Τη χαρακτηρίζω έτσι, ως «Παράξενη Ταινία» απευθυνόμενος στους πολλούς, ως πρώτη σύσταση. Ως επεξήγηση του όρου «παράξενη» έχω να πω ότι για σπάνια φορά στα τελευταία αρκετά χρόνια, βλέπω μια ταινία που θέλει να πειραματιστεί, κι ο πειραματισμός δεν είναι απάτη, δεν είναι κοροϊδία. Συνεπώς οι θεατές οφείλουν να το γνωρίζουν.
Με θρίαμβο «έκλεισε» ο κύκλος βραβείων της «ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗΣ» του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΝΘΙΜΟΥ, ένας κύκλος που ξεκίνησε πέρσι, με διακρίσεις πρώτα στο Φεστιβάλ Βενετίας, κατόπι με νίκες στα BAFTA (τα βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας), με δέκα υποψηφιότητες για Οσκαρ στη συνέχεια και με ΟΣΚΑΡ στην πρωταγωνίστρια ΟΛΙΒΙΑ ΚΟΛΜΑΝ που εξέφραζε και την ιδιαίτερη σκηνοθετική γραμμή του Γιώργου Λάνθιμου. Φέτος, αυτός ο κύκλος πήρε την απόλυτη αποδοχή του συνόλου των Ευρωπαίων, με μια σαρωτική νίκη που όμοια της δεν έχει ξαναγίνει στην Ευρωπαϊκή Ακαδημία: Ένα φιλμ να κερδίζει 8 (ΟΚΤΩ) διακρίσεις.
Άλλο ένα ακόμα εκπληκτικό δείγμα γραφής από τον ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ, κι όταν λέω ΓΡΑΦΗΣ, κυριολεκτώ . Επειδή ξεκινάμε από την ΓΡΑΦΗ, την συγγραφή δηλαδή, του σεναρίου και αβίαστα περνάμε στη σκηνοθεσία αφού στην περίπτωση του Φατίχ…Μάνκιεβιτς, το σενάριο κι η σκηνοθεσία είναι ένα πράγμα.
Οπερ σημαίνει ότι η πιο λαμβανόμενη υπόψη (κι όχι πιά καθοριστική) Ενωση Κριτικών στις ΗΠΑ διαχώρισε την καλύτερη ταινία από τη Σκηνοθεσία, κάτι που συμβαίνει εξαιρετικά τακτικά. Στο λεγόμενο «split» επέλεξε τον «ΙΡΛΑΝΔΟ» ως Καλύτερη Ταινία της Χρονιάς όχι, όμως και τον σκηνοθέτη του φιλμ Μάρτιν Σκορσέζε για τη σκηνοθεσία του.
Κι η ανειλικρίνεια μπορεί να διαφέρει από το ψέμα, χρεώνεται, όμως, ως ΜΙΣΟ ΨΕΜΑ…
Κι αυτό το μισό ψέμα επικοινωνείται, χωρίς να το καταλαβαίνει το ίδιο, αλλά το καταλαβαίνει το κοινό, που μπορεί να μην είναι σε θέση να εξηγήσει (όπως μας «δίδαξε» ο Γούντυ Αλεν δια στόματος γκάνγκστερ-Τσαζ Παλμιντέρι στο «Σφαίρες πάνω από το Μπρόντγουέι») όμως μπορεί και καταλαβαίνει τα πάντα.
Βέβαια, στην περίπτωση της «Φαντασίας» είναι και το κοινό ανειλικρινές.
Μπαίνουμε στην κούρσα την προ-οσκαρική κανονικά με τους «θεσμικούς» παραδοσιακούς φορείς και το NATIONAL BOARD OF REVIEW, που παραδοσιακά την ανοίγει, έδωσε τα βραβεία του
Μέχρι πρότινος, το NATIONAL BOARD OF REVIEW ήταν ο εκκινητής της κούρσας των προ-οσκαρικών διακρίσεων φορέων και… κηδεμόνων, τώρα, που έχουν μπει πολλοί σε αυτό το χορό και.. βιάζονται, τα GOTHAM AWARDS είπαν το .. «τούκα προ» Κι επέλεξαν «ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΑΜΟΥ»
ΑΠΟΛΑΥΣΗ είναι η λέξη που χαρακτηρίζει αυτή την ταινία η οποία ανήκει σε ένα είδος στο οποίο δύο μεγάλοι ηθοποιοί, ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ κι ανάλογης ακτινοβολίας που δεν αφήνει , όμως, ασυγκίνητο τον κινηματογραφικό φακό, μας καλούν να διασκεδάσουμε σε ένα πανέξυπνο, αστυνομικό παιχνίδι.
Ένα παιχνίδι ανάλαφρο, το οποίο μας πάει από έκπληξη σε έκπληξη κι από ανατροπή σε ανατροπή και που στο τέλος μας αφήνει κι αποσβολωμένους.
Και δεν είναι διότι από την «Ιστορία γάμου» λείπει εντελώς η κοινωνική αναφορά. Εκείνη που στο «Κράμερ» έδινε όλη τη δραματικότητα, την αφορμή των μεγάλων δραματικών συγκρούσεων. Τη θέση του άντρα μέσα στ δουλειά, τη θέση του άντρα μέσα στο σπίτι, το ανυποψίαστο περί ρόλου πατέρα λόγω επαγγελματικής απορρόφησης αλλά και τα αίτια που την προκαλούν, τη γυναίκα που αντιδρά, το διαζύγιο, την κατοπινή δικαστική διαμάχη για την κηδεμονία του παιδιού, το παιδί ανάμεσα σε δύο χέρια που το τραβάνε το ένα από δεξιά και το άλλο από αριστερά.. Μεγάλα δράματα βγαίνουν όταν οι ήρωες, οι χαρακτήρες, έρχονται μέσα από συγκρούσεις με κοινωνικό ζήτημα, με την κοινωνία που τους έχει βάλει τα πλαίσια κι εκείνοι πιέζονται, συνθλίβονται, αντιδρούν. Καιτότε η πράξη γίνεται «σπουδαία και τέλεια» κατά το αριστοτελικό ή «larger than life» κατά την αμερικανικώς εκφρασμένη προέκταση του
Εχω να πω ότι στην τρίτη του ταινία ο Σύλλας Τζουμέρκας δείχνει ότι έχει ανέβει πολλά σκαλοπάτια από εκεί που βρισκόταν στις δύο προηγούμενες ταινίες.