Κι η ιστορία αυτή η είναι από εκείνες που κάνουν το σινεμά συναρπαστικό, επειδή είναι συναρπαστικές κι οι ίδιες αλλά αυτό δεν θα έφτανε αν δεν είχε το ανάλογο μαστόρεμα.
Αφορμή είναι ο «ΝΩΕ» του ΝΤΑΡΕΝ ΑΡΟΝΟΦΣΚΥ με τον ΡΑΣΕΛ ΚΡΟΟΥ. Πάνε 10 χρόνια
Για την ελληνική , μαυρόασπρη ταινία «Tranzit» του ΚΑΡΟΛΟΥ ΖΩΝΑΡΑ , τα λέω αυτά, η οποία καθρεφτίζει ένα έλλειμα, το οποίο δεν αφορά πάντα στους δημιουργούς αλλά και σε ενασχολούμενους “εξωδημιουργικά” με το σινεμά.
Επειδή Κάποιοι τα μπερδεύουν και πρώτοι από όλους εκείνοι που δεν θα έπρεπε.
Το Οποίο ορίζεται με ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΦΙΝΑΛΕ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΧΑΡΙΣΕΙ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ.
Το «Μέρος Δεύτερο» του “Dune» του κατά ΝΤΕΝΙ ΒΙΛΝΕΒ είναι έργο που σε παρασύρει ως θέαμα δράσης κι ακολουθεί τους κανόνες του θεάματος.
Την κριτική για τη «Philomena” του Στηβεν Φρήαρς μου «υπενθύμισε» το φβ και τη μεταφέρω τώρα στο PANTIMO.GR. Ακολουθεί η κριτική ατόφια:
Για τον ΒΙΜ ΒΕΝΤΕΡΣ ο λόγος και για την ευχάριστη διάθεση που φέρνει αυτή η επιστροφή του, ο οποίος εδώ και κάμποσα χρόνια είχε στραφεί στο Ντοκυμαντερ, σαν να τον είχε απορροφήσει εντελώς, χώρια ότι του χάρισε ως είδος στιγμές δόξας κι αναγνώρισης, μήπως και τελικά ήταν αυτό το είδος του. Επειδή το είχε και με τις πόλεις και με τις περιπλανήσεις και με τα σχετικά
Μία μελέτη εις βάθος πάνω στα στερεότυπα, στα στερεότυπα των μαύρων της Αμερικής, απέναντι στους εαυτούς τους αλλά και στους άλλους.
Όπως για το «MONUMENTS ΜΕΝ» και το «WINTER’S TALE»