Το «Μέρος Δεύτερο» του “Dune» του κατά ΝΤΕΝΙ ΒΙΛΝΕΒ είναι έργο που σε παρασύρει ως θέαμα δράσης κι ακολουθεί τους κανόνες του θεάματος.
Την κριτική για τη «Philomena” του Στηβεν Φρήαρς μου «υπενθύμισε» το φβ και τη μεταφέρω τώρα στο PANTIMO.GR. Ακολουθεί η κριτική ατόφια:
Για τον ΒΙΜ ΒΕΝΤΕΡΣ ο λόγος και για την ευχάριστη διάθεση που φέρνει αυτή η επιστροφή του, ο οποίος εδώ και κάμποσα χρόνια είχε στραφεί στο Ντοκυμαντερ, σαν να τον είχε απορροφήσει εντελώς, χώρια ότι του χάρισε ως είδος στιγμές δόξας κι αναγνώρισης, μήπως και τελικά ήταν αυτό το είδος του. Επειδή το είχε και με τις πόλεις και με τις περιπλανήσεις και με τα σχετικά
Μία μελέτη εις βάθος πάνω στα στερεότυπα, στα στερεότυπα των μαύρων της Αμερικής, απέναντι στους εαυτούς τους αλλά και στους άλλους.
Όπως για το «MONUMENTS ΜΕΝ» και το «WINTER’S TALE»
Θα ξεκινήσω από το ζευγάρι. Αν και κανονικά πρέπει να ξεκινήσω από το σενάριο. Θα ξεκινήσω , όμως, από το ζευγάρι, τον ΑΝΤΑΜ ΝΤΡΑΪΒΕΡ και την ΠΕΝΕΛΟΠΕ ΚΡΟΥΖ, με τους οποίους ο σκηνοθέτης ΜΑΙΚΛ ΜΑΝ δεν ξέρω πόσο, κι αν , ασχολήθηκε
Αυτό είναι το ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ της νέας ταινίας του ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΠΕΗΝ, κάποιοι που ξέμειναν. Πάνω σε αυτή τη στέρεη βάση ,ο σεναριογράφος ΝΤΕΗΒΙΝΤ ΧΕΜΙΝΓΚΣΟΝ, έχει καρφώσει τον διαβήτη κι από αυτό το σημείο αρχίζει και τον ανοίγει και τον κάνει κύκλο. Κι ο κύκλος αυτός ενώ δείχνει μικρός, καταλήγει ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ. Και τούτο γιατί; Επειδή είναι πανανθρώπινος.
Εως υποδειγματική θα χαρακτήριζα την ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη ΧΟΥΑΝ ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΠΑΓΥΟΝΑ, η οποία εκπροσωπεί την Ισπανία στα Oscar, έχει περάσει στο «βραχύ κατάλογο» και διεκδικεί με σθένος και περγαμηνές την παρουσία της στην 5άδα του τελικού.
Είναι έξυπνο. Αφηγείται μιά ωραία ίντριγκα με πολύ ωραίο τρόπο. Της δίνει μάλιστα κοινωνικο-πολιτικές διαστάσεις της ίντριγκας ώστε να ξεφεύγουμε από το απλό caso, το περιστατικό δηλαδή, και να ανταποκρίνεται στα κύματα των καιρών. Κι αυτό το κάνει και το πετυχαίνει μέσα από μιά σειρά χαρακτήρων που έχουν και βάθος και χρώμα και που είναι γραμμένοι σαν δραματικοί χαρακτήρες αλλά με πάμπολλες σατιρικές υπονομεύσεις για τον καθένα.
Το «May-December» του ΤΟΝΤ ΧΑΙΗΝΣ, είναι κατά βάση ταινία σεναρίου, απολύτως ανθρωποκεντρική ώστε εκ τούτου να δημιουργεί ρόλους και να προσφεύγει σε ερμηνείες από τις οποίες προσδοκά.
Δεν έχει βάλει εδώ τη γραφίδα του ο Τοντ Χαίηνς, άλλοι υπογράφουν το σενάριο, οι ΣΑΜΥ ΜΠΕΡΚ και ΑΛΕΞ ΜΕΚΑΝΙΚ.
