«Squadra Azzurra» εδώ είναι η Ιταλία  γενικώς κι όχι μόνο ποδοσφαιρικώς. Και το «Animation» εκπροσωπείται από την PIXAR.

Κι όλο έχει να κάνει με το ότι υπάρχει σχέδιο, άποψη ολοκληρωμένη, από πλευράς παραγωγής, κι η παραγωγή με τη σειρά της απευθύνεται στον σκηνοθέτη που μπορεί να της δώσει αυτό το κάτι παραπάνω που θέλει.

Το «αυτονόητο» θα έπρεπε να προσπερνιέται και να πηγαίναμε στο παρακάτω. Επειδή, όμως στον ελληνικό κινηματογράφο, τον σύγχρονο (ΟΧΙ στην ελληνική τηλεόραση, την σύγχρονη) το σενάριο σε πολλούς είναι άγνωστη έννοια, όταν δούμε μια ταινία η οποία να το διαθέτει αρχίζουμε- τουλάχιστον ο υπογράφων, προσωπικά-  τις κωδωνοκρουσίες

Σάστισα με την ταινία. Δεν ξαφνιάστηκα, ωστόσο. Σάστισα με την επιβεβαίωση. Με το ότι παντού ΠΛΗΝ ΕΛΛΑΔΟΣ οι κινηματογραφικές σπουδές ξεκινούν από το σενάριο και περιστρέφονται γύρω από αυτό. Κι ακολουθεί η παραγωγή και μέσα από αυτά αναδύεται κι η σκηνοθεσία η οποία είναι γενική έννοια αλλά και πολύ συγκεκριμένη.

….Και για την υποτιμημένη από θεωρητικούς του auter-ισμού, συμβολή των ΣΕΝΑΡΙΩΝ στη nouvelle vague. Και γενικότερα στην υποτίμηση του σεναρίου, αφού όλα είναι του….auteur δηλαδή του σκηνοθέτη. Κούνια που τους κούναγε…Όπως λέει κι ο λαός μας.

Δεν είναι καθόλου μεμπτό αυτό που προτάσσω στον τίτλο κι αντιστρατευόμουν ανέκαθεν εκείνους τους κριτικούς που εξ ορισμού ειρωνεύονταν ο,τιδήποτε είχε να κάνει με ελληνικό φολκλόρ ,ελληνικές διακοπές, νησιά κλπ. Εκτός αν ο σκηνοθέτης ήταν του commando piazza τους…….Τότε εύρισκαν άλλες δικαιολογίες για να καλύψουν τη δική τους ασυνέπεια..

Υποχρεωτικά θα ξεκινήσω από το συγγραφικό δίδυμο ΜΕΛΙΝΑ ΤΣΑΜΠΑΝΗ-ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΛΚΟΒΑΛΗΣ, κι ο λόγος δεν είναι μόνο ένας , ωστόσο ΟΙ ΛΟΓΟΙ που είναι περισσότεροι, περιστρέφονται γύρω από τον εξής και μοναδικό ΕΝΑ, που είναι το ΣΕΝΑΡΙΟ!!!

Για την ταινία αυτή , είχα γράψει στα οσκαρικά αφιερώματα του PANTIMO.GR! Τώρα που κυκλοφόρησε στις αίθουσες, τα ξανακοίταξα , με κάλυπταν πλήρως και τα μοντάρισα σε ενιαίο θέμα. Δεν χρειάστηκε τίποτα να συμπληρώσω. Τόσο για το ποια και τι είναι η ταινία όσο και για την προσωπική δουλειά του σκηνοθέτη ΤΟΜΑΣ ΒΙΝΤΕΝΜΠΕΡΓΚ, που κατάφερε να διεισδύσει και στην 5άδα της ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ ως αναγνώριση-επισήμανση της ιδιαίτερης, προσωπικής δουλειάς του. Πάνω στο θέμα και στον προσωπικό χειρισμό του θέματος που επέλεξε. Με όλα τα …τμήματα της Πανεπιστημιακής Σχολής Κινηματογράφου της Κοπεγχάγης, να δίνουν το παρόν τους ως σπουδές και γνώσεις, συντονισμένα πλήρως από τον σκηνοθέτη και με τις δικές τους πρωτοβουλίες να επιστρέφονται σε αυτόν.

Ναι, δεν είναι από τις συνήθεις «επανεκδόσεις» του καλοκαιριού. Κι αξίζει τον κόπο τόσο για να την γνωρίσουν όσοι θέλουν να γνωρίζουν έργα παλιά, είτε φέρουν υπογραφές είτε δεν φέρουν, όσο και για να την ΑΠΟΛΑΥΣΟΥΝ εκείνοι που αγαπούν πραγματικά το σινεμά, το είδος που επικράτησε να ονομάζεται «φιλμ νουάρ» και τον κορμό του έργου του σκηνοθέτη ΖΑΝ ΠΙΕΡ ΜΕΛΒΙΛ

Εχω γράψει πολλές φορές για τη λύτρωση που προσφέρει το ΔΡΑΜΑ ως είδος  κι είναι πολύ πιο βαθιά από εκείνη που προσφέρει η κωμωδία. Η κωμωδία ως είδος σε διασκεδάζει εκείνη την ώρα, σου αφήνει και καλές εντυπώσεις, αλλά ΛΥΤΡΩΣΗ και ΚΑΘΑΡΜΟ μόνο το δράμα φέρνει. Κι έχω επίσης αναφερθεί στα περίτρανα παραδείγματα του τέλους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του τραυματικού (ή και τραυματισμένου…) περάσματος στην ειρηνική περίοδο ότι κάποια δράματα ήταν αυτά που έφεραν την εν λόγω λύτρωση, που πήγε ο κόσμος και πλάνταξε και «καθαρίστηκε» μέσα του από τα δεινά. Η ΕΛΛΑΔΑ με τον «ΜΕΘΥΣΤΑΚΑ» και με το «ΧΑΜΕΝΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ» ήταν μια τέτοια περίπτωση όπου με δύο δράματα ο κόσμος έκλαψε βαθιά, όπως και στη διάρκεια της Κατοχής, με δράμα παρηγορήθηκε κι όχι με κωμωδία, με τη «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ». Οι Μεγάλες Επιτυχίες ήταν τα Δράματα.