Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Pantimo

Β’ ΠΡΟΒΟΛΗ- «ΕΝΤΟΣ ΟΡΙΩΝ» (Insyriated): ΤΟ ΣΥΡΙΑΚΟ ΧΩΡΙΣ….. «ΠΡΟΣΒΟΛΗ»

20 Ιουνίου 2018
Κατηγορία Κριτικές
Διαβάστηκε 2175 φορές

Συγκρότηση, δύναμη, «φέτα ζωής», επαφή με μια κατάσταση που δεν ζούμε εμείς αλλά τη ζουν κάποιοι άλλοι είναι τα θετικά χαρακτηριστικά της ταινίας αυτής, που επικεντρώνεται στους ανθρώπους κι όχι στην πολιτική. Και μέσα από μια οικογένεια μας κάνει να συναισθανθούμε και το δράμα των υπολοίπων. Αν, όμως, θέλουμε να μιλήσουμε και με κινηματογραφικούς, δραματουργικούς όρους και να δούμε την ταινία ως ένα δημιούργημα που μια κατάσταση ενέπνευσε την Τέχνη, τότε θα της βρούμε και τις ελλείψεις της.

Θα ξεκινήσω από τα θετικά διότι αυτά είναι που αφήνουν και την επίγευση, το δράμα των ανθρώπων. Σε ένα κτίριο, μάλλον στη Δαμασκό (μια από τις σεναριακές ελλείψεις -διότι περι σεναριακών πρόκειται, το σκηνοθετικό είναι άψογο- είναι και το ότι γύρω από το πλαίσιο αλλά και τις σχέσεις των προσώπων μεταξύ τους, σημειώνονται κάποιες ασάφειες), που το έχουν εγκαταλείψει οι κάτοικοι λόγω βομβαρδισμών (;), έχει ξεμείνει μια οικογένεια, η οποία έχει μαζέψει και γείτονες, και μένουν κλεισμένοι εκεί μέσα περιμένοντας χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι, παρά μόνο το ένα και σίγουρο: Πως δεν θέλουν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους.  

Η στενότητα του χώρου, η έξωθεν απειλή που σπάει τα νεύρα, ο πατέρας που λείπει επειδή όπως φαίνεται δεν μπορεί να γυρίσει στο σπίτι διότι τον εμποδίζουν τα μπλόκα που έχουν στηθεί στους δρόμους, αποδίδεται εξαίσια από τη σκηνοθεσία του ΦΙΛΙΠ ΒΑΝ ΛΕΒ, που είναι και σκηνοθέτης και διευθυντής φωτογραφίας κι η κίνηση της κάμερας με τη χρήση των φωτισμών, φτιάχνουν αληθινό κλίμα. Η κάμερα δεν βγαίνει από το διαμέρισμα, το σενάριο παίζεται εξ ολοκλήρου εντός των τεσσάρων τοίχων και το ντεκουπάζ είναι απολύτως κινηματογραφικό, δεν έχει την παραμικρή στατικότητα, απουσιάζει κι η  τελευταία υποψία περι θεατρικότητας. Ως εδώ πάμε πολύ καλά!

Παρόλο ότι το στήσιμο, με μοναδικό σκηνικό το διαμέρισμα σε κεντρίζει στο ότι αυτό θα μπορούσε να είναι γραμμένο για το θέατρο, όπου τα πάντα είναι θέμα ρυθμού και στη σκηνή θα μπορούσε να έχει στηθεί με αυτό το ζητούμενο, αν αποτελούσε υλικό για θεατρική παράσταση κι όχι για κινηματογραφική ταινία.

