Τα μαθήματα αυτά έχουν να κάνουν όχι μόνο με την τεχνική, που έτσι κι αλλιώς εξελίσσεται αλλά δεν είναι αυτή που από μόνη της κάνει τη διαφορά. Τα μαθήματα έχουν να κάνουν και με την έμφαση που δίνεται στα σενάρια, στη θεματολογία, στη φαντασία και που έχει , όμως, ως τελικό αποδέκτη όλων αυτών που προαναφέραμε, την παιδική ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ. Εχει ως τελικό αποδέκτη το παιδί. Εκεί είναι που καταλήγει ο εκπληκτικός συνδυασμός τόσων πραγμάτων και μιλάμε για ανανέωση του είδους. Διότι αν αρχίζουν και μετατρέπουν σε εικόνες καρτούν τις ιστορίες ανθρώπων τότε γιατί να μην τις γύριζαν με ανθρώπους; Σε αυτή την περίπτωση, το animation δεν εξελίσσεται, χάνει μέρος σημαντικό από την ταυτότητα του. Όπως επίσης κι όταν χρησιμοποιείται αποκλειστικά για εικαστικούς πειραματισμούς, ναι μεν τα πειράματα χρειάζονται αλλά δεν παύουν να είναι πειράματα από τη στιγμή που δεν ενσωματώνονται στο είδος.
Με την άνοδο του κινουμένου σχεδίου στην τελευταία σχεδόν 30ετία είδαμε να ανανεώνονται και είδη του κινηματογράφου, που είχαν περιέλθει σε μαρασμό, όπως είναι το μιούζικαλ. Πόσα δεν οφείλει το μιούζικαλ το κινηματογραφικό στην άνοδο του κινουμένου σχεδίου – του χρωστά την επάνοδο του στις οθόνες. Κι άλλα πολλά, που είδαν να ανανεώνονται χωρίς να χάνουν τον παιδικό τους αυθορμητισμό, χωρίς να παύουν να απευθύνονται στους θεατές για τους οποίους προορίζεται το είδος και οι θεατές αυτοί είναι κατά βάση τα παιδιά αλλά κι οι συνοδοί τους που στις περισσότερες αυτών των περιπτώσεων μπαίνουν στο trip κι απολαμβάνουν εξίσου με τους μικρούς θεατές.
Στο «COCO» εντυπωσιάστηκα με τα παραπάνω περί καλλιτεχνών, φαντασίας, εμπλουτισμού και λοιπά όπου ενσωματώνει τα πάντα, δεν ξεχνά που απευθύνεται αλλά και τι θέμα βρίσκει; Τη ΜΕΡΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ που γιορτάζεται στο Μεξικό. Ξαφνικά, μέσα από τη μεξικάνικη κουλτούρα προβάλλεται ένα νέο παραμύθι κινουμένου σχεδίου, καταφεύγουν στη μεξικάνικη κουλτούρα και ταξιδεύουν Μεξικάνους και μη σε ένα οργιαστικό από χρώματα, μουσικές και συγκινήσεις, παραμύθι. Χωρίς να χάνουν ποτέ το μέτρο ότι κάνουν μια «παιδική» ταινία, άσχετο αν την απολαύσαμε κι οι ενήλικες είτε όσοι κρατούν μέσα τους καλά φυλαγμένη την παιδικότητα διότι κι η παιδικότητα είναι μιάς μορφής ένστικτο ή έστω κυτταρική μνήμη που κρατά τον άνθρωπο συνδεδεμένο με το χθες, είτε πρόκειται για ανθρώπους που την έχουν απεμπολήσει, που με τα χρόνια «σοβαρεύτηκαν»» αλλά κάπου μέσα τους, αυτό έμεινε. Όπως στη γιαγιά του «Coco» με το Αλτζχάιμερ που ακούγοντας στο τέλος τη μελωδία αρχίζει και ψιθυρίζει το στίχο. Η, όπως είχα εγώ ένα οικογενειακό περιστατικό με άνοια που το πρόσωπο της πάσχουσας αποκτούσε χαμόγελο κάθε φορά που ο γιός της έφερνε μια συγκεκριμένη πάστα σοκολατίνα. Ξαφνικά χαμογέλαγε, η γεύση κάτι της θύμιζε από «τα παλιά», την ίδια στιγμή που δεν αναγνώριζε ούτε το γιό της. Ετσι συμβαίνει και με την παιδικότητα. Κι οι καλλιτέχνες των κινουμένων σχεδίων της PΙXAR έχουν τον τρόπο να την αναδύουν από τα κατάβαθα κι εκείνων που με τα χρόνια «σοβάρεψαν»…
ΚΙ έτσι, στο «COCO» στήνεται ένα ζωηρό, φανταστικό και φαντασμαγορικό παραμύθι με ιστορία που διαδραματίζεται στη Μέρα των Νεκρών , ένα έργο που μέσω από τη διασκέδαση κατορθώνει και πετυχαίνει αυτό που γιορτάζει κι η μεξικανική, θρησκευτική μέρα , την επικοινωνία με τις ψυχές που έφυγαν, τη συγχώρεση αμαρτιών, την αποκάλυψη πραγμάτων όπου βάζει και την απαραίτητη διόγκωση για να λειτουργήσει ως παραμύθι ενώ ΕΥΦΥΩΣ για να υπάρξει και το στοιχείο του μιούζικαλ και να μπορέσει να λειτουργήσει και να βγάλει και μερικούς παθιάρικους «λάτιν» ρυθμούς, μας έχει τον πιτσιρικά ήρωα ως ένα άλλο Χοσελίτο να είναι προικισμένος με μουσικό τάλαντο που οι δικοί του τον αποθαρρύνουν για να ανακαλύψει στη «DIA DE LOS MUERTOS» τις αληθινές του ρίζες και να επέλθει κάθαρση και για λογαριασμό γενεών.
Η μουσική του ΜΑΪΚΛ ΤΖΑΚΙΝΟ, τα τραγουδάκια, το «remember me» που το βλέπω να πηγαίνει γραμμή για Οσκαρ τραγουδιού σε συνδυασμό με τα χρώματα και τα αλλεπάλληλα ευρήματα κάνουν το φιλμ μεθυστικό κι η συγκίνηση έρχεται τόσο μα τόσο διακριτικά..
Βέβαια, από ό,τι έμαθα δεν «περπάτησε» ταμειακώς στην Ελλάδα. Μπορώ να το αποδώσω στο ότι το θέμα του έργου ξενίζει παιδάκια και συνοδούς ώστε να πάρουν την απόφαση συν το γεγονός πως η «DIA DE LOS MUERTOS» των Μεξικάνων δεν έχει σχέση με το δικό μας «Ψυχοσάββατο»- αν και δεν είδα κανένα Ελληνα κινηματογραφιστή να κάνει ψυχαγωγικό κινούμενο σχέδιο για το Ψυχοσάββατο…..