Αυτό βέβαια δημιουργεί και προβληματισμούς και γίνεται χώρος ζυμώσεων απόψεων στο γιατί μπορεί να καταφεύγουν στη χρήση του animation για να αφηγηθούν μια ιστορία ανθρώπων ρεαλιστικών καταστάσεων. Θυμάμαι τότε που ήμουν στην Αμερική τις αντεγκλήσεις γύρω από το ισραηλινό «Βαλς με τον Μπαζίρ» όπου επικράτησε η άποψη εκείνων που ισχυρίζονταν «ποιος ο λόγος να δείξει με κινούμενο σχέδιο το δράμα ενός ανθρώπου στον πόλεμο; Τι ακριβώς πρόσφερε στο είδος αυτή η επιλογή πέρα από το προσωπικά πετυχημένο πείραμα;». Θυμάμαι παρόμοιες αντεγκλήσεις και για την «Anomalisa» που ένα ψυχολογικό δράμα σχέσεων παρουσιάστηκε ως animation.Ενώ πέρσι στην ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ είχε θέσει ζήτημα μια Γαλλίδα παραγωγός , με αφορμή το «Εγώ ο Κολοκυθάκης» που μέχρι τώρα είναι η πιο ολοκληρωμένη και σαφής ένσταση που έχω ακούσει πάνω σε αυτό τον προβληματισμό: «Εχουμε δικαίωμα να μη λάβουμε υπόψη τα παιδιά και να τα αποστερήσουμε από ένα είδος καθαρά δικό τους;». Την ίδια ώρα, πέρσι , στην Ευρωπαϊκή Ακαδημία πάλι, στο Βρότσλαβ της Πολωνίας, με προσκάλεσαν σε ένα στούντιο να μου δείξουν αποσπάσματα και μυστικά από ένα φιλμ κινουμένου σχεδίου που ετοίμαζαν και μου είχαν πει οι Πολωνοί κινηματογραφιστές «είμαστε πολύ περήφανοι για αυτή τη δουλειά μας και θα είμαστε ακόμα πιο περήφανοι αν θα καταφέρουμε να προταθούμε του χρόνου και για το Οσκαρ!». Τελικά προτάθηκαν!! Είναι το «LOVING VINCENT». Προς πλήρη ενίσχυση των ενστάσεων της Γαλλίδας.
ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΕΙΝΑΙ:
- ΑΡΧΗΓΟΣ ΑΠΟ ΚΟΥΝΙΑ (The boss baby)- Τομ ΜακΓκραθ, Ράμσεϊ Νάιτο
ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη υποψηφιότητα και για τους δύο.
ΤΟ ΦΙΛΜ: Ο 7χρονος Τομ δεν γουστάρει καθόλου που απόκτησε αδελφάκι και μάλιστα «ανακαλύπτει» με δέος πως το μωρό είναι ένας ψυχρός «γιάπις» , χωρίς αισθήματα, που νοιάζεται μόνο για τα χρήμα, που διατάζει υπεροπτικά τους πάντες . Κι ο Τομ δεν κάθεται ήσυχος και σε λίγο… αρχινά το πανηγύρι
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ. Διασκεδαστικό κι ευφάνταστο. Καθαρώς ΠΑΙΔΙΚΟ με υπέροχη σεναριακή ιδέα που αναπτύσσεται με τη λογική του «καρτούν». Τα πως φτιάχνει ο 7χρονος πιτσιρίκος ένα ολόκληρο κόσμο μέσα στο μυαλό του ως αποκύημα ζήλειας για το νεοαφιχθέν αδελφάκι αλλά και πως οδηγείται στην αποδοχή του. Ο,τι πρέπει για παιδάκια αλλά και για γονείς συνοδούς
- ΤΗΕ BREADWINNER- Νόρα Τουομέι, Αντονυ Λίο
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη υποψηφιότητα και των δύο
ΤΟ ΦΙΛΜ: Δραματικό παραμύθι κινουμένων σχεδίων. Ένα κοριτσάκι, στο Αφγανιστάν των Ταλιμπάν, μεταμφιέζεται σε αγοράκι, προκειμένου να διαφύγει της προσοχής των φονταμεταλιστών και να πιάσει επαφή με την οικογένεια του. Στο δρόμο το περιμένουν περιπέτειες.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Η ταινία είναι χάρμα. Δεν ξεφεύγει ποτέ από τη λογική του κινουμένου σχεδίου και του που απευθύνεται, είναι παραμύθι με έντονο το στοιχείο της περιπέτειες που γεννά σασπένς , η αφήγηση θυμίζει παραμύθι σαν κι εκείνα που λένε στα παιδιά, ευφυώς εντάσσει στην ιστορία και στις καθοδόν περιπέτειες της μικρής ηρωίδας μύθους και θρύλους, κι όλο μαζί προσφέρει ευχαρίστηση και κάποια συγκίνηση.