Στην υπόθεση τώρα…Ο σύζυγος της γειτόνισσας που πυροβολείται στην αυλή της πολυκατοικίας κι η ίδια δεν το γνωρίζει αλλά το ξέρουν εκείνοι που την περιθάλπουν είναι αφορμή για περιστατικό, όπως επίσης κι ο ερχομός δύο ανδρών με βίαιες κι επιθετικές διαθέσεις που βιάζουν τη γειτόνισσα αλλά δεν μας ξεκαθαρίζει η ταινία τι ακριβώς είναι αυτοί και τι ζητούν στην άδεια πολυκατοικία, όπως επίσης κι ο ερχομός μετέπειτα κάποιων άλλων με διαφορετικές διαθέσεις, προστατευτικές, που πάλι δεν μας τα ξεκαθαρίζει το σενάριο, αποτελούν σπασίματα της αποκλεισμένης κατάστασης και της επαφής με τον έξω κόσμο μέσω ανθρώπων κι όχι ήχων, θορύβων ή πυροβολισμών.

Πραγματικά μεταφερόμαστε στην κατάσταση, παίζει θαυμάσια κι αυτή η Παλαιστίνια ηθοποιός, η ΧΙΑΜ ΑΜΠΑΣ, που την εκτιμώ απεριόριστα και την έχω δει σε πλήθος έργων, ακόμα και του Χόλυγουντ, η οποία πραγματικά παίζει την απόλυτη αλήθεια χωρίς να το μεταβάλει σε υποπαίξιμο, αντίθετα το παίξιμο της έχει και παλμό και δύναμη και νεύρο κι ένταση στο ρόλο της νοικοκυράς του διαμερίσματος που προσπαθεί μόνη της να τα φέρει γυροβολιά και να φροντίσει τους ανθρώπους της… Μας κάνει και νιώθουμε τη Σύρια ή Λιβανέζα ή Παλαιστίνια γυναίκα που ζει κάτω από τέτοιες συνθήκες μια ζωή χωρίς προϋποθέσεις ..Κι αυτό που αποκομίζουμε είναι ο εφιάλτης που ζουν οι άνθρωποι εκεί και βλέπουμε στις ειδήσεις.

Όμως, το έργο, με δραματουργικούς όρους, έχει ελλείψεις. Όλα είναι μονοσήμαντα, προς μία και μόνη κατεύθυνση. Δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα «ανοίγματα» προς τη μεριά των ανθρώπων, μόνο επισημάνσεις για το ότι ο καθένας είναι κι ένας άνθρωπος που βιώνει αυτή την κατάσταση , αλλά υπάρχει κι η ίδια η ζωή. Τα υπαινίσσεται αυτά, δεν λέω όχι, αλλά όλα μένουν  «καθισμένα» γύρω από το ίδιο τραπέζι. Και δεν υπάρχει επίπτωση στις σχέσεις, αφού το μόνο ζητούμενο είναι η σωτηρία αλλά δεν γνωρίζουν από πού.

Θέλω να πω, δεν είναι «Το ημερολόγιο της Αννας Φρανκ» όπου κι εκεί οι άνθρωποι ζουν μέσα σε μια σοφίτα και συνυπάρχουν ενώ έξω από το σπίτι υπάρχει η απειλή , οι άνθρωποι, όμως, ΖΟΥΝ, μέχρι να έρθει η ώρα της τραγωδίας, επίσης δεν είναι «Προσβολή» όπου το μεγαλειώδες σεναριακό εύρημα μετέτρεψε σε έργο Τέχνης τον παραλογισμό του μίσους. Δεν κάνω συγκρίσεις, τις απεχθάνομαι, αναφορές κάνω με παραδείγματα προς τους αναγνώστες του τι εννοώ, όταν θέλω να τονίσω πως απουσιάζει ένα μέρος από καλλιτεχνική δημιουργία, από σεναριακή παρέμβαση στο να πλεχθεί υπόθεση, να αναδειχτούν κι όχι να επισημανθούν οι άνθρωποι. Αναδεικνύονται μόνο ο φόβος τους κι η αγωνία τους.  

Τουε παίρνουμε μαζί μας φεύγοντας από την ταινία αλλά παίρνουμε και την αίσθηση ενός μονοπράκτου ή μιάς ταινιας μικρού μήκους  που σεναριακά δεν αναπτύχθηκε, όμως, σκηνοθετικά, επαναλαμβάνω , μας κράτησε με την ένταση της.

Pantimo

Τελευταία άρθρα από τον/την Pantimo