Εχουμε δει αμέτρητες ταινίες με ληστείες τραπεζών στον κινηματογράφο, ώστε από αυτή την άποψη «Η ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ» εξ Αργεντινής να μη μας κάνει ξεχωριστή εντύπωση. ΟΜΩΣ…..
..Και πάνω που σκεφτόμουν ότι μήπως και το είδος του «σπλάτερ» που είναι ξεχωριστή κατηγορία μέσα στο γενικό είδος που ονομάζεται «θρίλερ», χρειάζεται Ανανέωση, ήρθε αυτή η ταινία και μου έδωσε μια απάντηση. Σχετικά με τι; Με το ότι γίνονται και προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.
Θα χρησιμοποιήσω σε όλο το κείμενο, όπως και στον τίτλο, τη λέξη «ΕΡΕΘΙΣΜΟΣ» επειδή είναι αυτή που μου επιτρέπεται σε ένα κριτικό λόγο κάπως…ηδυσμένο κι όχι αγοραίο. Η κανονική λέξη είναι μόνο μία κι αρχίζει από το γράμμα ΚΑΠΠΑ. Είναι εκείνη η λέξη που εκφράζει τη διέγερση μέσα από την ηδονή.
Το στρέφω όλο πάνω στον ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ, επειδή, χωρίς να είναι αυτός ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας, κάνει το μεγάλο επίτευγμα της ταινίας και το επίτευγμα είναι πως χωρίς αυτόν η συγκεκριμένη ταινία δεν θα ήταν η ίδια.
«Σοφιστικέ» τόσο ως αντικείμενο όσο κι ως αντιμετώπιση. Μυστήριο τόσο ως προς το περιεχόμενο αλλά κι ως προς το που ακριβώς κεντράρει.
Από τον ΖΩΡΖ ΦΕΝΤΩ ξεκινάμε και σε αυτόν καταλήγουμε διότι αυτός είναι και το ζητούμενο της ταινίας. Ποιος είναι ο ΖΩΡΖ ΦΕNΤΩ; Γάλλος συγγραφέας, κορυφαίος είδους, εκπρόσωπος της γαλλικής φαρσοκωμωδίας που κάποια στιγμή αναγνώρισαν την ιδιαίτερη αξία του κι από τα θέατρα των «λεωφόρων» (από εκεί βγαίνει κι η λέξη «μπουλβάρ») τον μετέφεραν και τον περιέλαβαν στο ρεπερτόριο της «Κομεντί Φρανσαίζ».
Και οι τρεις αυτοί «λόγοι» έχουν κύρια ονόματα κι εκπροσωπούν ιδιότητες. Λέγονται ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΜΟΡΑΒΙΑ, ΚΑΡΛΟ ΠΟΝΤΙ, ΜΠΡΙΖΙΤ ΜΠΑΡΝΤΟ. Κι εκπροσωπούν τις έννοιες ΣΕΝΑΡΙΟ, ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ και ΣΤΑΡ όπου το τελευταίο γίνεται και εξαιρετικά γκονταρική υπόθεση. Θα τους αναλύσουμε και τους τρεις λόγους πιο κάτω μια κι η εξέταση και το κριτήριο αντιμετώπισης της ταινίας είναι ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟ (εξετάζουμε δηλαδή το ΕΡΓΟ κι όχι τον «auteur») κι ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ ΜΙΛΩΝΤΑΣ η «ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ» καταλαμβάνει την πρωτεύουσα θέση στη φιλμογραφία του ΖΑΝ ΛΥΚ ΓΚΟΝΤΑΡ.
Κι αυτό έχει να κάνει με το πως οι ΓΑΛΛΟΙ παίρνουν ένα ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ προϊόν και το επεξεργάζονται αλλά και το πουλάνε με τον ΓΑΛΛΙΚΟ ΤΡΟΠΟ.
Η ΩΡΙΜΑΝΣΗ του ταλέντου αλλά και της σκέψης του, ήταν τα δύο στοιχεία που με έθελξαν το περισσότερο στη νέα ταινία του ΣΠΑΪΚ ΛΗ, η οποία, μάλιστα, έκανε την πρεμιέρα της στο NETFLIX. Γεγονός που καθιστά εξηγήσιμες τις υποτιμητικές «κριτικές» κάποιων εκεί μέσα, που μου θύμισαν τις ανάλογες για την ταινία του Κώστα Γαβρά στο «Ανήλικοι στην αίθουσα». Κάτι σαν θεατρικό του Πίντερ, άλλο θέλω να βρίσω κι αλλού επιτίθεμαι
Το «ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΓΚΑΖΟΝ» είναι μια γαλλική κωμωδία που είχε κάνει μεγάλη αίσθηση στη σαιζόν 1995-96 κι είχε σαρώσει τα γαλλικά ταμεία με κάτι εκατομμύρια σε εισπράξεις αλλά και στην Ελλάδα δεν είχε πάει άσχημα. Θα έλεγα ότι η ταινία αυτή απογείωσε το άστρο της ΖΟΣΙΑΝ ΜΠΑΛΑΣΚΟ, κυρίως ως κινηματογραφίστριας κωμωδιών τόσο με την ιδιότητα της σεναριογράφου όσο και της σκηνοθέτη σε έργα του είδους ενώ ως ηθοποιός στερέωσε τον τύπο με τον οποίο την είχαμε γνωρίσει νωρίτερα στο «ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ» (trop belle pour toi) του ΜΠΕΡΤΡΑΝ ΜΠΛΙΕ.