Εχει να κάνει και με το ότι έρχεται από μια γενιά «σινεματζίδικη», που με το σινεμά είχε άλλη σχέση, αλλά δεν θέλω να γενικεύσω, θέλω να μείνω σε αυτόν.

Διότι «ΤΟ ΒΑΠΟΡΑΚΙ» πολύ με συγκίνησε, και κυρίως με συγκίνησε πως καθόμουν και χάζευα τις λεπτομέρειες του, ενώ δεν πρόκειται για κάτι μεγάλο. Ούτε το «Gran Torino»ήταν κάτι «μεγάλο», το παρουσίασαν όμως έτσι στα δημοσιεύματα, λόγω θέματος. Όμως κι εκείνο ήταν εξίσου συγκινητικό , όπως είναι και τούτο που επίσης δεν ανήκει στα «μεγάλα» του Κλίντ. Και λοιπόν; Στην τελική, τι είναι «μικρό», τι είναι «μεγάλο»; Ορισμός τέτοιος στην Τέχνη δεν υπάρχει.

Εκείνο που υπάρχει και που υπήρχε και που στις μέρες μας σπανίζει και περιμένουμε μόνο από άτομα σαν τον Κλιντ , σαν τον Σπήλμπεργκ ή και τον Σκορσέζε και μερικούς λίγους πιά, κυρίως, όμως, στην Κλιντ είναι ΕΚΕΙΝΗ Η ΠΑΛΙΑ ΜΕΣΗ ΚΑΛΗ ΤΑΙΝΙΑ. Εκείνος ο λεγόμενος «μέσος» κινηματογράφος που δεν ήταν ούτε των Οσκαρ αλλά ούτε και της κατηγορίας b movie, και που σε περίμενε με ανοιχτές αγκάλες να πας να περάσεις ένα υπέροχο δίωρο. Με μια ιστορία που είχε κάτι να σου πει, με  μια ωραιότατη εξέλιξη υπόθεσης, με χαρακτήρες που θα σου γίνονταν οικείοι, με τις διάφορες τροπές κι ανατροπές ενδιάμεσα, με ένα ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΑΡΑ βεληνεκούς να είναι στο κέντρο της υπόθεσης και να σε γοητεύει με το δράμα του, να σου αφήνει κάτι φεύγοντας κι αυτή τη γλύκα που παίρνεις μαζί σου να θέλεις να την εξαργυρώσεις με το να ξαναπάς στο σινεμά την επόμενη εβδομάδα. Οπως όταν κερδίζεις ένα «μικρό» λαχείο και ο εξαργυρώνεις αγοράζοντας δελτίο για την κλήρωση της επόμενης εβδομάδας.

Ένα τέτοιο είναι «ΤΟ ΒΑΠΟΡΑΚΙ» και το κάνει στα 90 του ο Κλιντ- Υγεία και Ζωτικότητα να του δίνει ο Μεγαλοδύναμος.  

Ο ήρωας του σεναρίου είναι γεροπαράξενος, κολλημένος στη δουλειά, ένας μικρός θάνατος του εμποράκου, ο οποίος για να δουλεύει αποξενώθηκε από την οικογένεια αλλά δεν ήταν και οικογενειακός τύπος, δεν ήταν αυτό το είδος. Σε καμιά ιδιαίτερη στιγμή δικών του ανθρώπων δεν ήταν ποτέ παρών. Κι αν το 2005 που ξεκινά η ταινία αυτά τα έκανε έχοντας χρήματα από επένδυση σε μια, ας την πούμε, «φάρμα», το 2017 που τον ξεκινά η κεντρική ιστορία , έχει καταστραφεί κι αυτός όπως κι όλη η μέση Αμερική. Κι εμείς οι υπόλοιποι… Πλήρως αποξενωμένος από τους δικούς του, θα καταλήξει να γίνει «βαποράκι διακίνησης ναρκωτικών για λογαριασμό «βαρόνου» από το Μεξικό.

Κι από δω και πέρα αρχίζεις και βλέπεις τι εστί Κλιντ, πόσο ψάχνει αυτή την ταινία, πως έχει αναζητήσει σενάριο, τι χαρακτήρα φτιάχνουν του γέρου, με τα κωμικά του και τα δραματικά του, καταλαβαίνεις πως πρέπει να έγιναν βασανιστικές συζητήσεις για να έχει το σενάριο τις τροπές που του πρέπουν, το παιχνίδι που στήνει ο ίδιος με τους μπράβους του «βαρόνου» αλλά και με τον ίδιο, την κλιμάκωση, την επιστροφή στα «πάτρια», κι όταν λέω «πάτρια» εννοώ τα κινηματογραφικά «πάτρια» , την οικογένεια κι εκεί από όπου ξεκίνησε  το φιλμ, εκεί που υπάρχει ο ορθάνοιχτος λογαριασμός, την οδήγηση στην κάθαρση και στην ηθική ολοκλήρωση.

Και με ενδιάμεσους ρόλους θαυμάσια γραμμένους, όπου έχει πάρει πρόσωπα αξίας, τα οποία σπεύδουν να συνδράμουν στον Κλιντ διότι είναι και τιμή τους, την ΝΤΑΪΑΝ ΓΟΥΙΣΤ σε καρατερίστρικο ρόλο, είναι η σύζυγος που άσπρη συζυγική μέρα δεν είδε μαζί του κι η Νταϊάν μπορεί και παίζει το χαρακτήρα κι ως σύζυγος κι ως μητέρα κι ως γιαγιά, κυρίως ως ΓΥΝΑΙΚΑ κι έχει σημασία αυτό, τον ΑΝΤΥ ΓΚΑΡΣΙΑ που πρόσφερε την παρουσία του στο σύντομο ρόλο του βαρόνου, τον ΜΠΡΑΝΤΛΕΫ ΚΟΥΠΕΡ, αγαπημένο παιδί του Κλιντ –απορώ γιατί δεν τον έχει «υιοθετήσει» ακόμα;- στο ρόλο του μπάτσου και όλες εκείνες τις φυσιογνωμίες που χρειάζεται μια ταινία για να δείχνει ζωντανή κι αυτές οι φυσιογνωμίες χρειάζονται ένα ρόλο, μικρό φυσικά, κάποιες καθοριστικέ ατάκες ή συμπεριφορές ώστε οι μορφές, οι φυσιογνωμίες που λέμε, να αποκτήσουν ζωή και να προσφέρουν ζωή στην ταινία.

Πόσο το ξέρει το σινεμά ο Κλιντ! ΠΟΣΟ ΤΟ ΞΕΡΕΙ.

Πόσα μπορείς να μάθεις περί κινηματογράφου βλέποντας μια ταινία του Κλιντ Ηστγουντ αντί να διαβάζεις θεωρητικά βιβλία γύρω από το σινεμά και να νομίζεις για γνώση τον κινηματογραφικό αποπροσανατολισμό σου.

Την υπογράφω την κριτική με απόλυτο ΣΕΒΑΣΜΟ κι άλλη τόση ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ προς τον άνθρωπο αυτόν, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν πρόκειται για κάποιο μεγάλο φιλμ αλλά για ένα από εκείνα που (μου) (μας) λείπουν!!!!!!!!!! Για ένα φιλμ που μυρίζει ΣΙΝΕΜΑΔΙΛΑ από χιλιόμετρα.