Κι εδώ ως σκηνοθέτης ο Χαίηνς αλλάζει κάπως και όψη, υιοθετεί κάτι ρεαλιστικό σε ύφος, φωτισμούς, ντεκόρ κι αίσθηση, μακριά απο εκείνα τα ωραία παστελ χρώματα που είχε στο «Ο Παράδεισος είναι μακριά» ή στην «Carol". Ισως για αυτό το λόγο να μην κατέφυγε αυτή τη φορά στο διευθυντή φωτογραφίας Εντουαρντ Λάτσμαν που του εκανε εκείνους τους περίτεχνους φωτισμούς.
Λοιπόν, πάμε στο έργο διότι εδώ στηρίζονται όλα κι αυτά που έχουμε να εξετάσουμε , κι είναι το σεναριο
Το σενάριο λοιπόν πιάνει ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, ιντριγκαδόρικο θα έλεγα (με την καλή έννοια), μια ιστορία που συνέβη πριν από 24 χρόνια. Μια νεαρή γυναίκα τότε, παντρεμένη, με δυο παιδάκια , αποπλάνησε στο pet shop, έναν 13άρη που γνώρισε εκεί. Η γυναίκα καταδικάστηκε, εξέτισε και ποινή, κι όμως αυτόν τον τότε 13άρη, όταν αποφυλακίστηκε, τον παντρεύτηκε. Και ζουν τώρα παντρεμένοι κι ευτυχισμένοι στη Σαβανα, στον αμερικάνικο Νότο, στην Πολιτεία της Τζόρτζια κι έχουν κάνει και παιδάκι. Η ζωή τους κυλά ήρεμα, το παρελθόν το έχουν αφήσει πίσω, το ίδιο και κάποιους ανθρώπους που εμπλέκονταν σε αυτό.
Με τη σχέση τους, έχουν αποδειξει ότι εκείνη η αποπλάνηση ανηλίκου, έκρυβε έναν μεγάλο κι αμοιβαίο έρωτα .
Και ξαφνικά, στο παρόν, 24χρόνια μετά, κινηματογραφική πηγή που ψαχουλεύουν για θέματα, ανακαλύπτουν κι αυτό κι αποφασίζουν να το κάνουν ταινία. Την όλη περίπτωση. Το σενάριο όμως της ταινίας δεν έχει γραφτεί, δουλεύεται στο ψάξιμο και στην έρευνα κι η ηθοποιός που θα αναλάβει να παίξει τη συγκεκριμένη γυναίκα που φυλακίστηκε, ζητά συνάντηση μαζί της, να έρθει να μείνει λίγο κοντά τους, να συζητήσουν, να την «εξερευνήσει», να δει τι στοιχεία δικά της μπορει να γεννηθούν από την υπόθεση, τι στοιχεία μπορεί να βάλει στο ρόλο, ποια στοιχεία του ρόλου, του χαρακτήρα δηλαδή είναι εκείνα στα οποία θα μπορούσε να πατήσει.
Αρχίζω με τη γοητεία ως λέξη και σε αυτήν θα καταλήξω ως απόσταγμα διότι πάνω-κάτω , αυτό που μένει από την ταινία , ως αποτύπωμα, είναι η γοητεία της. Και σε αυτό τον τομέα έρχεται να δοκιμαστεί η ΕΜΕΡΑΛΝΤ ΦΕΝΕΛ, ύστερα από το θριαμβικό κι οσκαρικό (είχε πάρει Οσκαρ σεναρίου, χώρια την υποψηφιότητα της για τη σκηνοθεσία) «Promising young woman» ,κι όταν λέω «να δοκιμαστεί» εννοώ «και να δοκιμάσει». Να δοκιμάσει δηλαδή τα οικόπεδα της ως σκηνοθέτης.
Είναι η ιστορία της κολυμβήτριας Νταϊάν Νάυαντ, που στα 61 της αποφάσισε να διασχίσει κολυμπώντας τη διαδρομή Φλόριντα-Κούβα και να μην πέσει και σε καρχαρίες. Όλα αυτά ενώ είχε σταματήσει την κολύμβηση για 30 περίπου χρόνια.
