Η ταινία αυτή φέρει την υπογραφή του ΠΑΟΛΟ ΒΙΡΤΖΙ’ που είναι εκ των σημαντικοτέρων της σημερινής Ιταλίας αλλά στην Ελλάδα τον λοιδορούν οι κολλημένοι του auter-ισμού που αναζητούν από την Ιταλία του 2016 την Ιταλία της δεκαετίας 60. Και τις ταινίες του ΠΑΟΛΟ ΒΙΡΤΖΙ’, τις λίγες που ήρθαν, οι συνήθεις ύποπτοι τις διέσυραν με μεγαλύτερη πρόκληση το αριστούργημα «ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ».
Όμως τόσο ο Βιρτζί όσο κι αυτή η ταινία, η «Τρελή Χαρά» , είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα αυτού που γράφω συχνά, πυκνά κι επαναλαμβανόμενα περί του τι ζητά η σημερινή ιταλική κινηματογραφία από τον κινηματογράφο.
ΔΕΝ αναζητά auteus, εξού και ξεβολεύονται οι «συνήθεις», είναι κινηματογράφος, ο τωρινός ιταλικός, θεμάτων όπου η αναζήτηση του αφορά στα καλά έργα, στα καλά σενάρια, στα ενδιαφέροντα ΘΕΜΑΤΑ.
Ο Βιρτζί πάντως διαθέτει προσωπικότητα και , κάνει έργα , στα σενάρια των οποίων συμμετέχει κι ο ίδιος, που κεντούν τον κλαυσίγελο μέσα από μια σπουδαία αφήγηση, με θεματική έμπνευση βγαλμένη από τη ζωή. Κοντολογίς, η παράδοση του ιταλικού νεορεαλισμού έχει μετεξελιχθεί αλλά στη βάση της παραμένει ανθρώπινη κι ανθρωποκεντρική.
Η «Τρελή Χαρά» λοιπόν είναι εξαιρετικό δείγμα του τωρινού ιταλικού κινηματογράφου και του σκηνοθέτη αυτού. Και άγια έπραξαν που την αγόρασαν και κάποια ώρα πρέπει να γίνει ένα συνολικό omaggioστις ταινίες του Βιρτζί διότι οι Ελληνες θεατές λόγω κριτικών και επηρεαζομένων εξ αυτών, διανομέων, έχουν χάσει πολλά επεισόδια από τον ιταλικό κινηματογράφο και χωρίς να φταίνε, είναι πίσω. Ναι είμαστε πίσω. Διότι και σε αυτό το έργο του Βιρτζί, επειδή αγνοούν τους κανόνες δραματουργίας και του τι σημαίνει «κορύφωση», θα γράψουν πάλι καμιά «πατατιά» (συγνώμη από τις υπερ-αγαπημένες μου πατάτες) πως «εκβιάζει τη συγκίνηση» και λοιπές αηδίες. Εκτός αν δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν πολύ τον διανομέα.
Η «Τρελή χαρά», στο επίθετο «τρελή» έχει την κυριολεκτική έννοια κι όχι του ξεφαντώματος. Κι είναι political incorrect.
Ω, ναι! Διότι- κι εδώ πάμε στην ιταλική ζωή και πραγματικότητα- έχει κάθε λόγο να μη φοβάται να είναι «incorrect» αφού στην Ιταλια η Ψυχιατρική βρίσκεται σε πολύ μεγάλη ανάπτυξη κι εξέλιξη εδώ και πολλά χρόνια κι οι κινήσεις που έχουν γίνει στη χώρα αυτή από επιστήμονες εδώ και δεκαετίες είναι «να ανοίξουν τα ψυχιατρεία».
Είναι ένα μεγάλο θέμα και μια πολύ μεγάλη συζήτηση.
Όταν είχα κάνει το «TuttoItalia» με αφιέρωμα στις σύγχρονες ιταλικές ταινίες είχα παίξει ένα φιλμ, το «SIPUOFARE» (σκηνοθεσία ΤΖΟΥΛΙΟ ΜΑΝΦΡΕΝΤΟΝΙΑ) που ήταν πάνω σε αυτή την κίνηση.
Το φιλμ του Βιρτζί δεν είναι πάνω σε καμία «κίνηση» αλλά κουβαλά εντός του την Ιταλία και το θέμα. Μαζί με αυτό και την προκατάληψη.
Η ιστορία δεν είναι ούτε ρεπορταζιακή ούτε «διδακτική», είναι όμως ανθρώπινη κι αισθαντική αλλά κι αστεία σε πολλά σημεία όπου έχει ως ηρωίδες δύο τροφίμους καταστήματος ψυχιατρικού. Η μία, η Βαλέρια, που την παίζει ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΆ, με άφθονη δόση χιούμορ και με αβίαστο τρόπο κι άνεση η ΒΑΛΕΡΙΑ ΜΠΡΟΥΝΙ ΤΕΝΤΕΣΚΙ , είναι μια μεγαλοπιασμένη, που επιδιώκει φιλίες με ένα φρικιό, το οποίο είναι σε απόλυτη «κόντρα» κατάστασης, κουβαλά πίσω της ένα τρομακτικό σύμπλεγμα, είναι αυτοκαταστροφική, αντικοινωνική και με μια σχετική επιθετικότητα και την παίζει η ΜΙΚΑΕΛΑ ΡΑΜΑΤΖΟΤΙ η οποία είναι επίσης πολύ καλή. Θα ήθελα να σταθώ στην Ραματζότι, ευνοούμενη πρωταγωνίστρια του Βιρτζί, ο οποίος έχει βαλθεί να την κάνει σοβαρή ηθοποιό κι όλο και την ανεβάζει ποιοτικά, από ταινία σε ταινία, λύνοντας την λίγο λίγο και την έχει φέρει, ειδικά σε τούτο το φιλμ, σε αξιοπρόσεκτο σημείο. Αν και σε κάποιες στιγμές θυμίζει την Χίλαρυ Σουάνκ στον τρόπο που παίζει το επιθετικό φρικιό της.