- COCO- Λη Ούνκριχ, Ντάρλα Αντερσον
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Ο ΛΗ ΟΥΝΚΡΙΧ έχει ΠΑΡΕΙ ΟΣΚΑΡ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ το 2011 για το «TOY STORY 3» ενώ ήταν υποψήφιος , για την ίδια ταινία, και στο διασκευασμένο σενάριο, που δεν το κέρδισε.
Η Ντάρλα Αντερσον είχε προταθεί για το «Toy Story 3», ως παραγωγός στην «καλύτερη ταινία» και το είχε χάσει από τον «Λόγο του βασιλιά».
ΤΟ ΦΙΛΜ: Στο Μεξικό, στη Γιορτή της Μέρας των Νεκρών, ένας 12χρονος που λατρεύει την κιθάρα αλλά η οικογένεια του για λόγους ανεξήγητους του την απαγορεύει, θα βρει link με το παρελθόν του, με την καταγωγή του, με τα μυστικά της οικογένειας του, θα έρθει σε γνωριμία με τις Ψυχές που χάθηκαν αλλά και με τις Αλήθειες που δεν ειπώθηκαν.. ως εκείνη τη στιγμή
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ. Κι όλο αυτό το παραπάνω ενώ , διαβάζοντας την υπόθεση, κάπου μπορείς και να ξαφνιάζεσαι ή και να τρομάζεις, κυρίως επειδή μόνο για θέμα παιδικής ταινίας δεν μοιάζει, όταν δεις το φιλμ, ΜΕΘΑΣ. Πρόκειται για μια πανδαισία γέλιου, συγκινήσεων, παιδικότητας, μουσικής, τοπικού αλλά και κινηματογραφικού χρώματος ,που καταλήγει στην απόλυτη μαγεία. Για μικρούς και μεγάλους που ξαναγίνονται μικροί.
- ΦΕΡΔΙΝΑΝΔΟΣ (Ferdinand)- Κάρλος Σαλντάνια, Λόρι Φόρτε
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Ο Κάρλος Σαλντάνια είχε μια υποψηφιότητα το 2004 στην κατηγορία «μικρού μήκους» και δεν είχε κερδίσει ενώ για την Λόρι Φόρτε είναι η πρώτη υποψηφιότητα.
ΤΟ ΦΙΛΜ: Ο Φερδινάνδος είναι ένας ταύρος που από παρεξήγηση τον νομίζουν για άγριο θηρίο και τον βάζουν σε περιπέτεια.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ. Καθαρώς family entertainment, βασίζεται σε animation μικρού μήκους του 1938, είναι απολύτως διασκεδαστικό και προσφέρεται για χαρά στα παιδάκια αλλά και με κάποιο φιλοζωικό μήνυμα, ωστόσο είναι το πιο αδύναμο της κατηγορίας παρόλο ότι διαθέτει ως highlight μια θαυμάσια μετατροπή της Μαδρίτης σε σκηνικό «καρτούν».
- LOVING VINCENT- Ντορότα Κομπιέλα, Χιού Βέλτσμαν, Ιβάν ΜακΛάγκαρντ
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Ο ΧΙΟΥ ΒΕΛΤΣΜΑΝ έχει πάρει ΟΣΚΑΡ στην κατηγορία «μικρού μήκους» το 2008. Για τους άλλους δύο είναι η πρώτη υποψηφιότητα.
ΤΟ ΦΙΛΜ: Η υπόθεση είναι η αφορμή: Ο γιός ενός ταχυδρόμου, έτος 1891, πηγαίνει να παραδώσει ένα γράμμα που του έδωσε ο πατέρας του στον αδελφό του Βίνσεντ Βαν Γκονγκ. Ο αδελφός έχει πεθάνει, ο messenger ξετυλίγει το κουβάρι του μεγάλου και ταλαιπωρημένοθ καλλιτέχνη, στο χωριό της ιστορίας, στις τελευταίες του μέρες.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Η υπόθεση είναι αφορμή και τίποτε άλλο διότι το έργο έγινε για ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΥΣ λόγους κι η εικαστική αξία του όπως και το εικαστικό ενδιαφέρον του δεν έχουν όρια. Είναι φτιαγμένο, σχεδόν «με το χέρι», βασίζεται στη ζωγραφική του Βαν Γκονγκ, οι ενδιαφερόμενοι για τη ζωγραφική, για το έργο του Βαν Γκονγκ και για τις Καλές Τέχνες γενικότερα βρίσκουν λιμάνι να αράξουν και να μελετήσουν, όμως, από την άλλη η θαυμάσια φόρμα δεν περιτυλίγει , δεν ενσωματώνει, επακριβώς περιεχόμενο. Η Ζωγραφική υπερισχύει του Κινηματογράφου ως ένα σημείο.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Το «COCO» πληροί τους όρους, διαθέτει τα πάντα, είναι σχεδόν βέβαιο φαβορί. Αν θέλουμε να του βρούμε αντίπαλο θα τον αναζητήσουμε στο ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ που δεν είναι άλλο από το «LOVING VINCENT» όπου με τις ψήφους θα καταμετρηθούν αποδοχές κι ενστάσεις σαν κι εκείνες που είχε θέσει η Γαλλίδα στην Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου.