Το πρώτο ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΟ βραβείο απονεμήθηκε χτες Σαββατο κι είναι από Μακιγιέρ-Κομμωτές

Στις φετινές «στηρικτικές», τις supporting που λένε, υπάρχει κάτι ενδιαφέρον, δυο εξωπραγματικοί ρόλοι, γραμμένοι στο απολύτως φανταστικό να διεκδικούν το ενδιαφέρον πάνω τους, για το πως παίζονται υπό διαφορετικές συνθήκες  σε έργα εντελώς του φανταστικού αμφότερες…Είναι οι περιπτώσεις της ΑΝΤΖΕΛΑ ΜΠΑΣΕΤ και της ΣΤΕΦΑΝΙ ΧΣΙΟΥ, στα φιλμ «BLACK PANTHER: WAKANDA FOREVER» και «ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ» που μπορούν να γίνουν αντικείμενο μελέτης πάνω στην εννοια supporting ρόλος και πως παίζεται κι από που καθορίζεται. Θα τα πούμε παρακάτω. Διότι ενδιαμέσως υπάρχουν κι άλλες που σηκώνουν κουβέντα

Αν η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, όπως έγραψα στη σχετική με αυτήν Ανάλυση, δεν είναι (μόνο) ακρογιαλιές-δειλινά, τοπία ή χρώματα, έτσι και το ΜΟΝΤΑΖ δεν είναι αποκλειστικά αυτό που νομίζει η παρεξηγημένη  περί αυτού άποψη, δηλαδή συγκρούσεις, τρακαρίσματα, κυνηγητά και παράλληλη δράση. Ακριβώς όπως η Φωτογραφία είναι η Οψη, έτσι και το ΜΟΝΤΑΖ είναι ο ΡΥΘΜΟΣ, η ΡΑΧΟΚΟΚΑΛΙΑ. Και κρίνεται με βάση το πως εξυπηρέτησε το έργο και την αντίληψη του. Δηλαδή κι ένα έργο «αργό» μπορεί να διακριθεί για το μοντάζ, αν αυτός ήταν ο απαιτούμενος εσωτερικός ρυθμός, αν ήταν ένα έργο με πλάνα διαρκείας.

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ είναι η ΟΨΗ. Θα το επαναλαμβάνω κουραστικά μεν, κάθε χρόνο δε. Δεν είναι μόνο ακρογιαλιές-δειλινά ή ωραία τοπία ή ζωηρά χρώματα. ‘Η, τουλάχιστον, δεν είναι μόνο αυτά. Το  βασικό είναι η ΟΨΗ. Τι όψη διάλεξε ο διευθυντής φωτογραφίας να έχει η ταινία που του ανέθεσε ο σκηνοθέτης.  Κυρίως εκείνες που είναι κάπως δύσκολο να αντιληφθούμε οι κοινοί θνητοί το «πάτημα», το που «πάτησε» για να βγάλει Οψη και τί Οψη έβγαλε.