Ναι, θα καλούσα τα παιδιά να δουν πρώτη την ταινία του ΤΖΩΝ ΚΑΣΑΒΕΤΗ «ΜΙΑ ΓΥΝΑΊΚΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ» (A woman under the influence) με τον Πήτερ Φώλκ και βασικά την ΤΖΕΝΑ ΡΟΟΥΛΑΝΤΣ. ΚΙ ύστερα θα τους έδειχνα αυτό, της Βρεττανής ΛΥΝ ΡΑΜΣΕΫ με την ΤΖΕΝΙΦΕΡ ΛΟΡΕΝΣ και τον ΡΟΜΠΕΡΤ ΠΑΤΙΣΟΝ. Εννοείται , θα ήταν εκτός θέματος η οποιαδήποτε ευκολία κρίσης περί «αντιγραφής» και λοιπής , παρόμοιας τεμπελίτιδας.

Εντελώς ξεχωριστή, κινηματογραφική περίπτωση ο ΑΡΤΟΥΡ ΚΟΝ, που έφυγε στις 13 Δεκεμβρίου  από αυτον τον κόσμο στα 98 του χρονια.

Οι «ΑΓΡΙΟΙ» του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΛΟΥΜΠΗ είναι το αναφερόμενο κι  ομολογώ ότι πρόκειται για πολύ δυνατό κομμάτι του ρεαλιστικού θεάτρου, σε όλα τα επίπεδα.
Και βασικά ξεκινάμε από το γράψιμο. Το θέμα καταρχάς, τους χαρακτήρες στη συνέχεια και φυσικά στη δομή, στη φόρμα επίσης

Κι ο «Κάποιος» είναι ο ΤΖΩΡΤΖ ΚΛΟΥΝΕΫ. Κι ο ΝΟΟΥΑ ΜΠΑΟΥΜΠΑΚ παραδίδει μαθήματα πάνω σε αυτό. Ας το παρακολουθήσουμε, ψυχαγωγούμενοι

Σε αυτή την παράδοση κινείται αυτή η ταινία, απλώς η προσέγγιση γίνεται στο πιο εξελιγμένη, πιο μοντέρνα, πιο ενηλικιωμένη θα έλεγα από τις παραδοσιακές μεταφορές λογοτεχνικών έργων στην οθόνη.

Είναι εδώ που η πολιτική γίνεται Τέχνη, είναι εδώ που ένα εύρημα έρχεται και διαφοροποιεί την έννοια της πολεμικής ή «καταγγελτικής» ταινίας, είναι εδώ που έρχεται το ντοκουμέντο να γίνει μυθοπλασία χωρίς  να έχει αλλοιώσει την ταυτότητα του αλλά και χωρίς να έχει παραβεί τους κανόνες της άλλης. Είναι εδώ που ούτε ο πιο κακόπιστος δεν μπορεί να κατηγορήσει για προπαγάνδα για τον απλούστατο λόγο ότι αφορά ο Ανθρωπος και το πως τον κοιτάμε εμείς.

Κάθε τόσο ακούμε και μιλάνε , και με περισπούδαστο ύφος, για «διαχρονικότητες», και «σε πέντε χρόνια ποιος θα το θυμάται; «κλπ. Αυτό δεν είναι καινούργιο. Είναι σύμπτωμα του κάθε ενεστώτα που δεν σέβεται τον εαυτό του, λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης. Τα έργα του ΑΛΕΚΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ είτε εκείνα που έγραψε με τον ΧΡΗΣΤΟ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟ είτε με άλλους συνεργάτες είτε μόνος του, καθως  κι οι ταινίες που εκανε σε δικα του σεναρια είτε διασκευασμένα από το δικό του θέατρο είτε γραμμένα απευθείας για την οθόνη, έχουν δώσει την απάντηση προ πολλού.

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ έχει βρει απολύτως τον εαυτό του, τον έχει εξελίξει, τον έχει ωριμάσει κι όπως μιλούν τα φιλμ, τον εμπλουτίζει διαρκώς

Θα ξεκινήσω από το πως τελείωνα την κριτική του πρώτου «Wicked» : «Το μόνο που προσωπικά με χάλασε είναι ότι ένα θεατρικό μιούζικαλ των 2,5 ωρών, το χώρισαν σε δυο ταινίες στον  κινηματογράφο κι αυτή που βλέπουμε είναι το πρώτο μέρος. Και διαρκεί 160 λεπτά; Υπήρχε λόγος; Την απάντηση θα τη δώσουν οι executives του στούντιο διότι είναι καθαρά εμπορική και μηδαμινά καλλιτεχνική» .

Είναι ΑΘΛΟΣ αυτό που συμβαίνει με τη Γερμανίδα ηθοποιό ΛΕΟΝΙ ΜΠΕΝΕΣ σε αυτή την ταινία, και βέβαια επιβράβευση ρίσκου για την Ελβετίδα σκηνοθέτη που ξεκίνησε να κάνει ένα έργο στηριγμένο στην ηθοποιό και με τον τρόπο με τον οποίο είναι στηριγμένο