εμπνέονται από το ίδιο το σενάριο, και βέβαια από εκείνο το στοιχείο που δίνει στον ηθοποιό αυτές τις δυνατότητες και τις άδειες εμπλουτισμού. Ναι, αυτό που του βάζει ως χαρακτηριστικό στοιχείο   πως είναι παπάς με βεσπάκι.  Δεν έχει αφήσει τίποτε ανεκμετάλλευτο ο Κρόου, διότι ένας παπάς που κυκλοφορεί με βεσπάκι , είναι ένας πολύ ιδιαίτερος παπάς ο οποίος δεν θα σηκώνει και πολλά πολλά όταν εγκαλείται από το κονγκλάβιο..Και τα παρακάτω του αλλά και τα αναδρομικά του που έρχονται κι ολοκληρώνουν. Ναι, παππάς παρτιζάνος με βεσπάκι. Εχει συνείδηση τι παίζει ο Κρόου.

Το θριλερικό κομμάτι με τους εξορκισμούς και το παιδί  δεν είναι ανάλογο του ψυχολογικού μέρους του ιερέα, όμως, μπορεί μεν να μην φτάνει στα ύψη αλλά στην ψυχαγωγική αποστολή της ταινίας,  στο entertainment, τα φέρνει εις πέρας

.Να σταθώ και στον Πάπα του ΦΡΑΝΚ ΝΕΡΟ, ο οποίος δείχνει την πείρα των ποικίλων ειδών που καβαλά  στους ώμους του, να πω και για τον μόλις 11χρονο ΠΗΤΕΡ ΝΤΕ ΣΟΥΖΑ ΦΑΪΓΚΟΝΥ, που σαν αρσενική Λίντα Μπλαίρ (το κοριτσάκι του «Εξορκιστή) αλλάζει φωνές και κάποιοι μπορεί να πουν αν είναι ηθοποιία..Είναι ηθοποιία!! Διότι το παιδί είναι αυτό που παίζει, η φωνή του Σατανά είναι σαν ηχητικό εφφέ, δεν έχει να κάνει με τον ηθοποιό……. να σταθώ και στη φωτογραφία η οποια πετυχαίνει να είναι σκοτεινή αλλά κι ελκυστική (ΧΑΛΙΝΤ ΜΟΧΤΑΣΕΜΠ), και βέβαια το μοντάζ του ΜΑΤ ΕΒΑΝΣ, ο οποίος , έχει στις αποσκευές του και το «JOHN WICK 3»….

Σκηνοθεσία : ΤΖΟΥΛΙΟΥΣ ΕΪΒΕΡΥ. Ακόλουθος είδους, ωστόσο δεν εξαρτώνται όλα από εκείνον, ώστε να πούμε με σιγουριά κάτι ειδικότερο για τη Σκηνοθεσία του. Στεκόμαστε στο ότι  Σκηνοθεσία είναι Ολη η Ταινία… Κι ο νοών νοείτω…