Και ΠΑΛΙ θα τα πω και θα τα ξαναπώ, για τους ακομπλεξάριστους Ιταλούς που όλα αυτά τα χρόνια δεν έπαψαν ούτε στιγμή να υπηρετούν το σινεμά των ειδών και ιδίως την ΚΩΜΩΔΙΑ, για την οποία και γύρω από την οποία οι γνώσεις είναι τέτοιες ώστε να μην επιτρέπουν αναστολές. Η ΚΩΜΩΔΙΑ είναι ΚΩΜΩΔΙΑ, η ΣΑΤΙΡΑ είναι ΣΑΤΙΡΑ, η ΦΑΡΣΑ είναι ΦΑΡΣΑ κι όλα αυτά είναι «υποδιαιρέσεις» του μεγάλου είδους που λέγεται ΚΩΜΩΔΙΑ. Κι η οποία, στην όποια μορφή της έχει ως στόχο , ως σκοπό, ως εξ αντικειμένου προορισμό, ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΘΕΑΤΗ ΝΑ ΓΕΛΑΣΕΙ. Ο,τι χειρότερο δηλαδή για τους εγχώριους «δηθενάδες» και τις ντόπιες… «δηθενάδισσες» χαχαχα (γλωσσοπλαστική!)
Κι επειδή ο ΤΟΜ ΚΡΟΥΖ έχει μυαλό παραγωγού! Οπότε, «εύκολα» - εύκολα; Χμ!.... - μπορεί να καταλάβει κανείς το «γιατί;» στη θερμή υποδοχή που συναντά η ταινία.
Ωραίος Κινηματογράφος. Φρέσκος, Νεανικός, Ολοκληρωμένος , Επαγγελματικός, προπάντων , όμως, ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ. Κι αυτό, επειδή το ταλέντο συμβαδίζει με τη φαντασία.
Οι φετινές διακοπές στην Αθήνα πολύ με ωφέλησαν. Διότι μου έδωσαν την ευκαιρία να δω ελληνικά σήριαλ του παρελθόντος, με τα οποία δεν είχα επαφή, διότι στον καιρό τους δεν τα είχα παρακολουθήσει, δεν είχα τον χρόνο.
Είδα αρκετά. Και τα είδα ΟΛΟΚΛΗΡΑ. Αλλωστε αν δεν έχω δει κάτι ολόκληρο, δεν γράφω ποτέ. Μακάρι να μου δοθεί η ευκαιρία να προλάβω να γράψω και για κανένα ακόμα διότι οι ταινίες πληθαίνουν, θα αρχίσει δυναμικά η χειμερινή σαιζόν, θα έρθουν κι οι «Νύχτες πρεμιέρας», παράλληλα κι η Ευρωπαϊκή Ακαδημία και δεν θα μείνει πάλι χρόνος για τέτοιου είδους ενασχόληση. Μετά το «ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΕΓΓΟΝΟΙ», το σήριαλ που μου κίνησε το ενδιαφέρον να γράψω ήταν αυτό εδώ. Επειδή κι εδώ συναισθάνθηκα μιά αδικία κι επειδή λυπήθηκα που στον ενεστώτα του λόγω φόρτου δεν ασχολήθηκα.
Αλανσάριστο και με λάθος τακτική, με κατάχρηση του κατασκευασμένου από τους «κριτικούς» όρου «road movie» και με εμμονή στο φιλμ με το οποίο τραβούσαμε παλιά τις φωτογραφίες, χωρίς ονόματα ελκυστικά (ο ΕΝΤ ΧΑΡΙΣ είναι θαυμάσιος ηθοποιός αλλά δεν είναι όνομα μαρκίζας) και μέσα στον ορυμαγδό των καλοκαιρινών «πρώτων προβολών»… πλήρωσε το τίμημα του «κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά». Κι όμως είναι ένα από αυτά τα «μικρά» που έχουν δουλευτεί πολύ και που έχουν ως βάση το σενάριο.
Για όποιον ενδιαφέρεται μέσω των ταινιών να μπαίνει στο νόημα περί κινηματογράφου, το «BORG McENROE» είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση. Εχει να κάνει και με την κινηματογραφική κατάρτιση των Δανών και με τις ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ σπουδές τους (ΔΑΝΟΣ ο σκηνοθέτης ΓΙΑΝΟΥΣ ΜΕΤΣ), έχει να κάνει με το ΣΕΝΑΡΙΟ και με τι στοιχεία από τους βασικούς ήρωες μπαίνει στην υπόθεση του σεναρίου και πως ακολουθεί τους κανόνες του συγκεκριμένου σεναρίου ώστε να τους εντάξει, έχει να κάνει με το ΜΟΝΤΑΖ στο οποίο καταλήγει το σενάριο ώστε να ολοκληρωθεί το εγχείρημα του Γιάνους Μετς σε ΤΑΙΝΙΑ.
Για τα «εργάκια» δεν τρέφω εχθρικά ούτε σνονμπίστικα συναισθήματα, κάθε άλλο. Τα τιμώ και τα θεωρώ κι απαραίτητα για την ψυχαγωγία μας, την ανάλαφρη έξοδο μας, το να μας δώσουν εκείνη τη δίωρη χαλάρωση που τόσο απαραίτητη μας είναι. Συγχρόνως τα τιμώ και για το ότι δεν είναι εύκολο να φτιάξεις «εργάκι». Χρειάζονται κι εδώ γνώσεις, πρέπει να έχεις κατάρτιση, να κατέχεις το είδος εσύ που το κάνεις και να ξέρεις τι θα ζητήσεις και τι θες να πάρεις από τους συνεργάτες σου. «Εργάκια» όμως είναι και τα θερινά «σκουπίδια» που κατακλύζουν τις οθόνες κάθε καλοκαίρι και κάνουν το σινεμά απωθητικό, κι αυτό επειδή δυστυχώς είναι πολλά διότι οι διανομείς συμπεριφέρονται σαν απορριματοφόρα του Δήμου στο δρόμο προς τις χωματερές…. Οταν λοιπόν δεις μερικές επαναλήψεις που σου υπενθυμίζουν τι εστί Κινηματογράφος παρελθόντος καιρού, και μετά κληθείς για «θερινίλα», η προσγείωση είναι λίγο απότομη..
ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ, Ο ΡΕΝΤΦΟΡΝΤ…
¨Η πως το ΣΤΥΛ μετατρέπεται σε ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ
Δεν έχει «επαναλήψεις» μόνο το σινεμά, έχει κι η ΤV. Για τους δικούς της, ποικίλους λόγους… Κι αποφάσισα να δω το «ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΕΓΓΟΝΟΙ» που δεν το είχα παρακολουθήσει συστηματικά στον ενεστώτα του (όπως και πολλά άλλα σήριαλ) για τον απλούστατο λόγο ότι τότε δεν είχα καιρό.. Τώρα που ξαναμεταδίδεται από το MEGA και το παρακολουθώ, θέλησα να γράψω δύο λόγια διότι θεώρησα ότι αξίζει τον κόπο.
Κι όπως διαβάζετε, στον τίτλο αντί άλλου χαρακτηρισμού πρόταξα τα ονόματα ΠΕΝΤΕ ηθοποιών. Κάποιοι εξ αυτών , ως φυσικά πρόσωπα, δεν βρίσκονται πιά στη ζωή. Το έργο, όμως, είναι που μένει κι επ’ αυτού κρίνονται όλα.