ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ το φιλμ του ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΑΟΖ από το ΙΣΡΑΗΛ, που είδα στις «Νύχτες πρεμιέρας» κι αποτελεί και την υποβολή της χώρας για το ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟ ΟΣΚΑΡ του 2018. Είχε όμως τη μοίρα του "ΜΑΖΙ "Η ΤΙΠΟΤΑ" του ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ κι έφτασε μόνο μέχρι την "short list" των 9.....
Την έχει υποβάλει η ΧΙΛΗ για το ξενόγλωσσο ΟΣΚΑΡ του 2018 κι η συμπαραγωγή με Γερμανία- εξού και της προέκυψε και βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Βερολίνου- της προσδίδει καλής ποιότητας παραγωγή που φαίνεται κυρίως στην εξαιρετική φωτογραφία και στη σκηνογραφική διεύθυνση όπου τα χρώματα αποζητούν φωτισμούς για να γίνουν ατμόσφαιρα. Μα πάνω από όλα μας αποκαλύπτει την ΝΤΑΝΙΕΛΑ ΒΕΓΚΑ, μια αληθινή καλλιτέχνιδα, τρανσέξουαλ, που δίνει ΥΠΟΣΤΑΣΗ στην τρανσέξουαλ ηρωίδα του σεναρίου.
Είναι από εκείνα τα έργα που ακούς πολλά, διαβάζεις πολλά, βλέπεις να τα βραβεύουν οι κριτικές ενώσεις κατά κόρον, έρχεται ύστερα κι η Ακαδημία και συμφωνεί μαζί τους και τα προτείνει στις μεγάλες κατηγορίες των Οσκαρ της αλλά… υπερίπταται, φτερουγίζει διαρκώς ένα «αλλά…».
Τα ΥΠΕΡ, αφορούν στις ΤΕΣΣΕΡΙΣ κατηγορίες για τις οποίες προτάθηκε στα ΟΣΚΑΡ. Ητοι την ερμηνεία β’ γυναικείου ρόλου για την ΜΑΙΡΗ ΜΠΛΑΪΤΖ, το εκ διασκευής ΣΕΝΑΡΙΟ, τη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ και το ΤΡΑΓΟΥΔΙ που ακούγεται στο φινάλε.
Τα ΚΑΤΑ, άπτονται δύο βασικότατων τομέων της Κινηματογραφίας που ΔΕΝ προτάθηκαν για ΟΣΚΑΡ κι είναι καθοριστικό κι ενδεικτικό του τι συμβαίνει με το φιλμ. Οι τομείς αυτοί, οι πάσχοντες δηλαδή, είναι Η ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΤΑΖ.
Και τα μεν και τα δε θα τα αναλύσουμε πιο κάτω.
Ο φίλος μας ο ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ για μια ακόμα φορά μας αγκάλιασε και μας συνεπήρε ενώ συγχρόνως έδειξε πόσο ανήσυχος είναι, πόσο δεν επαναπαύεται, πόσο δοκιμάζεται διαρκώς σε καινούργια για αυτόν ανοίγματα και ταυτοχρόνως κάνει και κάτι σπουδαίο το οποίο γίνεται διαπιστευτήριο στη σκηνοθετική του αξία: Μεταβάλει σε μεγάλη δραματική ηθοποιό την ως τα χθες μόνο όμορφη, ΝΤΑΪΑΝ ΚΡΟΥΓΚΕΡ.
Αν οι «Τρεις πινακίδες έξω από το Εμπινγκ στο Μισούρι» είναι ταινία ΣΕΝΑΡΙΟΥ και κατεπέκταση κι ερμηνειών, οι οποίες «εκπορεύονται» από το σενάριο μια κι από εκεί εκπορεύονται κι οι ρόλοι, η «ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ» είναι αυτό που λέμε ΤΑΙΝΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ. Κι οι επίσης καλές ερμηνείες διαφοροποιούνται από τις άλλες, των «πινακίδων», και γίνονται ερμηνείες συντονισμού με σκηνοθετική γραμμή.
Σκέφτηκα πολλές φράσεις με τις οποίες ήθελα να χαρακτηρίσω την ταινία στον τίτλο του κειμένου που θα έγραφα. Κατέληξα σε αυτόν. Διότι το καλλιγράφημα μπορεί να ηχεί ως κάτι συγγενικό με την καλλιγραφία, την οποία το φιλμ τη διαθέτει, παραπέμπει όμως και σε ποίηση. Κι έτσι η καλαίσθητη αισθητική, ο λεπτός χειρισμός θέματος, τα ψυχανεμίσματα των ανθρώπων και προπάντων το ξύπνημα του έρωτα έτσι όπως δίνεται, σε αυτούς τους απαλούς τόνους, προέκρινε την επικράτηση του «τρυφερού καλλιγραφήματος»
Θα μπορούσε και να μην ήταν «διάλειμμα», αν το ΙΡΑΝ είχε υποβάλει τη συγκεκριμένη ταινία στη φετινή χρονιά διότι το έργο έχει όλες τις προδιαγραφές για κάτι τέτοιο. Όμως η χώρα δεν την υπέβαλλε, για άπειρους πιθανούς λόγους, πολιτικούς και μη, κι έτσι τη βλέπουμε σαν ένα «διάλειμμα» που συνιστάται. Σε αντίθεση με άλλες ταινίες, μη οσκαρικές, που προβάλλονται και που μόνο για διάλειμμα δεν προσφέρονται αλλά για απόλυτη διαφυγή.
Mε περιβάλλον, την Αγγλία της δεκαετίας του ‘ 50, της δεκαετίας που ανάδειξε πολύ το γυναικείο ρούχο. Οπου το κοστούμι εντάσσεται πλήρως μέσα στο σενάριο, χωρίς όμως να προβάλει ιδιαιτέρως κάποια ενδυματολογική μονάδα ενώ ο ΠΟΛ ΤΟΜΑΣ ΑΝΤΕΡΣΟΝ αποδεικνύεται εδώ περισσότερο σκηνοθέτης παρά σεναριογράφος μια και υπάρχει ΘΟΛΟΣ ΣΕΝΑΡΙΑΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ. Οσο για τον δημοφιλή ΝΤΑΝΙΕΛ ΝΤΕΙ ΛΙΟΥΙΣ εδώ κάνει ξεκάθαρα star performance, ερμηνεία προσωπικής γοητείας….
Κι η Καθολικότητα, την οποία πετυχαίνει η ταινία του ΤΑΣΟΥ ΜΠΟΥΛΜΕΤΗ, είναι και Αθλητική και Συναισθηματική αλλά και Κινηματογραφική και θα μιλήσω και γι αυτό.