Τι συνέβη; Τι μεσολάβησε και παρατηρήθηκε απότομα αυτή η μεταστροφή; Η πρώτη, πρόχειρη απάντηση που μπορώ να δώσω περιλαμβάνει τη λέξη «ΧΡΟΝΟΣ». Είναι η στιγμή που παρεμβαίνει ο ΧΡΟΝΟΣ και δείχνει την τεράστια δύναμη του στην οποία δεν μπορεί να αντισταθεί ο Ανθρωπος. Είναι η στιγμή που εμφανίζεται μία ταινία και έρχεται ο ΧΡΟΝΟΣ να δηλώσει μέσω αυτής κάποια αποκατάσταση αξιών.
Η ταινία αυτή είναι το «CREED».
Και,χωρίς κανένα πρόσχημα, το «CREED» μεταβάλλεται σε ταινία Σταλόνε κι ας μην είναι πρωταγωνιστής, ας μη λέει το έργο τη δική του ιστορία.
Δεν είναι η δική του «ιστορία» επειδή αυτή τη φορά ο «Ρόκυ» του λειτουργεί ως supporting. Στον κεντρικό ήρωα Κρηντ, γιό του Αφρο-Αμερικάνου αντιπάλου του Απόλο Κρηντ, που πέθαινε στο ρινγκ στο «Ρόκυ Νο4». Ο γιός αυτός, που τον παίζει ο ΜΑΙΚΛ ΤΖΟΡΝΤΑΝ (όχι ο μπασκετμπολίστας!) , που έχει ζήσει στο περιθώριο, στα αναμορφωτήρια, εδώ κι εκεί, δεν ανακαλύπτει μόνο πως είναι γιός εκείνου του θρύλου αλλά κι ότι διαθέτει κάτι στο DNA του από εκείνον που έως την είσοδο στην κεντρική ιστορία , δεν είχε συνειδητοποιήσει από πού πήγαζαν οι ορμές του κι η επιθετική του διάθεση. Όταν το συνειδητοποιεί, θέλει να ζήσει ως αυτός που του προστάζει το DNAτου. Και καταφεύγει στον παλιό αντίπαλο του πατέρα, τον Ρόκυ Μπαλμπόα. Και του ζητεί να τον προπονήσει.
Κι ο Ρόκυ είναι ο Σταλόνε αλλά ένας Ρόκυ κουρασμένος από τη ζωή, το χρόνο, τα βάσανα, μα και τις επιτυχίες αλλά και τις απώλειες. Κι αναλαμβάνει ενπάση περιπτώσει να κάνει εκείνο που του έκαναν όταν ξεκίναγε νεαρός πυγμάχος ο ίδιος, του περιθωρίου και της φτωχοσυνοικίας στη Φιλάδελφεια.
Και κατά ένα περίεργο τρόπο πυροδοτούνται παράξενα συναισθήματα αγάπης και συμπόνοιας προς τον Συλβέστερ Σταλόνε ως «Ρόκυ» από την στιγμή που εμφανίζεται. Και όσο προχωρεί το φιλμ τόσο κι πυρετός ενθουσιασμού για το άτομο του, για το πρόσωπο του, ανεβαίνει.
Είναι για το «Ρόκυ»; Είναι για τον Σταλόνε; Είναι και για τους δύο μαζί και ταυτόχρονα; Είναι για την ανακάλυψη πως εκπροσωπούν κάποιες αξίες που στο σινεμά τις έχουμε χάσει κι όταν τις είχαμε δεν τις λογαριάζαμε ή ειρωνευόμασταν εκείνους που τις αναγνώριζαν; Είναι για το ότι υποχρεωνόμαστε τώρα να παραδεχτούμε ότι ο «ΡΟΚΥ» ήταν μια από τις καλύτερες αμερικάνικες ταινίες των 70ς; Κι όταν πήρε το Οσκαρ θεώρησαν φρόνιμο να το ειρωνευτούν για να αναγνωρίσουν εκείνο που του είχε αναγνωρίσει του φιλμ από τότε η Ακαδημία, ένα συνδυασμό Ηλία Καζάν με Φρανκ Κάπρα σε μεγαλύτερη δόση; Είναι γιατί κι ο Σταλόνε μετά την επιτυχία του πρώτου φιλμ , δεν θέλησε να αφήσει ανεκμετάλλευτο ένα τέτοιο ήρωα (διότι αν η επιτυχία σε βάλει στο μάτι δεν μπορείς μετά εύκολα να της ξεφύγεις) και τον πλάκωσε στις «συνέχειες»; Είναι γιατί κι οι συνέχειες, κι ας μην είχαν την καλλιτεχνική παρθενικότητα του πρώτου φιλμ, ήταν γυρισμένες αξιοπρεπέστατα κι όλες είχαν κάτι να συμπληρώσουν πάνω σε αυτό που ήταν ο «Ρόκυ»; Διότι ο «Ρόκυ» δεν ήταν ένας που από το τίποτα νικούσε, μα ένας που έβαζε στοίχημα με τον εαυτό του πως «αν καταφέρω όμως αύριο στον αγώνα στον 13ο γύρο να σταθώ όρθιος τότε θα σημαίνει πως ήμουν κάποιος, πως δεν ήμουν ένας ακόμα αλήτης»; Όπου αυτή η φράση συγκινεί κάθε φορά που παίζεται η πρώτη ταινία (την απευθύνει στην Αντριαν, την αγαπημένη του, την παραμονή του μεγάλου αγώνα) και πάνω σε αυτή τη φράση εστιάζεται η «φιλοσοφία του Ρόκυ» και την ακολούθησαν κι οι άλλες ταινίες; Είναι που έκανε παράλληλα και τον «Ράμπο» κι έτυχε και κείνος να του «κάτσει» εισπρακτικά όπου κι ο Ράμπο δεν ήταν για ειρωνεία τουλάχιστον στο ξεκίνημα, ήταν ένας απόμαχος του Βιετνάμ που επέστρεφε ταραγμένος και μετέφερε το Βιετνάμ και το θάνατο στην αμερικάνικη πολίχνη του. Μα κι ο δεύτερος «Ράμπο», δεν ήταν το στραβό μήνυμα που περνούσε η εποχή Ρίγκαν αλλά ένα έργο που έκανε κριτική στην αμερικάνικη κυβέρνηση για το ότι είχε ξεπουλήσει τους Αμερικανούς αιχμαλώτους . Εκεί πάνω είχε πιάσει τη φλέβα του κόσμου.
