Θα ξεκινήσω από το πως τελείωνα την κριτική του πρώτου «Wicked» : «Το μόνο που προσωπικά με χάλασε είναι ότι ένα θεατρικό μιούζικαλ των 2,5 ωρών, το χώρισαν σε δυο ταινίες στον  κινηματογράφο κι αυτή που βλέπουμε είναι το πρώτο μέρος. Και διαρκεί 160 λεπτά; Υπήρχε λόγος; Την απάντηση θα τη δώσουν οι executives του στούντιο διότι είναι καθαρά εμπορική και μηδαμινά καλλιτεχνική» .

Είναι ΑΘΛΟΣ αυτό που συμβαίνει με τη Γερμανίδα ηθοποιό ΛΕΟΝΙ ΜΠΕΝΕΣ σε αυτή την ταινία, και βέβαια επιβράβευση ρίσκου για την Ελβετίδα σκηνοθέτη που ξεκίνησε να κάνει ένα έργο στηριγμένο στην ηθοποιό και με τον τρόπο με τον οποίο είναι στηριγμένο

Νεωτερισμός.

Φέτος συμβαίνει πρώτη , ενόψει και της προ-οσκαρικής πλέον απήχησης της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας….Την προηγούμενη εβδομάδα ειχαν ανακοινωθεί οι υποψηφιότητες των λεγομένων «μεγάλων» κατηγοριών (Υπάρχει σχετικό άρθρο στο pantimo.gr) Για εκείνες ψηφίζαμε όλα τα μέλη . Ετσι, για σας μυήσω και λίγο  στα ενδότερα, με την ιδιότητα του μέλους της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, τοποθετημένος από την Ακαδημία στην κατηγορία «ΘΕΣΜΙΚΟΣ»( όχι «κριτικός»)

Αυτή είναι που πάνω από όλα μένει και παίρνεις μαζί σου φεύγοντας. Βέβαια, συνεπικουρούν κι άλλοι συντελεστές και θα τους αναφέρω παρακάτω. Όμως η παράσταση γίνεται δική της. Λέω η «παράσταση» κι όχι το «έργο» διότι περί του έργου έχω κάποιες ενστάσεις που αφορούν σε προσωπικά, ιδεολογικά περί θεάτρου ζητήματα. Όμως ο τρόπος με τον οποίο το ανέβασε ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΚΗΣ και παραπέμπει σε ένα λαϊκό θέαμα κάνει την παράσταση κάτι παραπάνω από ευπρόσωπη.

Οπτικα ξεκινά η κατάκτηση του θεατή, όπου εκεί μέσα κυριαρχεί το κύρος, ο τρόπος με τον οποίο επιβάλλεται. Η συγκίνηση ολοκληρώνει και δικαιώνει το οπτικό πλαίσιο στο δεύτερο μέρος, όπου εκεί συνειδητοποιούμε ότι το κύρος έχει δύο όψεις

Μπορεί να μην έχει σχέση με το αριστούργημα του Στάνλεϋ Κράμερ του 1961, με τα Oscar στον Μαξιμίλιαν Σελ και στο εκ διασκευής σενάριο του Αμπυ Μαν, έχει όμως, μια άλλη, εντελώς δική της και πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΝΘΙΜΟΣ προτάθηκε για τη ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ  του "ΒΟΥΓΟΝΙΑ" στα βραβεία της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, που μόλις ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες τους, στη ΣΕΒΙΛΛΗ. Και θα απονεμηθούν στις 17 Ιανουαρίου 2026.

Και χωρίς να έχει ενημερωθεί κάποιος θεατής προκαταβολικώς αν έχει τύχει να δει «Το Τσεκούρι» του Κώστα Γαβρά, αυτομάτως εκεί θα παραπεμφθεί. Διότι, θα παρακολουθεί μια ιστορία που θα του θυμίζει εκείνο αλλά προσαρμοσμένη στην κορεάτικη πραγματικότητα καθώς επίσης και στην καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία και προσωπικότητα του Κορεάτη σκηνοθέτη ΠΑΡΚ ΤΣΑΝ-γουκ. Και σιγά σιγά θα ξεχνά το «Τσεκούρι» και θα αφοσιώνεται στο τρέχον.

Το ερώτημα αφορά στο  τρόπο ανεβάσματος από την ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ενός έργου, που στην «ορθοδοξη» μορφή του θα μπορούσε να είναι κι ετσι, θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς.

Ενας πολύ προσωπικός και ιδιαίτερος απολογισμός από το Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης 2025, είναι αυτός εδώ.