Φέτος, το ψυχαγωγικό παντρεύεται με το ευρωπαϊκου τύπου «καλλιτεχνικό». Γράφω σχεδόν κάθε χρόνο για αυτό που συμβαίνει με το ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ ως είδος, για το ποιος είναι ο στόχος του, για το ως που αντέχονται τα πειράματα του, για την παραδοχή ή όχι ότι είναι ψυχαγωγία των παιδιών και κατεπέκταση για το αν έχουμε το δικαίωμα οι ενήλικες- οι κινηματογραφιστές στη συγκεκριμένη περίπτωση, άρα οι Ακαδημίες ως τελικοί κριτές- να αποστερήσουμε από τα παιδιά μία Τέχνη που είναι καμωμένη για αυτά, Βέβαια, ο αντίλογος μιλάει και για έκφραση μέσα από το κινούμενο σχέδιο κι αυτό φαίνεται στην Ευρώπη όπου ναι μεν οι καλλιτεχνικοί πειραματισμοί ενηλίκων πάνω στο είδος καλά κρατούν, όμως, τα μικρά παιδιά και τα παιδιά γενικότερα, σε όλες τις ευρωπαϊκες χώρες με αμερικάνικα κινούμενα σχέδια ψυχαγωγούνται, η ευρωπαϊκή βιομηχανία δεν έχει καταφέρει να γίνει ανταγωνιστική πάνω στο είδος. Όμως η σύζευξη μπορεί να συμβάλλει στη διεύρυνση αυτών των ορίων. Κι όταν λέμε «σύζευξη» εννοούμε το ατόφιο παραμύθι με κάποιο ψάξιμο στην έκφραση. Ο «Πινόκιο» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο , με τον οποίο θα ξεκινήσουμε  ως αλφαβητική προϋπόθεση είναι ένα τέτοιο.

Τα 4 εναπομείναντα Σωματεία άνοιξαν τους φακέλους τους κι ανακοίνωσαν τα ονόματα των νικητών τους. Δίνοντας έτσι το επίσημο «τέλος» της προ-οσκαρικής περιόδου. Και περιμένουμε να δούμε πόσα από αυτά θα επαληθευθούν και στα Oscar.Θα τους «εξετάσουμε» με τη σειρά ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων τους.