Κι ήταν κι οι ειρωνείες για όλα αυτά, ήταν κι η συνεχιζόμενη καριέρα, ήταν το ότι αποτελούσε εύκολο στόχο και ξόρκιζε πολλές ευκολίες να ειρωνευτείς τον Σταλόνε για εκείνη την «ακατέργαστη» ομιλία κι εκείνο το μάτι που δεν θύμιζε ρολίστα ολκής; Τσάμπα ειρωνείες για λάθος σκοπούς. Δεν ήταν ρολίστας ο Σταλόνε. Κι ούτε βγήκε να το διεκδικήσει.
Και τώρα, σε τούτο το φιλμ, επαναλαμβάνω χωρίς να είναι ο κύριος πρωταγωνιστής, θαρρείς και με την εμφάνιση του και τον χειρισμό του «Ρόκυ» του σαν να ξυπνά στον κόσμο ενοχές που πρέπει ο τελευταίος να ξορκίσει.
Επειδή αποδεικνύει και μια συνέπεια με τον εαυτό του; Επειδή στο «Ρόκυ» του, που ο ίδιος συνέλαβε, (δικό του σενάριο ήταν κι η πρώτη ΚΑΛΗ ταινία),έδωσε διάσταση στο χρόνο και τον φτάνει μέχρι το τέλος του; Του φτιάχνει και τέλος; Κι αυτό το τέλος είναι τόσο ανθρώπινο όσο ήταν και το ξεκίνημα; Είναι που ωρίμασε κι ο ίδιος ως άνθρωπος και μπορεί κι εναποθέτει συναισθήματα φινάλε στον ήρωα του; Είναι επειδή στο μεταξύ έχουν κυκλοφορήσει οι φήμες, ύστερα από τόσα χρόνια καριέρας πως ο «σκληρός» Σταλόνε είναι «καλότατος» και γλυκύτατος άνθρωπος, που όσοι δούλεψαν μαζί του έχουν να λένε για αυτόν τα καλύτερα; Είναι γιατί στα γεράματα πριν μερικά χρόνια μάζεψε όλους τους απόμαχους μα και τους καινούργιους των ταινιών δράσης κι έφτιαξε τους «αναλώσιμους»- ένα φόρο τιμής στους πρωταγωνιστές του περιφρονημένου είδους, του action movie; Είναι που τον εκτιμά ο Ντε Νίρο και του κάνει supportσε ταινίες; Είναι αυτός; Είναι ο Ρόκυ; Είναι το star performance που το εξέλιξε μέσα από ένα ρόλο; Η μήπως είναι και κάτι μοναδικό που δεν ξανάγινε πάνω σε αυτή τη σχέση ηθοποιού-ρόλου-alter ego;
Μη κι είναι ο ΧΡΟΝΟΣ που τα έβαλε όλα σε μια σειρά; Διότι, όπως τα σκέφτομαι, κι όπως είδα και την ταινία ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ, μόνο το ΧΡΟΝΟ μπορώ να παραδεχτώ ως ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ του «CREED» να προσφέρει στο Σταλόνε το χρυσό ρόλο μιας ολοκλήρωσης!!
Από ένα τέτοιο «Σκηνοθέτη», τι άλλου είδους κριτική μπορείς να γράψεις για την ταινία «Του»;
Ζητώ συγγνώμη από τον επίσημο σκηνοθέτη της ταινίας ΡΑΙΑΝ ΚΟΥΓΚΛΕΡ αλλά την ταινία «Creed» μοιάζει να την έχει σκηνοθετήσει περισσότερο ο χρόνος παρά ο ίδιος κι ας μην έχει κάνει καθόλου κακή δουλειά- το αντίθετο. Μα ο χρόνος δεν έκανε άσχημο παιχνίδι και στο σκηνοθέτη του πρώτου «Ρόκυ», τον τότε ανερχόμενο ΤZON ΑΒΙΛΝΤΣΕΝ, που πήρε το ΟΣΚΑΡ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ, δεν έκανε καμία επιτυχία στη συνέχεια και το μόνο όνομα που συνεχώς ξεχνάνε όταν αναφέρονται στο «Ρόκυ» είναι του σκηνοθέτη. Και «Ρόκυ» να μη σημαίνει τίποτε άλλο εκτός από Σταλόνε; Κι ο Σταλόνε να είναι ο μόνος από το «Ρόκυ» που δεν έχει προσωπικό Οσκαρ; Μα γίνεται να μη δώσουμε credit στο χρόνο για όλη αυτή την περίπτωση;