Πάντοτε, Σχεδόν Πάντοτε, στις μουσικές βιογραφίες του Κινηματογράφου, θα ακουστούν γκρίνιες από μεριάς θαυμαστών. Εχουν μια άποψη για το είδωλο τους και θέλουν να τη δουν όπως την έχουν. Μόνο που κι οι μουσικές βιογραφίες ξεκινούν από την ίδια αρχή, που στη συγκεκριμένη Τέχνη είναι η Μυθοπλασία, σε άλλες Τέχνες είναι η απεικόνιση και ΟΛΕΣ ξεκινούν από το πως είδε το είδωλο ένας συγκεκριμένος καλλιτέχνης που θέλησε να κάνει ταινία γύρω από αυτόν. Συνεπώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση ξεκινάμε να δούμε τον «ELVIS» του ΜΠΑΖ ΛΟΥΡΜΑΝ κι όχι εικονοποιημένες τις πληροφορίες ων ουκ εστιν αριθμός. Τα έργα θα κριθούν με καλλιτεχνικά και μόνο κριτήρια διότι αυτή είναι κι η Αποστολή της Τέχνης: Να παρεμβαίνει στην Πραγματικότητα και να λέει τον δικό της λόγο επ’ αυτής. Εως και να την ξαναγράφει από τη δική της σκοπιά.
Πρόκειται για σειρά 10 ΕΠΕΙΣΟΔΙΩΝ, υπάρχει ολόκληρη στο Cosmote Tv, κι είναι ό,τι ωραιότερο είδα αυτό τον καιρό.
Το Γαλλικό Σινεμά υπέφερε για χρόνια, εξαιτίας των κριτικών, που, μιμούμενοι τους «νουβελ-βαγκ- ιστές» κατέβαζαν θεωρίες περί «ακαδημαϊκών» ταινιών, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς εννοούν και πως αυτό ορίζεται, και τους «διέφευγε» ότι μεγάλη σκηνοθεσία είναι πολλά πράγματα κι όχι μόνο ένα. Μεγάλο Σινεμά είναι κι οι «Ακαδημαϊκες» Ταινίες και είναι ένας όρος που περισσότερο απαντάται στα δημοσιεύματα από τα οποία και καλλιεργείται παρά διδάσκεται ή αποτρέπεται στις ανώτερες σχολές κινηματογραφίας οι οποίες τα δύο πρώτιστα που διδάσκουν είναι Παραγωγή και Σενάριο.
Είναι η ταινία που πήρε τις σημαντικότερες διακρίσεις στα βραβεία «ΙΡΙΣ» της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου ήτοι Καλύτερης Ταινίας, Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη (Γιώργος Γούσης), Γυναικείας Ερμηνείας Α ρόλου (Ελενα Τοπαλίδου), Μουσικής (Λευτέρης Βολάνης) και Σεναρίου το οποίο έχουν συγγράψει ο σκηνοθέτης μαζί με το ερμηνευτικό, πρωταγωνιστικό ζεύγος, την Τοπαλίδου δηλαδή και τον Αντώνη Τσιοτσιόπουλο
Οπωσδήποτε το κοινωνικό κομμάτι είναι αυτό που δίνει ώθηση στην ταινία και πρόσβαση για βραβείο στις φεστιβαλικές κριτικές επιτροπές…Ειδικά του 2021, όπου το θέμα της απαγόρευσης των αμβλώσεων είχε πάρει διαστάσεις , πρώτα από χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, κατόπιν κι από την Αμερική οπότε ο σάλος πήρε και τις διαστάσεις που έπρεπε. Μια και γενικώς οι συντηρητικοί κύκλοι παγκοσμίως, έσπευσαν να ανασυνταχθούν απέναντι σε αυτό το θέμα που έμοιαζε λυμένο και ληγμένο
Σεναριακά Καλύτερο. Όταν όμως είναι σεναριακά τότε δουλεύονται αναλόγως κι οι λοιπές προεκτάσεις. Το εν λόγω γαλλικό είναι μια πολύ ωραία περιπέτεια με σασπένς κι ανάλογους μηχανισμούς, του λείπουν οι άνθρωποι, οι εσωτερικές συγκρούσεις τους, τα διλήμματα τους. Υπάρχει μόνο ο ενδιαφέρων κεντρικός χαρακτήρας , που τον συμπαθούμε εξαρχής και θέλουμε να πετύχει το σκοπό του.
Αυτή είναι η φράση-κλειδί γύρω από αυτή την ταινία, η φράση που εκστόμισε στις Κάνες ο ΤΟΜ ΚΡΟΥΖ και ξαφνικά έγιναν όλα μαγικά. Είναι το πέπλο που τυλίγει την ταινία σε όλα της τα επίπεδα, ένα νέο πέπλο που την κάνει να φαίνεται ομορφότερη νύφη στο δεύτερο γάμο της, στο sequel εννοώ. Κι ας ήταν κούκλα και στον πρώτο της γάμο, άλλωστε από εκεί «τρώει» κι ο δεύτερος..
Είναι έργο κλασικής κατασκοπείας Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πάνω σε ένα γεγονός, την παραπλάνηση των Γερμανών σχετικά με την απόβαση των Συμμάχων στη Σικελία του 1943, ένα περιστατικό στο οποίο αναφέρεται κι η δικιά μας «Υπολοχαγός Νατάσα». …
Αρκεί να έχεις ένα καλό σενάριο, κι αν μάλιστα είναι και πρωτότυπα γραμμένο κι έχει και κάτι να πει, κι αν επιλέξεις με άποψη τη διανομή…τα υπόλοιπα, τα διαβάζετε παρακάτω
Οι ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ του τίτλου της κριτικής είναι φυσικά κινηματογραφικές, στην ουσία τους, όμως, είναι ΙΤΑΛΙΚΕΣ. Κι έχουν να κάνουν τόσο με τη διαχείριση του γάμου ως σεναριακό αντικείμενο όσο και με τον τρόπο αφήγησης που παραπέμπει σε ιταλική κινηματογραφική σχολή-και θα το εξηγήσω