Διότι τα «blockbuster» ως είδος, είναι περίπου σαν τις κωμωδίες. Με εξαίρεση τον «ΤΙΤΑΝΙΚΟ», που, εδώ που τα λέμε ήταν κι η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ενός είδους, ήταν η απόδειξη πως όταν ένα είδος έστω και «κατώτερο» φτάνει στην αρτίωση, τότε έχουμε ΤΕΧΝΗ, στα υπόλοιπα δεν βλέπουμε προκοπή. Ούτε στα Οσκαρ δεν φτάνουν που είναι και πιο εξοικειωμένη η εκεί Ακαδημία κι η συνολικότερη αντίληψη με το ψυχαγωγικό σινεμά. Πόσο μάλλον στην Ευρωπαική.
Κι εννοείται πως όταν αναφέρω τον όρο «blockbuster δεν εννοώ το … «Trasformers» αλλά το «ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ», το οποίο, όσοι το έχουν δει, τότε που παίχτηκε και δεν νομίζω (μπορεί να με απατά κι η μνήμη) να έκανε κανένα μεγάλο εισπρακτικό σουξέ,καταλαβαίνουν ότι μιλάμε για κάτι διαφορετικό. Κάποιοι μπορεί και να ανaρωτηθούν γιατί το τοποθέτησα σε αυτή την κατηγορία.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκει, με μόνη τη διαφορά ότι είναι «σοφιστικέ», όπως ανέφερα και πιο πάνω, θα τολμούσα να το χαρακτηρίσω και πιο «σοφιστικέ» από το «ΑΙ: Τεχνητή νοημοσύνη» που παρέδωσε ο Κιούμπρικ στον Σπήλμπεργκ. Συγγενεύουν τα δύο έργα, επειδή κι εδώ έχουμε να κάνουμε με την «τεχνητή νοημοσύνη» και με τον κόσμο των virtual και θα τολμήσω να πω ότι τούτο εδώ το βρίσκω ΚΑΙ πιο σκεπτόμενο από το άλλο μα και πιο συναισθηματικό στις αξίες του ,ίσως επειδή με πολύ διακριτικό τρόπο μας περνά στο συναίσθημα που κρύβεται κάτω από τις συμπεριφορές των ηρώων της ιστορίας.
Ενημερώνω στα γρήγορα γύρω από το story όσους (που μάλλον είναι αρκετοί….) δεν το έχουν δει πως ο ήρωας είναι ο νεαρός Κάμπελ, καμιά 25αριά χρονών, αστέρι της ηλεκτρονικής και του προγραμματισμού κομπιούτερ, που κερδίζει σαν σε διαγωνισμό ως έπαθλο να φιλοξενηθεί για μια εβδομάδα σε ένα απομονωμένο σύγχρονο άβατο, κάπου στα βουνά, οικοδεσπότης του οποίου είναι ένας genius τύπος της εταιρείας που δουλεύει ο νεαρός. Κι εκεί θα τον περιμένει μια μέγιστη έκπληξη αφού θα βρεθεί ενώπιον της δημιουργίας γυναίκας ρομπότ – είναι αυτό στο οποίο θα επιχειρήσει να τον μυήσει ο μυστήριος οικοδεσπότης. Το θέμα θα προκύψει όταν το ρομπότ θα φερθεί άλλο τόσο κι ως γυναίκα και επίσης όταν στον άντρα θα αφυπνιστούν συναισθήματα για τη γυναίκα αυτή, ακόμα κι αν πρόκειται για ρομποτο-κατασκευή.
Για να μη γίνει παρεξήγηση, σας μιλώ για τα συναισθήματα κι όχι για τι εικόνες και για τις διαδικασίες μέσα από τις οποίες ο πρωτόβγαλτος σκηνοθέτης αλλά καθόλου άπειρος στα κινηματογραφικά, που είναι και σεναριογράφος της ταινίας, ο ΑΛΕΞ ΓΚΑΡΛΑΝΤ, μας μυεί. Ο τύπος δείχνει ταλαντούχος κι έχει και καλή αφηγηματική συναίσθηση. Κυρίως στον τρόπο με τον οποίο εμφανίζει ένα – ένα, και με ποια σειρά, τα στοιχεία που θα συνθέσουν την ιστορία αλλά και το μυστήριο πέπλο που τυλίγει τον απομονωμένο, πολυτελή χώρο στο οποίο συμβαίνει το δρώμενο. Τόσο το γράψιμο του όσο κι η σκηνοθετική του ματιά σαφώς και διαφορίζονται από το παραδοσιακό blockbuster, παρόλο ότι η ταινία ως τέτοια, κανονίστηκε να «πουληθεί».
