Το διασκέδασα επειδή το βρήκα έξυπνο, μερικές (κι όχι λίγες) ατάκες του ήταν εξαιρετικά επακριβείς στην αυτοειρωνεία τους και στην καλής ποιότητας χιουμοριστική διάθεση τους, το Σύμπαν της Marvel ήταν παρόν και πάλι, όλοι ανακατεύονταν μεταξύ τους καταπληκτικά, το ευτραφές αγοράκι αξιοποιήθηκε αρκετά, ο ΡΑΫΑΝ ΡΕΫΝΟΛΝΤΣ έδωσε και πάλι το στίγμα του στο ρόλο που του έδωσε αναγνώριση και χρήμα κι αυτό το «μυωπικό» βλέμμα μπόρεσε και πάλι να δώσει πολλές διαστάσεις έτσι όπως το κατέγραψε ο φακός, η παρέλαση των ηρώων της Marvel έμοιαζε με πάρτυ κι όλοι μαζί αγωνίζονταν κατά των δυνάμεων του Κακού.

Μόνο που… ήταν ίδιο με το πρώτο. Εμοιαζε με συνέχεια διαρκείας του πρώτου. Δεν βρήκα δηλαδή προέκταση της «μαρβελικής» ιστορίας σε κάτι παραπέρα, βρήκα, όμως, ότι υπήρχε αποθεματικό, ίσως και μεγάλο, αστείων, που δεν είχαν χωρέσει, ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ είχαν χωρέσει στο πρώτο. Κι έμεινα με αυτή την αίσθηση.

Οπότε, αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, θα ήταν ψέμα ότι δεν διασκέδασα. Δεν είχα, όμως, και καμία έκπληξη  αυτή τη φορά ενώ την πρώτη φορά είχα. Επίσης, δεν κατάλαβα απολύτως τη χρησιμότητα του, από καθαρώς κινηματογραφική άποψη, αυτό εννοώ, τη στιγμή που με ό το επιτελείο, με ολόκληρο τον θίασο της Marvel, είχαμε δει πρόσφατα τους «ΕΚΔΙΚΗΤΕΣ» και σαν να βρήκα τα δύο φιλμ, τους τελευταίους δηλαδή «Εκδικητές» και το δεύτερο «Deadpool» να….  εφάπτονται.

Σε πόσα έργα θα δω όλο το θίασο των υπερηρώων, πόσες φορές θα αναγκαστώ να πω για τον ΤΖΟΣ ΜΠΡΟΛΙΝ ότι ανταποκρίνεται με σοβαρότητα ηθοποιού στον υπερ-ήρωα του;

Και ξέρετε πότε τα καταλαβαίνει κανείς αυτά; Όταν δεν γράψει κριτική στις μέρες που πρωτοβγαίνει, όταν αφήσει να περάσει καιρός και να δει τι έχει μείνει κατασταλαγμένο μέσα του. Είναι κι αυτός ένας λόγος για τον οποίο έχω καθιερώσει την «Β’ ΠΡΟΒΟΛΗ» στο PANTIMO.GR, επειδή ηταν κάτι που με απασχολούσε πολλά χρόνια και που στις εφημερίδες και στα εβδομαδιαία περιοδικά δεν μπορούσα να το κάνω για καθαρά πρακτικούς λόγους. Και δεοντολογικούς.

Τώρα, ύστερα από τόσο καιρό, αυτό που μου μένει από το «DEADPOOL 2» είναι οι αστείες ατάκες που συνεχίζονται και που έκαναν το κοινό του σινεμά να «διακόπτει» κάθε τόσο με τα γέλια του, ανταποκρινόμενο πλήρως, αλλά και το ότι το τελευταίο «Avengers» κάλυψε περισσότερο την όποια «μαρβελική» ανάγκη της συνεύρεσης των υπερ-ηρώων .

Η εξομολόγηση, με την οποία θα κλείσω, είναι πως καθώς κοιτάζω το κείμενο, μου φαίνεται αυστηρό έτσι όπως βγήκε χωρίς και να έχω διάθεση να αλλάξω κάτι για να λειάνω τις γωνίες του. Το λέω επειδή από την προβολή είχα βγει διασκεδασμένος . Μέσα μου, όμως, αυτά που κατακάθισαν….. μεταλλάχθηκαν.

Είναι κι αυτό, θεωρώ, μία από τις αξίες της Β’ ΠΡΟΒΟΛΗΣ και χαίρομαι πολύ που την καθιέρωσα.