Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, μαζί με το ΜΟΝΤΑΖ θεωρούνται οι δύο κυριότεροι παράγοντες στους οποίους βασίζεται ο σκηνοθέτης για την μετατροπή του σεναρίου σε ταινία.
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ για το ΟΣΚΑΡ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ 2015 είναι:
- BIRDMAN- Εμανουέλ Λουμπέζκι.
Προιστορία στα Οσκαρ: Κέρδισε πέρσι το Οσκαρ με την έκτη υποψηφιότητα του για το «GRAVITY».
Είχαν προηγηθεί υποψηφιότητες το 1996 με τη «¨Μικρή πριγκίπισσα» (έχασε από τον Τζον Τόουλ για το «Braveheart»), το 2000 με το «Ο μύθος του ακέφαλου καβαλάρη» (το πήρε ο Κόνραντ Χολ για το «American beauty»), το 2006 με το «Για ένα καινούργιο κόσμο» (το πήρε ο Ντιόν Μπιμπί για τις «Αναμνήσεις μιάς γκέισας»), το 2007 με «Τα παιδιά των ανθρώπων» (που το πήρε ο Γκιγιέρμο Ναβάρο για το «Ο Λαβύρινθος του Πάνα»), το 2012 με «Το δέντρο της ζωής»(το πήρε για τρίτη φορά ο Ρόμπερτ Ρίτσαρντσον για το «Hugo»)
Ταυτότητα Κατηγορίας: Αν ρίξει κανείς μια προσεκτική ματιά στις προγενέστερες υποψηφιότητες του θα διαπιστώσει ότι με τη φετινή 7η , ο Εμανουέλ Λουμπέζκι κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτό που απευθύνει δεν είναι η στιλπνή ωραία φωτογραφία στην οποία θα κυριαρχούσε το αγαπημένο του χρώμα, το ψυχρό μπλε, αλλά δουλειά κάμερας στην οποία στηρίζεται το εύρημα του σκηνοθέτη στην πληρότητα του. Ο Λουμπέζκι κινεί στροβιλιστικά την κάμερα δίνοντας την αίσθηση ενός διαρκούς μονοπλάνου σε όλη τη διάρκεια του φιλμ. Κι είναι το εύρημα που δίνει λύση στην παρουσίαση της σχέσης του ήρωα με τους γύρω του.
Ωστόσο, δεν θα λείψουν κι εκείνοι που θα πούν ότι στο περσυνό «Gravity» ήταν που ο Λουμπέζκι δούλεψε κατά βάση την κίνηση της κάμερας και πέτυχε να δώσει στο ακέραιο τη σκηνοθετική οδηγία για την ΒΑΡΥΤΗΤΑ κι ότι εκεί είχε συνδυάσει και τις χρωματικές εντυπώσεις συνδέοντας την κίνηση της βαρύτητας με το αγαπημένο του, ψυχρό μπλέ
- THE GRAND BUDAPEST HOTEL- Ρόμπερτ Γέομαν
Προιστορία στα Οσκαρ: Πρώτη υποψηφιότητα.
Ταυτότητα Κατηγορίας: Φωτογραφία που φωτίζει την επιλογή του χρώματος και παρακολουθεί τις συνθέσεις σκηνογραφίας, ενδυματολογίας, μακιγιάζ κλπ κάνοντας τα ύφος κι όψη της ταινίας . Οι φωτισμοί του είναι απαλοί ώστε να πετυχαίνουν την ανάλαφρη διάθεση μια και το έργο είναι σουρεαλιστική, γκροτέσκα παρωδία. Ένα θαύμα εσωτερικών γυρισμάτων αλλά με μεγάλη συνδρομή του υπεύθυνου σκηνογραφίας.
Tip: Παρόμοια περίπτωση ήταν και το «Αναμνήσεις μιάς γκέισας» όπου κι ο διευθυντής φωτογραφίας πήρε credit, μεταφρασμένο σε Οσκαρ, από την Ακαδημία, και δεν πιστώθηκε αποκλειστικά στον σκηνογράφο με το προτεινόμενο χρώμα και την ενδυματολόγο αλλά θεωρήθηκε πλήρης αποδοχή της συνολικής αισθητικής με τη βράβευση και του διευθυντή φωτογραφίας.
- IDA- Λούκας Ζαλ, Ρίτσαρντ Λεντζέφσκι
Προιστορία στα Οσκαρ: Πρώτη υποψηφιότητα και για τους δύο συνεργάτες
Ταυτότητα Κατηγορίας: Εδώ πάμε σε άλλη σχολή, στη Μεγάλη της Πολωνίας Σχολή. Η οποία έχει παράδοση κι η οποία έχει τροφοδοτήσει και το Χόλυγουντ μα και γενικότερα τη Δύση με πλήθος ονομάτων διότι θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες «σχολές» του Κόσμου. Ειδικά στο μαυρόασπρο είδος όπου ανήκει κι η «IDA». Εδώ έχουμε άλλο πράγμα με το συγκεκριμένο μαυρόασπρο: Την αίσθηση της κυριολεκτικής φωτογραφίας αποτυπωμένη στην κινηματογραφική φωτογραφία. Αυτή είναι, άλλωστε, κι η αισθητική της ταινίας, που έχει προταθεί για το ξενόγλωσσο Οσκαρ.
- Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΕΡΝΕΡ (Mr. Turner)- Ντικ Πόουπ
Προιστορία στα Οσκαρ: Δεύτερη υποψηφιότητα. Είχε προταθεί το 2007 για το «Ο μάγος Αιζενχάιμ» (κι έχασε από τον Γκιγιέρμο Ναβάρο για τον «Λαβύρινθο του Πάνα»)
Ταυτότητα Κατηγορίας. Ως αντίληψη δουλειάς μοιάζει με του «TheGrandBudapestHotel». Δηλαδή κι εδώ ο διευθυντής φωτογραφίας, καλείται να φωτίσει το χρώμα που επέλεξε ο υπεύθυνος σκηνογραφίας και στο οποίο εντάχθηκαν και τα κοστούμια, επίσης να τα φωτίσει κι εδώ κυρίως σε περιβάλλον εσωτερικών γυρισμάτων ΑΛΛΑ η εικαστική αντίληψη είναι εντελώς διαφορετική. Εδώ έχουμε την αισθητική των πινάκων ενός συγκεκριμένου ζωγράφου, που αυτήν θέλει κι ο σκηνοθέτης Μάικ Λι να ζωντανέψει, κι ο διευθυντής φωτογραφίας, που θεωρείται βιρτουόζος των φωτισμών , να φωτίσει την αισθητική των πινάκων ως αισθητική της ταινίας.
- ΑΛΥΓΙΣΤΟΣ (Unbroken)- Ρότζερ Ντίκινς
Προιστορία στα Οσκαρ: Τον άνθρωπο αυτόν τον λυπάται η ψυχή μου. Είναι η 12η φορά που θα μπεί στην αίθουσα της τελετής ως υποψήφιος όπου τις 11 προηγούμενες τις έχασε ΟΛΕΣ.
Το 1995 με το «Τελευταία έξοδος ¨Ρίτα Χέιγουρθ» (χάνει από τον Τζον Τόουλ στο «Θρύλοι του πάθους», το 1997 με το «Φάργκο» (το παίρνει ο Τζον Σίαλ στο «Ο Αγγλος ασθενής»), το 1998 με το «Kundun» (κερδίζει ο Ράσελ Κάρπεντερ στον «Τιτανικό»), το 2001 με το «Ω αδελφέ που είσαι;» (χάνει από τον Πίτερ Πάου στο «Τίγρης και δράκος»), το 2002 με τη μαυρόασπρη φωτογραφία στο «Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί»(χάνει από τον Αντριου Λέσνι στο «Ο άρχοντας των δακτυλιδιών: Η συντροφιά του δακτυλιδιού»- τη μόνη ταινία της τριλογίας που προτάθηκε για Οσκαρ φωτογραφίας – και το πήρε κι από πάνω), το 2008 με διπλή υποψηφιότητα για το «Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ» και «Καμμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους»(όπου έχασε και για τα δύο από τον Ρόμπερτ Ελσουιτ στο «Θα χυθεί αίμα»), το 2009 με συνεργάτη τον δις βραβευμένο Κρις Μέντζες για το «Σφραγισμένα χείλη»( τους το πήρε ο Αντονι Ντοντ Μαντλ με το «Slumdog millionaire»), το 2011 με το «Αληθινό θράσος»(το παίρνει ο Γουόλις Πφίστερ για το «Inception»), το 2013 με τον «ρεαλιστικό» Τζέιμς Μποντ «Skyfall»(χάνει από τον Κλάουντιο Μιράντα για τη «Ζωή του Πι») και πέρσι, το 2014 δηλαδή ,με το «Prisoners» (χάνει από τον Εμανουέλ Λουμπέζκι στο «Gravity»)
Τι θα κάνει φέτος;
Ταυτότητα Κατηγορίας: Και καλή κάμερα για τις πολεμικές σκηνές, και φυσικό φως που το επεξεργάζεται θαυμάσια με απόλυτη ομοιογένεια σε όποιο μέρος κι αν βρίσκεται: Είτε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου είτε στην αμερικάνικη επαρχία είτε στον Ειρηνικό Ωκεανό. Το στρατόπεδο, όμως, βγαίνει πιο «σκοτεινό»
ΠΡΟΒΛΕΨΗ: Αν δεν «τραβήξει» το μαυρόασπρο της ξενόγλωσσης «IDA», όπως δεν είχε τραβήξει ούτε της «Λευκής κορδέλας», τότε προς τα πού βαδίζουμε; Στην υπερψήφιση συνολικού ύφους για το «The Grand Budapest Hotel» ή στην κάμερα του Λουμπέζκι για το «Birdman»;