Βέβαια, ούτε τα «Γκόγια» ξέρουν οι διάφοροι «σινεχθρικ», ούτε τα «Δαβιδ του Ντονατέλο» της Ιταλίας ούτε τα «Σεζάρ» της Γαλλίας (κι ας έρχονται από τη Γαλλία σωρηδόν οι ίδιες και πανομοιότυπες κομεντί του καλοκαιριού ενώ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ), όπως δεν ξέρουν ούτε τα Φεστιβάλ. . Αυτό φαίνεται στα διάφορα σχόλια που διαβάζω για τη «Μορφή του νερού» , ας πούμε, ότι τους «απογοήτευσαν» τα Οσκαρ που βράβευσαν αυτή την ταινία αλλά δεν είδα ΠΟΥΘΕΝΑ να λέει ένας έστω, μία μονάδα, πως τους απογοήτευσε το Φεστιβάλ Βενετίας , διότι αγνοούν ότι πριν από το Οσκαρ το φιλμ του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο είχε τιμηθεί με το ΧΡΥΣΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ… Εμμονή από Ημιμάθεια
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει έλλειψη μόνο κινηματογραφικής παιδείας (διότι κινηματογαφική παιδεία δεν είναι να αμολάς τα τρία ονόματα «Ταρκόφσκι, Κιούμπρικ, Χίτσκοκ») αλλά υπάρχει κι έντονη δηθενιά κι άλλη τόση ανειλικρίνεια.
Κάπως έτσι , λοιπόν, ο «ΓΙΓΑΝΤΑΣ», το «HANDIA», χάνεται μέσα σε αυτούς τους δαιδάλους, όπως χάθηκε και το γαλλικό αριστούργημα «ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ» κι ένα σωρό άλλα. Και ο «ΓΙΓΑΝΤΑΣ» συνδυάζει την ψυχαγωγία με κάτι πιο ψαγμένο, φτιάνει ένα μεικτό είδος, το οποίο δεν ανήκει σε συγκεκριμένη κατηγορία ενώ από την άλλη δείχνει τι παραγωγές κάνει η ισπανική κινηματογραφία καθώς και το εκάστοτε τοπικό τμήμα της, όπως εδώ η Χώρα των Βάσκων, και κανείς δεν εκθειάζει αυτό το γεγονός διότι δεν το παρακολουθει, διότι δεν έχει πάρει τέτοια «εντολή» από εκεί που έρχονται τα μηνύματα , διότι δεν περιλαμβάνεται στην κατηγορία του auteur, όπως το ίδιο έγινε και με το «Ραντεβού εκεί ψηλά»..
Μυθιστορηματική ταινία ο «ΓΙΓΑΝΤΑΣ», επικού ύφους, ξεκινά με έντονα τονισμένο το χρόνο και το ιστορικό πλαίσιο, την Ισπανία του 1836, τον 1ο Ισπανικό Εμφύλιο (ακολούθησαν άλλοι τρεις σχετιζόμενοι) κι η Ιστορία της Ισπανίας κατέληξε στον ένα και μεγάλο εμφύλιο τους, του 1936-39, όπου σε εκείνο τον εμφύλιο υπήρχαν οι Καρλιστές από τη μια, οι οποίοι ήθελαν άλλο στο θρόνο (για να τα πούμε συνοπτικά κι όχι να κάνουμε επίδειξη ιστορικών γνώσεων που δεν το θέλει ούτε η ταινία) κι από την άλλη οι άνθρωποι της Βασίλισσας.
Η ιστορία τοποθετείται εκεί και ξεκινά με μια συνοπτικών διαδικασιών επιστράτευση αγροτικού πληθυσμού όπου ένας πατέρας, στην περιοχή των Βάσκων (ο εμφύλιος αυτός είχε να κάνει πολύ και με τις περιοχές που ως σήμερα δηλώνουν διαφοροποίηση από την κεντρική Ισπανία), πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στους δύο γιους του, ποιον θα αφήσει να φύγει για τον πόλεμο ….
. Κάποτε, ο επιστρατευμένος θα γυρίσει και θα δει τον αδελφό που άφησε πίσω να έχει μεταβληθεί σε γίγαντα κυριολεκτικά, σε ένα τεράστιο σώμα, κάτι σαν ένα «άνθρωπο-ελέφαντα», ο οποίος συνεχίζει να ψηλώνει κι αυτό είναι αποτέλεσμα μιάς αναπάντεχης πάθησης.. Ο μαγικός ρεαλισμός , ένα δάνειο από την ισπανόφωνη λογοτεχνία της Κεντρικής και Νοτίου Αμερικής, εισέρχεται στην ταινία, ίσως ως δάνειο αλλά μην ξεχνάμε πως κι ο μαγικός ρεαλισμός είναι εφεύρημα-μετάλλαξη από την ισπανική λογοτεχνία και το ισπανικό θέατρο που επίσης εμπότιζε το ρεαλισμό με ποιητικά στοιχεία.. κι αυτό έφτασε μέχρι σήμερα, τουλάχιστον όσο στο θέατρο υπήρχαν ακόμα συγγραφείς και δεν είχαν αναλάβει οι σκηνοθέτες τα ηνία…
Κι ο «μαγικός ρεαλισμός», παντρεμένος πιά με το έπος, μας ταξιδεύει αλλού.. Οταν αντι να καλλιεργήσουν τη γη, αποφασίζουν να συμμετάσχουν σε περιφερόμενο θίασο «τεράτων» που θα επιδεικνύει το παρά φύσιν ύψος του αδελφού..
