Αυτή είναι που πάνω από όλα μένει και παίρνεις μαζί σου φεύγοντας. Βέβαια, συνεπικουρούν κι άλλοι συντελεστές και θα τους αναφέρω παρακάτω. Όμως η παράσταση γίνεται δική της. Λέω η «παράσταση» κι όχι το «έργο» διότι περί του έργου έχω κάποιες ενστάσεις που αφορούν σε προσωπικά, ιδεολογικά περί θεάτρου ζητήματα. Όμως ο τρόπος με τον οποίο το ανέβασε ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΚΗΣ και παραπέμπει σε ένα λαϊκό θέαμα κάνει την παράσταση κάτι παραπάνω από ευπρόσωπη.
Οπτικα ξεκινά η κατάκτηση του θεατή, όπου εκεί μέσα κυριαρχεί το κύρος, ο τρόπος με τον οποίο επιβάλλεται. Η συγκίνηση ολοκληρώνει και δικαιώνει το οπτικό πλαίσιο στο δεύτερο μέρος, όπου εκεί συνειδητοποιούμε ότι το κύρος έχει δύο όψεις
Μπορεί να μην έχει σχέση με το αριστούργημα του Στάνλεϋ Κράμερ του 1961, με τα Oscar στον Μαξιμίλιαν Σελ και στο εκ διασκευής σενάριο του Αμπυ Μαν, έχει όμως, μια άλλη, εντελώς δική της και πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΝΘΙΜΟΣ προτάθηκε για τη ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ του "ΒΟΥΓΟΝΙΑ" στα βραβεία της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, που μόλις ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες τους, στη ΣΕΒΙΛΛΗ. Και θα απονεμηθούν στις 17 Ιανουαρίου 2026.
Και χωρίς να έχει ενημερωθεί κάποιος θεατής προκαταβολικώς αν έχει τύχει να δει «Το Τσεκούρι» του Κώστα Γαβρά, αυτομάτως εκεί θα παραπεμφθεί. Διότι, θα παρακολουθεί μια ιστορία που θα του θυμίζει εκείνο αλλά προσαρμοσμένη στην κορεάτικη πραγματικότητα καθώς επίσης και στην καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία και προσωπικότητα του Κορεάτη σκηνοθέτη ΠΑΡΚ ΤΣΑΝ-γουκ. Και σιγά σιγά θα ξεχνά το «Τσεκούρι» και θα αφοσιώνεται στο τρέχον.
Το ερώτημα αφορά στο τρόπο ανεβάσματος από την ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ενός έργου, που στην «ορθοδοξη» μορφή του θα μπορούσε να είναι κι ετσι, θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς.
Ενας πολύ προσωπικός και ιδιαίτερος απολογισμός από το Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης 2025, είναι αυτός εδώ.
ΚΙ έτσι το «φαινόμενο Λάνθιμος» για την ώρα εξακολουθεί να παραμένει «φαινόμενο». Τουλάχιστον για τους οπαδούς του οι οποίοι αποδεικνύονται περισσότερο από «πολλοί», σιγουρότερα «πιστοί»
Το ερώτημα τίθεται εύλογα επειδή στις δηλώσεις μπορεί να ισχυρίζονται ότι πρόκειται για το μιούζικαλ, που έγινε για το θέατρο στο 1992 και βασιζόταν στην ταινία του Εκτορ Μπαμπένκο και κυρίως, ΚΥΡΙΩΣ, το τονίζω εδώ το «κυρίως» στο βιβλίο του Μανουέλ Πουιγκ. Από το οποίο , άλλωστε, είχε προκύψει κι η ταινία.
Είναι απίστευτα χαρούμενη ταινία η «NOUVELLE VAGUE», η οποία στις προθέσεις της είναι πολύ σοβαρή (προσέξετε το περι προθέσεων: η ταινία λέω, όχι ο δημιουργος-και θα καταλάβετε παρακάτω)