Βέβαια, το «ROMANZO CRIMINALE» οι αστεράκηδες το είχαν κατασνομπάρει, ναι..ναι, αλλά τόσα καταλαβαίνουν από σενάρια εξού κι έδωσαν βραβείο σεναρίου στο «Suntan»- κάποιοι το ύμνησαν, ακριβώς λόγω της έλλειψης σεναρίου νομίζοντας ότι αυτό είναι το σωστό σενάριο, το ελλιπές και το ανάπηρο.
Λοιπόν, το «Suburra», το είχα δει πριν δύο χρόνια, δεν είναι καινούργιο κι είχα πει σε κάποιους νεαρούς σκηνοθέτες μας που ήθελαν να ασχοληθούν με το είδος, να φροντίσουν να το δουν.
Είναι μάθημα σεναριακής τόλμης αλλά και είδους.
Κι όταν λέω τόλμη εννοώ πως ακριβώς επειδή οι Ιταλοί κατέχουν το άθλημα που λέγεται «ΣΕΝΑΡΙΟ», ξέρουν και να το φτάσουν στα άκρα. Δεν γίνεται να κάνεις αστυνομικό έργο στο οποίο θέλεις να βάλεις και τον πολιτικό παράγοντα και να του κάνεις κριτική ώστε το έργο σου να απλωθεί, να πάρει διαστάσεις, κι εσύ να μην τολμάς να κατονομάσεις.
Η «Υπόγεια Πόλη» τοποθετείται στην Οστια, εκεί που πάνε οι κάτοικοι της Ρώμης για να κολυμπήσουν, κι η υπόθεση εκτυλίσσεται στο 2011, βασισμένη σε ένα γεγονός αληθινό που δεν ξέρω τι έκβαση είχε: Τη δημιουργία Καζίνο στην περιοχή και τη μετατροπή της Οστια σε Λας Βέγκας. Καλή η ώρα όπως λένε και για το δικό μας «Ελληνικό».
Από το αληθινό περιστατικό γράφεται ένα αστυνομικό δράμα μυθοπλασίας το οποίο δεν περιορίζεται στο σκέτο αστυνομικό διότι οι Ιταλοί έχουν παράδοση και στο πολιτικό. Και μάλιστα ως ανοιχτόμυαλοι, ενέταξαν κάποτε το είδος που εισηγήθηκε ο Κώστας Γαβράς κι έκανε παγκόσμια πατέντα, το «πολιτικό θρίλερ», στο δικό τους πολιτικό σινεμά κι αυτό φαίνεται στα ιταλικά πολιτικά φιλμ μετά το «Ζ», κυρίως του Φραντσέσκο Ρόζι, την «Υπόθεση Ματέι» και τις «Δολοφονίες διακεκριμμένων».
Και στο αστυνομικό, στο γκανγκστερικό αν θέλετε, ή στο «φιλμ νουάρ» αν αγαπάτε εντάσσουν και το πολιτικό στοιχείο με τον τρόπο που να το χωράει το σενάριο και να μην είναι άλλα αντ’άλλων..Διότι οι Ιταλοί ξέρουν από σενάριο.
Το «Suburra» είναι έργο γεμάτο σασπένς, με εξαιρετικά δουλεμένη πλοκή κι άλλο τόσο χαρακτήρες (ναι, έχουν όλοι ηλικία πριν ξεκινήσει το έργο, δεν ξεφύτρωσαν σαν τον γιατρό του «Suntan») κι η υπόθεση αφορά σε αυτή τη μετατροπή της Οστια σε καζινούπολη. Οπου συγκρούονται Μαφίες κι ανθυπομαφίες που επιθυμούν τον έλεγχο της περιοχής αλλά μπαίνουν στη μέση και πολιτικοί παράγοντες ώσπου οδηγούμαστε στις διασυνδέσεις και καταλήγουμε στο …βαθιές είναι οι ρίζες. Χωρίς να λείπουν, αντίθετα μπαίνουν σε πρώτο πλάνο, τα ανθρώπινα περιστατικά, οι ανθρώπινες σχέσεις, τα ανθρώπινα δράματα.