Οι δύο αυτές γυναίκες θα συνάψουν μια σχέση φιλίας αλλά….ΑΛΛΑ…. δεν έχει σχέση με τα ψυχοβγαλτικά που μπορεί να φοβάται ο καθένας όταν πρόκειται για ταινίες τέτοιων θεμάτων. Αντίθετα, η ταινία είναι διαποτισμένη με χιούμορ, περνά με άνεση από το δραματικό στο ιλαρό και χαλαρό κι οι κλιμακώσεις γίνονται αβίαστα και φυσικά είναι ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ και ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΕΣ για να συναισθανθεί ο άνθρωπος που πήγε στο σινεμά αυτό που βλέπει.
Εξαιρετικά γραμμένο και σκηνοθετημένο, με «φόβισε» στην αρχή όταν είδα στους τίτλους συνεργασία του Βιρτζί με την ΦΡΑΝΤΣΕΣΚΑ ΑΡΚΙΜΠΟΥΤΖΙ, η οποία ανήκει στο είδος που έχει «καταπέσει» στην Ιταλία, αυτό των φεστιβαλικών auter-ιστών, κι όσες ταινίες της είχα δει δεν μου είχαν αρέσει καθόλου.
Ο Βιρτζί όμως τόλμησε τη συνεργασία και την έφερε και στα νερά του διότι το ίδιο πράγμα αν το έκανε μόνη της η Αρκιμπούτζι χωρίς τον Βιρτζί, θα ήταν για να γράψουν καλά οι «αστεράκηδες» αλλά να μη θέλει να το δει άνθρωπος.
Το φεμινιστικό της Αρκιμπούτζι που είναι γνήσιο και τοποθετημένο στο Ιδρυμα, γίνεται από τον Βιρτζί μια αληθινή μαεστρία. Οι σεναριακές σκηνές που διαδέχονται η μία την άλλη είναι ένα θαύμα γραφής κι εσωτερικού ρυθμού, όπου όσο προχωρά η ταινία τόσο κι «ανεβάζει» τις διαθέσεις του θεατή, μυώντας μας στο «ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΑ» και στην εξ αυτής φυγή. Κι όταν φτάνουμε στις κλιμακώσεις έχουμε γνωρίσει τόσο καλά τα πρόσωπα, έχουμε ενθουσιαστεί με τις ασυμβίβαστες συμπεριφορές τους, με τα καλαμπούρια τους, με τις αποδράσεις τους και με τα σχετικά τους, έχουμε κατανοήσει πλήρως τον περίγυρο της μιάς και το πρόβλημα της άλλης, τα οποία μας δίνονται σε πολύ σωστή δοσολογία, ώστε να απολαύσουμε και το δράμα στο τέλος, αυτό που κάποιοι λένε μελό αλλά οι καλλιτέχνες οι πραγματικοί όχι μόνο δεν το φοβούνται αλλά ξέρουν πως χωρίς δραματική κορύφωση, έχεις έργο ημιτελές.
Τόσο τα χρώματα που έχουν επιλεγεί για τους χώρους, είτε εσωτερικούς είτε εξωτερικούς, καθώς κι οι φωτισμοί τους από τη φωτογραφία, φτιάχνουν αίσθηση χαρούμενη κι όχι «ψυχιατρική». Οι δε ηρωίδες ώρες και στιγμές μας θυμίζουν Θέλμα και Λουίζ του ψυχιατρείου , μια κι εκείνες οι δύο Αμερικανίδες ηρωίδες που συνέλαβε η ΚΑΛΙ ΚΟΥΡΙ και σκηνοθέτησε ο ΡΙΝΤΛΕΗ ΣΚΟΤ, έχουν δημιουργήσει σεναριακό αρχέτυπο! (Μην μπερδεύετε το αρχέτυπο με την αντιγραφή ή τη μίμηση, επειδή τα μπερδεύουν κάποιοι…. Φωστήρες)
Η «Τρελή Χαρά» είναι ταινία ανακούφισης ακόμα κι όταν ο θεατής συμπάσχει με το δράμα των ηρωίδων και κυρίως της Ντονατέλα, του «φρικιού» που λέγαμε. Διότι θα τον ισορροπήσει η άλλη ηρωίδα, η «φευγάτη», που επίσης κουβαλά το «φορτίο» της αλλά το διαχειρίζεται με διαφορετικό τρόπο.