Τα έχω «χαρακτηρίσει και «Χρυσές Σφαίρες» των «ανεξάρτητων» ταινιών. Αυτά μάλιστα απονέμονται ακριβώς μία μέρα πριν από τα ΟΣΚΑΡ!!!
Αυτή είναι η πλήρης λίστα των ταινιών που υπέβαλλαν 81 χώρες στην ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ για το ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟ ΟΣΚΑΡ του 2016.
Σήμερα, κάποιος που θα το δει, θα απορήσει πως προτάθηκε για Οσκαρ αυτή η ταινία. Ναι, διότι έχει άλλα standards στο μυαλό του, και δικαιολογημένα. Πάμε πίσω στο 1954 που γίνεται η ταινία και στο 1955 που προτείνεται για το Οσκαρ και τότε θα καταλάβουμε περισσότερα.
Κάπως διαφορετικά αντιλαμβάνονται πολλοί την ταινία που κερδίζει τον «Χρυσό Φοίνικα», κάπως αλλιώτικα, επίσης, έχουν οριοθετήσει πολλοί τον ΖΑΚ ΟΝΤΙΑΡ ως auteur, και φυσικά επικρατεί απόλυτη σύγχυση σε πάρα πολλούς σχετικά με την έννοια της «κάθαρσης» χωρίς να υποπτεύονται τούτοι οι πολλοί ότι αυτή επιτυγχάνεται όχι μόνο με την ΤΙΜΩΡΙΑ αλλά και με τη ΔΙΚΑΙΩΣΗ του ήρωα.
Η οποία ανήκει στο ΣΙΝΕΜΑ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ, που αφενός είναι το σινεμά που αγαπώ, κι αφετέρου με χαροποιεί το γεγονός πως παρατηρώ νεαρούς Ελληνες σκηνοθέτες να σπάνε το ταμπού του φόβου που έχει καλλιεργηθεί απέναντι στο είδος και να βγαίνουν να κολυμπήσουν στα βαθιά νερά του.
Κι αναρωτιέμαι για το αν έχουν κινηματογραφική αξία και προπαντός κινηματογραφική σημασία τα όσα λένε, με τον τρόπο που διατυπώνονται.
Είναι κρίμα αυτή η ταινία να φύγει έτσι από τις αίθουσες επειδή οι δύο πρώτες εβδομάδες δεν ήσαν αρκετές ώστε να προσέλθει ο κόσμος ο πολύς για τον οποίο και προορίζεται. Όταν όμως από την αίθουσα αυτοί οι λίγοι που φεύγουν δηλώνουν εκστασιασμένοι κι η συγκίνηση τους δεν κρύβεται, τότε, πολύ απλά η ταινία αυτή έχει δύναμη αλλά καύσεως βραδείας. Μια ταινία με τέτοιες αντιδράσεις κοινού, έστω κι αν είναι περιορισμένο αριθμητικά, ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙΣ!
Μια στάση στην β’ προβολή για τα έργα που χάσαμε όταν προβλήθηκαν στην α’ .Ένα από αυτά είναι το «Η ΡΙΚΥ ΚΑΙ Η ΡΟΚ» που το αφήσαμε υπέρ κάποιων άλλων που μας τράβηξαν περισσότερο κι άς έπαιζε η ΜΕΡΥΛ ΣΤΡΗΠ. Άλλωστε, όπως έχω εξηγήσει κατ'επανάληψη, τα έργα πρέπει να έχουν διάρκεια
Σήμερα μπορεί να μην το θυμάται κανείς. Στη δεκαετία, όμως, του ’60, στα παιδικά μου χρόνια , ήταν «γκραν σουξέ». Με την ΑΝΝ –ΜΑΡΓΚΡΕΤ που τότε εκπροσωπούσε το μοντέρνο , υπό την επιρροή της συνεργασίας της με τον Ελβις Πρίσλευ, ένα χρόνο πριν, στο «Νύχτες στο Λας Βέγκας».
Όχι, δεν είναι μια «παραδοσιακή» ταινία γύρω από το «Ολοκαύτωμα». Αν κι η λέξη «παραδοσιακό» ακυρώνεται όταν έχουν γυριστεί τόσα , και διαφορετικά μεταξύ τους, αριστουργήματα , από τη «Λίστα του Σίντλερ» και τον «Πιανίστα» ως τον «Κήπο των Φίντσι Κοντίνι» και «Το μαγαζάκι της κεντρικής οδού» με ειδική θέση στο «Η ζωή είναι ωραία».