Όλα αυτά στο σενάριο λέγονται με το όνομα τους και καθόλου μέσω τρίτης και τέταρτης παράκαμψης , ούτε μέσω γενικοτήτων μη και θιγεί κάποιο κόμμα και δεν μας δώσει την επόμενη επιχορήγηση αν είναι ή όταν θα έρθει στα πράγματα.
Γι αυτό έλεγα και στα νέα παιδιά να δουν αυτή την ταινία, στα παιδιά εννοώ που θέλουν να γίνουν κινηματογραφιστές (για το κοινό δεν το συζητώ, τη συνιστώ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ ως καλύτερη της εβδομάδας) για να δουν αφενός πως γράφουν σενάρια αστυνομικού είδους οι Ιταλοί κι αφετέρου πώς να μην αυτολογοκρίνονται. Διότι στις σεναριακές παθογένειες της ελληνικής κινηματογραφίας υπάρχει κι η αυτολογοκρισία είτε με το «πολιτικώς ορθόν» είτε με την επιβεβλημένη απουσία συγκίνησης επειδή και καλά έτσι προστάζουν αυτοί που δεν ξέρουν από σενάρια και θα διασύρουν όποιον τολμήσει να συγκινήσει…. Κυρίως, όμως με την αυτολογοκρισία του πολιτικού παράγοντα για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω μια και θέλουν την Πολιτεία ανακατεμένη στο σινεμά οπότε η Πολιτεία έχει και κομματοκρατία άρα τα σενάρια δεν πρέπει να θίγουν οικεία κακά. …..
Μοντέρνα γραμμένο το σενάριο, σύντομες σκηνές, υλικό στον μοντέρ για ρυθμό, χαρακτήρες που να «ταυτίζονται» οι θεατές ώστε να παρακολουθούν την ιστορία τους, πέρασμα διαρκές από το προσωπικό στο κοινωνικό και τουμπαλιν και μια Ρώμη των περιχώρων, σκοτεινή, ύποπτη , «υπόγεια» και πάντα πλανεύτρα. Ρώμη της νύχτας, όχι της «ντόλτσε βίτα» ή της «τέλειας ομορφιάς». Μα της… νύχτας.
Μερικοί από τους καλύτερους ηθοποιούς της σημερινής Ιταλίας, ο ΠΙΕΡΦΡΑΝΤΣΕΣΚΟ ΦΑΒΙΝΟ, ο αγαπημένος μου ΕΛΙΟ ΤΖΕΡΜΑΝΟ (ταλεντάρα!!!), ο ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΑΜΕΝΤΟΛΑ κα κρατούν τους βασικούς ρόλους μαζί με μερικούς ακόμα, ο δε σκηνοθέτης ΣΤΕΦΑΝΟ ΣΟΛΙΜΑ, είναι γιός του παλιού κινηματογραφιστή –μάστορα Σέρτζιο Σόλιμα, κι είναι αυτή τη στιγμή ένας από τους καλύτερους της Ιταλίας στο είδος αυτό, σε μια εποχή που η Ιταλία βρίσκεται αποκλειστικά σχεδόν στραμμένη στο σινεμά των ειδών κι όχι στο σινεμά του auteur (εξού κι οι αστεράκηδες «αφρίζουν» εναντίον των ιταλικών ταινιών και παρασύρουν και «φίλους» τους της διανομής αποθαρρύνοντας τους να αγοράσουν ιταλικές διότι θα τις κακοβαθμολογήσουν). Ο Σόλιμα κάνει υποδειγματική δουλειά με τεράστια γνώση. Και δουλεύει συγχρόνως και στην τηλεόραση, αυτός έχει σκηνοθετήσει την τηλεοπτική βερσιόν του «Γόμορρα».
Δείτε το παιδιά της νέας κινηματογραφικής γενιάς που θέλετε να ασχοληθείτε σοβαρά με το σινεμά των ειδών και μην παρασύρεστε από εκείνους που δεν ξέρουν και σας παίρνουν στο λαιμό τους.
Δείτε το θεατές, διότι είναι πολύ ωραίο. Ετσι απλά.