Οπου εκεί μέσα αναπτύσσονται μυθιστορηματικές καταστάσεις, μπλέκει ο μύθος με την πραγματικότητα, η Ιστορία με τη μορφή της βασίλισσας –παιδίσκης συναντά τους ήρωες του δράματος και φυσικά το έργο κορυφώνεται ως δράμα ανθρώπων, ως από εκεί που ξεκίνησε.
Εχει στοιχεία κι από τον «Ανθρωπο-ελέφαντα», έχει κι από το «The greatest showman», έχει κι από το γαλλικό «Chocolat» (εκείνο με τον Ομαρ Συ, όχι το γνωστό με την Μπυνός)κι όλα αυτά περιτυλιγμένα στο κοστούμι του έπους.
Το κινηματογραφικό κι αισθητικό μέρος της ταινίας είναι υψηλοτάτου επιπέδου εξού κι η ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ υπέδειξε τις δέκα κατηγορίες που βραβεύτηκε όπου όλες αυτές φτιάχνουν την όψη και τη μορφή της ταινίας και την κάνουν θαυμαστή.
Όπως όμως υπέδειξε η ίδια Ακαδημία των Ισπανών ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΩΝ, στις μεγάλες κατηγορίες το άφησε απέξω. Ισως επειδή το έπος και η μαγεία δεν απέφυγαν μιάς μορφής ασάφεια τόσο στις σχέσεις των προσώπων όσο και στην αναγκαιότητα του ιστορικού πλαισιώματος, όπως επίσης και στο αν η ιστορία είναι εντελώς υπαρκτή, ποιο είναι το κέντρο βάρους της. Η ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ του ΣΙΝΕΜΑ το προσυπέγραψε ως έργο όψης ωστόσο εξήρε το σενάριο του, κυρίως λόγω της ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΗΣ ιστορίας του. Στη σεναριακή αξιολόγηση κι ειδικά στου ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ, το διαφορετικό εύρημα παίζει σημαντικό ρόλο στην αξιολόγηση των Ακαδημιών, πόσο μάλλον όταν εμπνέει αφήγηση πολυσχιδούς έπους- αυτό για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν κινηματογράφο! . Τους άγνωστους σε μας ηθοποιούς μπορεί και να τους ξανασυναντήσουμε, ο ηθοποιός που παίζει τον «γίγαντα» έχει από εκείνα τα πρόσωπα που δεν ξεχνάς εύκολα, το θέμα βέβαια είναι ως που φτάνει η γκάμα. ΕΝΕΚΟ ΣΑΓΚΑΡΝΤΟΥ τον λένε, είναι Βάσκος και τιμήθηκε από τα «Γκόγια» με το ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΟΥ, κατηγορία που το καταστατικό της Ισπανικής Ακαδημίας προβλέπει.
Και για να έχουν υπόψη τους οι αναγνώστες που θα πάνε να δουν την ταινία, τα ΔΕΚΑ ΓΚΟΓΙΑ που πήρε, εκτός από του Πρωτοεμφανιζόμενου Ηθοποιού και του πρωτοτύπου σεναρίου, είναι της Φωτογραφίας,των Σκηνικών, των Κοστουμιών, του Μοντάζ, της Μουσικής, των Οπτικών Εφφε, του Μακιγάζ καθώς και μιάς κατηγορίας που υπάρχει στην Ιβηρική Ακαδημία κι όχι σε άλλες (υπάρχει και στην ιταλική), περί καλύτερης επιμέλειας παραγωγής… Μόνο ο Ηχος έμεινε περιφρονημένος από αυτές τις κατηγορίες- υπερκεράστηκε από ήχο ταινίας θρίλερ, τη «VERONICA».
Οι σκηνοθέτες ΑΪΤΟΡ ΑΡΕΧΙ και ΧΟΝ ΓΚΑΡΑΝΙΟ δεν είναι άλλοι παρα εκείνοι που είχαν κάνει και τα «ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ», επίσης έργο από την περιοχή των Βάσκων. Εδώ «ανοίχτηκαν» αρκετά παραπάνω από εκείνο, ο συμψηφισμός δεν τους βγήκε στο 100ο/ο, έχασαν το βραβειο της Σκηνοθεσίας και της Καλύτερης Ταινίας. .Και το έργο από το οποίο ηττήθηκαν ήταν το «THE BOOKSHOP» της Ιζαμπέλ Κοιξέτ, που έμοιαζε κι ήταν, ως επί το πλείστον, αγγλική παραγωγή…