Τι είναι αυτό που τον έκανε τόσο ξεχωριστό; Εχουν φύγει αμέτρητοι μεγάλοι καλλιτέχνες κι αγαπημένοι και συμπαθείς και δημοφιλείς που λάτρεψε κι εκτίμησε ο κόσμος. Αυτό του ΡΟΜΠΕΡΤ ΡΕΝΤΦΟΡΝΤ, είναι κάτι άλλο. Περισσότερο από όλα δηλώνει μια ΕΚΤΙΜΗΣΗ.
Διότι περί «μαθήματος» πρόκειται, ως έτσι το απόλαυσα, είχα ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΔΩ ΤΕΤΟΙΟ ΕΡΓΟ.
Επειδή πολλές φορές επικαλούμαστε τον «πρωτοεμφανιζόμενο» ως όρο για άλλοθι, επιείκεια, χατίρι ή και για κόλαφο.. Εδώ έχουμε έναν ο οποίος υπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία κι η προϊστορία του τον δηλώνει ηθοποιό. Είναι ο ZAK ΓΚΡΕΓΚΕΡ- στην ουσία δεν είναι πρωτόβγαλτος αλλά…δευτεροετής. Αν αυτό σημαίνει κάτι.
Συγκλονιστικό είναι το ισπανικό (καταλανικό, σε μεγάλο βαθμό) αυτό φιλμ , για λόγους και ιστορικούς αλλά και προπάντων καλλιτεχνικούς. Επειδή οι τελευταίοι υπηρετούν με τον πιο δημιουργικό τρόπο τους πρώτους. Ένα γεγονός που συντάραξε την μεταφρανκική Ισπανία και πήγε να τινάξει στον αέρα την Ιστορία.
Είναι αλλιώτικο. Και συγχρόνως «οικείο». Είτε θες να το δεις στη μοντέρνα κινηματογραφική αντίληψη κάποιων ταινιών του Λάνθιμου ή του Ρούμπεν Εστλουντ , που παίρνει τους «Χρυσούς Φοίνικες» δυό -δυο (μαζί με τους αδελφούς Νταρντέν.. , όταν ο Μπέργκμαν, ο Ταρκοφσκι , ο Κισλόφσκι , ο Μπρεσόν, o Μπερτολούτσι κι οι 4 κορυφαίοι της nouvelle-vague, Τρυφφω-Γκονταρ-Ρεναί-Σαμπρολ δεν πήραν κανένα) ή του αναπτυσσόμενου Νορβηγού Γιοακίμ Τρίερ..Είτε θες να προσπεράσεις τις «τεμπελιές» των κριτικών (είναι μια φράση που μου είχε πει σε συνεντυξη του ο Πανουσοπουλος,που του ελιχα πάρει για το περιοδικό "Φιλμ" του αείμνηστου Ρεντζή,όταν κάποιοι παρομοίαζαν η προσομοίωναν το «ταξίδι του μέλιτος» με τον Φελίνι γενικά.. που ψάχνουν ομοιότητες αντί να σταθούν στο κυρίως έργο και να το ανιχνεύσουν.. "Ξεκινα από τεμπελιά των κριτικών να βάζουν τον Φελίνι να καπελώνει κάθε εικόνα που μοιάζει με τη δική του", κάπως έτσι μου το είχε πεί. Από την άλλη, οι ομοιότητες υπάρχουν ,για να επιστρέψουμεστο "Παγώνι",αλλά αφορούν και στην εποχή. Υπάρχουν και θεματικές ομοιότητες κι από τη λογοτεχνία κι από το θέατρο, αυτή η παράξενη εταιρία που προσλαμβάνει ανθρώπους…
Θα ξεκινήσω από το «δύσκολο» διότι δεν μπορείς εύκολα να το τοποθετήσεις κάπου
Η ταινία είναι αξιολάτρευτη κι ενώ επισήμως κι εξωτερικώς απευθύνεται σε γυναικείο κοινό, όλο αυτό καταλήγει υποθετικό. Διότι το βάρος του είναι κινηματογραφικό, ΚΑΘΑΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ .Και θα σας πω με πολλή όρεξη το τι συμβαίνει.
Από την ταινία κρατώ τη θεματική απορία. Όχι ως προς την ποιότητα του φιλμ αλλά επειδή βλέπω σειρά ταινιών, κυρίως κωμωδιών, μην πω για τα σήριαλ, μην πω και για διαφημίσεις reality που κυκλοφορούν(αναφέρομαι σε διαφημίσεις που υπόκεινται στην αντίληψη μου επειδή δεν παρακολουθώ αυτά τα προγράμματα για εκτενέστερη γνώμη), , ότι δεν προχωρήσαμε και πολύ ως κοινωνίες σε αυτό τον τομέα. Διαφορετικά, ποιος ο λόγος να γίνονται έργα τέτοιου θέματος; Αρα κάπου απασχολούν.. Διαφορετικά θα ήταν μια τρύπα στο κενό.
Μια και έχω αναλάβει τελευταίως κάποιες κουβέντες για το ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΙΝΕΜΑ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ, η καλή τύχη και το κάρμα, μας έστειλε αυτή την επανάληψη. Με τα αστυνομικά του ΑΛΑΙΝ ΝΤΕΛΟΝ, που ήταν τα περισσότερα ένα κι ένα.
Διότι υπάρχει μια ηθελημένη από κάποιους κι αθέλητη παρεξήγηση από μερικούς άλλους που ευρωπαϊκό σινεμά θεωρεί μόνο το φεστιβαλικο του auteur. Όταν φύγουμε από τα Φεστιβάλ των «δημιουργών» και περάσουμε στα είδη, τότε οι ευρωπαΪκες ταινίες αντιμετωπίζονται σχεδόν όπως κι οι παλιές ελληνικές . Όχι τωρα που έχουν διαχωρίσει τις κωμωδίες από τα δράματα κι υμνούν τις τελευταίες που στον ενεστωτα τους τις διέσυραν περισσότερο από τα δράματα...