Εδώ, τελικά , παίζεται όλο το μυστικό της παγκόσμιας επιτυχίας του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΝΘΙΜΟΥ και φυσικά και της συγκεκριμένης ταινίας. Ότι είναι ένας ευφυέστατος σκηνοθέτης, άρα κι ευφάνταστος, κι έχει καταφέρει αυτή την υπογραφή, ώστε να περιμένεις κάτι αλλοπρόσαλλο το οποίο όμως θα είναι ευφυές και καλόγουστο κι υψηλών προδιαγραφών και κάπως έτσι έγινε ο παγκόσμιος σάλος. Περιμένουν στην κάθε νέα ταινία του Λάνθιμου κάτι πρωτότυπο, κάτι παράξενο, κάτι που να μην έχει ξαναγίνει, κι αν έχει γίνει δεν θα έχει γίνει με αυτό τον τρόπο, κάτι σίγουρα ευφυές, κάτι προκλητικό, κάτι τολμηρό, που όλα αυτά μαζί καταλήγουν σε υπέρβαση κι αυτή με τη σειρά της μεταβολίζεται σε ΜΑΓΕΙΑ
Το «POOR ΤHINGS» είναι τέτοια περίπτωση.
Έχει ξαναγυριστεί, η πιο πρόσφατη ήταν από τον Τιμ Μπάρτον με τον Τζώνυ Ντεπ και τα θεϊκά κοστούμια της Γκαμπριέλα Πεσκούτσι που είχαν προταθεί για Oscar,, η πρώτη ηταν η πιο «αυθεντική» κι ο ελληνικός τίτλος του εδώ δεν ήταν αυτός που αναγράφεται σε ιστοσελίδες αλλά «ΤΟ ΤΥΧΕΡΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ». Είχε κάνει φινάλε σαιζόν 1971-72 το «Χάι-Λάιφ» στον Πειραιά με αυτην την ταινία και δεν είχε βγάλει και την εβδομάδα……..Παρά τη φαντασμαγορία των φωτογραφιών στις προθήκες αλλά και Μάη μήνα….
Το πρώτο πράγμα με το οποίο σε υποδέχονται στις Κινηματογραφικές, Πανεπιστημιακές Σχολές ,στον σεναριακό τομέα που ονομάζεται «Διασκευή», είναι πως ΟΣΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΙΣΤΟ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, ΤΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ.
Ο διαχωρισμός ονόματος κι επιθέτου αφορά σε αυτό που θα παρακολουθήσουμε κι έχει να κάνει με το τι ακριβώς είναι το έργο.
Παρακολούθησα με ενδιαφέρον την ταινία επειδή για αυτό τον άνθρωπο δεν ήξερα σχεδόν τίποτα, δεν είχα διαβάσει το όνομα του μέχρι εκεί τουλάχιστον που έφταναν οι γενικότερες γνώσεις μου. Για τις κινητοποιήσεις της Μαύρης Αμερικής στη δεκαετία του ’60, από τις οποίες άλλα ονόματα έγιναν διάσημα κι όχι του ΜΠΑΓΙΑΡΝΤ ΡΑΣΤΙΝ. Ο οποίος ήταν πολιτικός ακτιβιστής για τα δικαιώματα των μαύρων αλλά κι ομοφυλόφιλος. Μηπως γι αυτό κι εξαφανίστηκε το όνομα κι ήρθε τώρα με το «πολιτικώς ορθόν» σύν το γεγονός ότι το φιλμ αυτό που υπάρχει στο Netflix, είναι ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΖΕΥΓΟΥΣ ΟΜΠΑΜΑ!!!! Παρακαλώ. Τα οποία το καθιστουν άγονο και ρηχό. Παραγεμίσματα και να καταλήγουν στη ρηχότητα
Άλλη μια ταινία για το Ολοκαύτωμα; Ναι!!! Και δεν θα σταματήσουν.. Ούτε για αυτό, ούτε για τον Β Παγκόσμιο.. ούτε για το Εκείνος Αγαπά Εκείνην… και τις παραλλαγές τους στο σήμερα.. Διότι από ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΣΚΟΠΙΑ τα θέματα αποδεικνύονται κάθε τόσο ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΑