Και τη χαρακτηρίζω «έκπληξη» επειδή δεν είχαμε ακούσει πολλά προκαταβολικά για αυτήν, δεν είχε διαφημιστεί καταλλήλως από οργανωμένο publicity κι επειδή το όνομα του σκηνοθέτη ΜΑΤ ΡΟΣ δεν ήταν ως αυτή τη στιγμή όνομα μαρκίζας!

Μόνο τον ΒΙΓΚΟ ΜΟΡΤΕΝΣΕΝ γνωρίζαμε κι έχουμε κι εδώ μια δεύτερη ευχάριστη έκπληξη, όχι επειδή είχε κανείς αμφιβολία για την αξία του ηθοποιού αλλά επειδή εδώ θα τον βρίσκαμε στα ΚΑΛΥΤΕΡΑ του! Ανανεωμένος πέρα για πέρα, ώριμος ως ηθοποιός για να του βγάζει κανείς το καπέλο, παίζει τον ρόλο από όλες τις μεριές του, αναδεικνύει και την τελευταία ίνα λεπτομέρειας κι όλα αυτά τα διδάσκει ερμηνευτικά με αφοπλιστική λιτότητα ενώ έχει ξανανιώσει κι εμφανισιακά- όταν προς το τέλος του φιλμ, σύμφωνα με τις ανάγκες του σεναρίου ξυρίζει τα γένια, θαρρείς κι έχει νεάσει κατά 10 χρόνια! Η απόλυτη ανανέωση. Και λάμπει κι αστράφτει ως αληθινός ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ. Σε ένα έργο που είναι όλο πάνω του!

Και παίρνει πάνω του, με το παίξιμο του, την άνεση του και την εμφάνιση του, όλα τα σύνθετα στοιχεία του εκπληκτικού σεναρίου που είναι κι η βάση για όλο αυτό.

Διότι έχουμε ένα σενάριο υποδειγματικό, ο ήρωας του οποίου έχει «θέσεις», θέσεις δικές του, πάνω σε αυτές τις θέσεις κτίζεται δραματικά και δραματουργικά η ιστορία και συγχρόνως δεν αφήνει ανεκμετάλλευτο τον αντίκτυπο αυτών των θέσεων στους δορυφορικούς χαρακτήρες που  πλαισιώνουν τον κεντρικό ήρωα ο οποίος είναι κι όλο το έργο κι επιπλέον προβάλλει, μέσα από τους άλλους χαρακτήρες, και τις δικές τους θέσεις οι οποίες αντίκεινται στα όσα πρεσβεύει ο ήρωας. Όπως ας πούμε ο ρόλος του πεθερού που τον παίζει επίσης έξοχα ο ΦΡΑΝΚ ΛΑΝΤΖΕΛΑ και που είναι τόσο ολοκληρωμένος πάνω σε αυτό που ο ίδιος πρεσβεύει και φτάνει στο σημείο να προκαλεί διλήμματα στον κεντρικό χαρακτήρα. Ωραίο γράψιμο supportingρόλου που χρειάζεται στο σενάριο ως κινητήριος μοχλός για τον ήρωα και την ιστορία.

Η υπόθεση έχει ως κεντρικό ήρωα ένα πατέρα που μεγαλώνει τα έξη παιδιά του στο δάσος, κατάλοιπο χίπικης αντίληψης, άνθρωπος αριστερών θέσεων που κάνει πράξη στη ζωή αυτά που διατυπώνει στη θεωρία. Η ζωή όμως ακολουθεί τους δικούς της κανόνες και δεν είναι εύκολο να της βγάζουμε τη γλώσσα. Διότι η γυναίκα του με την οποία είχαν ίδιες αντιλήψεις αργοπεθαίνει σε ένα νοσοκομείο κάπου μακριά και στη συνέχεια αυτοκτονεί. Και θέλουν τόσο αυτός όσο και τα παιδιά του να πάνε στην κηδεία της, για την οποία έχει αφήσει η μακαρίτισσα συγκεκριμένη διαθήκη για το πώς θέλει να το τελετουργικό της αλλά ο συντηρητικός πατέρας της, πεθερός του ήρωα και παππούς των παιδιών, που είναι το ακριβώς αντίθετο σε ιδέες, κοινωνική στάση και status θέλει να επιβάλει το δικό του.

Η μεγάλη αξία στο σενάριο είναι οι λεπτομέρειες από τις οποίες περνά η όλη κατάσταση κι από τις οποίες περνούν όλα τα πρόσωπα, όχι μόνο οι μεγάλοι αλλά και τα έξη παιδιά. Το έργο, όσο κι αν παρακολουθεί από κοντά το θέμα κι είναι υποχρεωμένο να ταυτίζεται με τις θέσεις του ήρωα διότι αν ήταν ενάντιο θα ήταν διαφορετικά γραμμένο και δομημένο εν τούτοις προβάλλει έντεχνα και τα διλήμματα κι αυτό είναι το τέλειο που συμβαίνει μια και πρόκειται για σενάριο με ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Κι οι άνθρωποι έχουν στη ζωή τους διλήμματα, ακόμα κι όταν πιστεύουν βαθιά σε μια ιδέα αλλά συναισθάνονται και τον αντίκτυπο της. Αυτά, όταν έχουν συνείδηση. Ο ήρωας έχει συνείδηση κι αυτά όλα είναι που κάνουν τα πρόσωπα του δράματος Χαρακτήρες, με το Χι Κεφαλαίο, κι όχι μαριονέτες που κινεί τους σπάγκους τους ο σεναριογράφος τους -ή ο σκηνοθέτης τους, κατά τη θεωρία του auteur.

Αυτό λοιπόν το σενάριο, ο ΜΑΤ ΡΟΣ, ο σκηνοθέτης του φιλμ, το έχει «μεταβάλει» σε όμορφη ταινία. Από ρυθμό, από φωτογραφία, από ηθοποιούς, από μουσική, από επεισόδια που διαδέχονται το ένα το άλλο και όλο κι ανεβάζουν τη διάθεση ενώ πάνε διαρκώς την ιστορία μπροστά. Κι ο Ματ Ρος είναι αυτός που έχει γράψει ΚΑΙ το σενάριο, δηλαδή auteur επί της ουσίας κι όχι επί της… φεστιβαλικότητας, όπου σενάριο με σκηνοθεσία τα έχει κάνει ένα κι αδιαίρετο . Δεν της βρήκα ούτε ένα ψεγάδι. Ούτε ένα! Είναι το καλό αμερικάνικο σινεμά, που όλο και λιγοστεύει τα τελευταία χρόνια και μας θυμάται το τελευταίο δίμηνο πριν από τα Οσκαρ.

Σημαία του φιλμ- το ξανατονίζω και κλείνω- είναι ο ΒΙΓΚΟ ΜΟΡΤΕΝΣΕΝ.