Είμαι περίεργος να δω πως θα γίνει δεκτή κι αν την περιμένει κάποια τύχη. Τα πρώτα μηνύματα, από την απονομή των «τεχνικών» βραβείων της Ευρωπαικής Ακαδημίας δεν ήταν ενθαρρυντικά- δεν προτιμήθηκε σε καμία τεχνική κατηγορία. Εδώ δράττομαι της ευκαιρίας για πολλοστή φορά και με την ιδιότητα του μέλους να δηλώσω ότι δεν συμφωνώ με αυτή την πρωτοβουλία των τελευταίων ετών να αποφασίζονται από ολιγομελή κριτική επιτροπή κι όχι από το σύνολο των μελών τα τεχνικά βραβεία δηλαδή της φωτογραφίας ,του μοντάζ, της σκηνογραφικής διεύθυνσης, των κοστουμιών , της μουσικής και του ήχου. θα μπορούσε να συμβαίνει το αντίθετο: Η ολιγομελής επιτροπή να κάνει τις προτάσεις, τις υποψηφιότητες δηλαδή, από εξειδικευμένες ομάδες των σχετιζόμενων κλάδων και το σύνολο των μελών να ψηφίζει ώστε να δικαιολογείται κι ο όρος «Ακαδημία». Κάποτε συνέβαινε να ψηφίζουμε ΟΛΑ τα μέλη για ΟΛΕΣ τις υποψηφιότητες, για όλες τις κατηγορίες δηλαδή, κάτι που επίσης δεν είναι σωστό διότι δεν είμαστε όλοι μας εξίσου ΕΙΔΙΚΟΙ σε όλους τους τομείς. Τελικά, από το ένα άκρο περάσαμε στο άλλο.
Όπως επίσης, για να μείνω στην ταινία, δεν θα μπορέσουμε να επιβραβεύσουμε, έστω με υποψηφιότητα τον θαυμάσιο ΟΣΚΑΡ ΑΙΖΑΑΚΣ για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι «Ευρωπαίος» (όπως και την Τζέιν Φόντα στη «Νιότη» και πολλούς άλλους καλλιτέχνες – όχι μόνο ηθοποιούς- που εργάζονται στο ευρωπαικό σινεμά χωρίς να είναι ευρωπαικά και τα διαβατήρια τους). Ο Οσκαρ Αιζαακς δίνει το δικό του τόνο στο ρόλο του «μυστήριου» οικοδεσπότη, επίσης και το παλικαράκι που παίζει τον προγραμματιστή, ο ΝΤΟΜΑΝΛ ΓΚΛΙΖΟΝ, είναι αξιοπρόσεκτος και φυσικά ξεχωριστή μνεία οφείλεται στην ΑΛΙΣΙΑ ΒΙΚΑΝΤΕΡ, που ανακαλύφθηκε πρόσφατα από Ευρώπη κι Αμερική ταυτόχρονα, και γυρίζει τη μία ταινία κατόπιν της άλλης κι είναι πράγματι έξοχη. Οι δύο τελευταίοι μπορούν να αγωνιούν μέχρι τη βραδιά της ανακοίνωσης των υποψηφιοτήτων (7 Νοεμβρίου) διότι είναι αμφότεροι Ευρωπαίοι.
Χαίρομαι πάντως που καθιέρωσα στο PANTIMO και την κατηγορία «Β’ ΠΡΟΒΟΛΗ» διότι δίνει τη δυνατότητα να επανεξετάζονται και να υπενθυμίζονται οι ταινίες κι ο κόσμος να τις ανακαλύπτει έστω και καθυστερημένα. Μια τέτοια ταινία θεωρώ πως είναι το «Από μηχανής» που αξίζει υπενθύμισης .
