«Ο σωματοφύλακας του εκτελεστή» είναι περιπετειάρα, μα πολλή δράση, με ανάλογο χιούμορ αλλά και με ΣΕΝΑΡΙΟ, με σενάριο βέβαια που αρμόζει σε ταινία δράσης. Πως καταλαβαίνουμε εδώ ότι υπάρχει σενάριο; Μα πρώτον και κύριον επειδή ανοίγονται, από το ξεκίνημα του φιλμ, ιστορίες, με διαφορετικά πρόσωπα, που εξάπτουν την περιέργεια αι το ενδιαφέρον του θεατή, καθώς προσπαθεί να υποπτευθεί πως αυτά μπορεί να συνδεθούν μεταξύ τους, πώς να ενέχεται ο ένας ήρωας στην ιστορία του άλλου, κι η κλιμάκωση της ιστορίας είναι που φέρνει σιγά σιγά τα πρόσωπα κοντά το ένα στο άλλο και στην  πλέξη μιάς ενιαίας αστυνομικής ιστορίας. Αυτό εννοούμε όταν λέμε ΣΕΝΑΡΙΟ ΤΑΙΝΙΑΣ ΔΡΑΣΗΣ. Φυσικά, άμα νομίζουν μερικοί ότι σενάριο είναι μόνο τα υπαρξιακά δράματα , τότε θα γυρίσει και θα πει για την ταινία «Μα είσαι σοβαρός; Μπορεί αυτά τα πράγματα να συμβούν στην πραγματικότητα;»….   και διάφορα τέτοια…

Πρώτον, θα ήθελα να επισήμαινα να μην πιάνουμε με τόση ευκολία στο στόμα μας την «πραγματικότητα» διότι όταν αυτή αποφασίζει να κάνει «πλάκες» στους ανθρώπους γίνεται πιο ακραία κι από το πιο «υπερβολικό» blockbuster. Δεύτερη επισήμανση που θα ήθελα να κάνω είναι πως στην ταινία δεν μας συναρπάζουν οι εκρήξεις κι οι συγκρούσεις αυτοκινήτων αλλά κι η υπόθεση που τα συνοδεύει. Το σενάριο έχει δομηθεί έτσι ώστε να είναι αγαστό με την περιπέτεια, οι σεναριογράφοι επενδύουν σε «μεγάλες σκηνές» και σε highlights, τα οποία μπαίνουν σε πολύ σωστούς χρόνους και με πολλή σωστή οικονομία  κι αυτή που μας οδηγεί από το ένα στο άλλο είναι η υπόθεση.

Η υπόθεση έχει για ήρωα τον «σωματοφύλακα» του τίτλου, όπου όταν εμφανίζεται κι ο «εκτελεστής», τότε μας περνά στο “buddy movie», στην ταινία ανδρικής φιλίας του είδους αστυνομική περιπέτεια κωμικών στοιχείων, όπου της αναγνωρίζουμε και το γεγονός πως ενώ ο συνδυασμός λευκού νέου και μαύρου μεσήλικα παραπέμπει στο «Φονικό όπλο», η σχέση των δύο γίνεται διαφορετική διότι δεν έχουμε συνεργαζόμενους μπάτσους των δύο φυλών αλλά ένα παράταιρο, μα εντελώς παράταιρο δίδυμο. Στόχος  στην υπόθεση είναι συνωμοσία που εξυφαίνεται γύρω από τον εκτελεστή και εις βάρος του στο να παρεμποδιστεί η παρουσία του στο Δικαστήριο της Χάγης όπου θα δικαστεί για εγκλήματα πολιτικής φύσεως Ρώσος  Πρόεδρος -καταπατητής ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για να φτάσουμε εκεί, περνάμε από τον ένα γεωγραφικό προορισμό στον άλλο, ταξιδεύουμε συνέχεια όπου μας πάει η δράση, μας έχει φάει η περιέργεια τι σχέση έχει με την εξελισσόμενη υπόθεση η δολοφονία του Γιαπωνέζου οικονομικού παράγοντα ενώπιον του σωματοφύλακα του τίτλου ως εισαγωγική σκηνή της ταινίας και τελικά απολαμβάνουμε τη μαεστρία της περιπλοκής αλλά και της εξήγησης των πάντων. Στα πλαίσια της ζωντανής, ψυχαγωγικής ταινίας. Ο,τι ακριβώς δηλαδή ΕΛΕΙΠΕ από το «Ερχονται τη νύχτα» όπου δεν καταλαβαίναμε τίποτα και το σενάριο του auteur σκηνοθέτη άφησε ανεξήγητα κι ασύνδετα τα πάντα.

Η ταινία βοηθιέται φυσικά κι από την καλή παραγωγή, ο σκηνοθέτης ΠΑΤΡΙΚ ΧΙΟΥΤΖ κάνει επίδειξη δυνατοτήτων στο είδος, για το μοντάζ θα ήταν ντροπή να κάνουμε οποιαδήποτε  περαιτέρω αναφορά- είναι η ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ «προσωποποιημένη» (;) κι ένα εκπληκτικό cast από θαυμάσιους ηθοποιούς μας παίρνει από το χέρι για να μας οδηγήσει, παρέα με τη δράση, στην ιστορία. Ο ΓΚΑΡΥ ΟΛΝΤΜΑΝ που δίνει κύρος και στο τίποτα, η ΣΑΛΜΑ ΧΑΓΙΕΚ, ο ΧΟΑΚΙΝ ΝΤΕ ΑΛΜΕΙΝΤΑ-ειδικευμένος σε ρόλους σκοτεινών, η νεαρή Γαλλίδα ΕΛΝΤΙ ΓΙΟΥΝΓΚ, είναι οι πιο κατάλληλες φάτσες και περιπτώσεις για αυτό που χρειάζεται. Το δε «πάντρεμα» των δύο πρωταγωνιστών, του ΡΑΫΑΝ ΡΑΫΝΟΛΝΤΣ με τον ΣΑΜΙΟΥΕΛ ΤΖΑΚΣΟΝ είναι αληθινά «χημικό».

Ταινία ανακούφισης.