Κι ύστερα, τα βαριόμουν, τα παρατούσα και πέρναγε σαιζόν ολόκληρη χωρίς να έχω δει κανένα!

Φέτος, όμως, ύστερα από κάποια χρόνια, είπα να δω επειδή χάρηκα που ξανάνοιξαν δουλειές. Είδα τα σήριαλ να διαφημίζονται το ένα μετά το άλλο, εκεί που είχε πέσει «στέγνα» και πείνα στους προηγούμενους τελευταίους χειμώνες, και το είδα θετικά. Να φάνε οι ηθοποιοί κι οι σεναρίστες κι οι σκηνοθέτες κι οι τεχνικοί μια μπουκιά ψωμί, αν κι αυτό που εύχομαι επί του συγκεκριμένου είναι ΚΑΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ. Διότι στο χώρο της τηλεόρασης, όπως και των εφημερίδων, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, γνωρίζω πολύ καλά ότι έχει επικρατήσει απολύτως η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, που εξευτέλισε κάθε έννοια Εργατικού Δικαίου  και συλλογικής σύμβασης εργασίας κλπ, κι οι ηθοποιοί όπως κι οι άλλοι καλλιτέχνες μπορεί να βρήκαν δουλειά ξανά αλλά δεν είναι βέβαιο κι ότι θα πληρωθούν….

Ευχάριστο λοιπόν που ξανάρχισαν τα ελληνικά σήριαλ  αν κι από ό, τι βλέπω, σε κάποιες περιπτώσεις, έχει βάλει το χεράκι της κι η Κύπρος και ορισμένα από αυτά φαίνονται σαν συμπαραγωγές. Αλλωστε, στα προηγούμενα δύο χρόνια της στέρησης, οι Ελλαδίτες ηθοποιοί μετακόμισαν στην Κύπρο κι εκεί βρήκαν δουλίτσα κι όχι μόνο οι ηθοποιοί . Παρένθεση: Όταν μιλάμε για την Κύπρο δεν αποκαλούμαστε οι από εδώ «Ελληνες» κι εκείνοι «Κύπριοι». Κι οι Κύπριοι ,Ελληνες είναι! Με τη διαφορά ότι μια διεθνής συνθήκη τους έχει υποχρεώσει να δρουν αυτόνομα. Οι από εδώ, σε αναφορά με τους Κύπριους, αποκαλούμαστε «Ελλαδίτες», Ελληνες δηλαδή της  εντός των γεωγραφικών ορίων της Ελλάδας  επικράτειας. Κλείνει η παρένθεση.

Χάρη στην Κύπρο, λοιπόν, βρήκαν δουλειά οι Ελλαδίτες στα χρόνια της κρίσης και με συνδρομή  Κύπρου ανασταίνονται και πάλι κάποιες ελληνικές σειρές. Οπωσδήποτε αυτό γεννά και μερικές απορίες σχετικά με το γιατί η πτωχευμένη Ελλάδα ναυάγησε τηλεοπτικώς ενώ η επίσης  πτωχευμένη Κύπρος καταφέρνει και κάνει δουλειές. Μήπως κάποια «πλυντήρια» εξακολουθούν να παραμένουν ανοιχτά στο Νησί κι απλώς άλλαξαν χέρια ή παρεισφρήσανε και καινούργιοι …νεμόμενοι; Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για την τηλεόραση, να εξηγούμαι δηλαδή για να μην παρεξηγηθώ.

Αυτά λοιπόν που κάθισα κι είδα , σταμάτησαν την αισιοδοξία μου στα trailer. Στο γεγονός δηλαδή ότι ξανανοίγουν δουλειές. Κι όπως φαίνεται πολύ γρήγορα θα βαρεθώ κι εφέτος. Φερειπείν, με τη «Δικαίωση» του Mega, δεν βλέπω να μακροημερεύει η σχέση μας. Αντε ένα επεισόδιο ακόμα και …basta cosi. Ούτε η υπόθεση με τραβάει, ούτε την περιέργεια μου κίνησε, ούτε κάποια ίντριγκα μου άναψε φιτίλια, το δε παίξιμο επί του συνόλου είναι κάκιστο. Μάλλον δεν φταίει τόσο το παίξιμο όσο το casting. Εχει δίκιο ο φίλος casting director Μάκης Γαζής που κάνει κάθε τόσο απέλπιδες αναρτήσεις στο  facebook περί casting στην Ελλάδα και περί «οντισιόν» και σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αντιλαμβάνομαι πόσο δίκιο έχει.

Είδα και τα κωμικά, όπου εδώ πήγαν αντίθετα τα πράγματα, χάρη σε κάποιους ηθοποιούς.  Στο «Μάνα Χ Ουρανού» (Mega) παίζουν με κάποια χάρη ενώ στο «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα»  στο Alpha,απόλαυσα μια σκηνή ανάμεσα στον Βλαδίμηρο Κυριακίδη και την Δάφνη Λαμπρόγιαννη, όπου ο πρώτος επινοεί τον τόνο κι η συμπρωταγωνίστρια ακολουθεί και συντονίζεται: Μια σκηνή όπου τρώει κατά λάθος εκείνος την κρέμα που είχε ετοιμάσει εκείνη για τη μούρη της και την είχε βάλει να παγώσει στο ψυγείο. Την κρέμα….

Είδα και τις «Τρίχες» και προς στιγμήν δεν θέλω άλλο, ίσως το ξαναπιάσω αργότερα σε κάποιο «ζάπινγκ»

Σε ένα μόνο στάθηκα κι αποφάσισα να το παρακολουθήσω μέχρι να βαρεθώ διότι έχω και το προσόν-ελάττωμα-προσόν- να βαριέμαι γρήγορα.  Κι αυτό είναι το σήριαλ «Ορκος σιωπής» στο Star, το οποίο δεν μας έχει συνηθίσει σε ελληνικές σειρές αλλά είναι συμπαραγωγή Ελλάδας και Κύπρου, Star και Sigma. Εξού κι η εκκίνηση του άρθρου από Κύπρο μεριά.

Ο «Ορκος σιωπής» λοιπόν με τράβηξε διότι μου έχει κινήσει την ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ. Η υπόθεση του.  H κριτική από παλιά χρησιμοποιούσε ένα όρο για τα αστυνομικά έργα ή τα «μυστηρίου»  ότι η αξία τους έγκειται στην έξαψη και στην τελική ικανοποίηση της ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑΣ, η οποία καταλήγει να καλύπτει το «κουτό ενδιαφέρον». «Κουτό ενδιαφέρον» εννοούσαν οι κριτικοί του πάλαι ποτέ την ικανοποίηση της περιέργειας. Κουτό-ξεκουτό, το ενδιαφέρον  υπάρχει. Κι ως προσόν αναφέρω το ότι ενώ ανακατεύει άπειρα πρόσωπα (ούτε το…. «Πόλεμος και Ειρήνη» να ήταν…) στην υπόθεση που αφορούν σε τρεις γενιές με διπλούς γάμους, δολοφονίες και χίλια-μύρια, εντούτοις ουδέποτε κάνει το θεατή να χάνει τον μπούσουλα. Οι χαρακτήρες είναι ολοκληρωμένοι, αποκτούν ζωή, τους σκέφτεσαι πως αισθάνονται ο ένας για τον άλλο ακόμα κι όταν δεν δηλώνεται αυτό στη μικρή οθόνη εκείνη τη στιγμή ή και στη δράση.

Εχει γυρίσματα σε Λεμεσό και Ναύπλιο, την Αθήνα την είδα μέχρι στιγμής πιο πολύ μέσω ντεκόρ κι αυτό της δίνει μια επίφαση πλούτου συν το γεγονός πως είναι πλούσιοι οι ήρωες και βεβαίως διαπλεκόμενοι αλλά αυτό «εξηγεί» αν μη τι άλλο, τα σπίτια στα οποία κατοικούν.

Το παίξιμο δεν είναι ικανοποιητικό σε όλες τις περιπτώσεις και κάποιες φορές αγανακτείς με την άρθρωση ορισμένων. Φταίει, όμως, η άρθρωση ή ο ήχος που είναι από τους πιο «αδόκιμους» που έχω ακούσει σε ελληνική σειρά; Διότι, να ακούς τα τζιτζίκια σε ένα εξωτερικό πλάνο στην εξοχή, έστω κι αν καλύπτουν τις φωνές των ηθοποιών, λες πάει στην ευχή..Οταν όμως ο ήχος των τζιτζικιών μεταφέρεται και στην κουζίνα όπου κάθονται να συνομιλήσουν μάνα και κόρη, ε, τότε κάτι δεν πάει καλά με τον ήχο.Η όταν το άνοιγμα του φακέλου (όχι ένας… κεραυνός) καλύπτει το διάλογο των ηθοποιών που συνομιλούν την ώρα που ανοίγεται ο φάκελος. Ο ήχος έχει πρόβλημα τόσο στις επιλογές όσο και στη μίξη.

Η παρουσία της Κάτιας Δανδουλάκη και του Δάνη Κατρανίδη είναι άκρως ενισχυτική, αν κι η Κάτια μου αρέσει εδώ περισσότερο ως Κάτια κι ως σύζυγος Κατρανίδη παρά στις σκηνές με την κόρη της. Διότι μπορεί να μη φοβάται το χρόνο, κι αυτό την τιμά, ώστε  να υποδυθεί μητέρα και γιαγιά, αλλά το ταμπεραμέντο της, η καλλιτεχνική της ιδιοσυγκρασία, δεν είναι για να παίζει αποδοτικά τις μητέρες.

Επί πλέον, υπάρχει και κάποιο σεναριακό στοιχείο που έχει εισβάλλει τελευταίως, όπου εκτός από τη διαπλοκή στο Νησί όπου γίνεται ένας χαμός, επισημαίνει κάτι ακόμα που θέλω να το παρακολουθήσω: Στο ζωντάνεμα μιάς σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης τάσης στο Νησί, που δεν ξέρω αν θα την βρούμε μπροστά μας, κι αναφέρεται σε μία κίνηση που γίνεται τελευταίως περί Ενωμένης Κύπρου και ξεκινά από τα Κατεχόμενα. Επειδή έχω επαφές με το Νησί και το αγαπώ, γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν πρόκειται για «ποιητική άδεια» ή για συγγραφική επινόηση και μόνο αλλά για κάτι υπαρκτό. Αυτό ξεκινά από το καταβυθισθέν «Σχέδιο Ανάν» αλλά καλλιεργείται τεχνιέντως και θέλει Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους όλους ένα. Δεν ξέρω αν ο Καραολής κι ο Δημητρίου κι ο Αυξεντίου κι ο Παλληκαρίδης θυσιάστηκαν ακριβώς γι αυτό ή για κάτι τέτοιο αλλά γνωρίζω ότι η τάση υπάρχει. Και καλά κάνει το σενάριο και την θίγει. Και μάλιστα χωρίς κηρύγματα. Αρα απηχεί μια τάση…. Ιδωμεν